FanFic.nl

School with One Direction

First day at school

Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Elena, ik ben 1.70m, ik heb lang krullend donker bruin haar, groene ogen en ik mijn look is rock achtig. Ik ben een maand geleden verhuist naar de andere kant van het land. Ik woon nu in een rijke buurt. Hiervoor woonde ik in een rustig stadje. Ik mis mijn vrienden, ik kan ze nu alleen nog spreken via Skype en Facebook. Ik woon nu in een kleine villa, iedereen hier is kakkerig. Ik ga morgen voor het eerst naar school. Het is een grote school, met rijke kak kinderen. Gelukkig hoef ik geen uniform aan. Er zal vast wel iemand zijn zoals ik.

Ik fietste naar school, het is maar vijf minuutjes. Ik had mijn headset op en zong met de muziek mee. Niet dat ik heel goed kan zingen of zo, maar ik vind zingen leuk. In de verte zag ik de school al. Hij is echt mega, hij heeft drie verdiepingen en er zitten ongeveer twee duizend leerlingen op. Ik fietste midden op de weg, deze weg was toch alleen bedoeld voor school kinderen dus het kon vast geen kwaad. Ik pakte mijn ipod uit mijn zak. Het was half negen, de lessen beginnen zo. Ik zette mijn muziek uit en deed mijn headset af. Toen ik dat had gedaan hoorde ik getoeter achter me. Ik keek om, er reed een zwarte limo achter me. Hij kon er niet langs door mij. Ik ging aan de kant. De limo reed me voorbij. Ik was benieuwd wie er in zou zitten.

Ik zette mijn fiets opslot, de limo stond er nog steeds. Zouden de mensen er in al uitgestapt zijn? Ik stond voor de deur van de school. Ik keek nog even achter om. Toen ik me omdraaide knalde de deur tegen mijn hoofd. Ik viel op me grond. ‘Gaat het?’ vroeg iemand. Ik keek op. Het was een jongen, die verdacht veel op Harry Styles lijkt. ‘Ik denk dat ik een hersenschudding heb.’ zei ik. De jongen keek bezorgd. ‘Ben jij Harry Styles?’ vroeg ik. ‘Ja.’ zei hij. ‘Oké dan heb ik geen hersenschudding.’ zei ik lachend. Hij hielp me overeind. ‘Ben je nieuw hier?’ vroeg Harry. ‘Ja, kan je dat zo goed zien dan?’ zei ik. ‘Ja, je ziet er anders uit dan de anderen.’ zei hij. ‘Ow.’ zei ik. ‘Het is niet slecht bedoeld hoor, maar de meeste zien er netjes uit en gaan gelijk gillen als ze me zien.’ zei hij. ‘Oké, ik denk dat ik maar eens naar binnen ga.’ zei ik. ‘Is goed en het spijt me van die deur.’ zei hij. ‘Geeft niet.’ zei ik. Ik liep naar binnen. Waarschijnlijk was de bel al gegaan, want er was bijna niemand meer.

Ik kon nog steeds niet geloven dat dat echt Harry van One Direction was. Ik wist niet dat ze hier woonden, logisch want ik ben niet echt een fan. Sommige liedjes zijn wel leuk, maar aan de jongens zelf heb ik een hekel. Als Harry hier op school zit dan zitten de anderen hier vast ook.

Het kantoor van de directeur was niet moeilijk te vinden. Het kantoor zat tussen twee grote trappen. Naast de ene trap was de kantine en naast de andere waren de kluisjes. Het is een grote school, maar wel overzichtelijk. Ik klopte op de deur van de directeur. ‘Kom binnen.’werd er geroepen. Ik opende de deur en ging het kantoor binnen. Er zat een man aan een groot houten bureau. Hij zag er niet zo oud uit. ‘Jij bent vast Elena.’ zei hij. ‘Ja.’ zei ik. ‘Welkom op het Converium, ik ben meneer Jacobsen.’ zei hij. Hij wees naar een stoel. ‘Neem plaats.’ zei hij. Ik ging zitten. ‘Dan leg ik het een en ander uit.’ Zei meneer Jacobsen.

Ik stond buiten het kantoor van de directeur. Hij had van alles uitgelegd en hij had me papieren gegeven met informatie. Ik moest eerst mijn kluis gaan zoeken en daarna krijg een ik een rondleiding van iemand. Ik weet niet wie het is, maar hij zal me om half tien op wachten in de kantine. Mijn boeken zouden al in mijn kluis liggen en dan kan ik morgen beginnen met de lessen. Ik liep naar de kluisjes, het waren er superveel. Ik had nummer 1997, het was mijn geboorte jaar dus kon ik het gemakkelijk onthouden. Ik liep langs rijen kluisjes. Ik kwam steeds dichter bij de 1900, bijna aan het einde zag ik 1900. Ik liep de gang in, ergens moest mijn kluisje zijn. Aan het einde van de gang was mijn kluis. Er zaten vijf kluisjes boven elkaar, mij kluisje zat in het midden. Ik zocht tussen mijn papieren, er moest een envelop bij zitten met een sleuteltje. Daar was hij, ik maakte de envelop open en stak het sleuteltje in het slot. Het kluisje ging met een luide klik open. Al mijn boeken lagen er al in, ze waren zelfs al gekaft. Ik keek door de papieren, alle onbelangrijke dingen stopte ik in mijn kluis. Alleen mijn rooster deed ik in mijn tas. Ik keek even snel op mijn ipod, het was al bijna half tien. Ik ging naar de kantine. Er was bijna niemand, er waren alleen mensen bezig met het eten klaarmaken voor de lunch. Ik wist niet of het een jongen of een meisje was. Ik besloot om aan een tafel te gaan zitten. Ik zat daar vijf minuten, tot dat er iemand iets zei. ‘Jij bent vast Elena.’ Ik draaide me om. Het was een blonde jongen met blauwe ogen. Ik herkende hem ergens van, maar ik wist niet waar van. ‘Ja en jij bent?’ vroeg ik. ‘Ik ben Niall, herken je me niet?’ zei hij. ‘Ehm je ziet er wel bekend uit.’ zei ik. Ik stond op. ‘Ik ben Niall van One Direction.’ zei hij. ‘Ow ja, nu je het zegt.’ zei ik. Fijn weer zo’n jongen van One Direction. Waarom hebben ze hem uitgekozen om mij een rondleiding te geven? ‘Volgens mij ben je geen fan van ons.’ zei hij. ‘Nee, niet echt.’ zei ik. ‘Oké. Ga je mee dan laat ik je de school zien.’ zei hij. ‘Ja.’ zei ik. Hij liep de kantine uit, ik liep achter hem aan.

Niall had me echt een hoop laten zien. De school had een eigen fitness ruimte met een zwembad, er was een grote bibliotheek, computerzaal, een ruimte waar je kon gezellig kon zitten en er was ook een theater met daar achter een groot muziek lokaal. Nu snap ik waarom One Direction hier op school zit. Niall had de hele tijd grappen gemaakt. Hij was echt heel aardig. Ik kreeg steeds meer zin om hier lessen te volgen.

Niall en ik zaten op een bankje bij de ingang. 'Wil je iets drinken?' vroeg Niall.
'Ja is goed.' zei ik. Niall stond op en liep naar een automaat. Hij haalde er twee blikjes cola uit. 'Asjeblieft.' zei hij. 'Dankje.' Hij ging weer zitten.
'Kan je goed zingen?' vroeg hij. 'Eh, nee niet echt.' antwoorde ik. 'Hoezo?'
'De jongens en ik gaan binnenkort optreden in het theater, we hebben een meisje nodig die meezingt met een liedje.' zei hij.
'Oké leuk. Ik kan wel zingen, maar het klinkt voor geen meter.' zei ik.
Hij moest lachen. 'Laat dan eens horen.' Ik nam een slok van mijn cola. 'Nee.' zei ik bloed serieus. Hij keek me zielig aan. 'Nee echt niet!' zei ik. 'Jammer.' zei hij. We moesten lachen. De bel ging. Niall keek verdrietig. 'Ik moet zo naar mijn les.' zei hij. 'Oké, dan ga ik maar naar huis.' zei ik. 'Tot morgen.' zei ik. 'Doei.' zei Niall. Ik deed mijn headset op. Ik keek nog even achterom en zwaaide. Niall zwaaide terug. Ik pakte mijn fietssleutel uit mijn zak en liep naar buiten.

Reacties: