FanFic.nl

schrijfwedstrijden

Het huwelijk

Met nog een laatste blik in de spiegel en een diepe laatste zucht draaide ik me om naar de man die mij van achteren aan het keuren was. “Ik ben klaar om te gaan vader.” Hij knikte goedkeurend, maar dat was waarschijnlijk om de jurk die hij voor me had uitgekozen. Een ruwe, witte stof viel met sierlijke golven langs mijn lichaam. Bij mijn zeegroene vleugels waren grote, perfecte ronden gemaakt waar ze prachtig doorheen staken. Mijn lange blonde haren waren opgestoken in een traditionele speld in de vorm van ons familie wapen. Een simpele witte roos zat in mijn haar gedraaid en op mijn witte ballerina’s zat zo’n zelfde roos. Mijn vader stak zijn hand uit en pakte mijn dunne, nog best witte, pols. Ik had geen tijd om nog eens achterom te kijken, want hij trok me hardhandig mee. Ik kon hem nog maar net bijhouden op mijn kleine, elegante schoentjes. Voor een grote, eikenhouten deur hielden we halt. Ik keek omhoog naar de perfect geschoren man die nog steeds mijn pols stevig vast hield. Alsof ik nu nog zou kunnen weglopen. Ook hij keek met zijn norse gezicht richting mij. “Als je het ook maar waagt om iets uit te halen dan zijn je vleugels niet het enige dat verdwijnt.” Dit soort dreigementen kreeg ik de afgelopen weken al de hele tijd naar mijn hoofd gesmeten. Ik knikte en richtte toen mijn hoofd naar mijn voeten, voor zover je die kon zien in deze schoenen. Ik hoorde door de deur heen de woorden: “En hier komt de bruid.” Dit was het moment dat er niets fout mocht gaan. Anders vermoord mijn vader mij. De zware deuren gingen langzaam open en langzaam drong de ruimte tot me door. Van Het witte plafond tot de perfect gecombineerde lichtblauwe banken. De ruimte was niet groot, aan de ene kant van de banken zaten belangrijke mannen met grote, intimiderende vleugels. Ik kende ze niet, mijn vader heeft ze uitgenodigd. Aan de andere kant zaten vrouwen met zeegroene jurken, de kleur van mijn vleugels. Dat is traditie. De vrouwen keken niet als de mannen, zij hadden dit allemaal al eens een keer meegemaakt. Zij wisten wat ik straks zou gaan voelen. De medelijden in hun blik was goed op te merken. De mannen keken eerder triomfantelijk. Weer een jongen die straks ook macht over iemand heeft. Toen de deuren volledig geopend waren liet mijn vader mijn pols los en gaf me een onopvallende duw in mijn rug en ik vloog zoals afgesproken richting het altaar. die volledig wit was. er lag iets op, ik wist waar het voor was. Ik ging achter het altaar staan en de stem die mij aankondigde sprak nu: “en hier is de bruidegom.” Een deur aan de linkerkant van de kamer schoof open en een jonge man van nog geen vijfentwintig liet de kamer op zich inwerken. Hij zette een triomfantelijke glimlach op en vloog naar het altaar waar ik nog steeds achter stond. Hij nam plaats naast mij en zoals bij iedere bruiloft pakte hij mijn hand en hield deze omhoog alsof hij een prijs had gewonnen. Voor hem zou het leven simpel worden. Hij zou heersen over mij en de kinderen die we zouden krijgen. Hij liet mijn hand los en ik liet deze slap langs mijn lichaam hangen. De pijn die ik straks zou voelen was in mijn ogen af te lezen. De stem die ons allebei had aangekondigd sprak de woorden: “Dharen Styrs, neem jij deze vrouw tot je echtgenote en zul je haar je kinderen laten opvoeden?” “Ja, dat zal ik.” sprak de jonge man naast mij. Virah Meish, zul je deze jonge man wie een heel nieuw leven tegemoet gaat eeuwig dienen en goed voor hem zorgen?” “Ja, dat zal ik,” sprak ik zacht. Ik voelde gewoon mijn vader goedkeurend knikken achter de, nu dichte, deur waardoor ik deze zaal betrad. Achter ons ging een deur open en ik en Dharen draaiden ons om naar de twee mannen die een stukje boven de grond naar ons toe zweefden. Ze vlogen om ons heen en gingen beiden aan een kant van het altaar staan. De rechter man sprak: “als teken van haar onderdanigheid zal Virah haar vleugels afstaan aan ons.” De angst in mijn ogen werd per seconde duidelijker. De linkerman liep op me af en pakte me een beetje hardhandig vast en draaide me om. Ondertussen had de andere man het scherpe voorwerp van het altaar gepakt. Er kwam een grote druk op mijn schouders te staan en ik zakte in elkaar. Ik zat voorovergebogen op mijn knieën en de man met het mes pakte mijn rechtervleugel vast en trok hem strak. Na een paar seconden voelde ik een brandende pijn in mijn rug. In een seconde was deze pijn uitgespreid over mijn hele lichaam. De tranen prikten in mijn ogen en ik liet ze gaan. Ik voelde het bloed over mijn rug lopen en de brandende pijn was niet uit te houden. Na een paar minuten lijden voelde ik opeens geen mes meer langs mijn rus snijden. De pijn stopte nog niet maar het was in ieder geval wel zeker dat het op zou houden. Een van de mannen pakte mijn schouder vast en trok me overeind. De tranen bleven stromen maar niemand zag het. Ieders blik was gericht op het rode hoopje dat net nog zeegroen was voor mijn voeten. Ik voelde wat druppels bloed op mijn hakken druppen maar ik negeerde het, zoals mijn vader mij had opgedragen. De hele zaal bleef stil kijken hoe mijn vroegere vleugels werden afgevoerd. Toen de twee mannen en zo ook mijn vleugels waren verdwenen achter de grote deur richtte iedereen zijn blik op Dharen. Deze pakte mijn hand en draaide me langzaam rond zodat iedereen het bewijs van ons huwelijk kon zien. Toen ik weer met mijn gezicht naar de zaal stond klonk weer die stem: “Ik verklaar jullie nu tot man en vrouw!”De zaal begon te klappen. De mannen omdat Dharen nu macht over mij had en de vrouwen uit respect voor mijn doorzettingsvermogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.