FanFic.nl

Ruïne

2 februari 2010

‘Goed, ik wil iets met jullie afspreken. Als jullie nou allemaal goed opletten terwijl ik vertel wat de belangrijke punten van deze les zijn, en aantekeningen maken, dan mogen jullie vijf minuten eerder weg.’
‘Vijf minuten eerder sleeën!’ fluisterde Niall, die naast Harry zat, enthousiast. Vijf minuten eerder naar de ruïne, verbeterde Harry hem in gedachten, maar in plaats daarvan zei hij: ‘Jij wel, ik niet.’
‘Nee, waarom niet?’
‘Ik moet strafwerk schrijven, Ni, en –’
‘Styles, schrift open en aantekeningen maken, anders mag je tien minuten langer blijven in plaats van vijf minuten eerder weg. Horan, jij ook.’
Zuchtend bladerden beide jongens naar een lege pagina in hun schrift en zetten ze hun pennen op het papier. Niall leek daadwerkelijk aantekeningen te maken, Harry was bezig met het tekenen van driehoekjes en vierkantjes. Als Liam hem gezien had, zou hij er vast iets van gezegd hebben. Maar Liam was er niet en Niall attendeerde Harry nooit op onverstandige acties, dus kon hij gewoon zijn gang gaan.
‘Goed, dat was het,’ sprak de leraar na ongeveer een minuutje geratel over krachten, energieën en evenwichten. Harry had hier en daar wat woorden opgevangen, maar een samenhangend verhaal kon hij er niet van maken.
‘Weet je zeker dat je niet meegaat?’ vroeg Niall, terwijl ze hun spullen pakten. Harry knikte. ‘Ja, ik weet het zeker.’
‘Je hebt toch niet stiekem een vriendin, hè?’
‘Nee, maak je maar niet druk.’ Terwijl hij het zei, trok hij zijn rugzak over zijn schouders en begaf hij zich richting de deur. Niall volgde hem op de hielen, zei: ‘Je hebt het tegen Niall Horan, kneus. “Rustig” komt niet voor in mijn woordenboek.’
Harry grinnikte zachtjes. Hij stelde het wel op prijs dat ze eerder weg konden – dan waren de gangen nog leeg, en rustig, en hoefde hij niet bang te zijn voor botsingen.
Op het schoolplein stond Liam met een touw in zijn gehandschoende hand, een slee aan het uiteinde ervan. Hij glimlachte naar hen en Harry besloot even mee te lopen, gewoon omdat het wel zo sociaal was.
Liam keek hem vragend aan, trok een wenkbrauw op, maar zei niets over Harry’s aanwezigheid. In plaats daarvan merkte hij op: ‘Jullie zijn vroeg.’
‘Ja, we mochten eerder weg, dus kunnen we langer sleeën.’
‘Jullie mochten eerder weg, of jullie zijn eerder weggegaan?’ vroeg Liam, zich tot Harry richtend.
‘Nee, we mochten eerder weg,’ antwoordde die waarheidsgetrouw.
‘Oké, nou, dan moeten we maar snel gaan. Wat zeg jij, Ni?’
‘Ik zeg ja!’ riep de jongen enthousiast.
‘Veel plezier,’ glimlachte Harry naar zijn vrienden, waarop Niall antwoordde: ‘Jij ook dude, met je strafwerk. Ik zal aan je denken.’
‘Aw,’ grinnikte Liam, ‘voel ik een liefde opbloeien?’
‘Nee,’ wierp Niall tegen, zijn tong uitstekend. ‘Jij voelt de neiging om Niall Horan op een slee door heel Doncaster te trekken. En ik wil je verder niet beïnvloeden of zo, maar volgens mij kun je maar beter gehoor geven aan dat verlangen.’
Harry besloot niet te blijven hangen om te kijken hoe Niall en Liam er met de slee vandoor gingen. In plaats daarvan draaide hij zich om en liep hij richting het bos, dat vanaf school dichterbij was dan vanaf zijn huis.
Het sneeuwde inmiddels flink hard en er lag al een laag van enkele centimeters. Harry ploeterde er dapper doorheen. Hij genoot ervan dat zijn voetstappen de enige op het bospad waren. Hij was alleen, gewoon helemaal alleen met de sneeuw en het deed hem goed, op de één of andere manier.
Toen hij bij de ruïne aankwam, betrapte hij zichzelf erop dat hij het jammer vond dat hij geen voetstappen zag. Tenzij ze van de andere kant kwam (en dat leek hem stug, want daar was geen pad), betekende dat namelijk dat Phoebe er niet was.
Toch kon hij het niet laten om naar de andere kant te lopen. Het was een mogelijkheid, uiteindelijk. Vond hij.
Eigenlijk had hij het niet verwacht, maar toen bij hij de deur aankwam, zag hij wel degelijk voetstappen. Ze waren klein, zeker in vergelijking met zijn eigen. Een glimlach kroop om zijn lippen, terwijl hij naar de deuropening liep. ‘Phoebe?’ riep hij. ‘Phoebe?’
Het duurde enkele tellen voor er een reactie kwam, in de vorm van geschuifel. Niet veel later stond Harry tegenover hetzelfde meisjes als de dag ervoor. Haar lange, blonde haren hingen in vieze slierten langs haar gezicht en er zat een enkele modderveeg over haar wangen en neus.
‘Ik heb zandtaartjes gebakken. Wil je ze proeven?’ vroeg Phoebe stralend.
‘Waarom zet je ze niet even in de koelkast? Dan proeven we ze straks. Er is nu veel sneeuw, dus we kunnen eerst een sneeuwpop bouwen.’
Phoebes ogen lichtten op. ‘Wil je echt een sneeuwpop met me bouwen?’ vroeg ze.
‘Ja,’ antwoordde Harry. Met Phoebe een sneeuwpop bouwen was minder pijnlijk dan met Liam en Niall. Ze was een meisje – een kind, en hij zou in zijn hoofd niet constant de vergelijking met Louis en Zayn maken. ‘Maar dan moet je wel je taartjes in de koelkast zetten, anders bederven ze.’
Phoebe knikte en huppelde naar binnen. Harry hoorde haar rommelen en even later zag hij haar weer in de deuropening verschijnen, een gigantische grijns op haar gezicht. ‘Ze staan in de koelkast,’ zei ze trots, terwijl ze langs Harry heen naar de voorkant van het huis huppelde. Daar mondde het pad uit in een veldje en lag er dus meer sneeuw voor het oprapen.
Toen ze bij de hoek van het huis was aangekomen, bevroor Phoebe plotseling. Harry keek ernaar, staarde naar haar rug, haar veel te grote winterjas. Hij verwachtte dat ze zich om zou draaien en hem aan zou kijken met weggedraaide ogen, bloed uit haar mond sijpelend, een krankzinnige grijns om haar lippen. ‘Phoebe?’ vroeg hij voorzichtig.
‘Ik dacht dat je een sneeuwpop met mij wilde bouwen,’ sprak het meisje op beschuldigende toon.’
‘Ja, dat wil ik ook,’ stamelde Harry, die er vrij weinig van begreep.
‘Waarom heb je dan vrienden meegenomen?’
‘Ik heb – wat?’
‘Vrienden meegenomen,’ herhaalde Phoebe, waarbij ze haar arm optilde en met haar vinger wees naar een punt buiten Harry’s gezichtsveld.
‘Ik heb niemand meegenomen,’ stamelde Harry, terwijl hij dichterbij kwam. Hij voelde zich een klein beetje licht in zijn hoofd: de enigen die wisten waar de ruïne was, waren Louis en Zayn. In al die tijd dat het hun hoofdkwartier was geweest, hadden ze nooit iemand anders voorbij zien komen – afgezien van drie mannen die hun hond uitlieten en een bejaard echtpaar dat in de veronderstelling verkeerde een toeristische wandelroute te volgen. Maar dat waren geen van allen mensen die Phoebe voor zijn vrienden aan zou zien. Toch?
Harry onderdrukte de neiging om te rennen, evenals de neiging om te glimlachen. Hij wist dat het onrealistisch was en dat de kans nihil was en dat het eigenlijk helemaal niet kon, maar hij hoopte, wenste, bad.
Tevergeefs. Toen hij de hoek om kwam, stond hij inderdaad tegenover zijn vrienden, maar niet Louis en Zayn.
‘Wie?’ vroeg Phoebe verwijtend.
Harry schudde zijn hoofd, sloot zijn ogen, opende ze weer. Nadat hij ze weer geopend had, zag zijn uitzicht er nog steeds hetzelfde uit. ‘Hoe?’ vroeg hij, een hand door zijn haar halend.
‘Sorry,’ stamelde Liam, ‘we dachten – Niall dacht, we wilden…’ Terwijl Liam diep adem haalde, kwam Niall van de slee overeind en nam hij het woord over: ‘Strafwerk was een leuk excuus, maar je huis is de andere kant op. We wilden weten wat je voor ons verborg, dus zijn we je gevolgd.’
‘Oh, ik dacht…’ begon Harry, maar hij maakte zijn zin niet af.
‘Je dacht?’ vroeg Liam, maar Harry schudde opnieuw zijn hoofd en wierp een blik op Phoebe, die hem vernietigend aankeek.
‘Luister, als je wilt dat we weggaan, dan gaan we wel weer, het spijt me, we wilden niet –’
‘Nee, het is nou toch al verpest,’ wierp Harry tegen. ‘Phoebe, zullen we een sneeuwpop gaan bouwen?’
Het meisje schudde haar hoofd. ‘Nee, wij zouden een sneeuwpop bouwen. Niet zij.’
‘Nee, zij –’
‘Liegnaar!’ schreeuwde Phoebe, waarna ze langs Harry heen schoot en het bos in verdween. ‘Phoebe!’ riep Harry nog achter haar aan en hij maakte aanstalten om achter haar aan het bos in te schieten. Toen hij echter achter de ruïne aankwam, was ze al nergens meer te bekennen. ‘Phoebe?’
Hij deed nog een poging haar in de ruïne te vinden, maar die was weinig succesvol. Na drie rondjes gaf Harry het op en liep hij terug naar het pad. Liam en Niall zaten met zijn tweeën op de slee, schouders hangend. Zodra ze zijn voetstappen hoorden, keken ze op. ‘Sorry,’ mompelde Liam, nauwelijks hoorbaar. Niet dat hij echt iets hoefde te zeggen – zijn gezicht sprak boekdelen.
‘Luister, Harry, we wilden niet –’
‘Laat maar,’ sprak Harry zachtjes. ‘Het is niet jullie schuld.’
‘Wil je vertellen wie ze is?’
‘Phoebe.’
‘Ja, dat wisten we al. Zo noemde je haar net, en zo. Maar wie is ze?’
‘Ik weet het niet,’ zuchtte Harry. ‘Ik heb haar gisteren ontmoet.’
‘Gisteren?’
‘Ja.’
‘Je moet ons wel meegeven, Harry,’ kwam Niall tussenbeide, ‘dat we super stil geweest zijn. Je hebt niet gemerkt dat we achter je zaten!’
Zowel Harry als Liam keek de jongen half lachend aan, hoofdschuddend. ‘Klopt,’ bekende Harry toen, maar daarmee was het onderwerp ook wel afgesloten.
‘Liam vertelde over je aanvaring met Smith,’ ging Niall op serieuzere toon verder. ‘Dat je hem helemaal flipte over Zayn. Eerst dacht ik dat je een vriendin had, maar ik heb me bedacht. Je bent gay en was met Zayn – als in samen samen. Nu is ‘ie weg en mis je hem en daarom ben je chagrijnig.’
‘Bijna,’ grinnikte Harry mistroostig. ‘Ik had geen relatie met Zayn, hij was gewoon mijn beste vriend. Dit was ons hoofdkwartier, hier kwamen we altijd. Hij en ik. En Louis.’
‘Weet je waar ze heen zijn verhuisd?’
Harry schudde slechts zijn hoofd. Hij voelde Nialls meelijdende ogen op zijn gezicht branden, hij voelde Liams arm op zijn schouders drukken. Hij voelde de tranen achter zijn ogen prikken.
Nee, hij wist niet waar ze waren.

Reacties: