FanFic.nl

Harry Potter stand-alones (samen met Rivlovee)

Snatch them (Kolier)

Snatch them (Kolier)

Hij liep door een grote dicht begroeid bos. Opzoek naar modderbloedjes. De Heer van het Duister had hem -samen met vele andere- deze opdracht geven. Omdat de Heer van het Duister hem niet volledig vertrouwd mocht, hij geen dooddoener zijn. Maar dat maakte hem ook niet zo heel veel uit, want dit vond hij veel leuker. Ze noemden zich zelf de bloedhonden en waren de Modderbloedjes-opspoordienst. De andere liepen een eindje voor hem uit. Zij wilden alles gehaast doen, maar vond dat ze rustig moesten kijken en goed de tijd moesten nemen. Want die smerige stinkende walgelijke modderbloedjes, waren zo dom nog niet. Ze hadden zich niet voor niets niet meld op het ministerie van Toverkunst. Alle modderbloedjes moesten zich melden maar vele wilden niet versteen worden en sloegen op de vlucht. En het was de taak van de bloedhonden, om de op vlucht geslagen modderbloedjes te vangen. Hij snoof even en de geur van een zoete parfum drong zijn neus in. De parfumlucht was zo dichtbij dat hij er van overtuigd was, dat gene die het parfum droeg vlakbij moest staan maar hij zag niemand hij, deed een stap naar voren. Nu moest hij echt heel dichtbij zijn. maar er was niemand te zien. Vreemd.
‘Kolier’
Hij draaide zich om en rende naar de andere toe. De gene die zijn naam geroepen had wees naar aantal bomen een eindje verderop.
‘Zie die daar?’ zei Vaalhaar met zijn schorre schrale stem. Hij keek in de richting die de weerwolf aan wees en zag een groepje mensen staan. Een jongen van een jaar of zeventien met donkerbruin haar, een man die zo dikke was dat het een wonder was dat nog kon lopen en een man met blond haar. Ze spraken op fluistertoon, waardoor hij ze niet kon horen.
‘Modderbloedjes’ zei hij tegen de weerwolf.
‘Ja’
‘Hoeveel?’ vroeg Rampe.
‘Heb je niet geleerd om te tellen?’ fluisterde Kolier tegen Rampe. Rampe keek hem verbaast aan.
‘Ja, natuurlijk wel’
‘Waarom vraag je dan hoeveel modderbloedjes er zijn?’
‘Ik zie het niet zo goed’ zei Rampe.
‘Misschien’ bemoeide Duncans zich er mee. ‘Heb je een bril nodig’
Kolier zuchtte en richtte zich weer op de modderbloedjes voor hem. Nog even en dan sloegen ze toe. Dan was het dag modderbloedjes. Weg modderbloedjes. Nog even en dan was het tijd. Minuten of misschien seconden. Dat hing helemaal van hem af. Als hij de toverwoorden zei kwamen alle bloedhonden in actie. Vaalhaar was de leider van de groep bloedhonden. Maar omdat die een weerwolf en zijn stem keer op keer met volle maan naar de klote jankte. Had hij Kolier de opdracht gekregen om te toverwoorden te mogen roepen. Hij kon heel hard schreeuwen en dat kwam nu goed van pas. Hij mocht bepalen wanneer het tijd was, hij alleen en dat beviel hem wel. Twee woorden en alle negenennegentig bloedhonden kwamen in actie. Hij telde in zijn hoofd van tien naar nul.
Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, een, nul.
‘GRIJP ZE!!!!!!!!’ schreeuwde hij zo hard als zijn stembanden aan konden. Zo hard als zijn keel toe liet. Meteen stoven de negenennegentig bloedhonden naar voren. Luid schreeuwend. Die stinkende modderbloedjes hadden geen schijn van kans. Nog voor ze tot het besef kwamen, dat ze werden aangevallen waren ze al in de val gelokt door de bloedhonden. Kolier liep de modderbloedjes een voor een langs. Ze stonken zo erg dat, hij zijn neus moest dicht knijpen tegen de stank.
‘Jij daar!’ zei hij tegen de dikzak. ‘Wat is je naam?’
‘Ted Tops’ zei de man. Kolier keek hem even dreigend aan.
‘Waarom heb je niet gemeld?’
‘Omdat ik niet in zie, wat ik fout heb gedaan. Omdat ik graag langer wil leven’ zei het dikke modderbloedje.
‘Wat je fout hebt gedaan is heel simpel’ zei Vaalhaar. ‘Je bent een modderbloedje, dat is strafbaar’
‘Ik heb helemaal nooit gezegd dat ik een dreuzeltelg ben. En toch trekken jullie die conclusie’
‘Ik ken jou’ zei Tollens. Een lange man, die continue zijn mond half open hadden. ‘Jij bent dat modderbloedje, dat met Andromeda Zwarts om ging, ik zat in het zelfde jaar als Andromeda weet je.’
‘Ik herinner me je niet. Maar ik had dan ook niet echt oog voor de Zwadderaars’
‘Met uit zondering van je vrouw’ ze Kolier. Die zich de dikzak ineens ook kon herinneren.
‘Dat kan niet ontkennen’ zei de vetzak. Het was aan Vaalhaar om ze uitroeien. Nog even dan was het toch echt dag modderbloedjes. Vaalhaar besprong de dikke Ted Tops en beet hem op alle mogelijke plaatsen, ook de rest werd toegetakeld. Ze overleden nog twee minuten later aan hun wonden. En de bloedenhonden gingen weer op weg, om nog meer modderbloedjes op te sporen. Want zij waren de modderbloedjes-opspoordienst en dat waren ze niet voor niets.

Reacties: