Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Ruïne » Proloog
Ruïne
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
5 dec 2013 - 21:01
Aantal woorden:
562
Aantal reacties:
7
Aantal keer gelezen:
482
Proloog
Doncaster, 6 februari 2010
Ik zou een aanhef schrijven, maar ik weet niet wat. ‘Lieve’ is zo… lief, en ik weet niet of ik je nog wel lief kan noemen na wat je me geflikt hebt. ‘Beste’ is misschien beter, want je bent mijn beste vriend. Nog steeds, ondanks alles. Zielig is dat, eigenlijk. Ik kan er niets aan doen. Maar de groet past niet, want de ‘beste’ zou niet doen wat jij gedaan hebt. ‘Geachte’ vind ik dan weer zo formeel, en laten we eerlijk zijn: formeel zijn we nooit geweest. En als we dat wel zouden zijn, vanaf nu, dan heb ik ook geen behoefte meer om je dit te schrijven. Of brieven in het vervolg. Niet dat er ooit een vervolg komt. Niet dat je dit ooit in handen zult krijgen. Niemand weet waar je bent. Klootzak.
Nou ja, meer groeten kon ik niet bedenken, dus dan zou ik alleen je naam erboven moeten schrijven. Dat vind ik dan ook weer zo onzinnig. Je weet dondersgoed wie je bent, dat dit voor jou is. Iedereen weet dat dit voor jou is. En het feit dat ik dit in jouw kamer schrijf, benadrukt dat alleen maar.
God, ik mis je. Zo erg. Zo belachelijk erg. Je houdt het niet voor mogelijk, denk ik. Het is natuurlijk al een jaar geleden en ik heb ook wel nieuwe vrienden gemaakt die – begrijp me niet verkeerd – geweldig zijn, maar het is gewoon niet hetzelfde. Ze zijn jou niet. Ze zullen jou ook nooit zijn. En het begint nu pas een beetje tot me door te dringen dat je misschien, of zelfs waarschijnlijk, niet meer terugkomt. Helemaal niet meer. Nooit meer.
En hoe melodramatisch het ook klinkt – ik kan het niet. Ik kan het niet alleen. Of nog specifieker: ik kan het niet zonder jou. De hoop dat je terug zou komen, heeft me tot hier aan toe gebracht. De belofte dat je op mijn verjaardag zou komen. Maar die belofte heb je gebroken en de hoop vervaagt langzaam. Ik voel het wegebben, steeds verder. Het is alweer een jaar geleden, verdomme. Klootzak.
En ik kan het niet meer. Hier, in jouw kamer, waar we zoveel herinneringen hebben opgebouwd… En nu zijn ze weg. Samen met je meubilair, samen met jou. Gewoon weg. Er zijn niet eens nieuwe mensen gekomen om alles weg te jagen, om opnieuw te verven en te laten zien dat het allemaal echt voorbij is. Het heeft vast met de crisis te maken, of zo. Ik weet het niet.
Hoe het ook zij – er is hier alleen maar leegte. En herinneringen, maar dat zijn halve herinneringen. Lege herinneringen. Alsof ze incompleet zijn, alsof ik ze verzonnen heb. Alsof ik alles verzonnen heb. Alsof ik jou verzonnen heb.
En dat is gewoon te veel. Ik hou van je, ondanks alles. En ik kan er niet meer tegen. Je was mijn rots in de branding, al die jaren. Ik heb met moeite rond gespetterd, getracht je terug te vinden, gehoopt weer grip op je te krijgen, maar ik heb nog geen glimp van je opgevangen. Mijn armen zijn nu te moe. Mijn benen zijn verkrampt. Ik kan het niet meer. Ik geef het op, laat me meesleuren door de golven. Misschien dat het hiernamaals een weerzien voor me in petto heeft. Misschien ook niet. Ik hoop het maar. En ik zal er snel genoeg achter komen.
Vaarwel,
Harry
Reacties:
1Dzayn zei op 5 dec 2013 - 21:06:
Bam. Feels. Dit gaat over Louis, I'm almost sure.
God, wat heeft hij Harry aangedaan
Bam. Feels. Dit gaat over Louis, I'm almost sure.
God, wat heeft hij Harry aangedaan
Oh-oh. Is dit nu een zelfmoordbrief naar Harry van Louis?
Ik ben benieuwd wat die homo dan wel niet heeft gedaan.
Hihi. ^^
Go on, go on!