FanFic.nl

Moonlight

Hoofdstuk 2

POV Emmett
School is leuk, tenminste als je het op mijn manier bekijkt. Elke uur, elke minuut en elke seconden kan ik Jasper publiekelijk voorschut zetten. Volgens mij vind hij het niet zo leuk dat we zo veel lessen samen hebben, maar ik vond dat wel. Dit was één van die momenten dat ik het leuk vond om bij Jasper te zitten. Audrey Cooper zat duidelijk met hem te flirten.

Jasper zat ongemakkelijk een beetje heen en weer te schuiven op zijn stoel. Hij hield er niet van om aandacht te krijgen. De bel ging, en Jasper en ik stonden langzaam op. Uit mijn ooghoek zag ik Audrey deze kant op komen. Ik greep Jasper bij zijn arm en zorgde er voor dat hij niet weg kon lopen.

“Hey, Jasper. Hoe gaat het?” zei Audrey opgewekt.

“Het gaat goed.” Zei Jasper uitdrukkingloos.

“Mooi, ik wilde je eigenlijk wat vragen…”

“Ik moet maar eens gaan.” Zei Jasper snel.

“Wil je met me uit?”

Er viel een ongemakkelijke stilte. Jasper vervloekte mij nu waarschijnlijk hartgrondig, want door mij had hij niet meteen weg kunnen lopen.

Jasper zuchte. “Audrey, je weet dat ik een vriendin heb.”

“Ze hoeft het niet te weten.” Zei ze hoopvol.

Audrey was echt dwaas. In Jaspers ogen was er niets mooiers dan Alice. Dat zag je. Altijd als hij naar haar keek had hij een blik in zijn ogen die zei hoe veel hij van haar hield. Als Alice niet aanwezig was, was hij heel anders, alsof een deel van hem miste.

“Nee Audrey.” Zei Jasper bot.

“Nou, dan niet. Bel me als je van gedachten veranderd…” ze klonk heel erg teleurgesteld.

Toen Audrey weg was sloeg Jasper me tegen mijn hoofd.

“Emmett dat was NIET grappig.”

“Vind je? Ik vond het namelijk behoorlijk grappig.”

Dat antwoord leverde me nog een klap op. We liepen richting de kantine.
Halverwege de gang zag ik Rosalie lopen. Ze zag ons ook en liep naar me toe.

“Hey Emm.”

“Heeey Roosje.”

Ik sloeg mijn armen om haar middel en tilde haar in de lucht. Ze deed alsof ze geïrriteerd was, maar ik wist dat ze het wel leuk vond.
Nadat ik haar hartstochtelijk had gezoend leek het me wel een goed idee om Alice te gaan bevrijden van Edward. We liepen naar onze vaste tafel, waar Alice en Edward inderdaad al aan zaten. Jasper ging meteen naast Alice zitten en sloeg zijn arm beschermend om haar heen. Ik liet Rose eerst plaats nemen en plofte daarna naast haar neer.

De pauze vond ik wel saai. Altijd als ik Jasper voor schut wilde zetten voorzag Alice dat en waarschuwde hem. Wat ben ik blij dat ze een jaar lager zit.

“Edward beheers je, je kijkt alsof je haar wil opvreten.” Zei Rosalie bits.

Edward keek Rosalie woedend aan, maar ze had wel gelijk.

“Als jij het niet doet eet ik haar wel op.” Lachte Jasper.

Aan Edwards gezicht te zien wilde hij Jaspers hoofd er maar al te graag afrukken. Alice keek Edward doordringend aan en trok haar wenkbrauw op. Op dat moment gooide Edward zijn onaangeraakte appel richting Jasper. Voordat de appel met een onmenselijke kracht tegen Jaspers hoofd uit elkaar kon spatten had Alice hem al uit de lucht gegrepen. Ze verpeste ook altijd alles.

“Heel volwassen Edward.” Zuchtte Alice.

“Hij begon.” Siste Edward.

“Rose begon.” Wierp Jasper terug.

“Je verdiende het.” Zei Rose monotoon.

Ik hield van dit soort gesprekken. Ze gaven mijn lange bestaan toch nog een beetje kleur.

POV Jasper
Edward wist wat iedereen over ons dacht. Alice zag wat iedereen over ons dacht. Maar ik moest natuurlijk zo nodig voelen wat iedereen voelde als hij ons zag. Geweldig. Meestal was het een combi van doodsangst en adrenaline. We waren aantrekkelijk voor hun, maar het was wel een beetje overdreven.

Hoe vaak had ik nou wel niet ruzie gehad met een jongen om wat hij voor Alice voelde? Te vaak. Op de een of andere manier flirt bijna geen enkele jongen met Rose. Ze zijn bang voor Emmett. Maar Alice word niet met rust gelaten, alsof ik niet angstaanjagend ben.

Op dit soort momenten zou ik het liefst naar die gene toe willen lopen om al die onzin uit hem slaan. Of beter nog het heerlijke warme bloed drinken dat door zijn aderen stroomt op drinken. Ik voelde dat mijn mond zich vulde met gif.

Edward gaf me een schop onder de tafel, en Alice keek me bezorgd aan. Ik was toch niks van plan! Waarom maken ze zich altijd zo een zorgen?
Ik was opgelucht toen de bel ging. Niet omdat ik weer zo een ontzettend interessante les kreeg, maar omdat iedereen zou stoppen met me bezorgd aanstaren.

Alice gaf me een kus en liep naar haar eigen les. Ik wilde naar Emmett lopen, maar hij en Rose waren in een intieme omhelzing verwikkeld. Maar ja, wanneer niet?

Ik pakte Emmett bij zijn kraag en sleurde hem mee naar onze les. Bijna iedereen zat al in het lokaal. Geweldig. Snel liepen we naar het lokaal waar we moesten zijn. Onze Frans les was al begonnen. Toen wij binnen kwamen staarde de hele klas ons aan.

“Désolé madame, nous n'avons pas trouvé localement.” Zei Emmett.

“Les gars avant de s'asseoir.” Antwoorde onze lerares.

Snel gingen we op de twee enige lege plaatsen zitten die nog over waren. We waren op dit moment bezig met Franse grammatica. Gadver.

Mijn telefoon trilde in mijn broekzak. Ik pakte hem en probeerde zo onopvallend mogelijk te kijken wat er was. Ik had een berichtje van Emmett.

Frans is boringggg. Ik mis Rose.

Ik rolde met mijn ogen.

Waarom stuur je dat dan niet naar haar? Stuurde ik terug.

Heb ik al gedaan, maar ze reageert niet. Kreeg ik als antwoord.

Ik besloot om ook niet te reageren. Mijn telefoon bleef maar trillen. Emmett was dodelijk irritant. Net toen ik wilde reageren besloot onze lerares weer eens op te kijken of we aan het werk waren.

“Jasper Hale, kom jij je telefoon even inleveren?”

Ik wierp mijn blik op Emmetts tafel, hij zat met zijn mobiel op tafel en het geluid aan Angry Birds te spelen. Geïrriteerd liep ik naar haar bureau en legde mijn mobiel neer. Op dat moment lichte mijn scherm op, ik had een berichtje van Alice.

Hey jazz, ik ben nu in het winkelcenterum, moet ik meteen een nieuwe telefoon voor je meenemen?Xx

Snel zette ik mijn mobiel uit en legde hem weer terug. Ik hoopte dat Alice een nieuwe voor me mee nam, deze was ik de komende drie dagen nog wel kwijt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.