FanFic.nl

Ruïne

2 september 2002

Het was een prachtige nazomerdag in Doncaster en toen Harry opstond, wilde hij het liefst zijn nieuwe tuin in rennen om de zandbak te plunderen, maar hij deed het niet. Hij had zijn moeder beloofd een grote jongen te zijn. Dat was hij ook – hij was al acht. En hij was er trots op.
Het maakte het feit dat hij weer naar school moest er niet leuker op. Hij had genoten van de zomer – hij was vrijwel de hele tijd buiten geweest met Gemma en haar vriendinnetjes, die hem graag vertroetelden en hem om die reden in hun omgeving duldden.
Op school had hij niets aan Gemma en haar vriendinnetjes, die zaten allemaal een paar jaar hoger dan hij. Zelf had hij nog geen vriendjes gemaakt en hij was als de dood dat het net zo af zou lopen als op zijn vorige school: in pesterijen.
‘Harry!’ riep Anne, die als menselijke wekker fungeerde, terwijl ze zijn kamerdeur opende. ‘Het ontbijt is klaar, kom je? Anders zijn we straks te laat op je eerste schooldag.’
‘Ja,’ stemde Harry brommend in en hij gooide de dekens van zich af. Dusty sprong spinnend zijn bed op, begon hem kopjes te geven. Harry kroelde de kat achter zijn oortjes. ‘Goede morgen,’ glimlachte hij naar het beestje, waarop hij een enthousiast kopje tegen zijn kin kreeg. En nog één.
‘Hij zegt dat het allemaal wel goed komt,’ zei Gemma, die in haar pyjama in de deuropening was verschenen. Ze wist dat Harry bang was, en ze wist ook waarom.
De jongen knikte en kwam overeind. Aan de zijde van zijn grote zus daalde hij de trap af, betrad hij de keuken. Het ontbijt stond er inderdaad al op tafel: toast met boter en roerei.
Enthousiast namen de twee kinderen plaats aan tafel en ze werden zo in beslag genomen door hun eten, dat ze helemaal vergaten te praten.
‘Goed,’ verbrak Anne de aangename stilte, zodra beide bordjes leeg waren. ‘Als jullie nou naar boven gaan en je aankleden, dan pak ik jullie lunch in.’
Haar kroost liet het zich geen twee keer zeggen, en vol enthousiasme spurtten broer en zus de trap op. Ze verdwenen elk in hun eigen kamer en Harry trok zijn favoriete, blauwe shirt uit de kast, evenals een groene korte broek. Ietwat klungelig schoot hij de kledingstukken in, waarna hij zijn sokken aantrok en de trap weer af hobbelde.
‘Kijk!’ riep hij naar zijn moeder, die glimlachend opkeek en vroeg: ‘Heb je je tanden gepoetst?’
‘Oh ja,’ grijnsde Harry schuldbewust, waarna hij de keuken weer uitstoof om zijn tanden te poetsen. In de badkamer trof hij zijn zus voor de spiegel aan in een poging haar haren in een paardenstaart te binden. Zonder er verder aandacht aan te besteden, trok Harry zijn tandenborstel uit het rekje en begon hij te poetsen. Intussen zag hij Gemma tevreden haar creatie in de spiegel bewonderen. Vervolgens liep het meisje de badkamer uit. Harry spuugde vluchtig zijn tandpasta uit en rende achter zijn zus aan, terug richting de keuken. In de hal stond hun moeder ze echter al op te wachten met hun rugzakken en schoenen. Beide kinderen hezen zich in hun schoeisel, waarna ze hun tassen van Anne aanpakten. Het was warm buiten, dus hoefden ze geen jas aan.
De weg naar school was kort, en rustig, en de weggetjes erheen waren niet geasfalteerd maar bestonden uit gezellige straatstenen. Harry en Gemma hielden zich lachend aan hun moeder vast terwijl ze probeerden om niet op de gleuven tussen de verschillende tegels te gaan staan. Het resultaat was dat ze op hun tenen vooruit gingen, meer struikelend dan lopend.
Naar Harry’s zin kwamen ze veel te snel bij het schoolplein aan. Op zich zag het er wel oké uit – een bakstenen gebouw, geen betonnen zoals zijn vorige school. De deuren en raamkozijnen waren in verschillende kleuren geverfd en hier en daar sierden tekeningen het glas. Op het schoolplein speelden enkele kinderen die te vroeg waren om de klas al in te mogen en ouders stonden in groepjes met elkaar te praten.
Anne bracht haar kinderen tot aan het hek, waarna Gemma vrijwel meteen weg spurtte om zich bij haar reeds gemaakte vriendinnetjes te voegen. Harry bleef een beetje verdwaald aan de hand van zijn moeder hangen, liet zich in de richting van de schooldeuren loodsen, erdoorheen, richting een lokaal waar hij slechts één keer eerder was geweest.
De juf zat al achter haar bureau, gebogen over een stencil en Harry vroeg zich vaag af of hij haar moest roepen, of dat ze vanzelf op hem af zou komen. Uiteindelijk schraapte Anne haar keel en keek de juffrouw op, kwam ze glimlachend op hen afgelopen. ‘Hallo Harry,’ groette ze, terwijl ze haar hand naar hem uitstak en zodra Harry die beetgepakt had, leidde de vrouw hem richting een tafeltje vlak bij haar bureau. ‘Hoe vind je deze plek?’
Zelfs op achtjarige leeftijd begreep Harry dat het de bedoeling was dat hij gewoon in zou stemmen, dus deed hij dat: ‘Goed,’ zei hij simpelweg, terwijl hij ging zitten. Zijn moeder kwam hem vaarwel kussen en nog geen twee tellen later ging de bel, moest Anne het lokaal verlaten en stroomden Harry’s klasgenootjes binnen.
Terwijl de juf vertelde wie ze was, hoe haar vakantie was geweest, hoe de dagplanning eruit zou zien en wat ze allemaal zouden gaan doen, nam Harry zijn klasgenootjes in zich op. Hij wilde ze tellen, maar toch ook niet. Het waren er zo veel en hij kende ze geen van allen en zij kenden elkaar allemaal wel en hij wilde niet, maar dan ook écht niet weer het buitenbeentje worden. Hij wilde vriendjes hebben, net zoals Gemma vriendinnetjes had. Hij wilde –
‘Harry?’
Verward keek de jongen op, recht in het gezicht van de juffrouw en hij voelde alle ogen op zich gericht. Schaamrood steeg naar zijn wangen en hij keek de juf smekend aan, in de hoop dat ze haar vraag simpelweg zou herhalen.
‘Kun je ons iets over jezelf vertellen, Harry?’ vroeg de juffrouw zoetjes.
‘Oh,’ antwoordde Harry. ‘Ja. Ik ben Harry.’
‘En verder?’
‘Ik ben acht.’
‘En verder?’
‘Ik heb een kat, Dusty.’
De juf keek hem vragend aan, één wenkbrauw opgetrokken en Harry’s hersenen maakten overuren terwijl hij probeerde nog iets te bedenken om te zeggen. ‘Ik heb een zus,’ besloot hij uiteindelijk, waarop de juf goedkeurend knikte en haar aandacht op een klasgenootje van hem richtte.

Tot aan de eerste pauze waren ze bezig met het vertellen van vakantieverhalen en Harry had oprecht zijn best gedaan om te luisteren, maar het was hem maar half gelukt. Hij was te druk bezig geweest met het wel en juist niet aankijken van klasgenootjes. Hij wilde niet als een stalker overkomen, maar hij wilde ook weer niet de hele tijd verlegen naar zijn schoenen staren en in het proces was hij totaal vergeten te luisteren. Hij was blij toen de bel ging en hij naar buiten kon. Na een koekje uit zijn rugzak gepakt te hebben, begaf hij zich achter de andere kindjes aan richting het schoolplein. Daar aangekomen realiseerde hij zich dat het niet echt een uitkomst was: iedereen kende elkaar, speelde spelletjes met elkaar. En dus niet met hem.
Stilletjes nam Harry plaats op de rand van een plantenbak en hij keek toe terwijl zijn klasgenootjes tikkertje speelden. Hij wilde meedoen, maar hij was bang om afgewezen te worden en dus bleef hij zitten, in zijn eentje, op de harde stenen ondergrond terwijl hij voorzichtig aan zijn koekje knabbelde.
‘Hey,’ hoorde hij na een poosje naast zich en hij draaide zijn hoofd om, zag een jongetje naast zich. Hij had een getinte huid en donker, zwart haar en donkere ogen en hij keek Harry glimlachend aan.
‘Hoi,’ antwoordde Harry verlegen.
‘Je komt niet uit Doncaster,’ constateerde het jongetje. Harry schudde slechts zijn hoofd, staarde naar zijn voeten. Hij voelde de opmerkingen al aankomen.
‘Ik ook niet,’ sprak het jongetje in plaats daarvan. ‘Ik kom uit Bradford. En jij?’
‘Holmes Chapel.’
‘Ah,’ antwoordde het jongetje, alsof hij wist waar de nieuweling het over had. ‘Ken ik niet,’ zei hij toen echter, en hij vervolgde: ‘Ik heb ook een zus. Hoe heet de jouwe?’
‘Gemma.’
‘De mijne heten Charlotte en Felicite, maar ze zijn jonger dan ik.’
‘En jij?’ vroeg Harry voorzichtig.
‘Ik?’
‘Hoe heet jij?’
‘Zayn, dat weet je toch?’
‘Nee?’
‘Ik heb me voorgesteld, vanochtend, toen ik vertelde over mijn vakantie,’ legde Zayn uit, waarbij hij een pruillip trok.
‘Sorry,’ verontschuldigde Harry zich. ‘Het was zo veel.’
Zayn knikte begrijpend. ‘Ja, veel. Hé, jij hebt een kat, hè?’
‘Ja.’
‘Mag ik die een keer komen aaien? Mama vindt dat vier kinderen wel genoeg zijn, ze wil er niet ook nog eens een kat bij.’
‘Ja hoor,’ stemde Harry voorzichtig in, en hij keek toe terwijl de jongen opsprong van de plantenbak. ‘Nou?’ vroeg Zayn. ‘Doe je mee met tikkertje? Of blijf je de hele pauze zitten?’

I know many things seem off, but I know what I'm doin'. Don't worry. (:

Reacties: