FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering acht: Baarden en pruiken

“Snel, poef me terug naar het kantoortje voor er iemand aankomt,” zei Liam.
Hij hoorde de deur van de toiletten al opengaan, terwijl zijn omgeving in een flits veranderde in de wachtruimte in de gang.
“Oef, dat ging maar net goed,” zei Louis terwijl hij met zijn hand langs zijn voorhoofd streek.
“Inderdaad. Wat was dat in godsnaam?” vroeg Harry.
“Geen tijd! Het is bijna half vier, dus ze zullen zo wel komen en ze mogen jullie niet zien!” riep Liam verhit.
“Wie? Wat? Waar?” vroeg een nog erger verwarde Harry.
“Ja. Wat is er gebeurd, schat?”
“Het boek begon te praten tijdens een proefwerk. Of erger: het begon Cowell uit te schelden. Het kwam uit mijn tas en ik wist mijn god niet wat voor pratende dingen erin konden zitten, dus ik heb maar gezegd dat het mijn mobieltje was zodat hij me eruit kon sturen. Ik moest eigenlijk naar de directrice, maar die is er niet en ik neem aan dat hij zo hierheen komt en een gesprek wil met mijn ouders.”
“Maar je hebt geen mobieltje!” riep Harry.
“Ja, zover waren we ook al. Oké, dus we moeten er voor zorgen dat meneer Cowell geen gesprek heeft met je ouders en zo mogelijk voorkomen dat jij straf krijgt,” dacht Louis hardop. “Nou, ik heb wel een idee, maar…”
“Vertel op! We hebben niet veel tijd, Lou!” zei Liam wanhopig.
“Nou, ik heb een mobieltje nodig en… een jurk. Tenzij er in jouw dossier staat dat je twee vaders hebt natuurlijk,” zei de fee hoopvol.
Liam schudde zijn hoofd. “Nee, dat lijkt me sterk. Maar dat is echt een fantastisch idee!”
“Hé,” zei Harry plots. “Ik ga niet in een jurk!”
“Dat zou niemand geloven, schat,” verzekerde Louis hem. “Hoewel…”
“Nee, toch maar niet! En de jurken zijn in ieder geval een stuk comfortabeler geworden sinds de negentiende eeuw?”
Louis schonk hem een giftige blik en Harry hield wijselijk zijn mond.
Door het luide gerinkel van de bel werd hun onderonsje bruut verstoord. “Oké, jongens, we moeten snel zijn! Ik wens dat jullie een mobieltje hebben en ik het nummer weet!” De stafjes lichtten op en er verscheen een mobieltje in Harry’s handen. “En weg nu, voor Cowell eraan komt!”
Liam had niet veel langzamer moeten zijn. De leraar leek alles op alles gezet te hebben om de jongen zo snel mogelijk te straffen, want nog geen minuut nadat de feeën verdwenen waren kwam hij de hoek omlopen. “Zo, mocht jij buiten wachten?”
“Ze is er niet,” deelde Liam hem mee.
“Wat?” Hij probeerde de deur maar moest zijn leerling gelijk geven. “Nou, ik hoop dat je goed over je daden hebt nagedacht en de volgende keer niet zo stom bent je telefoon aan te laten staan, anders ben je hem voor de rest van het jaar kwijt, begrepen? Kom maar mee, Payne.”
De jongen pakte zijn tas op en liep zwijgend achter de leraar aan, die hem meenam naar een klein kantoortje in een uithoek van de school. “En nu wil ik dat je hier wacht terwijl ik je ouders bel, is dat begrepen?”
Liam knikte alleen en wachtte in het schemerige kamertje tot zijn leraar terugkeerde. Niet dat het veel beter was met hem in de ruimte. Het voelde alsof zijn blik Liam doorboorde, terwijl de leraar verder zweeg. “Dus, laat me dat mobieltje eens zien,” zei hij uiteindelijk.
Het zweet begon over Liams rug te lopen, hoewel hij de smartphone net nog in de tas had gedaan. Hij stak zijn hand in zijn tas en voelde de telefoon gelukkig meteen. Onmiddellijk beloofde hij zichzelf dat hij iets zou verzinnen om zijn feeën te bedanken.
“Alstublieft.”
De leraar bekeek de telefoon en zette hem aan.
“Ontgrendel hem eens,” beval hij.
Liam pakte de telefoon aan en vulde een willekeurige code in op het startscherm, terwijl hij bad dat dat zou werken. Gelukkig bleek dat het geval te zijn en kon hij de telefoon ontgrendeld teruggeven.
“Dus, met wat voor geweldig programma reageerde die telefoon op wat ik zei? Of was dat allemaal gewoon stom toeval?”
“Euhm… Nee, dat was een app waar Maz aan werkt,” zei hij snel.
“Ah. Tja, daar zal je inderdaad wel hersens voor nodig hebben. Hoe heet het?”
“Reactions, geloof ik.”
De leraar scrolde wat door de apps op de telefoon en leek uiteindelijk te vinden wat hij zocht. Net op dat moment werd er echter op de deur geklopt.
Liam haalde opgelucht adem toen hij zijn peetvader in de deuropening zag staan. Hij zag er totaal anders uit dan normaal: hij was gekleed in driedelig pak en zijn krullen werden in bedwang gehouden door wat bijna een halve pot gel moet zijn geweest. Maar het meest opvallende was toch de volle, hoogblonde baard die op het gezicht van zijn peetvader prijkte. Hij glimlachte vriendelijk toen hij de hand van de leraar aannam.
“Ah, u moet meneer Payne zijn, aangenaam.”
“Ja, en jij – au! – u meneer Cowell, Liams leraar, toch?”
“Ik zie dat u uw vrouw heeft meegebracht.”
“Ach, ja. Ze liet me niet alleen gaan, hè?”
Liam voelde Louis praktisch met zijn ogen rollen.
“Aangenaam, mevrouw Payne. Komt u verder.”
Harry stapte het kamertje in en ging naast Liam zitten, waardoor hij Louis kon zien en hij moest echt moeite doen om niet verschrikkelijk in de lach te schieten. Het was meer de kennis dat het Louis was in een jurk dan dat het was omdat hij er belachelijk uitzag, want dat was niet zo. Integendeel: hij had ergens een lange bruine pruik vandaan getoverd en zijn verfijnde make-up vertelde Liam dat één van de twee wel ervaring moest hebben met dat spul (of er was magie in het spel natuurlijk).
Toen Louis zat, verging het lachen Liam snel, door de harde trap tegen zijn schenen. De fee wierp hem een scherpe blik toe vanaf opzij. “Hé, is dat niet de telefoon van mijn zoon?”
Meneer Cowell drukte het apparaat snel uit. “Ja, dat is inderdaad het mobieltje van uw zoon, mevrouw.”
“Liam, wat heb je nou weer uitgevreten?” vroeg zijn ‘moeder’ met overslaande stem.
“Inderdaad zoon, maak het je… ons niet zo lastig!”
Liam wist niet wat hen sneller zou verraden: een lachbui van één van hen of het feit dat zijn ouders knalgroene en roze ogen hadden.
“Uw zoon besloot vandaag een proefwerk te verpesten door zijn mobieltje aan te laten staan waarop een app draaide die spreekt en reageert op de geluiden in de omgeving,” begon Cowell. “Niet alleen heeft hij hierbij zijn klasgenoten ernstig gehinderd, maar de app bevatte nogal grove uitspraken. Zo werd ik uitgemaakt voor misvormd wezen. Dit gedrag kan uiteraard niet door de beugel, dus heb ik hem bestraft door hem een één te geven op zijn proefwerk. Ik ben echter van mening dat dit vergrijp meer straf verdiend. Ik stel zelf twee weken kantinedienst voor.”
“Liam James Payne! Hoe waag je het zoiets te doen?” riep Louis, wederom met overslaande stem. “Dit wordt niet getolereerd! Heb je me begrepen?”
“Ja, mam,” zei hij zacht, zijn blik gericht op de vloer. Dat dat vooral was zodat Cowell zijn lach niet kon zien, hoefde de leraar niet te weten.
“Inderdaad…” Harry’s blik gleed snel naar Louis, “Louise! Respect voor leraren, weet je nog? Zo hebben we je niet opgevoed jongeman!”
“Nou, je hoort het jongen! Nou, dan lijkt me dat geregeld. Ik zal er voor zorgen dat ze je morgen meteen na de lunchbel in de kantine verwachten.”
“Ho eens even,” zei Harry snel. “Ik ben het er volledig mee eens dat Liam straf verdiend, maar volgens mij kunnen wij als ouders dat beter doen. Lever dat mobieltje maar in, Liam. Misschien dat je hem over een half jaar terugkrijgt, als je hebt geleerd hem te gebruiken waar hij voor gemaakt is!”
“En denk maar niet dat je meegaat naar de zee dit weekend! Of überhaupt ergens. Bij dezen heb je minstens vier weken huisarrest, jongeman! En die computer, die kun je voor die tijd ook wel vergeten,” voegde Louis streng toe.
“Nou ja, dat lijken me passende straffen, maar denkt u echt niet dat het beter is als we die jongen eens wat discipline bijbrengen doormiddel van een taakstraf?”
“Nee, geen sprake van! Het lijkt me dat we Liam op deze wijze passend gestraft hebben. Hij is op school om te leren en dat kan niet zonder een welverdiende pauze,” zei Harry stellig.
“Als u erop staat dan ga ik daarin mee. Het lijkt me dat we dan klaar zijn. Meneer en mevrouw Payne, bedankt voor uw tijd.” Hij overhandigde de telefoon aan Harry en schudde beide ouders de hand.
“En Liam, vergeet je biologiehuiswerk en werkstuk voor literatuur niet, oké?” zei hij terwijl ze weer de gang op liepen.
“Geen zorgen meneer, komt voor elkaar.”
“Nou, dan wens ik u twee nog een hele prettige dag!” zei de leraar voor hij wegliep.
Het gezin liep ook terug. Louis en Harry hadden hun armen om elkaar heen geslagen, wat Liam liet glimlachen.
“Kun je niet wat sneller, Lou?” vroeg Harry al snel.
“Wil jij deze schoenen eens uitproberen? Ze zijn echt dodelijk! Hoe lopen vrouwen hele dagen op die dingen?”
“En drag queens.”
Louis schonk hem één van zijn dodelijke blikken.
“Maar je bent wel een mooie drag queen!” zei Harry snel, waarbij hij Louis een kus op zijn wang gaf.
Het hielp niet. Louis greep naar zijn stafje en het volgende moment stond Harry daar als meest over-the-top geklede drag queen die de zon ooit gezien had, inclusief een gigantische witte afropruik en felle, te dik aangezette make-up. Liam kwam niet meer bij van het lachen, wat ook hij met een jurk moest bekopen.
“Zo, en nu lopen we naar huis!” zei Louis tevreden.
“Het héle stuk?”
“Het hele stuk. Maar we zijn in ieder geval prachtig.”

Reacties: