FanFic.nl

30 jaar na de hongerspelen.

Het Capitool

Ik word wakker door een warme hoog lage stem die zachtjes een liedje zingt:

“Deep in the meadow, under the willow.
A bed of grass, a soft green pillow.
Lay down your head and close your sleepy eyes.
And when they open, the sun will rise.

Here it is safe, here it is warm.
Here de daisies guard you from every harm.
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true.
Here is the place where I love you.”

Ik ken het liedje dat is Rue’s lullaby.
Het liedje waarmee Katniss Everdeen afscheid nam van Rue in de arena.
Ik heb het ooit wel eens gehoord van mijn ouders.
Ik luister stilletjes naar de warme stem die rustig verder zingt.
Ik ken elk stukje van dat lied maar het volgende stuk ken ik niet.

“Here can you dream about the stars and the moon.
Here can you hope you will see that one person soon.
Here will nobody take something from you.
In this place my love is true.”

Ik kom er achter dat die warme stem van Luca is.
En dat laatste couplet hoort niet bij het lied.
Heeft hij het zelf bedacht? Heeft hij het voor iemand bedacht?
Ik hoop dat hij door zingt en een naam noemt ofzo maar dat gebeurt niet.
In plaats daarvan merkt hij opeens dat ik wakker ben.
Ik weet niet hoe, misschien door mijn ademhaling ofzo?
“Hoi…” fluistert hij. “Heey.” Fluister ik terug.
Hij zat al die tijd achter me en gaat nu weer onder de helft van de deken liggen en zo blijven we ook een tijdje liggen.
“Heb je me gehoord?” vraagt hij. Ik glimlach. “Ik wist niet dat je kon zingen.” Zeg ik.
Ik hoor zijn grappige lachje achter me. Nee! echt ik meen het serieus, hij hoeft alleen maar te lachen en iedereen ligt in een deuk.
“Ik kan niet zingen.” Fluistert hij. Ik zit op. “Ja echt wel!” schreeuw ik zo hard waardoor ik bang word dat de andere in de trein me zullen horen.
Opnieuw zijn grappige lachje. “Stop daarmee!” ik probeer serieus te klinken, maar ik kan mijn lach niet in houden.
Nadat we uitgelacht zijn is het voor een paar minuten weer stil.
Ik wil wat vragen over dat laatste couplet maar hij rent gelijk naar het raam.
Dan zie ik pas dat hij alleen maar een pyjama broek aan heeft en geen shirt draagt.
Hij is gespierd en heeft een bruin kleurtje. Zijn blonde krullende haar staat alle kanten op. Zijn grijze ogen glinsteren in het zonlicht dat door het raam naar binnen valt.
Hij kijkt naar achter. “Krijg ik nog een antwoord?”
“Huh?” In de tijd dat ik naar hem keek had hij blijkbaar iets gezegd.
“Of je het mooi vind?” zegt hij. “Wat vind ik mooi?” zeg ik verward.
Hij lacht. “Het Capitool!” roept hij giechelend.
Ik loop naar het raam en zie dat we inmiddels in het capitool zijn.
In de jaren waarin de hongerspelen zijn afgeschaft is de mode in het capitool niet veranderd. Het capitool is mooi? Mooi is niet het juiste woord. Het is meer verassend.
Terwijl we kijken naar de rare gebouwen en gekleurde wezens die daar buiten rond lopen horen we niet Nicolette die op de deur klopt en roept dat ik wakker moet worden.
En omdat ik niet antwoord, opent ze de deur en loopt naar binnen.
Het blijkt dat een meisje in haar pyjama en een jongen in niets meer dan een onderbroek met een pyjama broek er overheen naast elkaar uit het raam staan te kijken afschuwelijk en ondenkbaar is.
En als ze hoort dat hij ook in mijn kamer heeft overnacht is het nog erger.
Luca merkt op dat zijn ouders het ook deden en dat hij niet snapt wat er zo erg aan is.
Dat maakt het nog meer afschuwelijk want het blijkt dat zijn ouders dat deden omdat ze zielsveel van elkaar hielden en als wij het doen is het criminaliteit ofzo.
Nicolette jaagt Luca uit mijn kamer en zegt dat hij zich aan moet kleden.
Dan zegt ze hetzelfde tegen mij en laat mij alleen achter in mijn kamer.
Alleen.

Reacties: