FanFic.nl

Darkest Powers || I don't like the way you act

Proloog || Hopeloos

Sta op dan. Zie wat ze allemaal doen, daagde een stem mij uit. Het was enorm donker. Mijn oogleden — die half geopend waren — lieten geen licht door, net zoals een zeef. Is het zo moeilijk, lafaard?
Kwaad dwong ik mezelf overeind. Naast me — vanuit mijn ooghoeken — zag ik het vage silhouet van Loes op een andere bank. Ze had net zoals ik een wit schort aan, zoals je vaak zag in doktersseries. Uitgeput liet ik mezelf neervallen. Een andere silhouet, eentje met de contouren van een man, wankelde als een verstrooide dokter naar een van de muren. Door tekort aan licht was er een moeilijk onderscheid tussen verschillende kleuren. Hij haalde wel iets van een kastje af — het voorwerp was duidelijk zichtbaar.
Een spuit.
Hij mompelde wat in zichzelf. Er werd hard op de deur geklopt. De dokter mompelde hard: ‘Ga weg; er is hier een ernstige, eh, operatie bezig.’ Het leek alsof hij het woord “experiment” ontweek. Hoe of wanneer ik hier terecht ben gekomen, was uit mijn hoofd gesijpeld. Ik voelde een bonkende plek op mijn achterhoofd, alsof dat de plek was waar deze informatie opgeslagen was.
Een vrouwelijke stem antwoordde: ‘Nou én?’
De dokter mompelde vlug wat, en rende naar de deur. De kans dat hij zou vallen en het spul in de spuit in zichzelf zou injecteren was minimaal — ik kon erop hopen. ‘Belinda, kun je niet wachten?’ Hij wees onhandig naar ons tweeën. Ik zag Loes’ oogleden trillen, maar ze was niet wakker geworden.
Ze blijft nog wel slapen.
Ik draaide mijn hoofd zwak van haar weg. Langzaamaan kwam er weer wat gevoel in mijn spieren en pezen, maar wegrennen was nog ver weg. Kippenvel verspreidde zich op mijn armen en benen. ‘Kijk,’ zei Belinda beduusd. Ze had haar hand op haar mond neergelegd en maakte een happend geluid — een soort kruising tussen gepiep en het geblub van een vis. ‘Ze beweegt.’
Ik merkte ook dat ik mijn spieren spande en ontspande. Zonder het te merken bewoog ik, als een spartelende vis. De dokter legde zich hand op mijn pols, waardoor mijn ene kant stopte met spartelen, maar de andere kant bleef vrolijk doorgaan. Belinda gespte een riem rondom mijn polsen, die ze één-twee-drie tevoorschijn had getoverd. ‘Dit moet het tegengaan.’
‘Maar zij gaat… Zij doet het ook,’ zei de dokter.
‘Dokter, niet zo…’ Belinda stapte over omgevallen papierwerk heen. ‘Kijk eens aan.’ Rondom Loes’ armen en benen werden ook riemen gegespt. Was ze wakker geworden? Belinda haalde me de woorden uit mijn hoofd:
‘Zijn ze wakker?’
De dokter schudde ernstig zijn hoofd. ‘Ik dénk het niet.’ Zonder te wachten tikte Belinda op mijn arm, maar trok hem in een reflex terug. Ze keek naar de dokter, die ernstig terug keek.
‘Kippenvel,’ vormden haar lippen geluidloos. De dokter stapte naar me toe, ernstig krabbelend aan zijn baard. Hij moest zich in geen dagen hebben geschoren: hij zag er onhygiënisch uit, en zelf op een afstand was er een mengeling van geuren te ruiken. Chinees, Indisch en patat. Ik haalde mijn neus uit reflex op.
‘Wakker.’
Belinda voelde aan mijn knobbel van een bult als een kind dat op een knop mocht drukken. Alsof die knobbel achterop mijn hoofd een uitknop was. Ze wreef erover, en constateerde: ‘Ze gaat niet uit.’
‘Goh,’ zei de dokter, ‘ze is geen machine.’
Belinda gromde iets, en bleef aan de knobbel voelen. ‘Moeten we niet…’
‘Nee,’ antwoordde de dokter resoluut. ‘We moeten niets, behalve dit injecteren en het resultaat afwachten.’ Wát moesten ze injecteren? En waarom moest Belinda ineens helpen, terwijl hij haar net nog het liefst weg wilde hebben? Belinda gromde weer naar hem, ditmaal tevreden gesteld. Ze wilde de spuit overnemen, maar hij trok hem terug.
‘Ik heb niet gezegd dat jíj dat mocht doen, Belinda.’
Belinda keek hem kwaad aan. ‘Ík zeg dat ik dat wél mag doen, meneer Bae.’ Ze wilde hem weer uit zijn handen trekken, maar meneer Bae sprong achteruit, als een behendige turner.
Hij schudde zijn hoofd en stapte naar Loes toe. Hij boog zich voorover. ‘Denk je dat het noodzakelijk is om dit gif in haar ader te spuiten?’
‘In haar hals?’ vroeg Belinda. ‘Ik denk het wel.’
Bae knikte even en boog zich voorover. Ik wilde protesteren, Loes te hulp schieten, maar ik kon me moeilijk bewegen. Kwam het door het gewrijf over die knobbel? Belinda opperde zacht: ‘Misschien op meerdere plekken?’ Bae schudde zijn hoofd.
‘Lijkt me niet logisch.’ Hij keerde zich om naar mij. ‘Ligt er nog een spuit op het tafeltje?’
‘Emh,’ stamelde Belinda, ‘een beetje maar.’ Ze keek naar het flesje. ‘Zo ongeveer… tien centiliter.’
‘Genoeg om te injecteren, niet waar?’ Bae leek plotseling optimistisch. Hij pakte het flesje over, het minuscule flesje, en deed de naald erin. Het volgende moment zat de spuit voor een deel weer vol.
Hij keerde zich weer om naar mij, en boog zich over mij heen. Hij zei niets, hij grijnsde slechts. Zijn tanden glinsterden als diamanten in de zon. Mooie, witte tanden die leken op schitterende diamanten en sneeuw.
‘Ik hoop dat het werkt, anders wordt Lyle House weer boos.’ Belinda tikte op het kastje met haar nagels. ‘Je wéét hoe boos ze werden na dat accident.’
Bae bromde zacht: ‘Belly, je wéét dat het niet míjn schuld was dat ik het gif toen niet volledig af had. En daarbij, hoe weet jij dat Lyle House boos op me was?’ Voor het eerst was ik blij dat meneer Bae met Belinda praatte, en dat Belinda er überhaupt was.
‘Nou eh…’ stamelde ze. Ze rechtte haar rug. ‘Iederéén wist dat.’
Bae grinnikte. ‘Hoe dan? Al mijn boze contacten worden geheim gehouden.’ Hij bracht Belinda van haar stuk met zijn verblindende glimlach. Ze kreeg blosjes.
‘Gewoon, jouw computer is niet goed genoeg beveiligd. Ga nou maar…’ Ze probeerde het ongemerkt weg te wuiven, maar aan het gezicht van Bae te zien — zo sluw als een vos, en tegelijk bezorgd over zijn uitgelekte geheimen — liet hij het er niet bij.
Hij keerde zich om, friemelde mijn haren weg en keek naar mijn hals. ‘Hier, zo ongeveer.’ En daarna drukte hij de spuit in me. Een ijzige kou ging door mijn aderen heen. Wellicht schoten er ijspegels door mijn aderen heen, dikke ijspegels. ‘Dit zal haar wel in slaap krijgen, en het zal mijn onderzoek wel voort zetten.’
‘Denkt u…’ Belinda aarzelde.
‘… dat het lukt?’ Bae grinnikte weer. ‘Ja, mijn Belinda, ditmaal gaat het lukken. Het gif is goed verdund, en tegelijk werkt het.’
Op dat moment vroeg ik me toch wel af wat er aan de hand was. Wat suisde er nu door mijn aderen heen, als water door buizen? Ik zuchtte diep, een laatste keer dat ik adem nodig had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.