FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 8: Het telefoontje

Met de telefoon in mijn hand sta in op het terras in de zon. Het is weeral half één, ik heb lang geslapen.
Het laatste half uur heb ik al tien keer geprobeerd het nummer van Michael de typen, maar elke keer hield iets me tegen. Zo ben ik ondertussen al twee keer naar het toilet gegaan, heb ik Miauw eten gegeven, de afwas gedaan. Elk excuus was goed genoeg om niet te hoeven bellen.
Ik kijk naar de telefoon alsof die uit zichzelf zou bellen. Papa is werken, Max slaapt waarschijnlijk ook nog, er is dus niemand om me te dwingen om te bellen. Ik moet het zelf doen. Ik adem nog een keer diep in en druk de nummers die ik ondertussen al vanbuiten ken.
Het lijkt uren te duren voor er iemand aan de andere kant de telefoon opneemt, maar uiteindelijk hoor ik toch die bekende stem van Michael.
‘Hallo, met Michael Vanderstappe.’
‘Eum… hallo het is Fi hier, van in het park.’ Dat van het park zeg ik er maar snel bij, ik weet niet of hij zou weten wie ik ben door alleen mijn naam te zeggen.
‘Fi! Ik ben blij je te horen. Heb je een besluit genomen?’
‘Ja…ik zou je graag mijn muziek laten horen.’
‘Dat was het antwoord waarop ik gehoopt had,’ zegt zijn stem enthousiast. Mijn handen zijn wat klam van de zenuwen, maar ik laat het niet doorklinken in mijn stem.
‘Is het oké voor je ouders?’
‘Ja, dat is in orde. Wanneer moet ik komen?’
‘Wel, ik heb vandaag tijd. Dus als je wil mag je tegen drie uur langskomen op het adres van het kaartje.’ Wat, vandaag al? Dan kan ik me niet voorbereiden, kan ik de dagen niet bang aftellen en de uren ervoor niet stressen.
‘Ja, oké. Tot straks,’ zeg ik eigenlijk zonder te beseffen wat ik net heb gezegd. Ik verbreek de verbinding en loop als een zombie het huis weer in. Binnen laat ik me in de zetel vallen en blijf roerloos liggen. Zo’n beetje heel mijn toekomst, of ik een plantencontract krijg of niet, hangt af van wat ik er straks van terecht zal brengen. De gedachte alleen al maakt me doodsbang.
Ik pak mijn gsm die op de salontafel ligt en stuur Max een bericht: ‘OPSTAAN! (als je nog niet wakker was) Ik heb Michael gebeld…ik moet vanmiddag al gaan!! Dus maak dat je hier voor mijn deur staat, ik heb je nodig! Fi x’ Natuurlijk krijg ik niet, zoals ik gewild had, meteen een bericht terug. Als ik pech heb, slaapt hij gewoon door zijn gsm door. Uit verveling begin ik op te ruimen. Het is een typische bezigheid voor mij wanneer ik me echt verveel of juist zo zenuwachtig ben dat ik nergens met mijn handen vanaf kan blijven.
Ik hoor mijn gsm vibreren op de tafel en snel er naartoe. ‘Ik was al wakker, HAHA! Ik kom meteen naar je toe, probeer even rustig te worden. Alles komt goed, tot zo. x M’ Blij met zijn antwoord leg ik mijn gsm weer weg. Even rustig worden, dat kan het beste met een douche. Ik sprint de trap op om me in een recordtempo te douche en het warme water me te laten ontspannen.

Ik sta in mijn ondergoed voor mijn kast te twijfelen over wat ik zal aandoen wanneer de bel gaat. Ik besluit snel dat het echt niet zo belangrijk is in welke kleren ik straks ga zingen. Ik ga uit het raam hangen. ‘Kom maar langs achteren, de deur is open. Ik ben boven,’ roep ik naar Max. Hoewel mijn kamer niet aan de straatkant is weet ik dat hij me gehoord heeft, want even later hoor ik de achterdeur toeslaan.
Ik neem snel een jeans tot aan mijn knieën en een zwart topje, met daarop een gitaar, uit de kast en trek het aan. Ik hoor hoe Max eerst op de deur klopt en dan pas binnenkomt. Het is beleefd van hem, maar het zou niet de eerste keer zijn dat hij me in ondergoed zou zien, dus zoveel maakt het voor mij niet uit.
Ik spring meteen in zijn armen wanneer hij de kamer binnen is.
‘Dank je om te komen! Ik word zot vanbinnen.’
‘Heeft de douche niet geholpen?’ vraagt hij terwijl hij naar mijn nog nat, haar wijst. Ik schud mijn hoofd.
‘Een klein beetje maar.’
‘Wel, zou je je misschien niet meer op je gemak voelen als je nog eens oefent?’ stelt hij voor. Dat is een goed idee! Ik neem mijn gitaar en ga op mijn bed zitten. Oefenen kan ik op zich ook zonder Max, maar zijn aanwezigheid doet me kalmeren.
Ik speel wat liedjes, zing de teksten en maak gelukkig nergens een fout. Max kijkt gewoon naar me en luistert. Na een tijdje laat hij zich op mijn bed vallen. Ik zie hoe hij zijn ogen sluit om de muziek helemaal in zich op te nemen, om er van te genieten. Ik zing gewoon verder, het ene liedje na het andere en weer opnieuw.
Net wanneer ik denk dat Max in slaap gevallen is komt hij weer recht.
‘Je kan het Fi. Je hebt elk liedje zeker tien keer gespeeld zonder enige fout, je gaat het straks net zo goed doen.’
‘Dank je.’
‘Om hoe laat moet je eigenlijk daar zijn?’
‘Drie uur.’ Ik draai mijn hoofd naar de klok op mijn rommelig nachtkastje. Ik kan het uur bijna niet meer lezen door de verschillende tijdschriften, boeken en andere rommel dat ervoor ligt. Ik graai naar de rommel en smijt de helft ervan op de grond. Twintig voor drie!
‘We moeten vertrekken,’ roep ik hysterisch. Ik sta op en steek vliegensvlug mijn gitaar in zijn zak. Dan pak ik Max’ hand en sleur hem de trap mee af. Bijna vallen we naar beneden, maar weten ons toch nog recht te houden. In mijn vaart weet ik nog net mijn gsm te nemen, hem in mijn zak te proppen en de voordeur achter mij en Max te sluiten.
We springen beiden op onze fiets en zetten de sprint in. God zei dank dat ik de straat weet liggen en dat het niet zo ver van hier is, gewoon wat meer de stad in.

Nog ruim op tijd komen we bij de studio aan. Hij ligt net niet in de stad, maar op het randje ervan.
Mijn hart gaat tegen mijn ribben tekeer, niet van het fietsen, maar voor wat er nog gaat komen.
We gaan samen naar binnen. Voor ons zit een secretaresse achter een bureau. Ze kijkt ons vriendelijk aan. De muren zijn geschilderd in een soort beige en zijn versiert met hier en daar een foto van muziekbands. Sommige komen me bekend voor, andere niet.
‘Kan ik jullie helpen?’ vraagt de secretaresse beleefd. Ze is ongeveer 40 jaar als ik goed kan schatten en kijkt ons benieuwd aan.
‘Ja, ik had hier een afspraak met Michael Vanderstappe,’ leg ik haar uit.
Ze kijkt even in haar notaboekje. Het gaat er hier echt wel professioneel aan toe.
‘Dan moet jij Fi zijn?’ ik knik.
‘Zou ik je achternaam mogen, dat ik beter voor de administratie.’ ‘Vermeylen. Fiona Vermeylen.’
‘Oké, dank je. Ga hier de gang maar door, de derde deur rechts is het kantoor van meneer Vanderstappe.’
Met Max op mijn hielen lopen we de gang door. Het is, op onze voetstappen na, zo stil dat ik er bijna zeker van ben dat je mijn hart zou kunnen horen kloppen. Voor de derde deur komen we tot stilstand. Met mijn hand ga ik naar de deur, maar ik aarzel. Ik draai me om naar Max die ondertussen zijn arm al heeft uitgestoken en zelf op de deur klopt.
Ik kijk hem boos aan. Hij lacht even. ‘Kom binnen.’ We gaan het kantoor binnen. Michael zit achter een groot zwart bureau. Hij ziet er anders uit nu, stijver als in het park, een zakenman. Hij staat meteen op wanneer hij me ziet en komt een hand schudden. Ook Max schudt hij een hand.
‘En jij bent?’ vraagt hij hem.
‘Max, ik ben hier als morele steun,’ zegt hij lachend. Michael lacht terug. Ik zie dat hij helemaal niet zo stijf is als ik dacht. Hij is nog steeds dezelfde enthousiaste en sociale persoon dat ik in het park ontmoet heb.
‘Zo, gaan we er aan beginnen dan?’ Hij gaat ons voor, terug de gang op. Wij volgen als twee kleine hondjes hun baasje volgen, in stilte en afwachtend.
We lopen nog een gang door, slaan links en gaan de eerste deur links weer binnen.
Mijn mond valt open. We staan in een studio, een echte opnamestudio, waar al verschillende artiesten hun nummer hebben opgenomen. Aan de muur hangen oude platen omhoog, er staat een kruk in het midden van de kamer bij een micro en aan de andere kant een soort glazen muur zie ik de 100 knopjes om van een liedje een hit te maken.
‘Fijn dat je het leuk vindt.’ Lacht Michael bij het zien van mijn gezicht. ‘Oké, Fi. Jij mag hier je ding doen. Speel een stuk of drie liedjes voor ons, wij staan achter het glas te luisteren. Die hoofdmicrofoon moet je niet opzetten, dat ik voor later. Trek je van niets iets aan en doe gewoon je ding.’ Ik knik, maar begeef het binnen in. Trek je van niets iets aan, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Max komt naar me toe en geeft me een knuffel als steun. ‘Je kan het,gewoon blijven ademen,’ zegt hij voordat hij met Michael de andere ruimte in verdwijnt.
Ik haal mijn gitaar weer uit de zak en ga op de kruk zitten. Mijn handen zijn klam en beven, maar ik probeer ze onder controle te houden. Ik adem diep in en uit in de hoop te kalmeren.
Achter het raam zie ik Michael teken doen dat ik kan beginnen. Mijn linker hand staat al klaar en mijn rechter gaat nu ook naar de snaren toe. Ik sluit mijn ogen, klaar om de muur over te klimmen.

Reacties: