FanFic.nl

schrijfwedstrijden

De reis

Trevousia:

Daar ging ik dan. Langzaam dwarrelend op de zacht fluisterende wind naderde ik de grond. De boom, die me de hele zomer vasthield alsof ik belangrijk was en er toe deed, had ook mij richting de grond gestuurd en me overgelaten aan wat de wind met me van plan was. Op naar de lichte grond waar ik me uitstrekte en bleef liggen, naast mijn Livouisa. Van ver voelde ik de wind aankomen die mij de wereld in zou sturen. Met haar zachte handen tilde de wind Savleila me op en liet me zweven, over het zachte zand waar een vage afdruk van mij in te zien was. Livouisa bleef achter op het warme zand waar zij zou wachten op de volgende windvlaag. Ik zweefde rustig een meter boven de grond genietend van de stilte van het bos, waar elk dier, elke boom, elk blad, zijn eigen weg vond. Ook ik was op zoek naar mijn eind bestemming, waar deze zich zou bevinden wist ik niet. Niemand wist het, de enige reden waarom we die zoeken is dat we geen keus hebben. De wind heeft de macht om ons te laten zoeken. Alles om me heen klopte, het zachte ruisen van de wind om me heen, de eekhoorn die haar laatste nootjes begraaft. Onder de grote eik groeide een prachtige roos. Ze groeide ook naast mijn boom, ik bleef naar haar kijken. De lichtroze kleur van haar prachtige vleugels die zich om haar heen wikkelden, verloor langzaam haar kleur. Morgen zou het weg zijn. Haar prachtige groene steel ging voor de laatste keer rechtop staan aangezien zij ook weg zou zijn als haar kleur weg was. Savleila wilde verder en droeg mij naar de volgende boom. Rustig zweefde ik er langs. Er zweefde juist iemand naast me, Savleila ving haar zonder het door te hebben op. Dit blad was groot, groter dan ik. Ook zwaarder want we naderden de grond. Met meer snelheid dit keer, Savleila liet ons los en tilde een ander blad van de grond. Deze grond was anders dan bij mijn boom. Dit was niet zacht, als een kussen. Hier heeft de regen haar slag geslagen. De modder besmeurde ieder blad dat in de buurt kwam. Ook ik liet me kleuren door de donkerbruine vloeistof. Ik keek om me heen naar de bladeren die werden opgehaald en hun eigen weg konden zoeken. Na een tijdje te hebben gekeken te hebben naar anderen kwam Flestoya, zij tilde me op en schudde de bruine, hard geworden vloeistof van me af. Flestoya was anders dan Savleila, dit is geen rustig ritje genieten van de stilte. Ten eerste vloog ze veel sneller, en ten tweede werd ik heen en weer geslingerd tussen de bomen door. Het was wel prettig. Het gevoel van adrenaline. Ik vloog langs mijn Livouisa, anders dan Savleila leek Flestoya door te hebben dat ik Livouisa kende. Ze keerde en nam Livouisa over van de wind die haar door het bos heen bewoog. Opnieuw voerde Flestoya het tempo op. Dit maal volgde ik haar niet meer. de bomen die we voorbij vlogen zag ik niet meer, de grond die onder ons opstoof voelde ik niet meer. Al mijn aandacht lag gevestigd op Livouisa. Mijn Livouisa. Onze blikken vonden elkaar, haar bruine kijkers boorden zich in de mijne. Mijn blik focuste zich zo op Livouisa dat ik niet doorhad dat we de rand van het bos naderden. Livouisa had dat wel door. Haar blik verliet de mijne en ze keek het licht tegemoet. Ik keek haar ogen achterna en zag duidelijk de laatste boom achter ons verdwijnen. Flestoya weigerde vaart te minderen, dus focuste ik me op het groen onder me. Ik had het wel eens gezien, maar nog nooit zo veel bij elkaar. De voor mij onbekende bloemen kleurden zich tussen het gras en maakten het hele tafereel een stukje lichter. Opeens hoorde ik een geluid, dit had ik nog nooit gehoord. Het onbekende geluid kwam weg van een groot voorwerp die het lichtgroene gras afknipte en liet liggen. Dood, bewegingloos. Ik had nog nooit zo iets gemeens gezien! Je berooft niet iemand zomaar van zijn of haar leven. Het grote monster kwam op ons af. Ik schrok, er zat iets op. Het was groot. Op het monster na was hij het grootste wat ik ooit gezien had. Het monster had ons gezien. Het kwam achter ons aan. Flestoya minderde vaart en het monster kwam nog dichterbij. Ik spoorde Flestoya aan om nog harder te vliegen maar blijkbaar was ze moe. Nog een keer vloog ze zo snel als ze kon. Het was haar gelukt! Het monster gaf het op en maakte een bocht. Opgelucht kalmeerde ik weer. We hadden het gehaald. Ik keek opzij. Daar was niets te zien. Livouisa! Waar was ze?! Ik keek achterom en zag daar iets wat ik nooit had willen zien. Mijn Livouisa, ze lag door midden gespleten tussen de dode sprieten gras. Mijn Livouisa!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.