FanFic.nl

schrijfwedstrijden

Weggegaan

Het was nacht. Doodstil stond hij te wachten. Het donker van de nacht omhelsde hem, ontdekte hem, proefde hem. Hij liet het toe. Hij vond het fijn, hoe het duister hem streelde en hem lief had. Niemand kon dat, namelijk. Niet echt. Mensen zeiden van wel, maar ze konden het gewoon niet. Niet zoals de nacht dat kon. De nacht gilde niet, hysterisch. Hij vond het heerlijk om alleen te zijn, niemand die kon bepalen wat hij wel en niet mocht doen. Hij hoefde niet te schreeuwen, niet te vechten. Voor niemand. Voor zichzelf misschien maar dat hoefde niet van hem. Hij leunde met zijn rug tegen de ijskoude muur aan. Hij voelde het niet. Eigenlijk wel, maar een stemmetje in zijn hoofd fluisterde hem in van niet. Hij hoefde het ook niet te voelen. Voor niemand. Niet voor zichzelf, niet voor de “haters.” Zij waren er namelijk niet. Die sliepen. De sukkels. Het was heerlijk buiten. In het donker. In de nacht. Zonder iedereen. Ze mochten alles van hem afpakken. Als ze maar van zijn nacht afbleven. Zijn donker. Zijn vuur. Dat eigenlijk geen licht, of warmte bood. Het was alleen maar vuur. Donker vuur. Koud vuur. Maar wel zijn vuur. Niemand zeg het namelijk. Ook zijn vrienden niet. Hij gaf zichzelf een klap. ‘Welke vrienden Harry?’ Hij dacht aan ze. Ook al wilde hij dat niet. Zijn donkere, koude vuur was niet sterk genoeg om ze buiten te houden. Maar waarom zou hij eigenlijk niet aan ze denken? En waarom wel? Zij hadden hem niks misdaan. Hij had hen misschien iets misdaan. Maar zij hem niet. Dus hij hoefde niet verdrietig te zijn. Niet te huilen om wat ze hem hadden aangedaan. Hoe ze hem in de steek hadden gelaten. Hoe ze hem hadden genegeerd. Tot hij ze niet meer kende. Niet echt tenminste. Dat hoefde niet. Hij was zelf weggegaan. Zij moesten juist huilen. Hoe hij ze in de steek liet. Hoe hij ze had genegeerd. Tot ze hem niet meer kenden. Niet echt tenminste. Hij neuriede zijn lied. Het begin van alles.



Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone



Een traan stroomde over zijn wangen. Hij was depressief. Dat kon hij rustig toe geven. Het duister verdween. Niet echt natuurlijk. Het was drie uur ’s nachts. Maar in zijn hoofd. De donkere duister die hem streelde. En lief had. Hij vond het niet meer leuk. Alles ging verkeerd. De “fans” werden intimiderend. Hij begon de haters én de fans te geloven. “Larry,” ging ver. Maar hij begon de brieven, de berichten, de gillende fans te geloven. Hij raakte in de war. Zij konden zijn gevoelens toch niet sturen? Zij konden dat toch niet bepalen? Zijn liefdes verklaring, die volgens de fans echte liefde was, zorgde voor de meeste verwarring. El Hield Louis uit zijn buurt en de andere jongens praatten niet meer met hem. Ze praatten wel over hem. Dat kon hij voelen. Zijn depressie werd erger. Hij begon de hatelijke berichten van de “haters” te lezen. En hij geloofde het. Hij was niet helemaal in orde en hij was een vuile homo. Hij kon beter uit one direction stappen want niemand wilde hem daar nog in. Waarom heeft hij in godsnaam naar ze geluisterd? Hij was niet alleen. Nu was hij alleen. Met alle mensen die wel zeiden dat ze hem mochten. Maar hem niet echt lief konden hebben. Als de nacht. Die nacht die hem nu in de steek liet. Nee! Dat deed hij zelf. Hij bleef in zijn depressie hangen. Hij bleef naar ze luisteren. Hij dacht niet meer zelf na. Er was niks beter geworden. Nadat hij uit one direction was gestapt. Het was dom om naar ze te luisteren. Nu stond hij hier. Alleen. Van de nacht te genieten. Alsof hij niks beters te doen had. Hij had ook niks beters te doen. Zijn familie hoefde hij niet meer bij aan te kloppen. Die hoefden hem niet meer te spreken. Nadat hij óok hun had genegeerd. Had verwaarloosd. Hij was nooit thuis. Hij was weg gelopen. Gewoon weg. Over de eeuwige weg was hij gelopen. Die leidde namelijk naar weg. Dat namen ze hem niet in dank af. Dacht hij. Hij had er nooit over na gedacht. Nooit. Hij had ze altijd weggedrukt. Ook nu. Hij dacht aan hoe zijn vrienden reageerden toen hij aankondigde dat hij weg zou gaan. Of hoe ze eigenlijk niet reageerden. Ze lieten hem gaan. Ze keken hoe hij de deur uitliep. Naar Eleanor die hem uitzwaaide. Zij was blij dat hij weg ging. Haar Louis, zou ook weer haar Louis worden. Nou niet echt. Hij hoorde van een “fan” die hij onderweg tegenkwam dat Louis het had uitgemaakt. Meer had hij niet gehoord. Hij bleef in zijn hoofd steken. In dat van Louis. Waarom zou hij dat gedaan hebben? Hij keek omhoog, wat hij altijd deed als hij nadacht. Het werd lichter. Niet langzaam. Zoals de zon alles licht maakte. In haar eigen tempo. Nee, dit ging sneller. Als een auto. Op een snelweg. Die weg reed. Hij kneep zijn ogen dicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.