FanFic.nl

Harry Potter stand-alones (samen met Rivlovee)

Ariana's dood>Albus Dumbledore< (Albus Perkamentus)

‘Gellert,’ zeurde ik vermoeid, ‘waar vinden we die ooit?’
‘Nou niet hier in Goderic ’s Hollow [Goderick ’s eind],’ zei Gellert ook moe, hij had er duidelijk geen zin meer in.
‘Zeurpiet, waar wel? Niet hier weet ik, maar de Staf moet toch ergens zijn?’ zei ik tegen hem, proberend motiverend te praten. Hij keek me aan, draaide zich in het hete weer om en sloot zijn ogen.
‘Albus, zo krijgen we de Elder Wand [Zegevlier] nooit, toch? Laten we wat gaan drinken.’ Gellert stond op en liep richting het kleine houten huisje. Langzaam stond ik ook maar op en liep hem achterna.
Binnen zat Ariana onder de tafel, zielig te wezen.
‘Hé, mormel,’ zei Gellert blij tegen Ariana. Ik deed mijn mond al open om er iets tegen in te werpen maar deed hem uiteindelijk toch weer dicht. Gellert Grindewald was sterker, groter en rijker dan ik, ik had toch niks tegen hem te zeuren.
Ariana dook verder weg onder de tafel, ze was bang voor Gellert, wat begrijpelijk was. Hij had voor zijn leeftijd een erg zware stem, was groot en duldde vooral geen tegenspraak.
Gellert pakte gewoon drinken, zonder iemand iets te vragen en schonk ook niks voor mij in.
‘Gel, wanneer gaan we dan?’ vroeg ik aan hem. Hij haalde zijn schouders op.
Vlak daarna hoorde ik iemand van de trap af stommelen, Aberforth [Desiderius].
‘Jullie kunnen helemaal niet gaan,’ sprak hij ons bestraffend toe, mijn kleine broer.
‘O nee?’ zei Gellert scherp, ik wist dat je nu moest oppassen, Aberforth niet. Ik probeerde iets naar hem te wenken maar hij trok zich er niks van aan.
‘Nee,’ zei hij, ‘nu Albus de voogd van Ariana is moet hij voor haar zorgen, hij kan niet op reis met jou.’ Ik zag dat de ader van Gellerts hoofd vervaarlijk trilde.
‘O nee, o nee!?’ hij schreeuwde boos tegen Aberforth. Aberforth bleef stil staan, voor Ariana, om haar te beschremen. Hij schudde zijn hoofd.
‘Nee, hij heeft de verantwoordelijkheid voor haar, en aangezien ik nog maar 16 ben mag ik niet zijn taak overnemen, maar voor een dag.’ Aberforth keek hem strak aan zonder te knipperen. Boos trok Gellert zijn stok en ik liep met grote passen naar hem toe.
‘Gel, trek je niet zo veel van hem aan, hij is maar een betweterig klein joch,’ sprak ik hem toe. Alleen Aberforth leek het niet zo leuk te vinden, deze woorden. Ook hij pakte langzaam zijn toverstok, en richtte die op mij.
‘Tuurlijk, maar een klein, betweterig joch!’ snauwde hij naar mij, ‘ik wist dat je iets tegen me had, nou, veel plezier met je leven vergooien door naar die Relieken te zoeken, ze bestaan niet eens!’ Mijn hoofd werkte op volle toeren, moest ik bij Gellert gaan staan of bij Ariana en Aberforth? Ik ging er tussen in staan, maar dan zo ver van ze weg dat het een driehoek werd. Ariana zat onder de tafel te huilen, dat deed ze altijd voor een woede bui kreeg. Met kleine pasjes liep ik naar Ariana toe, misschien kon ik haar troosten. Maar zodra ik 1 meter van haar verwijderd was barste ze uit. Ze gooide de tafel omver en begon superhard te krijsen.
‘Kop houden, mormel!’ gilde Gellert boos tegen Ariana. Daar tegen over stond ik met mijn voeten aan de grond genageld. Gellert vuurde een spreuk af op de weerloze, boze Ariana. Voor ik kon ingrijpen stond Aberforth al voor haar met een tegenspreuk.
‘Nooit. Nooit. Zal. Je. Ariana. Een. Haar. Krenken!’ hijgde Aberforth boos.
Gellert hief zijn toverstok en vuurde de Vloek Des Doods op de arme, kleine, weerloze Ariana af. Aberforth trok haar mee, weg van de plek waar de vloek terecht kwam. Ariana sloeg Aberforth en schopte hem. Krijsend liet ze ontploffingen plaatsvinden.
‘Je. Zal. Boeten!!’ schreeuwde Aberforth met al zijn kracht die hij nog in zich had. De rook van de ontploffingen maakte mijn zicht troebel en ik zag alleen nog maar schimmen bewegen en Ariana schreeuwen.
‘AVADA KADERVA!’ hoorde ik de stem van Gellert roepen. Ariana krijsde. Een golf van woede gaat door me heen, Gellert, ik liet hem alles over Ariana zeggen, maar haar niet vermoorden! Op mijn blinde gevoel koos ik zonder na te denken een schim uit om te vermoorden, ik dacht dat het Gellert was. Samen met hem vuurde ik tegelijk de Vloek Des Doods af. Het verschrikkelijke gekrijs van Ariana hield op en ik hoorde een zachte plof. Toen het verschrikkelijke gekakel van Gellert. Blind van tranen viel ik op mijn knieën.
‘Nee!’ riep ik, ‘laat mij sterven, in plaats van haar!’ Aan mijn korte bruine haar werd ik omhoog getrokken door Gellert.
‘Nu is ze dood!’ kakelde hij triomfantelijk in mijn betraande gezicht. Toen hij me los liet viel ik neer en huilde in me die nacht in slaap, op de vloer van de kleine keuken.

Met kleine stille stappen liep ik naar het graf van Ariana. Het meisje dat ík vermoord had, míjn zusje, die ík vermoord had. Een paar meter voor het graf zak ik door mijn knieën, ik heb de kracht niet meer om verder te lopen. De tranen stromen ongecontroleerd over mijn witte wangen.
‘Ariana,’ fluister ik bang. Bang dat haar geest wraak zal nemen. Met betraande ogen kijk ik naar de steen, waar ik sierlijke letters door Aberforth op is geschreven:

Weinig, simpele letters. Wonder letters, voor mij.

Reacties: