FanFic.nl

Ruïne

1 februari 2010

De vlammetjes in de openhaard dansten vrolijk heen en weer, bevochten de kou die heel Engeland in haar greep hield. Het licht in de kamer was uit, de gordijnen dicht. De vlammen creëerden speelse schaduwen op de muren, het meubilair en de aanwezigen. Hij zou het eng gevonden hebben, vroeger. De schaduwen waren monsters en de monsters kwamen hem halen, vermoorden, meenemen naar de hel. Maar inmiddels wist hij dat het echt slechts schaduwen waren, dat er niets engs aan was. Daar vertrouwde hij nog steeds op. Na al die tijd.
De kamerdeur ging open en de schaduwmonsters werden teruggedrongen door een zestiental brandende kaarsjes. Ze waren in een taart gestoken, die gedragen werd door zijn moeder. Ze sloot de deur zachtjes achter zich, liep richting de salontafel en zette de taart erop, zodat het gezelschap duidelijk zicht had op haar smakelijke creatie.
‘Hé Harry,’ riep Niall uit, ‘beter maakt je moeder voor mijn verjaardag ook zo’n taart!’
‘Dat zien we tegen die tijd wel weer,’ glimlachte Anne. Het kaarslicht creëerde donkere schaduwen op haar gezicht en de glimlach gaf haar een angstaanjagende uitstraling. Harry was inmiddels oud genoeg om te weten dat het allemaal slechts schijn was, maar dat hield niet weg dat er een koude rilling langs zijn ruggengraat liep.
‘Nou?’ vroeg Anne na een poosje, toen Harry geen aanstalten maakte de kaarsjes uit te blazen. ‘Kom je nog, of heb ik voor niets zestien kaarsjes aangestoken?’
Harry schudde zijn hoofd, voelde hoe Liam hem zachtjes in zijn rug duwde om hem richting de taart te dirigeren.
Gehoorzaam kwam Harry overeind, knielde hij voor de tafel en zoog hij zijn wangen vol lucht. Net op het moment dat hij uit wilde blazen, begon zijn gezelschap met het zingen van Happy Birthday. Harry liet zijn lucht ontsnappen terwijl zijn lippen ombogen tot een waterige glimlach. Tegen het einde van het liedje betrapte hij zich erop dat hij zachtjes mee mompelde. Eigenlijk klonk de combinatie van de stemmen in koor best wel goed, realiseerde hij zich ook.
Maar het zou nooit hetzelfde zijn.
‘En nu blazen!’ riep Gemma enthousiast, zodra het lied tot een eind gekomen was. Harry zoog zich alweer vol met zuurstof, toen Niall protesteerde: ‘Nee! Je moet wel eerst een wens doen.’
‘Oh ja,’ viel Gemma bij. ‘Hoe kon ik dat nou vergeten?’
Het antwoord op die vraag wist Harry niet. Hij wist alleen dat hij wilde dat ze het wel vergeten was. Hij had zijn wens al klaar, perfect geformuleerd in zijn achterhoofd. Al maandenlang sloop hij door Harry’s gedachten. Bewust of onbewust, en vanwege zijn verjaardag was het alleen maar versterkt. Hij had al zijn hoop erop gevestigd – alles, tevergeefs. Hij had niet eens een kaartje gekregen.
‘Nou?’ vroeg Niall enthousiast. ‘Kom op, blazen! Anders doe ik het, hoor.’
Harry grinnikte zachtjes, sloot zijn ogen en zoog zoveel mogelijk lucht naar binnen. Half om half verwachtte hij opnieuw onderbroken te worden, maar dat gebeurde niet. Hij opende zijn ogen dus weer, concentreerde zich uit volle macht op de zestien kaarsjes voor zijn neus en blies.
Hij was bang. Bang dat het hem niet zou lukken om alle kaarsjes in één keer uit te blazen. Er hing te veel vanaf. Hij wist niet of zijn wens nog uit kon komen als het hem niet lukte. Het wensen voor het uitblazen was immers nooit meer dan een stom spelletje geweest en hij had zich er nooit in verdiept, omdat er nooit veel vanaf had gehangen. Maar nu wel.
Harry was bijna verbaasd toen hij zich realiseerde dat het hem wel degelijk in één keer gelukt was. Een hoopvolle glimlach kroop om zijn lippen, terwijl de kamer weer grotendeels in duisternis gehuld werd. De schaduwen namen weer bezit van de salontafel en het leek bijna alsof er nooit licht geweest was.
‘En?’ vroeg Niall echter, wat voor Harry genoeg bewijs was dat het er wel degelijk geweest was. ‘Wat heb je gewenst?’
‘Dat mag ik niet zeggen,’ sprak Harry zachtjes, waarbij het schaamrood naar zijn wangen steeg. ‘Dan komt het niet uit.’ Hij was de schaduwen er dankbaar voor dat ze de rode teint van zijn gezicht verborgen hielden.
‘Hè, doe niet zo flauw,’ hield Niall aan, maar Liam bracht ertegenin: ‘Nee, Ni, hij heeft gelijk. Als je het hardop zegt, komt het niet uit. Maar, zodra het uitkomt, moet je het wel vertellen, goed?’
‘Is goed,’ zuchtte Harry opgelucht, waarna Anne uit de schaduwen tevoorschijn kwam, een taartmes in de aanslag. ‘Genoeg gekibbel over wensen, jullie lijken wel een stel meisjes,’ legde ze uit. ‘Wie wil er taart?’
‘Ja!’ riep Niall, gevolgd door een ‘nou…’ van Gemma.
‘Liam? Harry?’ vroeg Anne.
‘Graag,’ antwoordde Liam beleefd. Harry knikte slechts, maar dat was voor zijn moeder genoeg aanmoediging en ze begon aan het snijden van haar eigen creatie. Harry bekeek haar schim, het mes in haar handen, de schaduwen op de muur en op de tafel en op zijn moeder. In zijn hoofd herhaalde hij zijn wens, eindeloos vaak tot het niet meer was dan een vaag idee, een verlangen, een samenhang van woordloze klanken.
‘Harry?’ hoorde hij even later vragen. ‘Harry, gaat het wel?’
‘Wat? Hoezo?’
‘Je bent een beetje afwezig,’ legde Liam uit, terwijl hij Harry een schoteltje met taart aanreikte. ‘Waar zit je met je gedachten?’
‘Oh, gewoon,’ ontweek Harry. Hij wist dat vrijwel ieder ander doorgevraagd zou hebben, maar niet Liam. Dat was de voornaamste reden dat Harry enkele maanden eerder besloten had dat Liam een poging tot vriendschap waard was: hij was bereid te luisteren, maar alleen indien Harry bereid was te vertellen. Er was geen druk, alleen maar steun. Altijd.
En toch had Harry het niet verteld.
Terwijl ze hun taart aten, vertelde Anne zoals elk jaar over de dag waarop haar zoon ter wereld kwam. Tussen neus en lippen door liet ze ook vallen dat ze het jammer vond dat Robin geen vrij had kunnen nemen om ook taart te komen eten. Tegen die tijd stonden alle schoteltjes alweer op tafel.
Harry stond op en liep door de schaduwen heen naar het raam. Hij trok de gordijnen open en staarde naar buiten, volgde met zijn ogen de natte sneeuwvlokjes die naar beneden dwarrelden. Het bleef niet liggen, dus de straat was nog steeds nietszeggend grijs. Of misschien was het juist wel alleszeggend. Grijs. Nee, zijn wens zou niet uitkomen. Helemaal nooit.
Harry hoorde dat er iemand opstond van de bank en naar hem toe liep. Hij hoorde ook het gerinkel van serviesgoed, gevolgd door voetstappen die het vertrek uit leidden. Hij hoefde niet te kijken om te weten dat Gemma en Anne richting de keuken waren verdwenen.
‘Harry, niet om vervelend te doen,’ begon Liam, degene die naast hem was komen staan, ‘maar het is nota bene je verjaardag en je kijkt alsof er iemand dood is. Ik kende jullie vorig jaar natuurlijk niet, omdat ik een jaar hoger zat en alles, maar ik ben met mijn stomme hoofd blijven zitten op Engels… In ieder geval; Niall heeft me verteld dat je altijd heel hecht was met –’
‘Liam, niet om vervelend te doen,’ onderbrak Harry hem, ‘maar ik wil het er niet over hebben.’ Vanuit zijn ooghoeken zag hij Liam bedenkelijk knikken. ‘Oké,’ besloot de jongen toen, ‘maar als je er ooit over wilt praten, weet je me te vinden.’
Harry reageerde niet meteen. Hij bleef uit het raam staren, volgde sneeuwvlokje na sneeuwvlokje met zijn ogen. Hij werd er treurig van. In de lucht leken de sneeuwvlokjes zo zelfzeker, vrolijk, vrij. Onschendbaar. Dan kwam de grond dichterbij, kwamen ze neer en zonder waarschuwing smolten ze weg, verdwenen ze. Zomaar.
De gelijkenissen deden Harry pijn en hij draaide zich weg van het raam, keek Liam recht aan. ‘Dank je,’ glimlacht hij, waarna hij zich omdraaide en richting de gang liep.
‘Hé!’ riep Liam onzeker achter hem aan, ‘waar ga je heen?’
‘Buiten,’ antwoordde Harry. ‘Ik ga een stukje wandelen.’
‘Maar we zijn er net,’ protesteerde Niall.
Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik heb niet gezegd dat jullie weg moeten.’
‘Maar je gaat zelf weg.’
‘Ja.’
‘Kom, Niall,’ gebood Liam echter, terwijl hij ook richting de gang begon te lopen. ‘We gaan nog wel even voetballen in het park of zo. Dan kan Harry zijn gedachten een beetje ordenen.’
Niall zag eruit alsof hij tegen wilde stribbelen, maar hij deed het niet. Alle drie de jongens gingen dus in de weer met schoenen, jassen en sjaals. Niall dartelde al snel naar buiten, enthousiast over het idee dat ze gingen voetballen.
Liam omhelsde Harry stevig. ‘Hou je taai,’ fluisterde hij hem toe, waarna hij hem losliet en achter Niall aan de deur uit verdween. Harry volgde heen stilletjes over de drempel, hoewel hij eenmaal buiten precies de andere kant op ging.

Reacties: