FanFic.nl

Lost in Neverland

4. Neverland

Elvira
Ik vloek bij mezelf terwijl ik mijn nutteloze fiets voortsleep over het smalle spoor in het hoge gras. Mijn voorband lek gereden op het hoofdpad, fijn. Dat zal donderen als ik vanavond thuiskom.
‘Aaaaahh, shit!’ gil ik als ik plots met mijn twee lompe voeten in een kluwen brandnetels sta. Ik moet echt eens leren kijken waar ik loop of fiets.
‘Shit, shit, shit...’ nog steeds mompelend sleur ik mezelf en mijn fietswrak uit de plantengroei en krab over mijn blote benen. En dit is officieel de laatste keer dat ik in een jurkje naar het park kom, het maakt niet uit hoe warm het is!
Het karakteristieke geluid van knerpende fietsbanden achter me laat me opkijken. Dorien komt aangereden tussen de bomen. Ze laat het stuur van haar mountainbike met één hand los als ze me ziet en zwaait zo heftig dat ze bijna tegen een beuk aanknalt. Vlak voor mijn voeten knijpt ze de remmen van haar mountainbike dicht.
‘Niet vragen,’ blaas ik als ik haar zie kijken naar mijn platte voorband en de venijnige witte bultjes op mijn kuiten.
‘Ik stel me absoluut geen vragen meer bij jouw acties,’ plaagt ze en peddelt langzaam voor me uit. Ik steek mijn tong uit en loop naast haar voort, schop af en toe tegen haar achterwiel om haar te laten gillen.
‘Yasmine is er al,’ wijs ik op de zwarte mountainbike die wankel tegen de zijmuur van het hutje leunt. Dorien zet haar paarse er tegenaan en ik gooi mijn schroothoop in de varens.
‘Ik wil een nieuwe fiets,’ zeur ik terwijl ik de deur met mijn schouder openduw.
‘Vragen aan de mama en de papa? Second star on the right!’
‘Straight on something something,’ murmelt Yasmine, die lui op haar rug in de zetel ligt.
‘En tot zover het enthousiasme,’ zeg ik en laat me op haar benen vallen.
‘Eraf,’ gromt ze en als ik niet meteen reageer, draait ze zich om zodat ik op de grond glijd. Met een bons kom ik op de houten vloer neer. En op nog iets. Iets dat kraakt.
‘Oh. Mijn. God. Waar zit ik op?’ vraag ik met een iets hogere stem dan normaal. Met een bang voorgevoel ga ik langzaam staan en kijk naar mijn landingsplek. Een dikke, harige, heel erg dode spin lijkt naar me te knipogen. Yasmine schatert het uit.
‘Knap gemikt noem ik dat! Prachtig, weer één minder.’ Ze klapt joelend in haar handen terwijl ik walgend restjes spinnenpoot van mijn jurkje sla.
‘Zitten jullie. Vandaag is het aan mij.’ Dorien klapt een vers schrijfblok open en valt lomp tussen ons op de kussens.
‘Enig idee waar het vandaag over gaat?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Harry Potter,’ is het grijnzende antwoord.
‘Neeeeeee!’ kreunt Yasmine en slaat haar ogen ten hemel.
‘Oh, zeur niet! Ik doe ook niet lastig als jij weer over Pirates of the Carribean wilt schrijven,’ zeg ik en por met mijn vinger in haar wang.
‘Zit nou eens stil, allebei.’ Dorien haalt een paar keer diep adem en we sluiten alle drie onze ogen op het moment dat ze begint te praten.

Reacties: