FanFic.nl

Darkest Powers || I don't like the way you act

Hoofdstuk 1: nieuwe leerlingen

Ik grijnsde naar Ellen terwijl ik seinde dat ze haar oordoppen uit haar oren moest halen. Zoals gewoonlijk stond haar muziek te hard, niet dat zij ooit last daarvan zou hebben, aangezien wij vampiers zijn. Onze mentor kuchte nog een keer, om onze aandacht te trekken. Toen de kinderen in onze klas door bleven kletsen, sloeg hij zijn hand vlak tegen de muur aan. Ik gniffelde in mijzelf terwijl mijn klasgenoten geschrokken omdraaiden, in complete stilte. Onze mentor zwaaide even met een pijnlijke uitdrukking zijn hand.
‘Ah.. Juist. Nu ik jullie aandacht heb wil ik graag beginnen met de mentorles. Vandaag wil ik nog wat mensen spreken, dus als jullie allemaal even huiswerk gaan maken of gaan lezen.’
De meeste kinderen in de klas pakte zuchtend hun boeken. ‘Maar voordat we daarmee beginnen, er komen tijdens deze les vier kinderen kijken die misschien naar deze school, en in deze klas willen komen.’De klas begon meteen te praten over wie het precies zou kunnen zijn. ‘Ik zoek daarom twee mensen die hun rond willen leiden, zijn er vrijwilligers?’
De klas leek opeens niet meer zo enthousiast om de nieuwe leerlingen. Ik grijnsde opnieuw naar Ellen, die mij waarschuwend aankeek. “Waarom steek jij je hand niet op, Ellen?”Dacht ik, terwijl ik haar in haar ogen aan keek.
Ellen’s ogen werden wazig voordat haar hand de lucht in schoot. ‘Ah Ellen, mooi zo.’Zei onze mentor. De klas draaide zich als een man om en keek Ellen vragend aan. Ellen schudde haar hoofd, en keek mij daarna woedend aan. ‘Dan moeten we er nog een..’De blik van onze mentor ging langs de kinderen. ‘Loes, waarom ga jij niet met Ellen? Jullie zijn toch zo goed bevriend?’Ik vervloekte mijn eigen lol, maar knikte toen, ik hoefde Ellen niet eens aan te kijken om te weten dat ze mij met een bespottende grijns aankeek. ‘Oké, als jullie nou allemaal jullie huiswerk gaan maken, dan kan ik Loes even spreken.’
Ik keek vragend naar mijn leraar, voordat ik opstond en met tegenzin op de stoel voor mijn mentor zijn bureau ging zitten. ‘Goed, Loes.. Hoe gaat het?’Vroeg hij, terwijl hij zin bril afdeed. ‘Goed.’Antwoordde ik, geen zin in het gesprek, ik wist toch al wat er ging komen. “Hoe is het thuis, redt je het een beetje met Ellen zo alleen?”Aangezien we niet terug konden naar onze familie nadat we vampiers waren geworden, hadden we zo’n slap verhaal over dat wij twee alle twee ouders hadden die niet voor ons konden zorgen en aangezien we beide al oud genoeg waren om voor onszelf te zorgen, zijn wij onafhankelijk van onze ouders verklaart. Dat houdt wel in dat wij elke maand een dag hebben dat er iemand komt om te kijken of wij nog leven. Die dag is eigenlijk de dag dat ik en Ellen zorgen dat we genoeg bloed in ons hebben. De school doet bijna geen onderzoek naar de leefsituaties van de leerlingen, als je zegt dat de man of vrouw die moet komen is gekomen, laten zij het zo.
Zoals ik had verwacht vroeg mijn leraar het volgende: ‘hoe gaat het thuis, met Ellen?’ Ik glimlachte met mijn goed geoefende droevige glimlach. ‘We houden ons staande.’Hij knikte, en keek mij even meelevend aan. ‘Ik ben trots op jullie beide, jullie hebben een rottige situatie thuis, maar jullie halen nog goeie cijfers, doen jullie werk.’Hij glimlachte naar mij met een trotse glimlach, die van mijn vader had kunnen zijn. Omdat wij geen ouders meer hadden vonden andere mensen het altijd nodig om de lege plek van een vader of moeder in te vullen.
‘Dank u wel Meneer van der post.’Zei ik met een glimlach. Wat mijn leraar niet wist is dat ik meestal de hersens van leraren manipuleerde zodat ik de antwoorden kreeg. Het leven was soms zo eenvoudig. Voordat hij door kon praten rook ik een verschrikkelijke geur. De geur leek te fluisteren, en terwijl de geur mijn neusgaten inkroop, kreeg ik nog maar een ding binnen: Vijand. Vijand. Mijn blik schoot naar de deur toen ik daar een zacht bescheiden klopje hoorde, die hard genoeg was voor vampiers, maar niet voor over een roemoerige klas uit te komen. Ik hoorde wat gerommel aan de andere kant van de deur, terwijl de geur steeds sterker werd, voordat er twee harde kloppen klonken. De klas werd ineenkeer stil, en iedereen wachtte – haast gespannen – af totdat er mensen binnen kwamen. Mijn mentor deed zijn bril weer op en riep een: “binnen!” De deur zwiepte open en er kwam een lang meisje met zwart haar binnen stappen, gevolgd door een Aziatische jongen met blond haar, daarachter stond een verlegen meisje met kastanje bruin haar, die een duw in de rug kreeg door een langere, bredere jongen. Mijn ogen gingen over de jongen heen, terwijl de geur die van hem afkwam alleen nog maar schreeuwde: “Vijand! Vijand!”Mijn mentor stond op en zette een paar grote stappen naar de kinderen en schudde bij alle vier de hand. ‘Hallo, nou goed.. Welkom zou ik zeggen.’Zei hij. ‘Ik heet meneer van der post, en dit is mijn mentor klas, waar jullie ook in komen als jullie naar deze school gaan.’
De klas mompelde een hoi, maar bleef verder stil.
‘Nou, ik denk dat jullie de school willen zien, dus Ellen, Loes, leidde jullie hun even rond?’Hakkelde hij, terwijl hij naar ons knikte. Ik stond op en slingerde mijn tas over mijn schouder, en volgde Ellen de deur uit, gevolgd door de vier kinderen. Buiten bleef het een tijdje stil, terwijl ik Ellen de hele tijd blikken stuurde. ‘Ik ben Simon.’Brak de Aziatische jongen de stilte. ‘- en ik Victoria, maar iedereen noemt me Tori.’ ‘Oké, ik heet Ellen.’Zei Ellen, ‘en ik Loes.’Vulde ik haar aan. Ik keek naar het kleinere meisje en naar de langere jongen. ‘En jullie heten?’Vroeg ik. ‘Chloe.’Mompelde het meisje, ‘En ik heet Derek.’Zei de jongen bars. ‘Laten we maar gaan dan.’Murmelde ik. ‘Waar beginnen we?’Vroeg ik zo nonchalant mogelijk aan Ellen. ‘Laten we naar de kantine gaan.’Zei zij nonchalant terug. We liepen door de gang heen, in stilte, terwijl geen van ons tweeën iets zei over het feit dat we met een weerwolf rondliepen, net zoals hij ook niks over het feit dat hij met twee vampiers rondliep zei. Al zag ik hem uit mijn ooghoek wat meer beschermend voor de andere ging lopen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.