FanFic.nl

Harry Potter stand-alones (samen met Rivlovee)

De eerste tekenen ( Lily Evers)

Het was een mooie nazomeravond, de bladderen aan de bomen ritselde in het zachte briesje dat door de Luchtstraat woei. De avondzon scheen precies op nummer 9, waardoor er een goudengloed van het witte huis leek af te komen. De vader van het gezin dat op nummer 9 woonde werkte als leraar op de basisschool, en de moeder zorgde voor hun twee dochters. De oudste was zes jaar oud en deed niks anders dan de haar zusje van vier de les lezen. Zoals dat er in ieder gezin aan toeging. Een oudere vrouw liet haar hondje uit en liep langs nummer 9, als ze dat een paar minuten later had gedaan had ze misschien vreemde dingen kunnen horen door het openstaande raam …. maar dat is nu nog niet aan de orde. In de speeltuin die aan de wijk grensde speelde een aantal kinderen, genieten van de koele avondlucht. In de woonkamer van nummer 9, maakte de dochters een puzzel op de grond. De twee waren echt elkaars tegenpolen. De oudste was bazig en snel jaloers, terwijl de jongste vriendelijk en behulpzaam was. De oudste had blond haar, een lange nek en ijzige blauwe ogen, terwijl de jongste donkerrood haar had, twinkelende gifgroene ogen en kuiltjes in haar wangen als ze lachte. Het enige dat ze gemeen hadden, was dat ze allebei eigenwijs waren en niet snel toegaven aan andermans gelijk. En op die beruchte avond – al hoe wel beruchte is misschien overdreven het was meer de avond, waarop de eerste tekenen naar buiten kwamen- maakte de zusjes samen de puzzel van de oudste. De jongste ramde met haar mollige kleuterhandje met veel geweld, op een puzzelstukje, dat maar niet wilde aan sluiten op de rest.
‘Lily, je maakt mijn puzzel kapot!’ schreeuwde de oudste met schelle stem.
‘Niet waar’ zei de jongste.
‘Wel waar, dat stukje moet daar niet, en als er zo op blijft rammen buigt het stukje krom, dan is mijn puzzel kapot’
‘Niet kapot hoor’ zei de jongste toen ze het stukje triomfantelijk om hoog hield. De oudste keek naar het puzzelstukje in de hand van haar twee jaar jongere zusje en zag duidelijk –met haar eigen ogen- dat het stukje alles behalve heel was, het uitstekende puntje, dat je in een uitgeholde stukje moest leggen, was geheel dubbelgevouwen. Het was dat de ouders even naar de brievenbus waren, want anders had de oudste al lang om haar moeder geroepen.
‘Hij is wel kap…’ verder kwam ze niet. Want haar zusje had haar mollige handjes om het stukje gevouwen en zei: ‘Nee, niet kapot’ . Ze vouwde haar handjes open. De oudste knipperde met haar ogen, omdat ze zeker wist dat ze het niet goed gezien kon hebben. Iets dat kapot was kon niet plotseling weer heel worden daar was de oudste zeker van en toch hield haar zusje nog steeds het stukje in haar handen dat niet langer meer kapot was.
‘Niet kapot’ herhaalde ze. De oudste wist niet was ze moest doen, dit kon niet waar zijn. Het kon niet, het was onmogelijk. Lily had gewoon een ander stukje gepakt toen zij even niet keek. Ja dat moest het zijn. Met open gesperde ogen zocht Petunia de grond af. Maar geen van de stukjes was kapot. Lily lag lachend op de grond en keek haar oudere zus uitdagend aan. Petunia snapte er niks van, maar dat was eigenlijk ook wel logisch want zelf snapte ze er ook niets van. Ze was bang geweest dat Petunia boos zal worden – een boze petunia was als een draak die vuur spuwde- en dat wilde de jongste niet graag meemaken. Dus had ze voet bij voet gehouden en beweerd dat het puzzelstukje niet kapot was. Terwijl ze toch echt een gebogen puzzelstukje in haar hand had gehad. Hoe het heel was geworden wist de vier oude Lily ook niet, maar toen ze een paar seconde later naar hand gekeken had, was het stukje op magische wijze weer heel. Het was vreemd maar waar. Petunia stormde op Lily af. Geschrokken deinsde ze achter uit, het stukje was toch niet meer kapot wat was dan het probleem van haar zus.
‘Niet meer kapot, Petunia’ zei ze nog eens terwijl Petunia steeds dichterbij kwam, nog even dan ging ze vuur spuwen wist Lily. Wat in hield dat Petunia begon te slaan en haar ging vertellen hoe alles moest. Maar ze wist zelf ook hoe alles moest.
‘Je moet niet doen als of mijn puzzel kapot is!’ schreeuwde Petunia woest terwijl ze Lily in diens maag ramde. Lily hapte naar lucht en had gevoel dat ze stikte.
‘Ik bedoel je kunt, dingen die je gesloopt hebt niet maken zonder lijm, dat kan niet Lily Evers ,dat kan niet. Wist je dat, en nu hoef je mijn niet te vertellen dat dat niet zo is’
Als of ze dat van plan was. Lily wist zelf ook wel dat je dingen niet kon maken zonder lijm, daar had ze haar oudere zus niet voor nodig en toch was het puzzelstukje zonder lijm gemaakt en hoe?
Petunia begon harder te rammen en Lily begon te hoesten.
‘Zeg dan wat Lily, zeg dan wat!!!’ schreeuwde ze. Maar Lily kon alleen maar hoesten en naar adem happen en toen gebeurde er weer iets vreemds, Petunia vloog door de lucht en klapte een paar meter verder op een met luide dreun op de houten vloer.
‘Stomme Lily!!’ huilde ze. ‘Je hebt me dood gemaakt, ik leef niet meer’
‘Wel waar, je praat, dat doet oma niet meer en die is dood’
‘Ik ben bijna dood enge Lily, je me dood gemaakt!’
‘Niet waar!’ wierp de jongste haar zus toe. De zusjes hoorden niet dat de voordeur open ging en hun ouders de woonkamer in kwamen. Lily schrok toen ze mama’s stem hoorde, en Petunia schoot overeind en begon nog harder te huilen dan ze al deed.
‘Petunia, Lily heb wat hebben jullie nu weer uitgevoerd’
‘Lily is eng’ huilde Petunia.
‘Niet waar’ verdedigde Lily zich zelf.
‘Wat is hier gebeurt Tuuntje waarom huil je zo?’ vroeg papa toen hij naast de huilend Petunia neer knielde. Ze trilde van top tot teen en keek angst naar haar zusje, als of die haar iedereen moment de lucht in kon gooien zonder haar aan te raken. Anders kon de zesjarige Petunia het niet omschrijven. Met bibberende stem, vertelde ze dat dan ook aan haar ouders. Papa en mama keken haar vreemd aan.
‘Maar Petunia liefje, dat kan toch niet’ zei mama vriendelijk. Petunia keek Lily die weer verder ging met de puzzel kwaad aan.
‘Ik heb het toch zelf gezien, Lily laat eens wat zien!’ riep ze bazig. Maar Lily bleef op het puzzelstukje rammen, stiekem hoopte Petunia dat één van de stukjes kapot ging, zodat Lily hem weer kon maken.
‘Ik denk dat je een beetje te veel fantasie hebt’ zei papa. Petunia stond op en liep al stampvoeten door het huis.
‘Ik heb het niet verzonnen, Lily gooide me echt in de lucht zonder me aanraken. Ze maakte mijn puzzel heel zonder lijm papa, zonder lijm’ riep Petunia. Zij had gelijk en dat zal ze bewijzen ook. Lily was gestoord, knettergek.
‘Sloop mijn puzzel nu!!!’
‘Nee,’ zei Lily zacht.
‘NU, STOMME KLEUTER NU NU NU NU!!!!!!’ Petunia rende naar Lily toe en pakte de keel van haar zusje beet en kneep zo hard als ze kon. Net toen de ouders hun oudste dochter van haar zusje wilden aftrekken, gebeurde er weer iets wonderlijks, de zuurstok roze rok van Petunia zakte af, en daar stond ze in haar My little poney onderbroek. De rok was haar eigenlijk al wat te klein, maar het was haar lievenlings rok. Hij kon nooit gewoon afgezakt zijn, Petunia wist dat Lily het had gedaan.
‘Lily?’ vroeg papa.
‘Ja,’ zei Lily
‘Heb jij dit gedaan?’ zei papa terwijl naar Petunia wees.
‘Ja,’ zei Lily. Maar ze wist nog steeds niet hoe ze het deed. En van die dag gebeurde er steeds vreemde dingen, als Lily, bang, verdrietig of boos was. Petunia vond haar gestoord en een monster.
Maar de ouders van de zusje Evers. Vonden hun jongste dochter speciaal, en belangrijkste dat telde was het vriendelijke en behulpzame karakter van de jongste, hierdoor wisten de ouders, dat ze geen monster was zoals Petunia beweerde, maar een meisje met een bijzondere gave, die ze maar beter geheim konden houden voor andere mensen.

Reacties: