FanFic.nl

Ruïne

13 oktober 2002

Het was zondagmiddag en de zon had Engeland allang weer achter zich gelaten, was vertrokken richting warmer streken zoals Australië. Ze had de Britten achtergelaten met grijze lucht, regenwolken en meer neerslag dan noodzakelijk.
Harry vond het wel jammer, op zich. Hij hield wel van buitenspelen en dat kon niet meer met de kou die inmiddels bezit had genomen van de lucht. Hij was gedwongen de hele dag binnen te blijven – afgezien van de wandelingen van en naar school, aan Gemma’s zijde, en de pauzes.
Het maakte hem op die bewuste zondagmiddag eigenlijk helemaal niets uit. Hij zat met Zayn op de grond, in de hoek van de keuken en ze speelden samen op de gameboy die Zayn voor zijn verjaardag had gekregen. Ze speelden iets in de richting van Mario Kart en ze bakten er vrij weinig van, zeker omdat ze het apparaat de hele tijd uit elkaars handen trokken.
‘Nee!’ riep Harry, toen Zayn voor de derde keer op rij besloot dat hij het spelletje veel beter kon spelen dan zijn beste vriend. ‘Ik won, wat doe je nou?’
Harry schudde zijn hoofd en stak het puntje van zijn tong uit zijn mond terwijl hij op de knopjes begon te rammen. Hij was inderdaad minder kundig dan Zayn, maar hij had dan ook minder geoefend. Daar hield hij zich aan vast.
‘Jongens, waarom gaan jullie niet gewoon boven met de lego spelen?’ vroeg Anne, die waarschijnlijk gek werd van de herrie die ze produceerden.
‘Maar mam –’ begon Harry al te protesteren, maar zijn moeder liet hem niet uitpraten: ‘Jawel, kom op, naar boven jullie.’
‘En geef de gameboy maar even hier,’ viel Jay haar bij. ‘Die hebben jullie niet nodig als je met Lego speelt.’
Braaf stonden de twee jongetjes op en liepen ze richting hun moeders. Harry had de spelcomputer nog in zijn handen en overhandigde het apparaat aan Jay, zonder verdere protesten. Eigenlijk vond hij het spel nou ook weer niet zo heel erg interessant.
‘Mag ik nu je kamer zien?’ vroeg Zayn, met een stralende glimlach op zijn gezicht. Harry knikte enthousiast en greep zijn beste vriend bij de hand, trok hem de keuken uit en leidde hem de trap op. Eenmaal boven liep hij de overloop over, tot precies waar zijn kamer was. Hij voelde dat hij enigszins nerveus was terwijl hij de deurklink naar beneden trok en Zayn welkom heette in zijn eigen kamertje – wat als de jongen het niet mooi vond?
‘Dusty!’ riep Zayn echter onmiddellijk, toen hij de kat op het bed zag liggen. Hij spurtte op het beest af en leek niet te merken dat Harry’s blauwe behang verschoten was en dat de gordijnen een clownspatroon hadden omdat ze er al sinds Harry’s geboorte hingen.
Harry liep achter Zayn aan, nam naast hem plaats op het bed en keek toe hoe hij de kat aaide. Dusty spinde enthousiast en normaal gesproken zou Harry hem ook geaaid hebben, maar met Zayn erbij wist hij niet zo goed wat hij moest doen.
‘Zayn?’ vroeg hij uiteindelijk.
‘Ja?’
‘Als jij bruin bent, waarom is jouw mama dan wit?’
‘Ik had vroeger een andere mama,’ legde Zayn uit, alsof het volkomen logisch was.
‘Een andere?’
‘Ja.’
‘Maar hoe? Heb je haar verkocht?’
Zayn grinnikte. ‘Nee.’
‘Wat dan?’
‘Ze is dood.’
‘Oh.’
‘Ja.’
‘Hoe?’
‘Ongeluk. Met de auto. Mijn vader en zus ook, dus nu is Jay mijn mama. En zijn Charlotte en Felicite mijn zussen. En is Louis mijn broer.’
Harry knikte. ‘Is ze een lieve mama?’
‘Ja.’
‘Net zo lief als je vorige mama?’
Daar moest Zayn even over nadenken, alsof het een vraag was die hij zichzelf nooit gesteld had. ‘Weet ik niet,’ antwoordde hij uiteindelijk. ‘Het is lang geleden.’
‘Hoe lang?’
‘Lang. Ik was vier. Nu ben ik negen.’
‘Maar ik ben acht.’
‘Ja.’
‘Maar je zit in mijn klas.’
‘Ja.’
‘Hoe?’
‘Ik had moeite met school. Vroeger. Mama Jay zegt dat het door het ongeluk komt. Getraumatiseerd.’ Hij sprak het laatste woord uit alsof hij er trots op was dat het tot zijn vocabulaire behoorde. Harry kon zich daar wel in verplaatsen.
‘Ik ben wel blij dat je bleef zitten.’
‘Hoezo?’
‘Anders waren we geen vriendjes geweest.’
‘Nee.’
‘Maar nu wel.’
‘Ja.’
Harry wist niet meer wat hij daarop moest antwoorden, dus liet hij zichzelf van het bed af glijden en knielde hij neer bij zijn Lego. Zonder er met zijn hoofd bij te zijn, begon hij een beetje steentjes op elkaar te plaatsen. Een poosje geleden had hij zijn kasteel uit elkaar gehaald, waardoor hij overvloed had aan materiaal om weer iets nieuws mee te bouwen.
‘Hé Harry,’ sprak Zayn, die zonder dat Harry het gemerkt had ook op de grond was komen zitten.
‘Ja?’
‘We blijven wel vriendjes, toch?’
‘Ja, hoezo niet?’
‘Omdat… Omdat het raar is dat ik een witte mama heb.’
‘Ik heb ook een witte mama.’
‘Maar jij bent zelf wit.’
‘We kunnen jou ook wit maken. Dan verven we je,’ opperde Harry ernstig. ‘We hebben nog verf in de kast, van toen we het plafond wit moesten maken. Zal ik het halen?’
‘Nee,’ antwoordde Zayn langzaam. ‘Ik blijf liever bruin.’
‘Oh.’
‘Ja.’
‘Het is wel mooi.’
‘Wat?’
‘Bruin.’
‘Ja?’
‘Ja.’
‘Dus we blijven vriendjes?’
‘Ja.’
‘Altijd?’
‘Altijd.’
Het was alsof er een last van zijn schouders viel, op dat moment. Zayn pakte een paar legosteentje op en begon aan het bouwen van een stel muren op een grondplaatje. Het was klein en de steentjes hadden alle kleuren van de regenboog, pasten voor geen meter bij elkaar, maar Zayn bouwde in een belachelijk hoog tempo en voor Harry wist wat er gebeurde, zat er een dakplaat op en was de wirwar van steentjes een massieve legoboks geworden. ‘Dit zijn wij,’ legde Zayn uit.
‘Wij?’ vroeg Harry.
‘Ja,’ beaamde Zayn, alsof het volkomen logisch was. ‘Het is een huisje, ons huisje. Je mag het niet kapot maken. Dit is onze vriendschap. Ja?’
Harry knikte, nam het huisje van Zayn over, bekeek het van alle kanten. ‘Het heeft geen deur of raam.’
‘Nee, klopt. Omdat we geen andere vriendjes nodig hebben.’
‘Helemaal nooit?’
‘Ze mogen wel naast ons staan, tegen ons aan. Maar ze kunnen er niet meer bij. Wij zijn beste vriendjes, en zij niet.’
Harry had geknikt, het huisje netjes weggezet in de kast en hij had er inderdaad nooit meer aangezeten. Vaak had hij nog in bed gelegen, ’s avonds en nagedacht over hoe wonderbaarlijk het was dat Zayn toen, in zo’n vroeg stadium en op zo’n jonge leeftijd al zo perfect hun vriendschap had kunnen beschrijven. Zij waren het huisje, onbreekbaar, ondoordringbaar. Alleen zij.
Verschillende vriendjes hadden inderdaad naast hen gestaan, tegen hen aan. Louis het langst, en hij was het dichtst bij gekomen en als Harry de symboliek moest omzetten in Legotermen, zou het er waarschijnlijk op neerkomen dat Louis met plakband aan hen vast zat gekleefd. Met secondelijm, desnoods. Ze waren hecht geworden, hechter dan hij ooit voor mogelijk had gehouden, maar Louis had het nooit voor elkaar gekregen om de waterdichte kubus te doorboren. Zelfs Louis niet.
En de kans dat het hem nog ging lukken was klein, want zeven en een half jaar nadat Zayn het werkje had gebouwd, achtte Harry de kans dat hij zijn vrienden ooit nog terug zou zien vrijwel nihil.

Twee dingen:
1) Merry Christmas and a happy happy new year to all of my lovely readers!
2) Voor degenen die er nog niet van op de hoogte zijn (en degenen die het al wel zijn eveneens): ik organiseer een schrijfwedstrijd, en ik zou het leuk vinden als jullie meededen. Mocht je interesse hebben; alle informatie vind je hier.

Reacties: