Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Jij maakt me sterk |Harry of Niall? [pauze] » Eleven
Jij maakt me sterk |Harry of Niall? [pauze]
Eleven
De horrorfilm die we gingen kijken, bleek achteraf helemaal niet eng te zijn. Ik zat tussen Niall en Harry en ik genoot, niet van de film maar van de opmerkingen die de jongens maakte.
Harry vertelde me steeds hoe nep het was als er iemand aangevallen werd terwijl Niall me in mijn andere oor enthousiast vertelde hoe goed hij de film vond. Ze hadden niet van elkaar door dat ze me beiden dingen aan het vertellen waren en dat maakte het alleen maar leuker. Ik had me in tijden al niet meer zo goed en ontspannen gevoeld.
Helaas was het maandagavond en moest ik de volgende dag weer vroeg naar school. Na de film was het al weer half elf en Tobias kwam me om elf uur ophalen. Ik nam afscheid van de jongens en beloofde Harry dat we later deze week nog een keer zouden afspreken, alleen.
In de auto naar huis vroeg Tobias me honderduit over mij en Harry. Ik vond het fijn dat hij zo ontzettend nieuwsgierig was, ik moest mijn verhaal aan iemand kwijt en hij was een goede luisteraar.
Thuis aangekomen hadden mijn vader en Sam weer enorme ruzie. Ik sloop samen met Tobias langs ze heen en ik kon zonder opgemerkt te worden naar mijn kamer komen. Blijkbaar hadden ze ruzie over het feit dat Sam die dag twee uren had gespijbeld en ik wenste dat mam weer thuis was, die wist wel hoe ze dit kon oplossen.
Voordat ik in slaap viel, stuurde ik Harry nog een berichtje om hem te bedanken voor de fijne avond. Nog voordat ik mijn mobieltje weg kon leggen kreeg ik weer een berichtje terug van hem. Hij had het ook erg gezellig gevonden en hij wenste me een goede nacht. Dat berichtje bracht een glimlach op mijn gezicht en zo viel ik ook in slaap.
De volgende dag gebeurde er niet veel speciaals. Ik had eindelijk tijd om met Isa te Skypen en ik zorgde ervoor dat ze helemaal op de hoogte was van alles.
“Je moet hem echt vertellen van Dan hoor,” zei Isa toen ik zei dat ik dat eigenlijk niet wilde doen. “Hij hoort het toch wel want hij heeft nog contact met hem en wat andere vrienden uit de oude vriendengroep. Ik weet zeker dat hij het verhaal het liefst van jou wil horen,”
Ik zuchtte omdat ik wist dat ze gelijk had. Natuurlijk moest ik hem vertellen wat er gebeurd was maar, als Harry ook nog maar een klein beetje op de Harry leek van vroeger, wist ik dat hij het niet goed zou opvatten en actie zou willen ondernemen.
“Natuurlijk heb je weer eens gelijk,” zei ik en Isa moest hard lachen. “Lieve schat, je weet nu toch wel dat ik altijd gelijk heb als het op jou aan komt,”. Ik glimlachte want dat was waar. Er was - afgezien van Harry - niemand die mij beter kende als zij mij kende en dat was andersom ook zo.
“Maar hoe zit het met Niall?” onderbrak Isa mijn gedachten. Ik keek met grote ogen naar het scherm waarop ik haar zag.
“Wat is er met Niall?” vroeg ik zo onschuldig mogelijk maar ik voelde dat er bloed naar mijn wangen stroomde. Isa begon luidkeels te lachen.
“Je bent ook zo’n ontzettende schat hè,” zei ze toen ze weer een beetje tot rust gekomen was. “Ik denk dat het maar goed is ook, dat het over is tussen jou en Dan…” zei ze en het gesprek viel even stil.
“Vond je hem dan niet… Pasten we dan niet bij elkaar?” vroeg ik verbaasd omdat dit de eerste keer was dat Isa dit zei. Isa schudde haar hoofd.
“Hij was echt aardig, nou ja, voordat je weet wel. Maar ik had altijd het gevoel dat jij veel meer gaf dan hij deed. Jij hebt iemand nodig die voor je wilt zorgen en die jou het belangrijkste vind in zijn leven. Er is niemand die ik ken die zo ontzettend lief is als jij en ik vond niet dat Dan je verdiende,”. Isa stuurde me een liefdevolle glimlach en ik voelde dat ik tranen in mijn ogen had gekregen.
“Ik.. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen,” zei ik zachtjes. Isa grinnikte en zei: “Kijk, dit bedoel ik, precies dit,”
“Wanneer kom je weer richting Londen? Je verdient echt een hele grote knuffel voor dit,” zei ik en ik miste Isabelle ineens heel erg.
“Sowieso na onze examens over drie maanden,” zei ze zacht, “Ik hoop wel dat er in de tussentijd nog een keer een moment is om wat af te spreken,”
Ik knikte en zuchtte, ik had haar harder nodig dan dat ik wilde toegeven.
De rest van de week stuurde Harry en ik elkaar een hoop berichtjes die meestal over niets interessants gingen en uiteindelijk spraken we af dat ik vrijdagmiddag weer bij hem langs zou komen. De rest van de jongens zouden pas aan het eind van de middag thuis komen en we hadden dus een paar uur het huis voor ons alleen.
Ik vond het nog steeds ontzettend raar dat het zo goed voelde om zo veel met Harry te spreken. Natuurlijk, ik had hem de afgelopen jaren gemist maar ik had niet verwacht dat het zo snel weer zo natuurlijk en vertrouwd aan zou voelen. Ik was zo ontzettend blij dat ik overal waar ik de kans had om een papiertje te grijpen, ik korte gedichtjes en verhaaltjes begon te schrijven.
Sommigen gingen over vriendschap en vertrouwen maar soms betrapte ik mezelf erop dat ze ook over liefde gingen. Ik had er moeite mee om te bepalen waar dat vandaan kwam. Vond ik Harry leuk of zag ik hem gewoon als vriend? Of kwam het omdat Niall zo vaak langs kwam in mijn gedachten. Of misschien lag het er gewoon aan dat het net uit was met Dan en dat ik daarom extreem veel over de liefde na dacht.
Ik besloot het op de laatste optie te schuiven. Ik was bijna drie jaar samen geweest met Dan, natuurlijk had het een enorme impact gemaakt toen ik hem betrapte met die blonde meid. Toch wist ik van binnen best dat het hier niets mee te maken had.
Voordat ik Harry weer had gesproken was ik enorm verdrietig en boos geweest maar sinds ik hem weer had gesproken had ik nauwelijks nog eraan gedacht.
Na een lange week was het dan toch eindelijk vrijdag. Ik zou gelijk vanuit school naar Harry gaan met de bus dus ik had extra kleding meegenomen zodat ik niet de hele dag in mijn schooluniform hoefde te lopen.
Ik had echt de grootste hekel aan bussen die er maar kon zijn. Dit kwam waarschijnlijk omdat ik een keer in een overvolle bus zat en ik me nergens kon vasthouden en toen languit op de grond viel. Nee, dat was niet grappig.
Om half drie was ik eindelijk uit en ik liep met wat klasgenootjes richting de bushalte we praatten wat over het weekend maar we werden abrupt gestoord door een of andere idioot die hard aan het toeteren was.
“Die denkt vast dat hij stoer is,” zei Olivia met een zucht.
“Gewoon negeren,” zei ik en we liepen door. Weer werd er hard getoeterd.
“Welke idioot doet dat?” zei Olivia en we draaide ons om. Aan de overkant van de straat zagen we een dure zwarte auto staan en op dat moment ging het raampje open.
Ik had het kunnen weten, het was Harry. “Stap in!” riep hij hard en ik begon te lachen. “Ik heb blijkbaar een lift,” zei ik en ik wilde weglopen maar Olivia hield me tegen. “Maar dat is Harry Styles,” siste ze met grote ogen en haar stem sloeg over.
“Ben je gek?” zei ik lachend, “Dat had ik wel verteld als ik hem kende,” en zo snel als ik kon liep ik weg bij Olivia naar de auto waar Harry in zat.
“Dit is niet erg popster-achtig hoor,” zei ik toen ik ingestapt was. “Waar is je chauffeur?”. Harry begon hard te lachen en zei: “Grapjas,” en hij reed weg.
“Wat een verrassing dat je me op kwam halen,” zei ik en ik was erg blij dat ik niet met de bus hoefde.
“Ja, ik kan me herinneren dat je niet zo van bussen houdt… Zeker niet die na ene keer-,”
“Ja ja!” Onderbrak ik Harry snel omdat ik me herinnerde dat hij naast me stond toen ik omviel in de bus. We keken elkaar aan en we begonnen keihard te lachen en het duurde lang voordat we weer ophielden.
Reacties:
niks saai! haha melding!