FanFic.nl

Crucial Moments

Mathilda Belladonna

Op een donkere avond schiet ik wakker. Nog voor ik mijn ogen open, weet ik dat er grootste dingen staan te gebeuren. Dingen waarvan ik, willen of niet, deel van ga uitmaken. Het is rond middernacht en de duisternis drukt zich tegen mijn ogen wanneer ik ze open. Vlug grijp ik mijn toverstok en in één zwiep ervan baadt mijn slaapkamer in het licht. Mijn zicht is wazig. Voor zover ik kan zien lig ik in bed, bedolven onder een lawine van lakens, kussens en keukenhanddoeken. Keukenhanddoeken? Wat doen deze hier nou?

Mijn naam is Mathilda Belladonna. Jullie kennen me vast als de gekende toverhistorica. Tijdens mijn leven ben ik op veel plaatsen geweest en heb ik over veel gebeurtenissen geschreven. Gebeurtenissen die zich zelfs lang voor mijn tijd hebben afgespeeld. Mijn boeken stonden jarenlang op nummer 1 bij Klieder en Vlek totdat een of ander snotneus –Gladianus Smalhart dacht ik even- die plaats overnam. Maar fin, mijn boeken zijn nog altijd verplichte lectuur op Zweinstein Hogeschool voor Hekserijen en Hocus-Pocus, iets waar die Smalhart nog een puntje aan kan zuigen.

Ik duw alle lakens van me af en werk mezelf uit bed. Vlug zet ik mijn brilletje op en verdrijf alle wazigheid rondom me. Nu ik weer beter kan zien, zie ik dat mijn slaapkamer erbij ligt als een slagveld. De vloer is bezaait met verfrommelde Ochtendprofeten, brieven van mijn schaarse fanclub, geknakte ganzenveren en vuile was. Ik frons mijn voorhoofd. Hoe heb ik het zover laten komen? Samen met mijn zicht is ook de helderheid in mijn hoofd verdwenen. Feiten, gebeurtenissen en personages uit het verleden en het hedendaagse leven zijn troebel geworden en in vergetelheid geraakt in mijn warrig geworden brein. Regelmatig wordt mijn wezen overvallen door momenten van verloedering waarbij ik helemaal niets meer weet. Soms heb ik het gevoel dat er niet alleen muizen knagen aan mijn oude Ochtendprofeten, maar ook aan mijn geest. Soms heb ik moeite om het hier en het nu te onderscheiden van alle akkefietjes waar ik weet van heb. Als ik een foto zie in de ochtendprofeet van een Kobold, weet ik niet of het Gerald de Grijpgrage is of de huidige vertegenwoordiger van Goudgrijp.
Ik neem mijn toverstok en stommel mijn slaapkamer uit. Ik strompel de trap af en vervloek mijn reuma. Overal waar ik kom, word ik geconfronteerd met dezelfde puinhoop: vuile kleren, dikke stapels boeken met een bijhorende stoflaag, uilenpoep en zelfs plaatjes van de befaamde Choco-kikkers. Wanneer ik in de keuken kom frons ik nog meer. Op het aanrecht dat afgeladen is met vuile borden, kopjes en bestek staat een gloednieuw boek. Naast het boek staat een kaartje dat ik aandachtig lees. Rita Pulpers? Die naam zegt me niets. Ze zou mijn boezemvriendin kunnen wezen, of een verre nicht, of voor hetzelfde geld was ze de heks die de wet voor Veilig Bezemgebruik goedkeurde. Aan de inhoud van het kaartje kan ik afleiden dat ze hier de laatste tijd regelmatig is geweest… Is ze een studente? Of toch een ver familielid? Ik gok op het laatste: andere mensen laat ik de laatste jaren niet meer binnen in mijn huis, want wanneer ik sterf zal er vast een handel ontstaan in mijn handtekeningen.

Op een oude stoel zak ik neer. Ik probeer me de laatste weken te herinneren of eigenlijk de laatste jaren van mijn eenzame bestaan want de meeste toverfamilies zijn weggetrokken uit Godrics Eind. De meeste dagen dool ik rond in mijn huis en in mijn lieftallig dorpje Gordics Eind. Wat doe ik? Geen idee. U zou het beter aan mijn buren vragen: ofwel ongeruste Dreuzels of curieuze tovenaars die hopen een glimp van me op te vangen of die aan de deur komen bellen in de hoop dat ik ze rondgids. Soms heb ik echter mijn troebele momenten waarvan ik me niets kan herinneren. In die periodes herschaap ik mijn huis in een varkensstal en krijg ik blijkbaar visite van mijn verre nicht Rita. Ik pluk een beschimmelt koekje uit de fruitmand en steek het in mijn mond. Terwijl ik knabbel overvalt dat vreemde gevoel me weer waarmee ik wakker werd: het gevoel dat er grootste dingen staan te gebeuren. Ik slik mijn koekje door en sommeer mijn mantel en wandelstok.

Even later mank ik door mijn overwoekerde voortuin. Mijn intuïtie zegt me dat ik mij naar de kern van Goderics Eind moet begeven. Moeizaam loop ik door de koude nacht en sla rillend mijn mantel steviger rondom me heen. Goderics Eind is een plaats waar nietsvermoedende dreuzels samenleven met tovenaars. Goderics Eind is ook een plaats met een rijkelijke geschiedenis. Diverse grote toverfamilies hebben er geleefd en volgens de overlevering heeft Godric Griffoendor hier het levenslicht gezien, maar de meest recente gebeurtenis is wel de Val Van Voldemort. Hier is de Heer van het Duister ten val gekomen nadat hij de degens had gekruist met De Jongen Die Bleef Leven. De ruïne waar het zich heeft afgespeeld staat er nog altijd: zij het overwoekert met klimop en onkruid. Ik klak nadenkend met mijn tong, zonder het te weten ben ik nu vlakbij die plaats… Ik ga de hoek om en daar zie ik de ruïne afsteken tegen het licht van de weinige lantaarnpaals die er staan. Ik besef ook dat dit de plaats is waar ik moet wezen… Hier gaat het gebeuren… Zo snel als mijn kreupele benen het me toelaten nader ik de plaats. De dikke moslaag, die hier tussen de stoepstenen groeit, dempt mijn voetstappen. En dan, alsof hij is opgerezen uit het niets, zie ik hem: een lang duister gedaante vergezelt met een slang. Verschrikt hap ik naar adem. Vanonder de donkere kap kan ik nog net twee bloedrode ogen aanschouwen en een bleek gezicht dat me spottend toelacht.

“Jazeker” zegt de liploze mond van Heer Voldemort terwijl hij sereen zijn toverstok op mijn borst richt “Hier gaan grootste dingen gebeuren.” Zijn slang sist kwaadaardig alsof ze lacht met mijn naïviteit en op dat moment weet ik het zeker. Hier zal ik, Mathilda Belladonna de befaamde toverhistorica, sterven door toedoen van Heer Voldemort.

Reacties: