FanFic.nl

The Seven Years of Magic

First lesson

Ik schrok de volgende ochtend wakker uit eenverwarrende droom. Ik ging overeind zitten en keek om me heen.
Een ronde slaapzaal was het eerste wat ik zag.
De muren waren van steen, bedekt met zilveren wandtapijten met een groene slang erop. En de gordijnen waren het zelfde maar dan andersom. Ik wreef mijn ogen uit, en zwaaide mijn lange benen over de rand. Zo te zien was ik een van de weinige meiden hier, want er stonden maar twee andere bedden. Een dikke bult verried dat zij nog diep sliepen.
Zwijgend trok ik mijn pyjama uit, en haalde het suffe effen zwarte gewaad uit mijn hutkoffer. Toen ik even later uit de badkamer kwam zag dat mijn slaapkamer genotes wakker waren geworden. "Een goeiemorgen," groette ik hen en haalde mijn tas onder mijn bed vandaan.. "Het zelfde," groette het meisje dat links van mij lag, de ander zei niks, "Ik heet trouwens Loki," zei ik terwijl ik mijn boeken uit de koffer haalde, "O, ik heet Sibil," zei ze grijnzend en sprong uit bed. Ze leek me aardig, het andere meisje had zich zwijgend omgekleed en keek ons hooghartig aan, haar gezichtsuitdrukking deed me aan iemand denken maar ik kon zo niet bedenken wie. "En hoe heet jij?" vroeg Sibil aan het andere meisje dat haar witblonde haar uit haar gezicht gooide, "Mijn naam is Lorena, Lorena Odette Bellatrix Malfidus." haar stem was verwaand en klonk alsof ze zichzelf de allerbeste vond.
Ik trok mijn wenkbrauwen op, "Ook aangenaam kennis te maken." mompelde ik sarcastisch en zwaaide mijn tas over mijn schouder, "Zie jullie in de Grote Zaal." en verliet het vertrek. Terwijl ik de trap afdaalde naar de leerlingen kamer van Zwadderich vormde zich in mijn hoofd een beeld dat ik al snel trachtte te vergeten. Remus die mijn brief las, dat ik in de afdeling was terecht gekomen die hij niet leuk vond en dan ook nog eens bij zijn vijand uit het verleden. Ik zuchtte en liep de sombere leerlingenkamer door. Het was er aardig druk, vrienden leken op elkaar te wachten.

Toen ik in de Grote Zaal aankwam waren de versieringen van de vorige avond al verdwenen. Maar niettemin verbaasde ik me over de grote, de schoonheid en de warmte die het had. Ik had het vermoeden dat dit een van mijn favoriette plekken op Zweinstein zou worden.
Ik nam plaats aan de lange tafel van Zwadderich en schepte mezelf Cornflakes op. Op het moment dat ik mijn laatste hap nam kwamen de uilen binnen. Benauwd keek ik of Remus uil er tussen zat. Mijn benauwdheid was terecht toen de grote bosuil neerstreek op de tafel. Ik maakte de brief met trillende vingers los en klopte de uil op haar verenpak. Ze kraste en nadat ze een paar slokken van mijn pompoensap had gedronken vloog ze op en scheerde terug naar het zuiden. Ik opende mijn brief met de redernatie, hoe sneller ik dit achter de rug heb hoe beter.

[/i]Laurentina

Gelukkig ben je veilig op Zweinstein aangekomen. En is de heenreis je goed bevallen.
De indrukwekkendheid van Zweinstein zal je waarschijnlijk de komende jaren je blijven verassen.
Wel was ik geschokt toen je schreef dat je in Zwadderich was ingedeeld. Dat had ik niet zien aankomen.
Het duurde even voordat ik besefte dat het geen grap van je was. Tenslotte was het perkament nog wat vochtig
op sommige plaatsen. Maar dat kon ook komen door de regen.
Toen het tot me doordrong dat het allemaal waar was, was ik eerst razend.
Maar daarna besefte ik dat je daar niks tegen kon doen. Je was nu eenmaal ingedeeld.
En ik gaf mezelf de blaam dat ik je zo vrij heb opgevoed.
Dan nu, wens ik je heel veel plezier en geluk toe in je nieuwe afdeling.
En laat je afdelingshoofd, professor Sneep je niet de kast op jagen.
Schrijf je snel weer over je nieuwe leven?
Ik hou van je.

liefs, je vader.
Remus.[i]

Ik liet de brief trillend zakken, Remus vond het niet erg...
"Rossters eerstejaars." klonk het kattig naast me een zwart harige meisje met fel groene ogen gaf me een paar stukken perkament door.
"O, dankje," antwoordde ik vaag en pakte er eentje af en gaf het door aan de persoon naast me.
Ik herlas de brief nogmaals. En een trage grijns spreidde zich rond mijn mond.
Ineens was de last van afgelopen uren voorbij.
Met nieuwe moed opende ik mijn rooster.

Maadag:
1e: Bezweringen. 3e verdieping. Gang 6. Lokaal 4. Prof Banning.
2e: Bezweringen. 3e verdieping. Gang 6. Lokaal 4. Prof Banning.
Pauze.
3e: Kruidenkunde. Kas 1. Terrein. Prof. Stronk.
4e: Kruidenkunde. Kas 1. Terrein. Prof. Stronk.
Lunch.
5e: Tussenuur.
6e: Astronomie th. 7e verdieping. Gang 9. Lokaal 12. Prof. Sinistra.
7e: Astronomie th. 7e verdieping. Gang 9. Lokaal 12. Prof. Sinistra.

Ondanks de heldere uitleg op mijn rooster wist ik met moeite het eerste lokaal te vinden. ik had geen idee wie professor Banning was, maar bezweringen leek me wel leuk. Zwijgend nam ik plaats halverwege de klas aan de raam kant. Dat áls deze les saai was ik in ieder geval wat te doen had.
"Goedemorgen allemaal," de klas viel stil. De leraar kwam eerst met zijn haar, toen zjin hoofd, boven zijn bureau uit, Gevolgd door zijn romp en buik. Het enige wat we niet zien kregen waren zijn voeten. Ik keek stomverbaasd naar de leraar, dit was de keinste man die ik ooit had gezien.
"Ik ben professor Banning, en als alles goed gaat de komende zeven jaar jullie leraar Bezweringen." hij boog zich voorover en pakte een rol perkament. "Als je je naam hoort geef dan even een seintje dat je er bent."
"Adel Stefan?" de jongen die me al eerder was opgevallen, had blond haar dat alle kanten op stak, maar klein was stak zijn hand op. "Mcneal Timo?"
"Ja, hier," zijn stem was al redelijk laag, maar zijn voorhoofd ook. Diep liggende ogen, zwart, en een tamelijk groezelige huid maar een ongelooflijk arrogant gezicht.
Mijn naam was nog lang niet aan de beurt dacht ik maar blijkbaar gingen de namen niet op alfabetische volgorde want na, Lorena die arrogant verkondigde dat er was, piepte de docent, "Laurentina Lupos?" ik zuchtte, "Dat ben ik, professor, maar wilt u me voortaan Loki noemen?" hij knikte vriendelijk met begrip. Ik bedoel, wie noemt zijn of haar kind nou Laurentina?!
Dankbaar knikte ik terug en dacht na waarover ik na zou denken.
Echter voordat ik een onderwerp had kunnen bedenken was professor Banning klaar met de namen en gingen we aan de slag met de praktijk.. "Bezweringen is misschien wel de simpelste tak van de toverkunst. Maar nettemin moet zij wordne onderschat. Er zitten spreuken tussen die uiterst nauwkeurig moeten worden uitgesproken. Anders krijg je ineens hele vreemde en vaak vervelende resultaten." Banning kreeg op zijn manier respect van de leerlingen. Al moest hij eraan geloven dat Lorena weigerde zich te gedragen als een elf-jarige studente. "Maar buiten de uitspraak van de gekozen spreuk is ook de beweging cruciaal. De theorie hiervan staat in jullie boek. In elk hoofdstuk wordt daar aandacht aan geweiid. Zijn hier vragen over?" Een van de kongens Adriaan stak zijn hand op, "Ja, meneer Punnik?" "Ik begrijp nog niet echt wat we deze les worden geacht te doen." zei hij, zijn donkere wenkbrauwen fronsend. Professor Banning keek hem bedenkelijk aan, "Dat klopt, u bent opmerkzaam. Dit was enkel de uitleg over Bezweringen. Elke les zal ik daar wat over vertellen. Deze les beginnen we met het oefenen van de bewegingen." Adriaan knikte. "Juffrouw Lupos, kunt u een bezwering noemen?" de docent noemde mijn naam en ik schrok op, "Ehm, er was een spreuk als Accio?" Banning knikte tevreden. "Ja de sommeerspreuk, heel goed. In deze spreuk is én de uitspraak én de beweging erg belangrijk. Ik zal hem nu nog niet met jullie oefenen, pas in jullie 4e jaar. Een andere waar ik dit semester onder andere aan wil werken is Wingardium Leviosa." hij keek ons aan, "Goed, pak je toverstok!"
"En doe mij na," hij maakte een soepele zwiep en liet zijn toverstok toen weer naar beneden zwaaien. "Heel goed. Dan gaan jullie nu paren maken, en Oefenen." Ik keek Sibil die naast me zat vragend aan, ze knikte. "Wat voor toverstok heb jij eigenlijk?" vroeg ze. "O een Esdoorn, kern een Eenhoorn hoorn, onbuigzaam en 36,9 centimeter. En jij?"
"Paardekastanje, drakenhartbloed, flexibel, 34,7 centimeter." we lachte, "Volgens mij moet die zwiep krachtiger." gaf ik Sibil als aanwijzing. "Hoe dan?"
"Zo denk ik." ik maakte een slaande beweging vanuit mijn pols. "O, ja..." ze fronste en probeerde het.
De twee uur bezweringen vlogen voorbij. En schrokken toen de bel ging. "Heel goed tot vrijdag jongens!"
En we stommelde het lokaal uit. "We hebben nu toch pauze?" vroeg Frank, een jongen met zwart stekeltjes haar en een platte neus. "Ja, maar een kwartier," antwoordde Adriaan die op zijn rooster keek. "Wat hebben we dan?" vroeg Igor, die blond haar had en paarse ogen. "Eh Kruidenkunde." antwoordde hij, "Daar moeten we toch voor naar buiten?" vroeg Sibil in het algemeen. "Ja," We liepen de marmeren trap af, en richting de kerkers om onze spullen te halen. "Hoe vinden jullie het hier momenteel?" vroeg ik me afvragend hoe het voor hen was. Want ik had gehoopt in Griffoendor geplaatst te worden maar kwam in Zwadderich terecht, wat mijn vader geaccepteerd had.
"Eerlijk gezegd nog best wennen." antwoordde Sibil als eerste, "Ja dat kun je wel zeggen ja! Ik had gehoopt in Ravenklauw terecht te komen. Maar in plaats daarvan kom ik hier," grinnikte Adriaan die als enige van de klas nog met ons meeliep. "Hoezo Ravenklauw?" vroeg ik verbaasd, dat ik niet de enoge was die een andere afdeling gewild had. "Omdat daar mijn ouders ook hebben gezeten." Adriaan grijnsde. "Vandaar." knikte ik nu. "Tot zo?" vroeg hij ons, we knitke en liepen ieder een andere kant op, naar de slaapzaal om onze spullen te pakken.
"Hij is aardig." lachte Sibil en duwde de slaapzaaldeur open.
"Ja, beter toch!" ik lachte en viel stil toen we de slaapzaal in liepen.
Wat in Merlijnsnaam was Hier gebeurd?

Reacties: