FanFic.nl

Tokio hotel stand alones

Shy girl

Samen met Sien stond ik aan te schuiven in de rij voor de concerthal. We hadden zo lang op dit moment gewacht en nu was het eindelijk zo ver. Eindelijk gingen we onze idolen, Tokio Hotel, ontmoeten. Ja je hoort het goed, we gingen niet zomaar naar hun concert, maar zouden de jongens ook persoonlijk ontmoeten. Met een of andere wedstrijd had ik een meet en Greet gewonnen en Sien was de gelukkige geweest die mee mocht. Vanmorgen was ik om 7 uur al wakker geworden en had de hele dag hyperactief in het huis rond gelopen tot het eindelijk tijd was om te vertrekken. Ik had ook al een hele dag van die vreemde vlinderaanvallen in mijn buik als ik alleen al maar dacht aan het feit dat ik straks oog in oog ging staan met 4 übersexy Duitse jongens. Ik had geen idee, hoe deze meet en Greet zou gaan, wat me dus nog nerveuzer maakte dan ik al was. We hadden geen cadeautjes meegebracht zoals de meeste mensen dat wel deden, maar we vonden het nogal stom omdat dat dan toch zo onpersoonlijk is, we waren al blij dat we dit konden meemaken. Veel andere meisjes droomden hiervan en we mochten dus blij zijn dat wij het geluk hadden om onze idolen te ontmoeten. Ik had alleen geen idee wat ik straks tegen de jongens zou gaan zeggen, Sien was veel beter in zo’n dingen. Ze wist altijd wel iets te zeggen en was tegenover mij helemaal geen stil type. Als ik een beetje zenuwachtig was, klapte ik meteen toe hoe hard ik ook probeerde, maar ik had me voorgenomen om vandaag mijn best te doen. Ik zou koste wat kost met de jongens praten, ik kon zo’n mooie gelegenheid toch niet aan mijn neus voorbij laten gaan. De rij bewoog wat naar voor en ik zag dat de mensen die een meet en Greet hadden gewonnen (waaronder wij dus!) een zijgangetje in mochten om zo het gebouw binnen te kunnen gaan. Zwijgzaam volgden we de schuifelende massa. We werden door een heel netwerk gangen geleid met een 10tal andere meisjes. “Hier moeten jullie wachten.”� zei Saki in het Engels. We stonden in een van de vele witte gangen, allemaal met hetzelfde gevoel in onze buik. Ik hield het niet meer en knuffelde Sien onverwachts bijna plat. “Aaah! Ik word nog zot!!”� gilde ik in haar oor. “Ja, ik ook! Het is zo spannend! Hoe lang zouden we hier moeten wachten?”� ik hief mijn schouders op als teken dat ik het niet wist.
Na bijna een uur in de gang gewacht te hebben kende we ondertussen alle meisjes en begonnen ons nu stilletjes aan toch te vervelen. “Wanneer mogen we nu naar binnen?!”� zaagde een meisje in het Frans. Even later kwam Saki de deur iets verder op de gang weer buiten. “Jullie mogen binnen gaan, maar op een rij. Eerst mogen jullie de jongens een hand schudden en daarna mag iedereen individueel met hen op de foto. Daarna is er ook even tijd om met hen te praten en cadeautjes af te geven, dit gebeurt in groepjes van 2 zodat het niet te druk wordt.”� We deden wat er van ons gevraagd werd en gingen allemaal in een rijtje staan, Sien en ik ergens in het midden. De eersten gingen naar binnen, de meisjes probeerde een gilletje te bedwingen, maar dat mislukte grotendeels. Het was nu bijna aan ons, Sien stond al in de deuropening, maar ik kon Bill, Tom, Gustav en Georg nog steeds niet zien. Het rijtje verschoof nog een beetje en eindelijk na lang wachten zag ik Tokio Hotel. In vlees en bloed op 2 meter afstand van me af. Anika, het meisje dat net voor Sien stond stapte naar Georg (die als eerst stond) toe. Het moment dat hij haar hand aanraakte zakte ze door haar knieën en viel bewusteloos op de grond. Natuurlijk stormde meteen een paar meisjes naar haar en ook mensen van de crew bekommerden zich om haar. Anita leek een leuk meisje, maar ik vond het stom om flauw te vallen op een moment als dit. Je kijkt er dan zo lang naar uit en dan moet je het missen doordat je niet bij bewustzijn kan blijven. Nadat de rust was weergekeerd konden we verder gaan. Het was nu bijna Sien haar beurt, ze draaide zich om naar me, gilde stilletjes “Aah!!”� en stapte naar Georg die haar lachend een hand gaf. Ze ging door naar Gustav en het was nu mijn beurt. Mijn hart bonkte hart tegen mijn ribben en ik voelde blosjes op mijn wang toen ik Georg warme hand in de mijne voelde. Ik lachte naar hem en ging verder naar Gustav, zijn blik was geruststellend en ook naar hem lachte ik. Nu kwam ik bij Tom die flirterig met zijn piercing speelde. “Hej.”� Zei hij en lachte. Als laatste in de rij stond Bill, ik had altijd al het grootste zwak voor hem gehad en mijn hart klopte nu op topsnelheid. Ik voelde zijn koude ringen tegen mijn huid, maar daarbij ook de zachte handen van de jongen die voor me stond. Ik kon wel verdrinken in zijn prachtige ogen, die eigenlijk hetzelfde waren als die van Tom, maar toch met ergens een klein verschilletje. “Hej.”� Zei ik een beetje verlegen. “Hej.”� Herhaalde Bill mijn woordje. Anoushka achter me duwde me een beetje verder zodat zij Bill een hand kon schudden, waardoor ik verslagen bij Sien ging staan.
Nadat iedereen in het kort kennis had gemaakt met de jongens mochten we om de beurt met hen op de foto. De 4 jongens zette zich klaar voor een wit scherm en om de beurt gingen meisjes tussen hen in staan terwijl er lichtflitsen van alle kanten schoten. Sien en ik hadden tot de laatste gewacht, net toen ik haar wou zeggen dat ze eerst mocht gaf ze me letterlijk een duwtje in de rug. Ik ging naast Bill en Gustav staan en probeerde mijn mooiste lach boven te halen. Gustav, Georg en Tom stonden relaxed naast me en Bill legde zijn arm rond mijn schouders waardoor er een warme gloed door heel mijn lichaam ging en ik waarschijnlijk weer blosjes op mijn wangen kreeg. De fotograaf nam een paar foto’s en na nog geen minuut was het zalige moment weeral over. Ik ging weer aan de kant staan en Sien nam haar plaats in tussen Tom en Bill. Ik dacht dat ik Bills ogen even naar mij zag kijken en dan weer geconcentreerd naar de camera, maar het zal wel verbeelding geweest zijn. Sien was de laatste op de foto en daarna werden we in groepjes van 2 opgedeeld (ik met Sien natuurlijk) om zo even met de jongens te kunnen praten. Weer hadden we ons opgeofferd om als laatste te gaan, maar ik vond het helemaal niet erg. Degene die met hen hadden gepraat moesten namelijk meteen daarna de ruimte verlaten, wat 1 wou zeggen dat ik gewoon langer naar hen kon kijken en 2 wij straks als enige (en Saki ) nog met hen in de ruimte waren. We keken toe hoe andere meisjes hun cadeautjes afgaven en tegen de jongens praatten, of juist niet praten. “Hadden we toch geen cadeautje moeten meebrengen?”� vroeg Sien. Ik schudde mijn hoofd, ik zag hoe Bill lachte als hij weer eens ene knuffelbeer kreeg, hij was er wel blij mee, maar vond het niet meer origineel. Hij lachte alleen uit vriendelijkheid.
Na lang wachten mochten wij eindelijk met de jongens gaan praten. Sien begon al meteen door te razen, als ze eenmaal begonnen was kon ze niet meer stoppen. Ze richtte zich vooral tot Tom (haar grote crush) en ook een beetje tot Gustav en Georg omdat die naast hem stonden. “Hoe heet je?”� vroeg Bill in het Engels. “Maïa.”� Zei ik een beetje verlegen. “Mooie naam, past bij je.”� Zei Bill, maar ik wist niet of hij het meende want ik durfde niet echt in zijn ogen te kijken. Voor Sien was dit allemaal veel makkelijker, zij wist altijd wel wat zeggen in tegenstelling tot mij. “Kom je straks ook naar de show kijken?”� Ik knikte en dacht weer aan mijn voornemen van daarstraks en hief mijn hoofd op zodat Bill mijn blik kon vangen. Hij lachte toen ik in zijn mooie ogen keek. Ogen die warmte en vriendelijkheid uitstraalden. “Natuurlijk, ik heb er al zin in.”� Kreeg ik toch nog net uit mijn keel. “Tijd is om.”� Riep Saki, en inderdaad onze 10 minuten waren alweer om. Ik lachte nog even naar de jongens, en dan vooral naar Bill en sloeg mijn ogen neer. Boos op mezelf omdat ik zo verlegen was en niets had durven zeggen nu ik de kans had gehad. Saki duwde ons (vooral Sien dan) bijna tot op de gang. Terwijl Sien maar bleef vertellen hoe leuk het was en wat ze allemaal had gezegd tegen de jongens, had ze niet door dat ik stiller was dan anders. Iets in Bill had me geraakt, iets in die ogen deed me zo goed voelen en maakte me toch zo verlegen op hetzelfde moment. Iets in die ogen zou ik nog heel lang gaan missen. Ik wou net Siens getater onderbreken als een bekende stem achter ons “Maïa!!”� riep. Ik draaide me om en keek weer in die mooie ogen van Bill. Sien leek duidelijk te zien dat ze even te veel was “Ik ben even naar toilet.”� Zei ze snel voordat ze verdween. Weer leek de grond me meer te interesseren dan Bill, maar deze keer voelde ik zijn hand onder mijn kin komen en mijn hoofd voorzichtig omhoog duwen. “Ik weet dat het niet altijd makkelijk is, oog in oog staan met je grootste idool, maar ik zie in die groene ogen dat er meer zit achter die verlegen blik dan ik vandaag heb gezien.”� Zei Bil in gebroken Engels. “En ik zou graag weten wat dat is. Maïa ik wil je leren kennen.”� hij haalde iets uit zijn zak en stak 2 kaartjes naar me uit. “Hier, dit zijn 2 kaartjes zodat je na de show weer backstage kan komen, dan kunnen we eens praten zonder die stress. Een goed idee?”� “Een geweldige idee,”� zei ik, voor het eerst vanavond niet meer verlegen, maar blij en op mijn gemak. “Wel dan zie ik je na de show?”� “Afgesproken!”� lachte ik. Bill gaf me nog eens zijn liefste blik en draaide zich weer om. Ik bleef achter in de lange witte hall, met een geweldig gevoel waarvan ik niet wist dat het bestond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.