FanFic.nl

Ruïne

31 juli 2006

Harry stond geduldig bij de voordeur op zijn moeder te wachten. Hij had een rugzak over zijn schouders gehesen, zijn zomerjas in zijn handen en een briefje van tien euro brandde in zijn broekzak. Het was een cadeautje van zijn oma, om een ijsje mee te kopen en Harry wist zeker dat hij die mogelijkheid ging krijgen de komende drie dagen. Zayn was net zo gek op ijs als hij, en de zomerse twintig graden die er heersten, betekenden dat ze elkaar net zolang op zouden jutten tot ze uiteindelijk naar de ijscoman zouden gaan. Harry gaf zichzelf hooguit een dag.
‘Ben je zover?’ vroeg Anne, terwijl ze met haar autosleutels in haar hand de hal in kwam lopen. Een pluk haar was los gekomen uit haar staart en hing in haar gezicht, wat haar een ietwat verstrooide indruk gaf, zeker in combinatie met de manier waarop ze haar omgeving aandachtig scande, alsof ze bang was iets te vergeten.
‘Mam, ik ga naar Zayn. Als ik iets vergeten ben, kom ik het wel halen. Als er iets is, kun je in tien minuten bij me zijn. Het is nauwelijks verder dan school. Gemma is ook –’
‘Oh, ja, dat weet ik ook wel, lieverd, maar ik ben gewoon niet gewend dat jullie allebei meerdere dagen weg zijn. Ik ben helemaal alleen straks, en dan ga ik me constant zorgen zitten maken. En – nee, sorry. Dat is niet jouw probleem.’
‘Het komt wel goed, mam. En je hebt altijd Robin nog om je gezelschap te houden.’
‘Ja,’ zuchtte Anne, ‘het komt ook wel goed, daar maak ik me geen zorgen over – ik maak me gewoon zorgen, snap je?’
‘Ja,’ grinnikte Harry. ‘Zullen we nu gaan?’
‘Ja, laten we maar gaan,’ sprak Anne, terwijl ze de deur uit liep en zich richting de auto begaf. Harry volgde haar op de voet, de stoep over, de bijrijdersstoel in. Zijn rugzak zette hij bij zijn voeten neer en hij vroeg zich opnieuw af waarom zijn moeder hem per se met de auto wilde brengen. Op zich was het feit dat hij een slaapzak, luchtbed en kussen mee moest slepen een redelijk excuus, maar Harry verdacht zijn moeder ervan dat ze gewoon graag zeker wilde weten dat hij echt naar Zayn ging, en dat hij er echt veilig aankwam. Alsof ze bang was dat hij lastiggevallen zou worden, of dat hij in een puberale bui gekke dingen zou doen. Eigenlijk wist Harry niet precies wat hij dacht, maar het zat in die richting.
Het duurde slechts een paar minuten voor Anne de motor weer uitzette en haar portier weer opensloeg. Ze stond al naast de achterbak om het luchtbed en de slaapzak tevoorschijn te halen, voor Harry zijn eigen portier goed en wel had geopend. Rustig stapte hij de auto uit en liep hij richting Zayns voordeur, waar zijn moeder al op hem stond te wachten.
Jay opende de deur met een gigantische glimlach, zoals alleen zij die bezat. ‘Wil je wat drinken?’ vroeg ze Anne, die inmiddels zo regelmatig over de vloer kwam dat de twee moeders elkaar waarschijnlijk ook als vriendinnen zagen. Anne schudde echter haar hoofd: ‘Nee, Robin komt zo langs.’
‘Oh,’ grijnsde Jay veelbetekenend. ‘Nou, zorg dan maar dat je snel richting huis gaat! Ik zorg wel voor Harry hier, toch, Harry?’
‘Ja,’ knikte Harry, die eigenlijk het liefst gewoon naar binnen wilde. Hij zag dat Zayn al op hem stond te wachten, onderaan de trap en ze hadden elkaar al een week niet gezien omdat Zayn op vakantie was geweest.
Jay liep voor Harry uit het huis in, wat betekende dat Harry degene was die de deur sloot. Hij zwaaide nog een laatste keer naar zijn moeder, zag hoe ze haar auto weer instapte en glimlachte bij zichzelf.
‘Hey,’ glimlachte Zayn naar hem, van onder aan de trap. Zijn huid was aanzienlijk donkerder geworden in de week die hij in het buitenland had doorgebracht en Harry voelde zich belachelijk bleek naast hem – zoals altijd, maar dan nog erger. ‘Hi,’ glimlachte hij desondanks.
‘Niet zo kijken,’ grinnikte Zayn, die wist waar hij naar keek. ‘Als jij een week in Zuid-Frankrijk zat, zou je ook bruin worden.’
‘Dat kan niet, Zaynie. Ik heb een witte mama, dat is raar.’
De jongens grijnsden naar elkaar, waarna ze woordloos de trap op verdwenen, naar boven. Op de één of andere manier vonden ze altijd wel een manier om het gesprek over de huidskleur terug te halen. Van andere mensen kon Zayn het niet hebben – en Harry ook niet, simpelweg omdat hij er niet tegen kon als mensen zijn beste vriend beledigden – maar van Harry wel.

’s Avonds hadden de jongens zich samen op Zayns bed genesteld, dicht tegen elkaar aan, onder zijn deken en keken ze naar Scream. Anne liet Harry nooit naar horrorfilms kijken en het resultaat was dat hij Zayns hand vrijwel fijnkneep, al na de eerste scène. Alleen het idee dat er enge scènes kwamen, was al eng genoeg voor hem. Hij hoefde ze niet daadwerkelijk te zien – maar aan de andere kant was het ook wel heel erg spannend, dus deden ze het toch. Samen, dan was het minder eng. En minder gevaarlijk, voor zover horrorfilms gevaarlijk waren.
Ze waren nog geen vijf minuten aan het kijken toen Zayns kamerdeur open ging en Louis binnenstapte. Harry had hem al een poosje niet gezien – hij was altijd buiten met vriendjes of op school, of op de voetbalclub, of wist Harry veel waar. Niet thuis, in ieder geval. Hij nam aan dat dat normaal was voor veertienjarigen. Het idee stond hem in elk geval wel aan.
‘Lou, ga weg,’ snauwde Zayn, terwijl hij de film op pauze zette.
‘Maar Zayn…’
‘We kijken film, Lou.’
‘Wacht, alsjeblieft,’ smeekte Louis en waarschijnlijk hoorde Zayn de trilling in diens stem, want zijn eigen stem verzachtte toen hij vroeg: ‘Wat is er?’
Louis schudde zijn hoofd, stapte de kamer binnen en sloot de deur achter zich. Vervolgens controleerde hij of het wel goed in het slot zat, alsof hij zeker wilde weten dat zijn moeder hem niet zou horen.
‘Mag ik alsjeblieft meekijken?’
‘Je kunt toch met je eigen vrienden kijken?’ vroeg Zayn op een toon waaruit Harry opmaakte dat hij het eigenlijk niet wilde, maar dat hij zijn broer ook niet zomaar weg wilde sturen als hij niet wist wat er aan de hand was.
Opnieuw schudde Louis zijn hoofd, verslagen. ‘Nee, die moeten me niet meer.’
‘Wat?’
‘Ze moeten me niet meer.’
‘Waarom niet?’
‘Ze zijn erachter gekomen.’
‘Wat?’
‘Je weet wel.’
‘Jawel, dat bedoel ik ook niet. Maar – wat? Hoe?’
‘Feestje, alcohol. Ik denk dat ze het al vermoedden, want ze bleven net zolang doorzeuren tot ik toegaf en nu – nu…’ Louis maakte zijn zin niet af, snikte in plaats daarvan alleen maar terwijl hij hopeloos midden in de kamer stond. ‘Ik ben nog wel steeds weg, omdat ik niet wil dat mama zich zorgen maakt – maar ik ben alleen buiten, niet met vrienden. Ik – ze, we… Nee.’
‘Dat meen je niet,’ mompelde Zayn ontzet, maar daarna leek hij zich weer te herpakken en zei hij, op neutraler toon: ‘Is goed, kruip er maar bij. Maar waag het eens om ons uit te lachen omdat we het eng vinden.’
Louis schudde voor de zoveelste keer zijn hoofd, maar dit keer glimlachte hij er zwakjes bij. ‘Nee, ik lach jullie niet uit. Hell – daar heb ik intussen genoeg van meegemaakt om het niemand anders aan te willen doen. Nou ja… jullie niet, in ieder geval.’
‘Wraakplannen?’ grinnikte Zayn, terwijl Louis onder de deken kroop. Hij reageerde niet op de opmerking van zijn broer, maar de twee leken elkaar desondanks volledig te begrijpen.
Achteraf dacht Harry dat alles anders geweest zou zijn als niet hij, maar Zayn aan de buitenkant had gezeten. Maar omdat Zayn ingesloten was tussen het hoofdeind en Harry, was Louis gedwongen om naast Harry plaats te nemen. Tegen hem aan te kruipen, omdat hij zich anders buitengesloten voelde. Ze hielden zelfs elkaars hand vast, knepen erin, gilden samen op de enge momenten. En vanaf die avond had Harry geaccepteerd dat Louis inderdaad tegen het Legohuis van hem en Zayn aan kwam te staan. Tegen het eind van de film had hij het idee dat hij Louis al jaren kende, ook al wist hij vrijwel niets van de jongen. Het was alsof ze verbonden waren door de angst van de film en ze dus geen afstand van elkaar konden doen – na samen zoiets beschamends meegemaakt te hebben, waren ze verplicht bij elkaar te blijven.
Harry betrapte zich er zelfs op dat hij het enigszins jammer vond toen Louis wegging om in zijn eigen kamer te slapen. Het was alsof de kamer daarna een stuk leger was, incompleet. Alsof er een vriend miste. Een vastgeplakte Legovriend. Zayns broer. Louis.

En goed nieuws: ik heb voor het eerst sinds augustus weer iets afgeschreven. 't Is maar een shot, maar 't is iets. (:

Reacties: