FanFic.nl

Danger

Je bent gek, weet je dat?

Ik lag in bed, na te denken over dingen—het leven, en dat is geen goed teken. Want kijk, ik denk vaak ergens te veel over na. Daarom haat ik het ook dat ik soms wakker blijf als ik probeer te slapen. Ik sla mijn hoofd nog liever tegen een betonnen muur. Noem me gek, maar het slaat wel mijn gedachten uit mijn hoofd.

Zuchtend ging ik rechtop zitten. Ik probeerde mezelf kalm te maken voor ik gek werd.

Het was bijna 2 uur ’s middags. Ik was moe, maar kon niet slapen, en ik had geen idee waarom niet.

Mijn ouders zijn op het werk, en komen pas laat thuis. Ik zit hier, overladen met gedachten.

Als ik geen huisarrest had, was ik nu naar Carly toe gegaan ofzo.

Ik trok de deken van me af, en gooide mijn benen over de rand van mijn bed. Ik keek om me heen, op zoek naar iets dat me af kon leiden. Maar ik kon niks bruikbaars vinden.

Mijn ouders hebben alles van me afgenomen. Mijn tv, computer, iPod, laptop, mp3 speler(vraag me niet waarom ik die nog heb, want ik heb geen idee), en mijn telefoon.

Ja, ze hebben mijn telefoon, een uur nadat ik het huis weer in ben geslopen, afgepakt. Wat ik overigens veilig heb gedaan. Deze keer hebben ze me niet betrapt. Had ik de eerste keer maar zoveel geluk…

Dus, nu zit ik hier, thuis, verveeld, met absoluut niks te doen, en over alles aan het nadenken.

Ik sleurde mezelf uit bed en liep naar de badkamer. Ik deed mijn kleren uit, gooide ze op de wasmand, en stapte onder de douche. Ik deed de kraan aan, en liet het hete water over me heen stromen.

Het voelde als sex—sorry voor het taalgebruik.

Ik schudde wat shampoo in de palm van mijn hand, en begon het in mijn haar te wrijven. Ik deed mijn ogen dicht. Een douche nemen was het beste moment van de dag, want dat ben ik alleen, zonder onderbrekingen, en ik kan blijven staan zolang ik wil—nou ja, zolang er warm water is.

Ik haalde de zeep langs mijn armen en benen, en neuriede mijn eigen deuntje. Ik deed mijn ogen weer dicht, stapte weer onder de straal, en liet de zeep van mijn huid en haar af glijden.

Ik bewoog mijn armen op en neer over mijn huid, er schoten beelden door mijn hoofd van Justin zijn armen die heen en weer bewogen over mijn huid. . Het voelde alsof het zijn handen waren die ik voelde. Ik beet op mijn lip, en krabde mijn nek, waar Justin in gedachten zachte kusjes op plaatste.

Ik kreunde. De beelden in mijn hoofd leken… echt, alsof het echt gebeurde.

Mijn ogen vlogen open, en mijn handen bleven waar ze waren. Ik keek om me heen. Ik zag dat ik in de douche stond, alleen, en er was geen Justin te bekennen.

Wat was er gebeurd?

Je had sex gedachtes over Justin. Zei een stemmetje in mijn achterhoofd.

Ik schudde de gedachten uit mijn hoofd. Ik deed conditioner in mijn haar, en spoelde het er snel weer uit. Ik deed de kraan dicht, greep een handdoek, en bond het om mijn middel.

Ik liep terug naar mijn kamer, trok een joggingsbroek en een T-shirt aan, droogde mijn haar met de handdoek, en gooide het in een hoekje.

Ik ging op het randje van mijn bed zitten, haalde mijn vingers door mijn haar, en kneep mijn ogen dicht.

Had ik nou serieus gedaan wat ik dacht dat ik gedaan had? Ik wou het niet geloven. Ik kón het niet geloven. Ik bedoel.. ik? Gedachtes over Justin… op die manier? Ik kon het me niet voorstellen.

Je hebt het wel eens eerder gedaan. Sprak het stemmetje weer, het maakte me kwaad.

Ik gooide mezelf achterover op bed. Mijn knieën over de rand. Ik was mijn verstand aan het verliezen, er was geen andere verklaring voor.

Ik bedoel, hoe kon ik, Kelsey Anderson, dat doen? zoiets denken?

Het is mogelijk, ik weet het.

Maar over Justin?

Vermoord me nu alsjeblieft.

Hij is knap, en je weet het.

Ik weet dat hij knap is. Hij rookt, maar hij is ook een crimineel. Een hele knappe, dappere, mysterieuze crimineel…

Stop Kelsey. Stop met denken. Hij is nog steeds een bipolaire moordenaar.

Ik kreunde.

Waarom is het leven zo verwarrend?

‘’Kelsey!’’ de irritante stem die bij mijn broertje behoorde klonk door het huis.

‘’Wat?’’ snauwde ik. Ik had geen zin in zijn onzin.

‘’Carly is hier!’’ schreeuwde hij terug.

Ik stond meteen op, sprintte de deur uit, en de trap af, waar Carly inderdaad stond.

‘’Carly!’’ riep ik, terwijl ik naar haar toe rende, en haar knuffelde.

Carly was de perfecte afleiding voor de gedachtes over Justin.

Ze giechelde, en knuffelde me terug. ‘’Hey, Kelsey.’’ Ze deed een stap achter uit.

‘’Wat doe je hier?’’ vroeg ik, maar realiseerde toen dat Carly helemaal niet wist dat ik huisarrest had.

‘’Hoezo? Mag ik mijn beste vriendin niet bezoeken?’’ ze gaf me een verraste blik, terwijl ze speels lachte, om me te laten zien dat ze een grapje maakte.

Ik lachte. ‘’Nee, natuurlijk mag je dat, maar… laat maar.’’ Ik schudde mijn hoofd.

Ze keek me vreemd aan. ‘’O—ké?’’ lachte ze terwijl ze naar de woonkamer liep, waar Dennis videospelletjes aan het spelen was.

‘’op rotten loser. Carly en ik moeten praten.’’ Ik wees naar de trap.

‘’Nee.’’ Hij ging door met spelen.

Ik trok een wenkbrauw op. ‘’Weet je het zeker?’’ ik liep naar zijn Xbox, leunde voorover, en hield mijn vinger bij het uit- knopje. ‘’Ik doe het hoor.’’ waarschuwde ik.

‘’Oké!’’ hij sprong op zijn voeten, zijn armen beschermend vooruit. Smekend om het niet te doen.

Hij wist dat hij niet met mij moest sollen.

Ik grijnsde. ‘’oprotten.’’

Hij rolde met zijn ogen, drukte op pauze, en liep naar boven, naar zijn kamer.

Ik draaide me om naar Carly met een tevreden gezicht. ‘’Dat werkt altijd.’’

Ze schudde haar hoofd. ‘’Je bent zo gemeen tegen hem.’’

‘’Nee, dat ben ik niet.’’ Zei ik beschermend. ‘’of hij vertrekt, of hij luistert ons af.’’ Kuchte ik, terwijl ik naast haar op de bank ging zitten.

‘’Wat jij wilt.’’ Ze rolde speels met haar ogen.

Ik keek naar mijn nagels, wachtend voor haar om het gesprek te beginnen. Ze kwam hier duidelijk met een reden, ondanks dat ze me wou zien.

Zoals ik al had verwacht, begon ze te praten. ‘’Waar ben je heen gegaan na het feest van gisteravond? Je was… verdwenen!’’

‘’Wat? Ik zocht jou! Ik kon je nergens vinden.’’ Ik keek haar aan.

‘’Wanneer?’’

‘’precies!’’ ik gooide mijn handen in de lucht. ‘’Je weet niet eens wanneer. Waar ben je trouwens heen gegaan? Ik probeerde jou te vinden, maar je had me zomaar alleen achter gelaten.’’

‘’Ik had je niet achtergelaten, ik was naar de wc.’’

‘’Hoe ben jij naar de wc geweest? Het was niet eens bij een huis!’’

Ze bevroor. Ze deed haar mond dicht, bloosde en keek betrapt naar beneden. ‘’Nou, zie je… ik..’’

‘’Oh god, Carly… Wat heb je gedaan?’’ er kwamen allemaal mogelijke scenario’s in mijn hoofd. ‘’Je bent toch niet naar het huis van een of andere onbekende gozer gegaan toch?’’

‘’Wat? Ew, nee!’’ ze schudde haar hoofd.

‘’Waar ben je dan heen gegaan?’’ ik trok mijn wenkbrauwen op.

