FanFic.nl

30 jaar na de hongerspelen.

Het Capitool deel 2

Nicolette dwingt me zowat Romee’s kamer uit.
“Je kan echt niet langer in die stoffige pyjama broek en zonder shirt rond lopen!
Volgende keer niet meer! Nu aankleden! Vort Vort!” zei ze met haar snerpende stem.
Ik geef Romee snel een knuffel, merk dat ze rood wordt, en ik loop de kamer uit.
Op de gang, op weg naar mijn kamer loop ik tegen mijn vader op. Onze mentor eigenlijk.
Mijn vader heeft die glimlach op zijn gezicht en dat betekent dus dat hij alles gehoord heeft. En als hij het gehoord heeft, heeft waarschijnlijk iedereen in de hele trein het gehoord.
“Romee he?” zegt hij. Ik weet nog gisteravond toen iedereen die televisie zat te kijken kon horen dat ik in groep 2 op Romee was.
En wat het nog erger maakt is dat mijn vader er bij zat.
“Er is niks…” zeg ik chagrijnig. “Okee, oké!” rustig… Dat gegrom heb je van je moeder.” Glimlacht hij. Ik knik.
Mijn vader was erg verdrietig toen mijn moeder ‘Katniss’ heen ging.
Maar om een of andere reden wou hij niet treuren. Ik vind het best harteloos.
Ik heb ooit in mijn hele leven de spelen van mijn vader en moeder gezien.
Ze waren zo verliefd. Mijn vader vooral. Hij kon het het beste laten zien.
En nu maakt hij zonder moeite grapjes over zijn dode vrouw.
Dat snap ik niet. Echt. Ik hou van mijn vader, maar ik haat het als hij grapjes maakt over mam.
Mijn vader kijkt me onderzoekend aan. “Zeker weten dat er niks is tussen jullie?” zegt mijn vader.
“Nee!” grom ik en ik loop naar mijn kamer. Misschien is het ochtend humeur dat ik wel heb of het is gewoon dat ik hier geen zin in heb. Maar ik wordt heel erg geïrriteerd doordat mijn vader denkt dat er iets is tussen mij en Romee.
Mijn beste vriend heeft iets met haar. Ik vind haar totaal niet leuk! Denk ik.
Ik denk terug aan vanochtend. Toen ik wakker werd naast haar.
Ze zag er heel lief uit. Haar haren glansden en ik streek met mijn vingers er door heen.
Opeens had ik gewoon zin om dat lied te zingen.
Zingen is geen hobby van me maar als ik het doe lijkt alles en iedereen rustig te worden.
Ik vind het eng. Mijn vader noemt het: Magie. Ik vind het een beetje sullig klinken.
Mijn stem is niet Magisch. Ik kan niet zingen zoals mijn moeder en opa.
Als hun zongen werden de spotgaaien stil.
Ik zie spotgaaien elke zaterdag. Eigenlijk heb ik nog nooit geprobeerd om voor ze te zingen. Als ik thuis kom zal ik het wel eens proberen. Als ik thuis kom.
Nicolette klopt zenuwachtig op mijn deur. “Luca hoelang kan je er over doen om een shirt en een broek aan te doen.” Zegt ze boos als ze ziet dat ik nog steeds in mijn pyjama broek sta.
Gehoorzaam pak ik een spijkerbroek en een geel shirt uit de lade van de kledingkast in mijn kamer.
Nicolette kinkt goedkeurend, zegt: “Over 5 minuten ontbijt!” en loopt de kamer uit.
Ik trek de kleren aan en loop iets van 15 minuten later de ontbijt-wagon in.
Nicolette zegt er niets van maar is zo gezien wel erg gefrustreerd.
Romee is er al. Ze heeft een lief, zacht witte jurkje aan en er zit een roze lint om haar middel.
Ze is bezig om een boterham met jam te maken.
Mijn vader is er ook al. Eigenlijk mag ik hem niet zo noemen.
Ik moet hem gewoon Peeta of Mr. Mellark noemen, maar dat voelt een beetje raar.
Ik schuif aan tafel en pak een cracker.
“En pap, ik bedoel Peeta, heb je nog tips voor in de arena?”
‘Peeta’ denkt na. “Toen ik nog een tribuut in de arena was, toen zei mijn mentor dat alles om sponsers draait. ‘Zelfs een pakje lucifers of een fles water maakt het verschil’ zei hij ongeveer.” Romee kijkt naar haar boterham en zegt dan : “Hoe kwam u aan sponsers toen u nog een tribuut was.” Mijn vader lacht. “Ik had goede stylisten, een goed interview gegeven, en goed mijn best gedaan met de training.” Zegt hij.
Romee knikt, ze heeft ooit zelf eens een keer de hongerspelen van mijn ouders gezien dus het moet wel waar zijn.
Ik kijk naar mijn vader. “En hoe heb jij overleefd in de arena?” vraag ik.
Zijn glimlach verdwijnt en het lijkt heel even alsof hij moet huilen.
“Ik had geluk dat Katniss zo een teamspeler was.” Glimlacht hij somber.
Romee en ik willen natuurlijk nog veel meer vragen maar dan stopt onze trein.
Nicolette wordt opeens helemaal enthousiast.
“Kom op jongens en meisjesss! We gaan naar het capitool!” zegt ze.
Door de deuren lopen we haar wereld met fel gekleurde wezens en rare gebouwen in.
Ik hoor Romee nog zeggen: “Wat een verassing!” en dan worden we langzaam naar de plek waar ze ons mooier zullen maken.

Reacties: