FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

8

2 dagen later
Uitgeput lag Lucas op de brits in zijn cel. Hij probeerde er niet aan te denken maar in minder dan een uur zouden ze hem komen halen. Zou hij samen met enkele andere misdadigers als vee op een kar worden geladen, de kar die hem uiteindelijk naar de galg zou brengen.
Er zullen waarschijnlijk veel toeschouwers zijn. Sam was erg geliefd en iedereen zou willen zien hoe het ‘monster’ dat hem vermoorde zijn verdiende loon kreeg.
Hij kon het niet langer aan en begon te ijsberen. Dit tot groot ongenoegen van Janice.
‘Wil je daar wel eens mee op houden? Straks word ik nog zenuwachtig.’
‘Word? Je gaat me toch niet zeggen dat je nu kalm bent? Ons laatste uur is nu geslagen.’
‘Weet ik. Reden te meer om je geen zorgen te maken. Iedere minuut is echt veel te kostbaar om ze te verspillen aan onnodig gepieker.’
Met open mond staarde Lucas naar de vrouw.
Hij kende haar nu een dag, buiten haar naam kon Lucas alleen maar besluiten dat deze vrouw de meest vreemde persoon was die hij ooit ontmoet had.
Ze wou niets over zichzelf zeggen, leek voor de dood niet bang te zijn, ze had hem zelf niet eens verweten dat ze in deze situatie terecht gekomen was.
Een normaal iemand zou toch iemand de schuld willen geven, ook al kon hij er niets aan doen.
‘Ik hoop trouwens dat de zon schijnt. Ik kan moeilijk ten onder gaan met een nat kapsel.’ Ging de vrouw ongestoord verder.
Lucas besloot hier niet op in te gaan want net op dat moment kwam de bewaker binnen, op de voet gevolg door een priester.
‘Het is tijd.’ Verkondigde de soldaat.
Lucas voelde hoe zijn hart bijna uit zijn borstkast leek te springen, wat hem nog geen slecht idee leek te zijn. Alles beter dan een scherp touw dat minuten lang zijn adem zou afsnijden voor hij eindelijk zou sterven.
‘Nu al? Nee, dat meent u niet! Eerwaarde heb medelijden met me.’
Lucas wist niet wat hij zag toen Janice zich wanhopig op de priester wierp. Hij wist niet wie het meest verbaast was, hijzelf of de soldaat.
De priester leek haar enkele troostende woorden te geven maar duwde haar uiteindelijk toch in de armen van de soldaat die haar handen op de rug bond.
En toen was het aan hem.
‘En mijn zoon, heb je al spijt van je daden?’ Vroeg de priester wat onhandig.
‘Waarom zou ik spijt hebben van iets wat ik niet gedaan heb? Hier op aarde gelooft niemand me maar de goede God kent de waarheid.’
Tot zijn grote verbazing lachte de priester.
‘Goed mijn zoon. Heb altijd vertrouwen in Hem en wie weet gebeurt er wel een wonder.’
Ondanks alles begon Lucas te lachen.
Ja hoor, wie weet laat de goede heer zijn vlammende zwaard der gerechtigheid wel op Porter neerdwalen, of komt hij hem persoonlijk van op het schavot redden.
Verder had de priester niet veel te zeggen, en toch voelde Lucas zich beter na zijn bemoedigende woorden.
Bijna gelaten liet hij zijn handen boeien. Zijn lot was toch onomkeerbaar dus kon het maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn.





De kar met gevangenen was al gauw uit het zicht verdwenen.
Opgelucht leunde de jonge soldaat tegen de muur van de gevangenis aan.
Hij had dit baantje nog niet zo lang, niet te geloven dat hij na enkele maanden niet alleen een groep dieven moest bewaken. Hij kreeg ook nog eens twee moordenaars op zijn bord.
De moordenaars van die goede oude Sam nog wel. Was hij even blij dat hij van die twee af was.
Nu hij er over nadacht vond hij het jammer dat hij er niet bij kon zijn. Het touw rond hun nek dat hun keel langzaam zou dichtknijpen, hun ogen die bijna uit hun kassen zouden puilen.
Niet meer dan hun verdiende loon.
Geschrokken riep de man zichzelf tot de orde, hij was een soldaat, het was zijn plicht om hen te bewaken, en verder niets.
Een wat oudere soldaat kwam hem gezelschap houden.
‘Zware dagen niet? Ik hoop niet dat je het nu op een lopen gaat zetten?’ Lachte hij, zijn jonge collega plagend op de schouder slaan.
‘Je hebt meer nodig dan dat om me weg te jagen.’ Was het lachende antwoord. ‘En waarom zou ik bang zijn voor die twee? Hoe die meid zich huilend op de priester gooide. Zielig gewoon.’
De jongen verwachte een nieuw bijdehand antwoord maar vreemd genoeg keek die hem alleen vreemd aan.
‘Priester? Gouverneur Porter geeft uitdrukkelijk verboden hen de laatste sacramenten toe te dienen.’
‘Ben je zeker? Die kerel was echt een priester en volgens hem was hij net gestuurd door de gouverneur.’
Een gespannen stilte viel tussen de twee.
Geen idee waar die man vandaan kwam maar beiden begrepen dat hier iets niet pluis was.

Reacties: