FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Terug naar het verleden

Na het onbijt was ik samen met Mike naar school gefietst. Ik voelde me vrolijk en was blij dat alles eindelijk goed was, maar ik voelde dat Mike niet zo opgewekt was. "Gaat alles wel goed?" vroeg ik toen we onze fietsen in het fietsenhok gezet hadden. "Natuurlijk," zei hij met een glimlach,"waarom zou het niet goed met me gaan? We zijn veilig. Wat wil ik nog meer?" Ik kreeg de kans niet om verder te vragen want hij gaf me snel een kus op mijn hoofd en liep weg naar zijn eerste les. Ik maakte me zorgen. Waarom loog hij tegen me? Alles was toch nog goed geweest vanochtend? Ik schudde mijn hoofd als of ik de negatieve gedachten van me af wilde schudden. "Kell! Je bent er weer! Waarom zei je niet dat je weer terug kwam? Ik had je weer kunnen ophalen." Zei Keira die nu voor me stond. "Ik had het zelf niet verwacht. Heb het pas gister avond besloten. Bovendien is Mike met me mee gefietst. Maar maak je geen zorgen, want vanaf vandaag kom jij me gewoon weer elke ochtend ophalen. Deal?" "Deal." Ze glimlachte, pakte me bij mijn arm en we liepen samen naar binnen.

In de pauze vroeg Keira: "Kell, ik weet dat je weer terug bent en je zegt dat alles OK is, maar is dat ook echt zo? Je ziet er al heel de ochtend uit alsof je ergens mee zit." "Wat is het toch met jou en Mike dat jullie altijd weten wat ik voel en denk?" Zei ik plagerig. "Maar je hebt gelijk. Ik zit ergens mee. Mike was afstandelijk vanochtend. Ik maak me zorgen." Keira keek me aan alsof ik heel debiel was. "Meid, hij is net terug van een ONTVOERING. Hallo? Natuurlijk is hij een beetje afstandelijk." Ze grinnikte een beetje. Ik keek haar daarentegen heel serieus aan en zei: "Nee, je snapt het niet. Hij was nog helemaal OK vanochtend voordat Jake voorbij kwam." Opeens stopte Keira met grinniken en zei: "WAT? JAKE WAS BIJ JOU THUIS? WAA.." Ik legde snel mijn hand op haar mond. "Kan je ook een keer niet schreeuwen? Heel de aula kan je horen.." Keira knikte en ik haalde mijn hand van haar mond. "Wat wilde hij?" "Hij wilde zich verontschuldigen en vroeg of we weer vrienden konden zijn." Keira sloeg hard met haar hand op haar voorhoofd. "Oh Kell. Je weet ook echt niks van jongens af he. Wat me trouwens verbaast want je bent hier de enige die een lange relatie heeft gehad." Ik keek haar boos aan. "Oké, oké. Sorry. Maar echt. Mike zag jou dus met Jake praten over hoe jullie weer vrienden wilden zijn. Wat zei hij? En nog belangrijker, wat antwoordde jij?" "Mijn gesprek met Jake maakt nu toch niks uit? Het gaat me om Mike!" "OK! Wat zei je tegen Mike?" "Ik zei dat ik Jake niet zomaar uit mijn leven kon verbannen. We waren wel echt lang samen.." Weer sloeg Keira zichzelf. "Wil je daar eens mee ophouden?" Vroeg ik boos. "Ik hou ermee op als jij je hersenen gaat gebruiken." "Hoe bedoel je?" "Mike weet heus wel dat je lang samen was met Jake. Maar hij weet ook wat hij je heeft aangedaan. En jij rent binnen twee seconden terug in zijn armen om 'vrienden' te zijn zonder ook maar even te twijfelen? Hoe denk je dat Mike zich daarbij voelt?" Ik keek geschokt en Keira pakte mijn hand en sloeg me op mijn voorhoofd. "Graag gedaan," zei ze. Ze lachte om de domme uitdrukking die ik op mijn gezicht had. "Ik spreek je later wel Kell," zei ze toen uit het niets, stond op en liep weg. "Keira?" Riep ik nog achter haar aan maar ze draaide zich niet om. Toen merkte ik pas dat er iemand bij onze tafel stond. Het was Jake. Hij keek een beetje nerveus en vroeg toen zachtjes: "Mag ik erbij komen zitten?" Ik keek hem eerst een beetje verbaasd aan maar gebaarde toen dat hij mocht gaan zitten. "Wat is er?" Vroeg ik. "Moet er iets mis zijn om met je te mogen praten?" Vroeg hij plagerig. Ik duwde tegen zijn arm en antwoordde: "Je weet wat ik bedoel.." Hij knikte en liet zijn hoofd zakken. "Ik weet dat je samen bent met Mike, en ik wil ook geen problemen voor je veroorzaken, maar ik heb gemerkt hoe erg ik je mis en hoeveel ik om je geef toen je weg was." Hij keek langzaam omhoog met die prachtige blauwe ogen van hem. Ik smolt vanbinnen en het voelde precies zoals die eerste keer dat ik hem had gezien. "Jake.. Doe dit niet.. Alsjeblieft.." Smeekte ik hem. Maar hij ging alweer verder met praten. "Kell. We kennen elkaar zo goed. We zijn zo goed samen. Jij weet het, ik weet het. Bijna heel de school weet het, alhoewel ze het niet altijd willen accepteren. Geef je me nog een kans? Alsjeblieft?" Ik wreef zenuwachtig mijn handen tegen elkaar. "Ik kan het niet Jake.." fluisterde ik. Ik stond meteen op en liep de aula uit naar buiten.

