FanFic.nl

Jij maakt me sterk |Harry of Niall? [pauze]

Fourteen

Weer bij het One Direction huis aangekomen - zo had ik het huis omgedoopt in mijn gedachten - ploften we met z’n allen op de bank. Zayn en Louis hadden bekers en cola uit de keuken gehaald en we zaten met z’n allen lekker op de bank te kletsen.
Ineens bedacht ik me nog iets. “Harry?” vroeg ik en hij keek me met een glimlach aan. “Heb jij Dan geslagen?”. Het bleef even stil in de kamer.
“Ja,” zei Harry toen voorzichtig en ik voelde mijn mond openvallen.
“Wat?! Waarom?” vroeg ik geschrokken, “Ik heb je nog nooit iemand zien slaan, hoe boos je ook was!”
“Geloof me Anna, hij verdiende echt een klap voor wat hij zei,” zei Louis nu en ik keek de jongens verbaasd aan.
“Echt waar hoor,” zei Liam met een vriendelijke glimlach, “Ik zou me er niet over druk maken,”.
“Maar uh wat zei hij dan?” ik was nu echt ontzettend nieuwsgierig wat Harry zo ver gebracht had om iemand te gaan slaan. Het bleef stil in de kamer en iedereen behalve Niall ontweek mijn blik. Niall haalde alleen zijn schouders op.
“Oké oké dan niet,” zei ik met een zucht.
“Het is niet interessant,” zei Harry en hij sloeg een arm om me heen. “Ik ben blij dat je van die eikel af bent,”
“Hij was niet altijd een eikel,” zei ik zachtjes en ik keek naar mijn knieën. Ik hoorde iemand hoestten en zeggen: “Harry, je moet het vertellen,”. Ik keek op en zag Liam me bezorgd aankijken.
“Ik-“ zei Harry en hij schudde zijn hoofd.
“Anders zegt een van ons het,” waarschuwde Zayn hem en Harry ademde even diep in. Hij had nog steeds zijn arm om me heen en hij kneep even in mijn boven arm.
“Dit was waarschijnlijk al meer dan een jaar bezig,” zei hij zacht en hij keek me vol medeleven aan.
“Wat?” zei ik verdoofd. “Wee-Weet je dat zeker?” ik voelde op dat moment even niets meer. Ik sloot mijn ogen en dacht even aan de leuke tijden die ik met Dan had gehad, was dat dan allemaal een leugen geweest?
“Gaat het wel, Ann?” vroeg Harry bezorgd en hij drukte me even tegen zich aan. Ik had geen idee of het wel met me ging, ik voelde me verraden en leeg.
“Dank je wel dat je dat hebt gezegd,” zei ik en ik legde mijn hoofd op de schouder van Harry. Hij sloeg zijn arm nog wat dichter om me heen en zo bleven we zitten terwijl we tv gingen kijken.

Ik wist niet hoe veel later Niall opstond. Ik had niets meegekregen van wat er zich op de televisie afspeelde. Ik was vooral erg blij dat Harry eerlijk tegen mij was geweest en dat we weer vrienden waren. Ik wilde niet meer denken aan Dan, ik wilde niet in het verleden leven maar in het heden. “Blijf jij eten, Anna?” vroeg Niall me en ik keek op naar hem. Hij had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Ik keek even naar Harry, die grijnsde breed en knikte snel met zijn hoofd.
“Ik geloof het wel,” antwoorde ik lachend en Niall liep de woonkamer uit. Louis en Liam waren ondertussen in een druk gesprek over een concert wat volgende week zou plaatsvinden in de O2 arena in Londen.
“Hey je moet ook komen,” zei Harry ineens en hij gaf me een klopje op mijn arm. Ik keek hem verbaasd aan omdat ik het gesprek niet helemaal had gevolgd.
“Volgende week vrijdagavond zou je mee moeten komen naar het concert in de O2!” zei Harry enthousiast.
“Uhhm, als ik kan lijkt me dat erg leuk,” zei ik nog steeds een beetje verbaasd. Harry moest lachen om mijn reactie en zei: “Je bent echt een mafkees,”. Ik stak mijn tong naar hem uit.
“Wil er nog iemand wat cola?” vroeg Liam die voor zichzelf nog wat inschonk. “Lekker,” zeiden Harry en Zayn tegelijk. Liam keek nu mij vragend aan.
“Ik uhh-“ zei ik stotterend en ik voelde dat ik rood werd.
“Anna lust geen cola,” zei Harry lachend en ik zag dat de andere drie jongens me verbaasd aan keken.
“Je lust geen cola?!” vroeg Louis geschrokken. Ik haalde mijn schouders op, ik kreeg altijd hele rare reacties als ik dit zei maar ja, ik kon er toch niets aan doen dat ik dit niet lustte?
“Ik haal wel even wat water voor mezelf,” zei ik met een glimlach en pakte mijn beker en stond op.
“Jemig Harry,” zei Liam, “Je hebt wel rare vrienden,” en ik zag hem zijn hoofd schudden.
“Harry’s vrienden moeten wel een beetje raar zijn, anders zouden ze het nooit uithouden met hem,” zei ik lachend en ik trok een wenkbrauw omhoog. “Dus wat zegt dat over jullie?” vervolgde ik. De jongens lachten en terwijl ik de woonkamer uit liep hoorde ik Louis zeggen: “Daar heeft ze echt een heel goed punt.”
Ik liep de keuken in en ik zag dat Niall druk in de weer was met wat pannen.
“Hey,” zei ik verlegen en hij keek om. Hij kreeg een grote glimlach op zijn gezicht toen hij me zag.
“Hoi hoi,” zei hij vrolijk, “Kom je me helpen?”. Ik grinnikte en hield mijn beker omhoog.
“Ik kwam eigenlijk alleen voor wat water, maar als ik kan helpen doe ik dat graag hoor,” zei ik vriendelijk.
“Weet je het zeker?” vroeg Niall terwijl hij een houten lepel naar me uitstak.
“Ik mag thuis eigenlijk nooit koken dus ja, eigenlijk wel,” antwoorde ik en ik pakte de lepel aan. Niall keek me even doordringend aan.
“Dat is toch niet omdat je niet kan koken of zo, toch?” vroeg hij en zijn ogen werden spleetjes. Ik moest lachen.
“Nee hoor, mijn vader is bij ons de gene die voor ons kookt,” legde ik uit.
“Oké dan ben je aangenomen,” grapte Niall.
Hij legde uit wat ik moest doen en samen gingen we aan de slag. Ik ging vooral over de groente snijden en het roeren van de saus en Niall zorgde ervoor dat alles in goede volgorde in de pan kwam.
Ik had eigenlijk geen idee wat hij aan het maken was, Niall had me de naam wel verteld maar die was zo ontzettend Iers dat deze niet bleef hangen. Het was in ieder geval een gerecht met veel soorten groenten en aardappelen. Het werd een soort stoofpot geloof ik.
“Ik moet eerlijk zeggen dat ik verbaasd ben dat jullie zo gezond eten,” zei ik terwijl ik een stukje wortel wat ik net klein gesneden had, in mijn mond stak.
“Nee hoor dat valt best mee, je komt gewoon op een moment dat ik moet koken,” zei Niall lachend.
“Dus jij bent de gezondheidsfreak in de band?” vroeg ik wenkbrauw ophalend omdat ik het me eigenlijk heel slecht kon voorstellen.
“Nee, totaal niet maar als ik thuis mis, ga ik Ierse gerechten maken en die bevatten nou eenmaal veel groenten, “ Niall glimlachte naar me en gooide de wortels in de pan. Ik was even stil en dacht na over wat hij zei.
“Zie je je familie vaak?” vroeg ik aan hem. Niall haalde zijn schouders op.
“Het ligt er aan. Ik probeer ze zo vaak mogelijk op te zoeken maar dat gaat natuurlijk niet altijd. Gelukkig bestaat er ook zo iets als Skype,”. Ik knikte.
“Ja ik ken het, gelukkig wel,” zei ik terwijl ik aan Isa en mijn moeder dacht. Niall glimlachte naar me en we waren weer even stil.
“Ik-, uhm-,” zei Niall aarzelend en ik keek hem vragend aan.
“Gaat het wel? Ik bedoel uh- na vanmiddag?” en hij keek me bezorgd aan. Ik kreeg een warm gevoel van binnen, het was echt lief van hem om dat te vragen.
“Ik weet het eigenlijk niet,” zei ik eerlijk, “Het deed wel even pijn om dat te horen maar als ik heel eerlijk ben, voel ik me beter nu het over is. Ik besef me nu pas hoe slecht we bij elkaar paste,”
Ik wilde Niall de aardappelen geven en toen ik me naar hem omdraaide zag ik dat hij me met een blik aan het aankijken was die ik niet kon plaatsen.
“Je bent me er eentje,” zei hij en hij schudde onbegrijpend zijn hoofd. Ik was verbaasd om zijn reactie en ik moest lachen.
“Hoezo? Ik vertel gewoon wat ik voel,” zei ik met grote ogen.
“Hoe lang zijn jullie samen geweest?” ontweek Niall mijn vraag.
“Bijna drie jaar,” zei ik met een klein glimlachje.
“En je vindt het prima?” vroeg Niall ongelovig.
“Ik ben er echt wel een paar dagen kapot van geweest hoor,” verdedigde ik mezelf. “Maar ik ben iemand die niet stil blijft zitten en zich niet druk maakt over dingen waar ik niets aan kan veranderen,”. Weer schudde Niall zijn hoofd en hij pakte de aardappelen aan.
“Een paar dagen,” mompelde hij terwijl hij de aardappelen in de pan deed. Ik grinnikte om zijn reactie. Eigenlijk wilde ik hem vragen of hij misschien op dit moment een vriendin had maar ik wist niet zo goed hoe dus besloot ik het anders aan te pakken.
“Uhm, heeft Harry eigenlijk een vriendin?” vroeg ik en ik voelde dat ik rood werd. Niall keek me onderzoekend aan en ik wist dat hij zich nu afvroeg of ik Harry leuk vond of niet.
“Nee,” antwoorde Niall, “Alleen Liam en Zayn hebben een vriendin,” en ik zag dat hij een grijns op zijn gezicht had.
“Oh,” zei ik, “En ik maar denken dat als je bekend was je de meiden aan je voeten zou hebben liggen,” en met moeite probeerde ik luchtig te blijven klinken.
Niall grijnsde naar me en ik zag in zijn blik dat dat eigenlijk ook wel zo was.
“Tuurlijk, er zijn een hoop fans die alles voor je zouden willen doen maar het moet natuurlijk wel van twee kanten komen,” antwoorde hij met een lieve glimlach naar me. Ik knikte want dat klonk eigenlijk best wel logisch vond ik.
“Nou moeten we alleen nog maar wachten,” zei Niall terwijl hij nog wat kruiden in de pan gooide. Daarna pakte hij wat borden uit de kast en gaf ze aan mij.
“Kun je deze alsjeblieft op de tafel zetten?” vroeg hij. Ik pakte de borden aan en zette ze op tafel. Niall liep achter me aan met het bestek en legde deze neer.
Hij ging op een stoel aan tafel zitten en hij keek me aan. Ik stond nog een beetje verloren naast de tafel en wist niet zo goed wat is moest doen. Toen het even stil was tussen ons besloot ik om toch ook maar plaats te nemen aan de tafel.
We waren even stil en ik had geen idee wat ik tegen Niall moest zeggen. Ik voelde dat er in mijn maag wat begon te bewegen en ik wist niet zo goed waar ik dit moest plaatsen, alweer.
“Ik wil je eigenlijk al een hele tijd wat vragen,” onderbrak Niall mijn gedachten. Ik keek op naar hem en keek hem recht in zijn ogen.
“Wat is er?” vroeg ik en het onderbuik gevoel dat ik had werd nog sterker.
“Je hoeft het niet te beantwoorden als je niet wilt,” Drong Niall aan en ik knikte. Ik was zenuwachtig geworden door deze vraag en ik ging even verzitten op mijn stoel.
“Dat verhaal dat je hebt geschreven,” zei hij terwijl hij me doordringend aan bleef kijken. Ik wilde mezelf nu eigenlijk het liefst verstoppen maar ik kon niet wegkijken uit zijn ogen.
“Hoe kom je op zo’n verhaal?” vroeg hij geïnteresseerd, “Hoe ben je op het idee gekomen voor dát verhaal?”. Ik was stil en dacht na of ik deze vraag wel wilde beantwoorden omdat hij enorm persoonlijk was.
“Ik uhm-,” begon ik maar ik wist niet zo goed wat ik verder moest zeggen.
“Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt,” zei Niall met een geruststellende glimlach, “Ik kan het verhaal alleen niet uit mijn hoofd krijgen. Ik wil zo graag weten hoe het afloopt, wat is er gebeurd met het meisje? En de vader, overleeft hij het?”.
Ik was ergens wel gevleid dat hij zo lang nog over dat verhaal nagedacht had, het was mijn beste verhaal wat ik tot nu geschreven had en ik was er enorm trots op.
“Het verhaal,” begon ik en ik viel weer even stil. “Het verhaal is waargebeurd,” zei ik en ik zag dat Niall schrok.
“Echt?” vroeg hij en tot mijn verbazing fluisterde hij. Ik knikte en ik twijfelde of ik verder moest vertellen. Toen bedacht ik me dat Harry wist wat er gebeurd was en dat hij het anders toch wel zou horen van hem.
“Het gaat eigenlijk over mij en mijn vader,” legde ik Niall uit en ik zag dat hij niet goed wist hoe hij moest reageren.
“En je vader leeft nog?” vroeg hij met grote ogen. Ik knikte en wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest zeggen. Het was even stil in de keuken en het enige wat we hoorden was de klok die aan het tikken was. Ik verbrak de stilte.
“Hij kan niet meer lopen,” zei ik terwijl ik naar mijn handen keek, “en hij is echt heel erg veranderd,”. Het was weer even stil.
“Heb jij er iets aan overgehouden?” vroeg Niall en hij fluisterde nog steeds. Ik durfde hem nog steeds niet aan te kijken. Niemand die ik hier in Londen had ontmoet wist van het ongeluk en nu vertelde ik het Niall, een jongen die ik nauwelijks kende.
“Mijn rug lag helemaal open maar ik heb er alleen een groot litteken aan overgehouden,” zei ik en ik durfde Niall eindelijk aan te kijken.
“Jemig…” zei hij zacht en toen was het weer stil. “Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen, wat verschrikkelijk…”. Ik glimlachte geruststellend naar Niall en zei: “Ik ben vooral heel blij dat ik en mijn vader nog leven. Het was vooral lang niet zeker of mijn vader het zou overleven en dat was echt een verschrikkelijke tijd,”. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk ik met Niall kon praten. Met Dan had ik het hier nog nooit zo over gesproken, terwijl hij mijn vriend was terwijl het gebeurde.
“Ik wil het me niet eens voor kunnen stellen,” zei Niall met een flauwe glimlach en ik glimlachte terug naar hem. We waren weer stil maar het was geen ongemakkelijke stilte. We waren allebei gewoon verzonken in onze eigen gedachten en het voelde goed. Ik dacht terug aan het ongeluk. Mijn vader en ik waren onderweg naar de stad om samen een ijsje te gaan halen omdat ik net een goed cijfer voor wiskunde had gehaald, het vak waar ik het meest moeite mee had. We waren bijna bij de parkeerplaats waar we de auto wilde neerzetten maar op een kruising waarop wij voorrang hadden, had een vrachtwagen ons niet gezien en hij raakte ons hard vanaf de bestuurderskant, waar mijn vader zat en alles werd zwart. Drie dagen later werd ik wakker in het ziekenhuis.

Reacties: