FanFic.nl

Lirael

3. Lirael + Gimli

Lirael maakte een lijstje in zijn hoofd, van wat hij allemaal mee moest nemen op zijn zoektocht. Hij moest ieder geval iets eetbaars mee nemen, en wat te drinken, want anders zou hij uithongeren of uitdrogen en daar had hij niet erg veel behoefte aan. Een warme deken was ook niet verkeerd, aangezien de winter voor deur stond, en hij waarschijnlijk vele nachten in de buitenlucht moest door brengen, ook zijn zwaard moest mee, voor het geval dat. Snel rapte hij alles bij elkaar en propte het in een zak en liep naar het lichaam van zijn moeder toe. Daar op haar borst lag het belangrijkste voorwerp, als hij zonder op reis ging, werd zijn zoektocht nog moeilijker, want dan had hij geen enkel bewijs meer. Hij pakte de glanzend houten pijl op en stopte ook die in de zak. Hij pakte zijn moeders koud geworden hand en keek minuten lang in haar ogen die in het niets staarde. Wat moest hij eigenlijk met haar doen? Hij kon haar moeilijk in huis laten liggen. Hij had geen idee wanneer Aragorn of Arwen kwam kijken, hoe het met hem en zijn moeder ging. In elk geval moest hij voor die tijd vertrokken zijn, want hij was er zeker van dat ze hem niet lieten gaan. Een jongen van vijftien alleen op reis, dat is veel te gevaarlijk, hoorde hij ze al zeggen. Nee, voor die tijd was hij al een heel eind op pad, maar eerst moest hij iets met zijn moeder doen, begraven misschien? Hij trok de wollen deken, die nog altijd over haar heen lag, verder tot ze er helemaal onder verborgen lag. Als hij haar ging begraven moest hij haar buiten zien te krijgen en een gat graven, dat koste veel te veel tijd, en die had hij niet hij. Hij wilde zo snel mogelijk op pad, om aan de laatste wens van zijn moeder te voldoen. Hij sprong bijna zeven meter de lucht in toen er luid op de deur geklopt werd. Hij was te laat, nu kwam hij nooit meer weg. Hij had niet zo lang moeten treuzelen, hij had gewoon weg moeten gaan, zijn moeder gewoon dood in het huis laten liggen en niet op het domme idee moeten komen, dat hij haar misschien wel kon begraven. De deur ging langzaam open.
‘Lirael, ben je daar?’
Hij wilde niets zeggen en via de ladder naar boven klimmen zo snel als hij kon, om vervolgens via het raam in zijn kamer naar beneden te springen. Hij wist niet of hij de sprong kon overleven, maar als hij het overleefde, kon hij weg rennen, zijn avontuur te gemoed gaan. Maar in plaats daarvan riep hij tegen zijn tante: ‘Ja, waar zal ik anders moeten zijn!’


Gimli keek hoe twee witte zwanen waggelend de weg overstaken. Ze hadden duidelijk geen haast, want het ging pootje voor pootje. Hun lelijke kroost achter zich aan wiebelend. Het bleef toch altijd een raadsel dat die lelijke kleine eendjes, later zulke elegante schitterde zwanen werden. Hij tikte met zijn voet op de grond van ongeduld. De zwanen stopte halverwege de weg en keken achterom of hun kinderen wel achter hen aan kwamen. Gimli deed een stap naar voren, meteen spreidde de ouders hun vleugels en siste luid. Toen de zwanen na zo’n twintig minuten de weg eindelijk hadden verlaten, kwam het volgende probleem al weer op zijn pad en dit was vele malen erger dan de zwanen , die hem net nog de weg versperd hadden. Yari kwam aan gegaloppeerd op zijn koperkleurige pony, zijn gezicht, of wat daar nog zichtbaar van was onder de woest grijze baard, sprak boekdelen. Yari had geen goed nieuws. De andere dwergen, moesten om één of andere reden- die Gimli nooit duidelijk was geweest- de elfen uitdagen. Gimli was blij geweest, dat beide Vlokken eindelijk eens goed met elkaar om ging, dat de eeuwig durende strijd verledentijd was. Was, want nu Yari dichterbij kwam kon Gimli de woorden die de oude dwerg riep goed horen:
‘De elfen trekken te strijden, zij komen onze kant op, de oorlog is verklaard. Pak alleen uw wapens en win, win voor de dwergen.’
Gimli rende naar Yari toen, die bij het zien van Gimli, zijn pony tot stilstand bracht.
‘Meende je wat je zei?’ vroeg Gimli licht in paniek. Yari sprong van de pony en keek Gimli aan alsof die een domme ezel was.
‘Ja, wat dacht jij dan. Zij hebben besloten ons aan te vallen en wij vallen hen aan.’
‘Hoe denk je dat te doen’ zei Gimli. ‘Zij komen met paarden aan, wij op een pony’
‘Denk jij nou echt onze pony’s zich ook maar iets aan trekken van die paarden. Gimli pony zijn vele malen harder, die kunnen die paarden echt wel aan’ zei Yari. Gimli trok een gezicht.
‘Ik vecht niet mee!’ zei hij resoluut. Yari staarde hem ongelovig aan en knipte met zijn vingers.
‘Dat doe je wel, hoe meer mannen hoe sterker wij zullen zijn’
‘Daar heb je helemaal gelijk in Yari, maar ik blijf erbij ik vecht niet mee. Ik heb verschillende elfen mogen ontmoeten en in hen stak geen enkel kwaad. Zij waren altijd vriendelijk.’
‘Gimli het zijn gevaarlijke lieden’
‘ Dat zijn het niet’ wierp Gimli de oude dwerg nijdig toe. Yari sloeg koppig zijn dikke armen over elkaar en schudde zijn hoofd.
‘Gimli toch, waarom heb je dan ook vriendschap gesloten met één van hen’
‘Omdat de gene waar jij op doelt een ware vriend is en dat kan ik van jou niet zeggen. Nogmaals ik vecht niet mee. En als ik jou was zo ik maar snel, je leger bij één roepen, want ik meende paardenhoeven te horen, daarginds’ zei Gimli. Hij wees naar de velden iets verder op. Waar vele elfen op het dorp af kwamen, hun paarden rende snel en elegant en waren duidelijk veel beter wendbaar, dan de stevige pony’s van de dwergen. Gimli schudde met zijn hoofd en wenste Yari veel succes.
‘De elfen komen er aan, zij trekken ten strijden, kom toch allen, zij vallen ons aan!!!!’ schreeuwde Yari, zo hard als zijn oude stem dat toe liet. Nu hadden de dwergen hem gehoord, zij trokken hun zwaarden en beklommen hun pony’s in volle galop ging ze op de elfen af. Gimli zuchtte en schudde opnieuw zijn hoofd . Waarom? Net nu de wereld weer vredig was. Het was nog geen achttien jaar geleden dat de ring vernietig was of er kwam al weer een nieuwe strijd op hun pad, waarom moest iedereen altijd ruzie maken om niets, waarom konden ze het niet gewoon met woorden oplossen, wat had het voor zin om een strijd aan te gaan, om elkaars volk volledig uit te roeien. Maar blijkbaar waren lieden van welke soort dan ook, niet gemaakt om ruzie door middel van woorden op te kunnen lossen. Gimli liep net in de richting van zijn huis –hij deed als enige niet mee met het gevecht- toen zijn oog op een prachtig inktzwart paard bleef hangen, of eigenlijk op de berijder van het dier. opeens kookte Gimli van woede , Yari had gelijk elfen waren niet te vertrouwen. Hij trok een stevige bijl uit zijn gordel- met een zwaard was hij niet heel handig- en rende zo hard als mogelijk was voor een dwerg, het oorlogsveld te gemoed.
‘Die op dat zwarte paard is voor mij!!!’ riep hij terwijl met zijn bijl zwaaiend op het zwarte paard af snelde. Yari keek hem even vluchtig aan vanaf zijn koperen pony.
‘Van gedachten veranderd Gimli?, trouwens de Orks rukken opnieuw uit, zij kiezen geen enkele kant en maken die gene af te op hun pad komt. Iedere kans om te vechten nemen zij aan’ riep hij. Maar Gimli hoorde het niet hij was te gefocust op het zwarte beest, dat trappelde van ongeduld en stoom uitblies van opwinding. Nog een paar meter en dan was hij er, dan sloeg hij toe. Hij zag al voor zich hoe hij op de benen van het paard in hakte, hoe het dier in elkaar zakte van pijn en daarbij zijn berijder af wierp. Die hoogstwaarschijnlijk van schik of verbazing niet op tijd naar zijn boog of zwaard kon grijpen, waardoor Gimli ook met hem kon af rekenen, op de zelfde wijze als hij met het inktzwarte dier van plan was. Hij hief zijn bijl op en richtte op het linker voorbeen van het paard, nog even dan stortte het paard in elkaar, dan kon voor altijd afrekenen met, die vuile elf, waarmee hij al jaren bevriend dacht te zijn, maar blijkbaar dacht de elf daar heel anders over. Gimli haalde nog één keer diep adem en haalde toen uit, maar voor hij het paard raakte hoorde hij de stem van Legolas, even vriendelijk als altijd.
‘Pak mijn hand!’

Reacties: