FanFic.nl

schrijfwedstrijd

Bedankt

Déon,

Ik weet dat ik dit niet mag doen, ik mag absoluut geen contact met je zoeken. Als ik slim zou zijn, zou ik deze brief ook meteen versnipperen en verbranden zodra ik uitgeschreven ben. Ik weet ook nu al dat ik dat niet kan. Wat ik je wil zeggen is voor mij veel te belangrijk. Je moet het weten, al kan het me mijn leven kosten.

Ik voel me zo stom en gemeen over hoe ik je heb behandeld. Al moet je begrijpen waarom ik het heb gedaan. Jij bent diegene die is begonnen met liegen, dat weet jij ook heel goed. Jij bent vanaf het begin niet eerlijk tegen me geweest, al weet ik nu dat dat is geweest om mij te beschermen. Jij hebt al die tijd geweten wie ik was en wat er met mij zou gebeuren. Toch heb je me geholpen, al had ik het niet eens door. Je hebt een leugen verteld, niet om je eigen leven te redden zoals ik eerst dacht, maar om mij later te kunnen helpen. Het onvermijdelijke is uiteindelijk toch gebeurd, hoe je je best ook hebt gedaan voor mij. Ik verwijt je niets.

Daarna, ja daarna, toen ik bij je weggehaald ben. Mijn leven is een hel geworden, al zal ik er nooit aan kunnen ontsnappen. Jij bent langer daar gebleven, al is dat niet voor herstel geweest. Beide weten we dat je oom dat heeft geregeld. Nog altijd mag niemand weten dat wij daar samen zijn geweest, zijn 'behandeld' tegen onze 'ziekte'. Al toen stond je weer ineens langs me. De leugens die je hebt verteld openbaarden zich voor me. Ik weet eindelijk wie jij werkelijk bent. Je hebt niet over je naam gelogen, maar verhult wiens familie je bent. Verhult dat je weet wat er met ons zou gebeuren toen we gepakt werden, al zou dat voor jou geen enkele ramp zijn. Met jou is uiteindelijk toch niets gebeurd, dat heb je ook op voorhand geweten. Ik ben woest op je geworden en jij bent geen minuut van mijn zijde geweken. Ten minste, als Zlatan dat toeliet (jij weet wat ik bedoel).

Uiteindelijk ben je weggegaan. Als ik eerlijk ben, en dit weet jij ook, ben ik opgelucht geweest toen je weg ging. Ik wilde je niet in mijn leven betrekken en mijn pijn met jou delen. Toch ook moet ik toegeven dat ik je mis nu je er niet meer bent. Ik ben zelf boos op je geworden dat je wegging. Ik weet nu ook dat je daar niet zelf voor gekozen hebt. Er is druk op je gezet. Je hebt een baan in ‘De Top’. Je hebt voldoende geld en macht om een eigen huis te hebben naar al je eigen behoefte en ideeën. Je hoefde niet meer bij je oom te wonen, hij mocht zijn privacy wel weer terug hebben. Helemaal gezien hij je alles al heeft geleerd. Je hoefde dus nergens meer voor te blijven. Zij weten niet dat je dat voor mij hebt gedaan, het uitstellen. Dat mogen ze ook niet weten, maar ik weet het nu wel. Dankjewel.

Als ik hier allemaal aan terugdenk en aan nog zo veel meer wat we hebben meegemaakt, voel ik me zo stom en gemeen. Ik heb je van alles verweten en jij hebt het allemaal over je heen laten komen. Je bent er nooit tegenin gegaan. Hebt het nooit gemeld aan je oom, wetend wat er anders met mij zou gebeuren. Ik ben zo gemeen voor je geweest, heb je gemeden om wat je hebt gedaan. Je niet de kans gegeven om het je te laten uitleggen, al heb je dat wel verdient na allee wat he voor mij hebt gedaan.

Ik zou je nooit dankbaar genoeg kunnen zijn voor wat je allemaal voor mij hebt gedaan. Ik snap best dat je nu niets meer met me te maken zou willen hebben. Ik hoop echter dat je me kunt vergeven voor hoe ik tegen je hebt gedaan. Ik moet alleen nog even tegen je kwijt dat ik je niets kwalijk neem over hoe jij gehandeld hebt. Al je leugens zijn geweest om mij te beschermen.

Lilly

Reacties:

Hermelien zei op 1 feb 2014 - 10:58:
Ik heb dit gemist,
jouw schrijfstijl is zo puur.
Niet te veel, niet te weinig. And ik vind de brief so knap!
Ik kan zelf echt geen brieven schrijven,
dus van mij verdien jij hiervoor een dikke tien

xoxo