Het was hard aan het regenen toen ik naar buiten liep, maar het maakte niet uit. Ik wilde even afkoelen. Ik sprinte vanaf het afdakje boven de ingang naar het fietsenhok en ging daar op een van de stangen zitten. Ik sloot mijn ogen en zette mijn gedachten op nul. Het vulde me met rust en ik ontspande een beetje. Maar die ontspanning was maar van korte duur want opeens hoorde ik voetstappen op de stenen van het plein. Ik opende mijn ogen weer en zag hoe Jake langzaam over het schoolplein liep. Er kwam stoom van zijn shirt af en zijn haren plakten een beetje aan zijn hoofd vast. Hij zag er zo goed uit. Ik sprong snel van de stang af en wilde weglopen toen hij mijn arm vastpakte. "Kell. Loop nou niet weg." "Ik moet wel.." zei ik. Ik keek hem aan met pijn in mijn ogen. "Nee je moet niet. Je wil het misschien maar het moet niet. En het is ook niet de juiste beslissing. Jij en ik weten dat je nog iets voor me voelt. Ik merk het als ik in je buurt ben." Hij pakte me bij mijn zij en trok me dichterbij. Ik wilde hem van me af duwen maar hij pakte mijn handen vast en trok me nog dichterbij. Mijn handen raakten zijn borstkas aan en ik voelde zijn hart hevig kloppen. Toen merkte ik dat mijn hart net zo tekeer ging als het zijne. Wat was er aan de hand? Ik hield toch van Mike? Waarom gebeurde dit dan? Toen Jake merkte dat ik me niet meer verzette liet hij mijn handen los en duwde met zijn ene hand langzaam mijn hoofd omhoog terwijl hij met zijn andere hand een pluk haar van achter mijn oor haalde. Ik voelde hoe ik begon te blozen en besefte me weer waar ik mee bezig was. Ik duwde zijn handen van me af en rende het schoolplein op. Met een ruk werd ik achteruit getrokken aan mijn arm en omgedraaid. Jake pakte mijn hoofd vast met beide handen en drukte zijn lippen op de mijne. Ik greep naar zijn armen maar kwam niet van hem los en na korte tijd stopte ik met vechten en zoende ik hem terug. Toen Jake zijn hoofd uiteindelijk terug trok en me losliet glimlachte hij. Ik glimlachte terug. Toen bedacht ik weer dat ik samen was met Mike en wilde hem slaan. Hij pakte echter voor mijn hand zijn gezicht bereikte mijn arm vast en zei: "Niet doen. Je weet dat je het niet wil doen." Ik liet langzaam mijn arm zakken en besefte dat hij gelijk had. Ik was volledig in de war en draaide me om. Toen zag ik Mike in de deuropening van de school staan, zijn ogen donkerder dan ooit. Door de regen zag hij er uit als een waas en dat maakte me bang. Ik begon naar hem toe te rennen maar toen ik bij de ingang aankwam, was hij weg. 'Wat heb ik gedaan?' dacht ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.