FanFic.nl

Ruïne

2 februari 2010

De temperatuur was nog een paar graden gezakt en inmiddels kwam het kwik niet meer boven het vriespunt uit. De sneeuw bleef liggen en kleurde de straatstenen langzaam wit. En de bomen, de struiken, de huizen. De school. Vrijwel alles. Een jaar geleden zou Harry er blij mee geweest zijn, zou hij sneeuwpoppen gemaakt hebben en sneeuwengeltjes en zou hij een sneeuwballengevecht gehouden hebben. Met Louis en Zayn.
In het heden was de sneeuw slechts een deprimerend aanzicht. Het deed hem denken aan toen, zoals alles hem deed denken aan toen. Hij haatte het. Misschien, bedacht hij zich toen, kon hij ’s middags sneeuwballen gooien met Phoebe. Dat klonk nog niet zo slecht.
‘Harry?’ hoorde hij een stem achter zich vragen. ‘Harry?’
Toen hij niet reageerde, werd er een potlood in zijn rug gestoken. Zachtjes, eerst en toen steeds harder. ‘Harry?’
Dat was zo ongeveer het punt waarop Niall zijn geduld verloor, want hij mikte zijn gum naar Harry’s hoofd en viel Liam bij: ‘Hé, Harry, slet!’
Harry wierp een halve blik op de leraar, zag dat die met zijn rug naar de klas op het bord aan het kalken was, en draaide zich om.
‘Hè hè,’ zuchtte Liam, waarna hij zijn mond weer opende om nog iets te zeggen. Niall was hem echter voor: ‘Het sneeuwt!’ deelde hij enthousiast mee.
‘Ja,’ beaamde Harry, ‘dat had ik in de gaten.’
‘Wat we wilden vragen,’ ging Liam verder, ‘is of je vanmiddag meegaat naar buiten. Ik heb nog een oude slee in de schuur staan en –’
Harry schudde zijn hoofd, waardoor Liam stil viel. ‘Niet?’ vroeg hij beteuterd.
‘Nee,’ antwoordde Harry.
‘Je moet zeker weer wandelen?’ vroeg Niall.
‘Hoezo, weer?’
‘Nou, gisteren –’
‘Heren!’ riep de leraar vanaf zijn plek voor de klas. ‘Bewaar die praatjes maar voor de pauze, dat is over vijf minuten. Voor die tijd mogen jullie opdracht tweeëntwintig maken. Pagina zeventig.’
Harry begon afwezig door zijn boek te bladeren, realiseerde zich dat hij al op pagina honderdelf was en begon futloos terug te bladeren. Hij had geen idee wat de leraar verteld had en hij had ook totaal geen zin om zijn opdracht te maken. Uiteindelijk spendeerde hij de laatste vijf minuten aan het tekenen van onbeduidende figuurtjes.
‘Jullie mogen allemaal jullie blaadjes inleveren,’ riep de leraar boven het rumoer uit, zodra de bel was gegaan. ‘Dan kan ik ze nakijken en beoordelen.’
Harry kriebelde zijn naam boven zijn papiertje, mikte zijn spullen in zijn tas en begaf zich naar voren. Zonder de leraar aan te kijken, overhandigde hij het papiertje en hij was al bezig met weglopen toen de leraar hem terugriep: ‘Harry Styles, heel snel terugkomen!’
Heel even overwoog Harry om gewoon te doen alsof hij het niet gehoord had, maar hij wist dat hij het dan alleen erger zou maken, dus draaide hij zich braaf om en liep hij terug naar de leraar. Hij zei niets, keek hem alleen maar aan.
‘Wat is dit?’ eiste de leraar.
‘Nou,’ sprak Harry, terwijl hij met zijn vinger naar zijn tekening wees, ‘dit is een vierkant, en dit is een cirkel, hoewel hij niet helemaal rond is. Dit is een lijntje en –’
‘Styles,’ onderbrak de leraar hem, ‘onzin was Maliks specialiteit, dat hoef ik van jou niet.’
Harry verstijfde bij het horen van de naam en hij voelde lichte woede in zich opborrelen. ‘Zayn was hartstikke intelligent,’ siste hij, met zijn kaken op elkaar geklemd.
‘Ja, ja, dat zal best, maar hij liet het niet merken.’
‘Hij haalde altijd geweldige cijfers voor zijn opstellen met Engels.’
‘Internet kan wonderen doen.’
‘Hoe durft u?’ riep Harry, inmiddels met stemverheffing. ‘Alleen omdat Zayn voor uw vak niet bijzonder goed presteerde, beschuldigt u hem van frauderen bij andere vakken? Hij was –’
‘Ja, ja, dat zal allemaal wel. Hoe het ook zij, die jongen is van school af, dus het maakt niet meer uit. Waar het om gaat, is jouw prestatie, Styles. Die vind ik de afgelopen tijd uitermate teleurstellend.’
Harry beet zijn kaken op elkaar, staarde naar zijn blaadje omdat hij bang was dat hij zou gaan slaan zodra hij de man aankeek.
‘Nou?’ commandeerde de leraar.
Harry schudde zijn hoofd.
‘Ik verwacht uitleg.’
‘De uitleg,’ brieste Harry, ‘heeft u zojuist gekregen. Als u nou eens nadenkt, dan komt u er zelf misschien ook wel uit. U bent toch zo geniaal? Dan heeft u verder heus geen hulp nodig.’ Met die woorden stampte Harry het lokaal uit.
‘Dat wordt strafwerk, Styles!’ riep de leraar hem na. ‘Schrijf maar een opstel over wat jou het recht geeft brutaal te zijn tegen je leraren. En als het niet lukt, dan wil je geniale vriend Malik vast wel een handje helpen!’
Harry beet zijn kaken zo hard op elkaar dat het pijn deed, maar hij wist dat hij anders zijn middelvinger op zou steken naar de man, en dan zat hij al helemaal in de problemen.
Uit frustratie schopte de jongen tegen een prullenbak, die luid protesteerde maar weigerde om te vallen. Een gevoel van machteloosheid overspoelde Harry en hij voelde tranen achter zijn ogen prikken. Hij wilde wegrennen, naar huis of naar de ruïne of – het liefst – naar Louis en Zayn. Maar dat kon niet.
‘Harry?’ vroeg een stem die hij herkende als die van Liam. Het ging gepaard met een hand die op zijn schouder geplaatst werd. Harry schudde het van zich af, had absoluut geen zin in zijn nieuwe vrienden.
Tot zijn verbazing nam Liam er ditmaal geen genoegen mee. Hij plaatste zijn hand opnieuw op Harry’s schouder en draaide hem, voor zijn doen enigszins ruw, om.
‘Au,’ protesteerde Harry, hoewel het niet echt pijn deed. Toen pas merkte hij dat Liam alleen was.
‘Waar is Niall?’
‘In de kantine, eten. Hij is geen man voor serieuze situaties, dus zodra het fout ging tussen jou en Smith, besloten we dat ik je beter alleen op kon vangen en is hij alvast gaan eten.’
‘Smith is gewoon een lul.’
‘Hij heeft anders wel gelijk, Harry. Het gaat –’
‘Hoe weet jij dat nou?’ riep Harry uit. ‘Je hebt Zayn niet eens gekend!’
‘Nee, dat bedoel ik ook niet. Ik bedoel alleen dat het inderdaad niet goed met je gaat en – we zijn vrienden, toch? Laat me je helpen.’
‘Je kunt me niet helpen.’
‘Ik kan het allicht proberen.’
‘Doe maar niet.’
‘Maar –’
‘Liam, alsjeblieft. Doe maar niet.’
‘Ga dan op zijn minst mee vanmiddag. Ik heb geen natuurkunde, dus ik ben een uur eerder klaar dan jij en Niall. Ik kan de slee alvast halen en dan –’
‘Ik moet strafwerk schrijven.’
‘Dat kan vanavond toch ook?’
‘Nee.’
‘Harry, toe nou!’
‘Vrienden, Liam, respecteren het als hun maten ergens geen zin in hebben. Kun je nu ophouden met doordrammen?’
Liam knikte terneergeslagen. ‘Ik snap alleen niet…’ mompelde hij, maar Harry kapte hem af: ‘Je hoeft het ook niet te snappen. Zullen we nu gaan eten, voordat Niall geheel vereenzaamt?’ Zonder op antwoord te wachten, draaide Harry Liam de rug toe en liep hij verder in de richting van de kantine. Zwijgend haalden hij en Liam hun eten en na even zoeken, hadden ze Niall gevonden en schoven ze bij hem aan.
‘Dat wordt met zijn tweeën sleeën?’ maakte Niall teleurgesteld uit de bedrukte stemming op. Harry knikte woordeloos, terwijl hij een hap nam van zijn schoollunch. Het was vies, maar wegens de chaos in zijn hoofd merkte hij het nauwelijks. Hetzelfde gold voor het opgewekte gekwebbel van Niall, het gepraat van Liam en al het andere lawaai om in de kantine. Hij wist wel dat het er was, maar hij registreerde het niet. Niet echt.

Ik ben eindelijk weer begonnen met schrijven & ik heb twee hoofdstukken van een nieuw verhaal - yay.

Reacties: