Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The fate of the Malfoy family » 9.
The fate of the Malfoy family
9.
‘Draco, kom je eten?’ riep ze voor de zevende keer. Maar Draco kwam niet naar beneden, niet dat ze dat verwacht had. De arme jongen was doodsbang en ze had geen idee hoe ze hem kon helpen. Als ze zei dat hij niet bang hoefde te zijn, dan sprak ze niet de waarheid. Want Draco had alle redenen om bang te zijn. Bellatrix, Lucius en de Heer van het Duister zaten al tafel, maar zij stond in de keuken, ze schepte snel wat aardappels, spitskool en biefstuk op twee borden en liet de borden op het aanrecht staan. Ze bracht snel de pannen naar de tafel, en mompelde: ‘Ben het zout vergeten’
Ze rende snel de keuken weer, voordat Bella kon zeggen: ‘Dan sommeer je het zout toch even.’
Ze pakte de twee borden op en liep via de keuken naar de hal, waar zo snel als kon de trap op liep.
‘Draco, kun je even open doen?’ vroeg ze toen ze voor Draco’s slaapkamerdeur stond. Geen reactie.
‘Draco, alsjeblieft. We moeten praten’ Nu hoorde ze beweging in zijn kamer. Niet veel later ging de deur open. Draco’s ogen waren rood van het huilen, hij keek angstig langs haar heen. ‘Ik ben alleen’ zei ze. In de wetenschap dat haar zoon keek of de Heer van het Duister, achter zijn moeder stond. Hij deed een stap opzij, en ze liep zijn kamer in. Ze zette de borden op het nachtkasje en liet zich op het bed op zakken. Draco ging voor staan en keek hem met zijn betraande grijze ogen angstig aan.
‘Wat komt u doen?’ vroeg hij. Zijn stem trilde en klonk zo angstig. Dat Narcissa zich nog meer zorgen maakte om haar zoon dan ze al deed.
‘Ik zei dat ik met je wilde praten’
‘Waarom?’
‘Draco, ik weet dat je bang bent, maar de hele dag op de kamer zitten lost niks op’
Draco staarde zijn moeder verbijsterd aan. Dacht ze nou werkelijk dat ze hem zo ver kon krijgen dat hij naar beneden kwam, waar hij de gehele dag naar de Heer van het Duister moest staren. De enige momenten wanneer hij zijn kamer verliet , was tijdens de vergaderingen. Te bang om anders op nieuw gemarteld te worden. De vergaderingen werden elke keer erger, enger. Gisterenavond was het zelfs zo verschrikkelijk dat Draco de hele nacht had wakker gelegen. Nu hij er weer aan terug dacht voelde hij opnieuw hoe zijn ogen zich vulde met tranen.
Hij had tussen en ouders in gezeten en angstig, voor zich uit gestaard. Van de helft van de mensen aan de tafel wist hij niet eens de naam. De Heer van het Duister staarde duister naar de personen aan de tafel. Draco had niks durven zeggen, hij had zelfs nauwelijks adem durven halen. Bang dat de Heer van het Duister boos werd. De enige die echt blij leken te zijn waren Tante Bellatrix, oom Rodolphus en Rodolphus’ broer Rabastan. Zij aanbeden de Heer van het Duitser. Lachten om het tafereel dat Draco uit zijn slaap had gehouden. Dollies had iets gezegd dat de Heer van het Duister niet aanstond en kreeg de volle laag. De man werd een half uur lang aangevallen met de cruciatusvloek – waarop Bellatrix zei: ‘Niets is mooier dan andermans pijn’
Rodolphus liet weten: ‘ Kreten van pijn, doen een ander plezier’
En Rabastan melde: ‘Dit is een van de mooiste uren van mijn leven. Dollies is een watje. Ik geniet van zijn pijn.’
Na de marteling kwam de genadeklap en simpele spreuk en de man kon nooit meer praten, nooit meer ademen, nooit lopen, nooit meer denken.
‘AVADA KEDAVRA’ En de man was dood.
‘Draco gaat het wel?’
