FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

De diepte van de oceaan

Waarom! Waarom! Waarom ging je nu! Waarom moest je nu weer jezelf bewijzen! Waarom dacht je alleen maar aan jezelf! Je hebt geen ogenblik stil gestaan bij mij. Je hebt geen seconde nagedacht over de gevolgen voor de mensen om je heen. De mensen die van jou houden. De mensen die jij liefgehad hebt. Hoe kon je! Hoe heb je ons zo ten schande kunnen maken! Hoe heb je ons zo kunnen laten vallen! Hoe heb je ons zoveel verdriet kunnen doen! Heb je dan geen geweten! Heb je geen gevoel! Hoe heb je? Hoe kon je? Hoe?

Mijn tranen vallen op de laatste hoe. Waarom ben ik nu zo woedend op Michiel? Hij had geen keus.

Lieve Michiel.

Mijn stok hapert in het zand.

Lieve lieve lieve Michiel. Toch kan ik je dit alles niet kwalijk nemen. Ik mis je. Elke dag hoopte ik je schip terug te zien in de baai. Elke middag ging ik op de top van de duinen staan en keek in de verte. Iedere dag bleef ik tot zonsondergang zitten. Regelmatig zag ik de lucht rood kleuren. Het rood van het bloed. Het rood dat verschijnt bij het nemen van een leven. Iedere avond hoopte ik dat het niet het jouwe was.

Nu weet ik wel beter. Je komt niet meer terug. De zee heeft je tot zich genomen. De golven hebben je meegetrokken de diepte in. Daarbij heeft de zee mijn hart meegenomen. Mijn hart, dat jij bij je had.

Rust zacht lieve Michiel.
Ik houd van jou.

Ik kijk vanaf een duintop toe, hoe mijn woorden langzaam weggewist worden. De golven knabbelen ze stukje voor stukje op. De zee neemt ze mee de diepte in. In het diepste van de oceaan, waar mijn lieve Michiel is.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.