‘’Ik, nou.. zie je, ik moest echt heel nodig naar de wc, en zoals je net zelf al zei, er was geen wc in de buurt. Dus ben ik een soort van naar de bosjes gegaan, en nou ja… heb geplast.’’ Ze keek weg.

Mijn mond viel open in shock.

‘’Carly!’’ gilde ik.

‘’Wat?’’ ze ontweek mijn blik.

‘’Dat is goor!’’ schreeuwde ik. ‘’Dat is nog erger dan naar het huis van een of andere gozer! Ik had liever gehad dat je naar een vreemdeling ’s huis was gegaan dan de fucking bosjes!’’

‘’Sh! Kun je iets minder schreeuwen? Je broer is boven!’’ snauwde ze naar me.

‘’Dat kan me niks schelen! Je weet niet wie je heeft kunnen zien, of wat voor engerd daar misschien wel omliep!’’ ik schudde mijn hoofd.

Ik bedoel, Carly was niet de slimste thuis, maar ik wist niet dat ze zo dom was.

‘’Ik weet het, maar ik had veel gedronken, en ik moest echt heel nodig…’’ ze keek weer weg van me.

Ik zuchtte. ‘’Je bent gek, weet je dat?’’

‘’Maar je houd wel van me, toch?’’ ze knipperde, en gaf me haar ‘schattige’ blik.

Ik lachte. ‘’Ik ben gewoon blij dat er niks met je is gebeurd.’’ Ik dacht terug aan het moment dat ik Justin en zijn crew zag, en mijn maag draaide om.

‘’Wat was er met jou?’’ Carly ging op haar voet zitten, en draaide zich volledig naar me om.

‘’Wat is er met mij?’’

‘’Waar was jij heen gegaan? Ik heb daarna overal naar je gezocht, maar je was nergens te vinden!’’

‘’Ik…’’ ik pauzeerde. Ik kon haar niets over Justin zeggen. Ik had beloofd dat ik het aan niemand zou vertellen, en nou ja, ik wou niet dood. ‘’Ik ben naar huis gegaan. Ik bedoel, Het was al laat, en ik dacht dat jij weg was. Dus ben ik ook weg gegaan.’’ loog ik.

Ik haatte het om tegen haar te liegen (of tegen wie dan ook), maar ik had er een goede reden voor.

‘’sorry.’’ Ze keek me schuldig aan.

Ik glimlachte. Carly was altijd makkelijk. Ze haatte het om mensen verdrietig te maken. Niet dat ze me nu verdrietig maakte ofzo.

‘’geeft niet.’’

Ik zou net nog iets zeggen, toen iemand anders me onderbrak.

‘’Kelsey?’’ ik keek om, en zag mijn moeder ik de deuropening staan.

‘’Oh, hoi mevrouw Anderson.’’ Carly glimlachte aardig, en zwaaide naar haar.

‘’Hey, schat.’’ Mijn moeder glimlachte terug. ‘’Hoe gaat het?’’

‘’Goed. Met u?’’

‘’Ook goed.’’

Dat is vreemd… mijn moeder zei niet eens wat over dat Carly hier was.

Mijn moeder glimlachte weer. ‘’Vat dit niet verkeerd op, maar wat doe je hier?’’

Te vroeg gejuicht.

‘’Ik dacht, ik kom even langs om met Kelsey te praten.’’ Zei Carly terwijl ze met haar hand naar mij gebaarde.

‘’oh, het spijt me, lieverd, maar Kelsey heeft huisarrest.’’

Carly draaide haar hoofd om naar mij. Ik beet onschuldig op mijn lip.

‘’Heeft ze het je niet vertelt?’’ vroeg mijn moeder.

‘’Je hebt mijn telefoon afgepakt, weet je nog?’’ mengde ik me er tussen.

Ze negeerde me.

‘’Nee, ze heeft me niks vertelt.’’ Carly keek me aan.

Carly keek terug naar mijn moeder. ‘’het spijt me mevrouw Anderson. Dat wist ik niet.’’ Ze stond op.

‘’geeft niet. Maak je geen zorgen.’’

Carly keek me aan. ‘’Ik zie jou..—‘’

‘’Op school.’’ Maakte mijn moeder haar zin af.

Ik wees naar mijn moeder. ‘’Wat zij zegt.’’

Ze knikte, en draaide zich om naar mijn moeder. ‘’oké, nogmaals sorry.’’

‘’geeft niet schat. Tot de volgende keer. Zeg hoi tegen je moeder!’’ ze zwaaide naar Carly, toen ze het huis uit liep.

Ik hoorde Carly nog een laatste ‘oké’ roepen, en mijn moeder sloot de deur.

‘’Had ik niet gezegd dat je huisarrest hebt?’’ mijn moeder keek me aan.

‘’Had jij niet gezegd dat je naar het werk was?’’ snauwde ik terug.

‘’Sla niet zo’n toon tegen me.’’ Waarschuwde ze met dichtgeknepen ogen.

Ik keek weg. ‘’Bitch.’’ Mompelde ik zo zacht dat het alleen voor mij hoorbaar was.

Maar omdat mijn moeder de oren van een Havik heeft, hoorde ze het toch.

Ze liep naar me toe, tot ze nog maar een paar centimeter verwijderd was van de bank. ‘’Wat zei je?’’

‘’Ik zei, Wat doe je thuis?’’ ik negeerde haar dreigende toon.

Ze liet het gaan, ze wou geen ruzie beginnen.

Jezus Christus, bedankt.

‘’Ze hebben me eerder laten gaan, want de patiënten die vandaag behandeld moesten worden waren klaar, en er was geen administratie meer op het kantoor.’’ Ze liep naar de keuken.

‘’oh, oké.’’ Ik stond op van de bank, draaide me om, om weg te lopen, toen haar stem me deed stoppen.

‘’Ik wil geen onverwachte gasten meer, Kelsey. Denk erom, Je hebt nog steeds huisarrest.’’

‘’Hoe kon ik dat vergeten?’’ mompelde voordat ik haar een neppe lach toe schoot.

Ze schudde haar hoofd, en draaide zich van me weg.

Ik liep weg.

Ik liep naar boven, opende de deur van mijn broertjes slaapkamer, stak mijn hoofd naar binnen, en zag hem basketballen door een basket heen gooien. ‘’Je kunt weer naar beneden. Carly is weg, en mam is thuis.’’

‘’ké.’’ Hij stond op, gooide de basketbal op zijn bed, en rende naar beneden.

Ik schudde mijn hoofd, liep naar mijn kamer, en deed de deur dicht.

Ik liep naar mijn bed, liet mezelf vallen, en voordat ik het wist, nam de slaap het over, en mijn ogen waren dicht.



Tik.

Ik draaide me om.

Tik.

Ik gromde, en probeerde het geluid te blokkeren.

Tik.

Wat de hell…

Ik draaide me om naar mijn wekker en zag dat het 20:45 was.

Krak, boem, tik.

‘’shit’’ ik hoorde iemand tegen zichzelf vloeken.

Ik ging rechtop in bed zitten toen ik realiseerde dat het geluid vanuit mijn kamer kwam. ‘’Dennis?’’ vroeg ik zacht.

Geen antwoord.

‘’Mam?’’

Weer geen antwoord.

‘’Pap?’’ ik stapte voorzichtig uit bed, en ik voelde mijn hart bij iedere stap die ik zette. ‘’Is er iemand?’’

Ik liep naar het plek waar het geluid vandaan kwam, en ik voelde mijn hart een slag overslaan toen ik zag dat het raam open stond. Ik had het dicht gedaan toen ik ging slapen.

Toen ik omdraaide, botste ik ergens tegen aan, of beter gezegd, tegen iemand aan.

Ik opende mijn mond om te gillen, maar werd tegen gehouden door een hand over mijn mond.

‘’Kun je wat rustiger doen? ik ben het maar!’’ hoorde ik iemand sissen.

Iemand die heel bekend klonk. Toen ik genoeg gekalmeerd was, haalde de persoon zijn hand van mijn mond. Toen ik me omdraaide, zag ik Justin voor me staan.

‘’Wat de fuck!’’ siste ik zacht, toen ik me realiseerde dat mijn moeder nog steeds beneden was.

‘’Kun je iets minder luid doen? je geeft me migraine!’’

Ik zou net antwoord geven op zijn domme vraag, toen het licht van buiten op zijn lichaam scheen, en ik een zachte gloed en contrasterende kleur op zijn huid zag—maar het was niet zomaar een kleur.





Het was bloed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.