FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

9

‘Nu al? Nee, dat meent u niet! Eerwaarde heb medelijden met me.’
‘Rustig.’ Siste Pete amper hoorbaar. ‘Je moet het er nu ook niet dik op leggen. Straks hebben ze nog iets in de gaten.’
‘Met die idioot van een soldaat? Weinig kans toe. En heb je het?’
‘Wat dacht je? Het zit al in je mouw als je nog niet opgevallen is. De anderen zullen net voor de muren toeslaan, zorg er voor dat je er klaar voor bent.’
‘Je maakt je te veel zorgen. We zullen klaar staan.’
De man grijnsde, niet dat hij iets anders verwacht had.
‘O, en Pete.’
‘Wat?’
‘Die pij staat je echt voor geen meter.’




Een glimlach verscheen op Janice haar gezicht toen ze het geruststellende metaal van de sleutel tegen haar huid voelde.
Dat die idioot van een soldaat dit niet eens gecontroleerd had. Dit ging gewoon te makkelijk.
Voorzichtig liep ze naar Lucas die zich terug getrokken had in een hoek van de kar.
Blijkbaar had hij al eerder kennis gemaakt met de andere veroordeelden, een niet zo aangename kennismaking.
‘En wij staan op deze kar? Wij waren niet van plan om die man te vermoorden.’
‘En als je zo nodig de buit wou had je het ons kunnen vragen. Waarom heb je onze vrienden vermoord? Niet dat ik hen benijd. Blijkbaar is je buik open scheuren een snellere dood dan wat ons straks te wachten staat.’
‘Vrienden van je?’ Vroeg Janice.
‘Zo zou je het kunnen zeggen.’ Was het korte antwoord.
‘Goed, kunnen ze ons straks kunnen helpen.’ Was het vrolijke antwoord.
Haar goede humeur werd er alleen maar beter op toen ze zijn verbaasde gezicht zag.
‘Als we straks gaan ontsnappen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde.’
Lucas zijn gezichtsuitdrukking gleed van niet begrijpend naar pure verbazing.
‘Draai je even om, dan begrijp je het wel.’
Aangezien ze verder geen informatie wou geven zat er voor Lucas niets anders op dan te doen wat ze vroeg.
Janice liet de sleutel in haar hand glijden, het koste haar wat moeite maar uiteindelijk wist ze zijn boeien open te draaien.
Lucas schrok zo hard dat hij de boeien bijna liet vallen.
Een van hun bewakers keek even op toen hij het geluid hoorde maar Lucas wist zich op tijd te herstellen.
‘Hou ze bij, je kan ze straks gebruiken. En als je me nu even wil helpen.’
‘Hoe kom je daar aan?’ Vroeg Lucas terwijl hij de sleutel van haar over nam.
In plaats van te antwoorden trok ze de aandacht van de anderen en maakte hen attent op de sleutel.
En natuurlijk wouden ze allemaal verlost worden van hun boeien verlost worden.
Lucas deed dit met de nodige tegenzin, hij snapte echt niet hoe dit stelletje ongeregeld hen zou kunnen helpen.
‘Ze zijn inderdaad niet veel waard.’ Fluisterde Janice. ‘Maar ze kunnen voor de nodige afleiding zorgen.’
‘Afleiding voor wat?’
Lucas voelde hoe hij langzamerhand zijn geduld aan het verliezen was.
En toen ze hem antwoordde dat hij het wel zou zien had hij geen andere keuze dan zijn frustratie voor zich te houden.

Reacties: