Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Jij maakt me sterk |Harry of Niall? [pauze] » Sixteen
Jij maakt me sterk |Harry of Niall? [pauze]
Sixteen
De week ging tergend langzaam voorbij. Elke dag op school werd ik gevolgd door Olivia die er achter probeerde te komen of ik de Harry Styles nou kende of niet. Ik bleef het de hele week ontkennen maar ze geloofde me niet.
Ook was ze de hele week al aan het stuiteren omdat ze op vrijdag naar het concert in het O2 zou gaan. Elke dag weer moest ik haar aanhoren over wat ze aan zou trekken, of ze misschien een handtekening zou krijgen van de jongens en ga zo maar door.
Ik had haar niet verteld dat ik er ook zou zijn en ik hoopte ook met heel mijn hart dat ik haar niet tegen zou komen.
Na een lange week was het dan eindelijk vrijdag, de dag van het concert. Ik had geluk want ik had maar tot half een les vandaag. De jongens moesten om half 10 al in de arena zijn en Harry had gevraagd of ik na school gelijk naar hen toe wilde komen.
Vandaag moest ik er toch echt aan geloven dat ik met de bus moest. Ik moest drie keer overstappen en het duurde bijna anderhalf uur voordat ik eindelijk bij het O2. Het was pas twee uur en het duurde nog bijna zes uur voordat de show eindelijk zou beginnen maar er stonden toch al zeker honderden mensen, voornamelijk meisjes. Ik liep onzeker op de ingang af, langs de rij van mensen. Ik hoorde een paar mensen over mij zeggen: “Wie is dat?”
Bij de deur aangekomen werd ik tegengehouden door een grote man.
"Alleen toegang voor bevoegden," zei hij kortaf en hij hield zijn arm voor de deur.
"Uhm, wacht," zei ik en ik begon in mijn tas te zoeken naar de badge. Het duurde even voordat ik hem te pakken had omdat ik naast mijn schoolboeken ook nog andere kleding en een boek mee had. Toen ik hem had, liet ik hem met een grote glimlach zien aan de man.
Hij pakte hem aan en bekeek hem aandachtig. Daarna keek hij mij aandachtig aan en liet hij zijn arm voor de deur zakken. Van achter me hoorde ik iemand zeggen: “Waarom mag zij wel naar binnen? Wij willen ook naar binnen!”
"Alles in orde," zei hij en hij gaf me de badge terug. Hij hield de deur voor me open en ik liep twijfelend naar binnen. In de hal aangekomen had ik geen idee waar ik heen moest. Ik keek wat om me heen en voor dat ik het wist kwam er een man met een headset op, op me af gelopen.
“Kan ik je misschien helpen?” vroeg de man vriendelijk.
“Uhmm, ik ben uitgenodigd door Harry van One Direction,” zei ik twijfelachtig. Ik vond het zelf nogal raar klinken en ik hoopte dat de man mij geloofde. Ineens dacht ik aan de badge die ik nog in mijn handen had en die hield ik dus maar omhoog.
“Oh! Ik zie het al, kom maar met me mee!” zei de man enthousiast en hij leidde me door een lange gang. We sloegen een paar keer af en gingen verschillende deuren door en hoe langer we liepen, hoe harder de muziek werd. Ik wist zeker dat ik de weg nooit meer zelf terug zou kunnen vinden.
“We zijn er,” zei de man toen hij nog een deur open deed, “Veel plezier!” De muziek werd nu heel hard en ik liep een immens grote zaal in. De jongens stonden op het podium aan de andere kant van de zaal druk aan het repeteren. Ik besloot achter in de zaal even te blijven kijken.
Aan alles wat de jongens deden zag je dat ze aan het genieten waren. Tijdens het zingen waren ze elkaar aan het plagen en je zag dat ze genoten tijdens het dansen. Omdat ik de jongens slecht zag achter in de zaal, besloot ik om langs de zijkant naar voren te lopen zodat ik niet zou opvallen.
Voor het podium stonden verschillende mensen die aanwijzingen aan het geven waren of bezig waren met het geluid of het licht.
Terwijl ik naar voren liep was het liedje afgelopen en werd het stil in de zaal.
“That went very well,” zei Liam in de microfoon en de andere jongens stemde hiermee in.
“Nog één liedje en dan nemen we pauze,” werd er geroepen door een man in de zaal en er begon weer muziek te spelen. Ik herkende het liedje: Live While We’re Young.
Ik stopte met lopen toen ik bijna vooraan in de zaal was en bleef in stilte kijken naar het optreden van de jongens. Ze gingen er echt voor, ook al was het maar een repetitie.
Ik bleef kijken naar Harry, hij zag er zo gelukkig uit daar op het podium tussen zijn vrienden. De blikken die hij af en toe naar zijn bandmaten zond herkende ik uit duizenden, die had hij mij ook vaak gestuurd.
Het stak me dat ik die blik bijna drie jaar had moeten missen en ik sloeg mijn armen om mezelf heen om het stekende gevoel in mijn maag weg te drukken. Ik liet mijn blik even over de andere jongens glijden en toen ik naar Niall keek zag ik dat hij me aankeek.
Hij grijnsde naar me toen hij zag dat ik zijn blik gevangen had en ik kon niet anders dan naar hem terug grijnzen. Weer voelde ik een steek in mijn buik komen maar deze voelde heel anders. Ik voelde dat er bloed naar mijn hoofd stroomde en ik wist gewoon dat ik rood werd.
Snel keek ik weg van Niall en ik keek naar Zayn die de laatste noten van het lied uit zong. De jongens gaven elkaar een groepsknuffel en ze sprongen van het podium af.
Ik liep rustig op de groep af en ik zag dat Niall Harry aanstootte en naar mij wees. Harry kreeg een grote glimlach op zijn gezicht toen hij mij zag en hij rende bijna op me af.
“Je bent er! Ik ben zo blij dat je er bent!” riep hij enthousiast en hij gaf me een knuffel. Ik lachte om zijn enthousiaste reactie en ik knuffelde hem terug.
“Klonk goed!” zei ik toen Harry me weer losliet en zijn hele gezicht lichtte op door mijn opmerking.
“Hoe lang ben je er al?” vroeg Harry en hij pakte mijn hand beet en hij trok me mee naar de andere jongens.
“Ik heb anderhalf liedje gezien,” zei ik en ik werd een beetje nerveus toen we bij de andere jongens aankwamen.
“Hey Anna!” zei Louis hartelijk toen hij me zag. De rest van de jongens draaide zich om naar mij en Harry en ik glimlachte even en stak mijn hand op als begroeting.
“Leuk dat je er bent,” zei Zayn met een glimlach en Liam knikte. Niall zei niets en keek me alleen maar aan met een glimlach.
Voordat ik iets tegen hem kon zeggen was er een man aankomen lopen.
“Good job, guys! Jullie hebben nu even twee uur pauze en dan willen we nog even twee liedjes oefenen.” Toen viel de blik van de man op mij. “En wie hebben we hier?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Dit is nou Anna,” zei Harry met een glimlach en hij sloeg een arm om me heen en drukte me tegen zich aan. “Anna, dit is Paul,”. Ik glimlachte verlegen naar de man en stak mijn hand naar hem op terwijl hij me bekeek van top tot teen.
“Anna…” zei hij langzaam, “Ik heb al veel over je gehoord de afgelopen week,” en hij glimlachte vriendelijk naar me. Ik keek Harry even vragend aan en hij begon te grijnzen.
“Alleen maar positief!” lachte Harry en hij kneep me even in mijn bovenarm.
“Nou, geniet van jullie pauze,” zei Paul “Ik ga nog even kijken of alles is geregeld met het licht,” en hij liep weg.
“Oké Liam, nu ga ik je inmaken hoor!” zei Louis grijnzend.
“Oh écht niet!” protesteerde Liam en hij en Louis begonnen naar een deur aan de zijkant te lopen. Ik keek Harry even vragend aan omdat ik geen idee had waar ze het over hadden. Voordat Harry wat kon zeggen had Zayn al geantwoord: “Ze kunnen maar niet beslissen wie het beste is in ping-pong,” en hij liep achter de twee andere jongens aan.
“Kom, we gaan ook kijken,” zei Niall en we liepen met z’n drieën achter de rest aan. Terwijl we liepen keek ik even van Harry naar Niall. Ik wist nu zeker dat ik Niall leuk vond maar over Harry was ik nog niet uit. Ik had gevoelens voor hem, dat was een feit maar het voelde totaal anders als bij Niall.
Maar betekende dat dat ik hem niet leuk vond? Of vond ik hem wél leuk en voelde dit gewoon anders dan bij Niall. Of hield ik van hem zoals ik van Sam of Tobias hield, als broer. Ik werd echt gek van mezelf, waarom was ik zo door de war sinds ik weer met Harry om ging?
Ineens schrok ik op van een hand die vlak voor mijn gezicht aan het zwaaien was. Ik schudde even met mijn hoofd om weer terug op aarde te komen en keek voor me.
Niall stond grijnzend naar me te kijken en Harry keek me meer bezorgd aan.
“Waar zat jij nou met je gedachten?” vroeg Niall en Harry zei tegelijkertijd: “Gaat alles wel goed met je Anna?”. Ik werd rood omdat ik beide vragen niet wilde beantwoorden en zei: “Sorry, ik was even ergens over aan het denken, niets interessants,” loog ik. “Ik vroeg je of je zin had om een potje FIFA te spelen, we moeten nog beslissen wie van ons de beste is!” zei Niall met een grijns.
“Weet je het zeker dat je verslagen wilt worden door een meisje?” plaagde ik hem met een grote grijns. Niall trok een wenkbrauw omhoog en grijnsde terug.
“Ik heb geoefend hoor, dus kijk maar uit!” zei Niall en we liepen naar de loungeroom.
Reacties:
haha leuk!!