Draco schrok op uit zijn afschuwelijke gedachten en veegde snel de tranen weg die over zijn wangen liepen. Hij wilde niet huilen in het bij zijn van moeder. Dan ging ze hem weer troosten en dat had hij niet meer nodig. Hij was zestien. Welke dag was het eigenlijk vandaag? Doordat hij hele dagen op zijn kamer zat, had hij blijkbaar geen besef van tijd meer. Hij streek nogmaals langs zijn wangen en keek toen naar zijn moeder, de hem bezorgd aan keek.
‘Welke dag is het vandaag moeder?’ vroeg hij. Ze keek even geschokt en sloeg toen haar armen om hem heen. Draco probeerde zich los te werken, maar haar greep was te sterk.
‘Het spijt me zo’ zei ze.
‘Wat Spijt u?’
‘Ik herinner me nu pas welke dag, het is nu jij er naar vraagt. Ik ben echt de slechtste moeder ooit’
‘Waarom? Ik herinner me de dag toch ook niet meer’ zei Draco die zijn moeder niet begreep. Ze drukte hem nog steviger tegen zich en zuchtte.
‘5 juni, het is 5 juni!’ riep moeder ze keek Draco met een blik vol spijt aan.
‘WAT!!!’ riep Draco. ‘Echt waar?’
‘Ja,’
‘Maar dan ben ik mijn eigen verjaardag vergeten’
‘Ik ben de verjaardag van mijn zoon vergeten’ stamelde moeder. ‘Het spijt me’
‘Het geeft niet’ zei Draco. ‘ We hebben andere dingen aan ons hoofd.’
‘Gefeliciteerd, en nu moeten we praten’
Oja dacht Draco ze kwam om te praten. Om hem zo ver te krijgen dat hij mee ging naar beneden. Moeder pakte een van de borden en zette het op zijn schoot.
‘Jij eet, ik praat’ zei ze. Draco pakte de vork die op het bord lag en prikte er mee in een aardappel.
‘Draco ik weet dat je bang bent, en dat je daarom niet meer beneden komt. Maar wees alsjeblieft dapper en trots, overwin je angst. Dat probeer ik ook. Ik zal je steunen. Als je maar naar beneden komt, overdag. Zo de hele dag op je kamer zitten is niet goed. Je hebt frisse lucht nodig’
‘Dan zet ik mijn raam toch open. U kunt proberen wat u wilt, ik kom niet meer beneden, tot ik naar Zweinstein ga, met uitzondering van de vergaderingen.’
‘Draco, het is ongezond om alleen maar op je kamer te zitten. Een mens heeft frisse lucht nodig. Een mens heeft gezelschap nodig, geen mens vind het fijn om eenzaam te zijn.’
‘Liever eenzaam dan het gezelschap van de Heer van het Duister’ zei Draco. Het duurde nog ruim anderhalve maand voor hij weer naar Zweinstein mocht. Nog ruim anderhalve maand op zijn kamer doorbrengen. Het moest haalbaar zijn. Zolang moeder zich maar niet steeds met hem bemoeide.
‘Draco, heb je je boekenlijst al gekregen?’
‘Nee,’
‘Als je die hebt wil je dat dan zeggen, dan moeten we je boeken bestellen. Ik denk niet het verstandig als wij in deze tijden door de Wegisweg lopen’
‘Stel u niet aan. We gaan gewoon naar de Wegisweg!’ riep Draco ‘Wat daarvan over is dan’
Reacties:
Tjemienee....
Stoer hoe je beschrijft hoe Bella en co van pijn genieten.
Mooi hoe je Draco's worstelingen beschrijft.
Echt awesome!
My God! Ik loop achter...
En niet zo klein beetje ook!
Haha! Je schrijft echt goed!
Draco is my favourite personage in Harry Potter.
Ik ben hier GEK op!
<3
als pijn toch zo leuk is wil dan iemand dat drietal eens een trap onder hun kont gaan verkopen, echt wat haat ik de van detta 's
en ja Draco, ga maar naar de wegisweg, iedere reden om daar weg te gaan is goed
dit is echt te goed!
Dit is gewoon mijn favorite Harry Potter story van ff <3
Ik vind het geweldig om vannuit hun standpunten te lezen,
gewoon veel verfrissender dan de gebruikelijke.
Hier krijg ik bij elk hoofdstuk gewoon meer en meer respect voor Draco.
Zeker hoe je de stukjes van de film erbij beeld!
Just incredible c:
xoxo