Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Harry Potter and the One Shots » Dark Love/Light Hate.
Harry Potter and the One Shots
Dark Love/Light Hate.
Een lange bleke jongen liep kalm door de gangen. Het was al laat, maar hij deed geen enkele moeite om zich te verbergen. Hij leek niet te merken dat hij werd gevolgd. Af en toe stopte hij bij een zijgang of nis, alsof hij wou controleren dat daar niemand zat.
Hij was zojuist terug gekomen van de bibliotheek, en droeg nu een boek met zich mee, verborgen, dat hij aan niemand en dan ook echt aan niemand zou moeten laten zien.
Hij was op weg naar de zevende verdieping.
De gedaante volgde hem nog steeds.
Een hoek om.
De gedaante hield even halt en glipte toen de hoek om en stond oog in oog met de jongen. "Wat doe je hier?" vroeg hij zacht, bijna sissend. "Je volgen," de vrouw keek hem strak aan, "Waarom?"
"Omdat je je verdacht gedraagt en ik niet wil dat je in de problemen komt."
"Dat kom ik niet, dat weet je toch?"
"Nu wel ja," tranen blonken in haar ooghoeken.
"Luister, als je me wilt helpen hou je zo dadelijk de wacht, tot ik er weer ben, okay?" de jongen keek haar vriendelijk aan, zo vriendelijk dat het bijna meedogenloos was.
Ze knikte en zweefde naast hem voort. "Waar gaan we heen?" vroeg ze na een lange gespannen stilte, "Hier, we zijn er al." hij stopte voor een blinde muur. Hij fronste zijn gladde voorhoofd. En liep een stukje verder, en weer terug en nogmaals. Plots zat er een deur in de muur, vragend keek de vrouwelijke geest de jongen aan. "Blijf bij de deur en zeg tweemaal Daarom als er iemand aankomt." zei hij tegen haar. Zacht, vriendelijk. Opnieuw knikte ze en de jongen verdween door de deur.
De geest zweefde wat heen en weer en hield de gang nauwkeurig in de gaten. Niemand mocht hem betrappen. Hij was van Haar!
De jongen die binnen was, liep tussen toren hoge bergen met spullen. Stoelen met vijf poten, iets wat op een skelet van een vreemd dier leek. Hj hoopte niet dat het van die domme halfreus kwam.
Hij keek rond, op welke duidelijke plaats kon hij dit boek nou verbergen?
Het was gekoppieërd, maar niettemin niet voor buitenstaanders bestemd. Er stond aan het einde van een pad een kast. Snel liep hij er naar toe, zijn voetstappen klonken naargeestig in de ruimte. De kast zat op slot, snel trok hij zijn taxus houten toverstok, "Alohomora!" zijn stem was kalm en klonk te laag voor zijn doen. Hij berispte zichzelf laks te worden en spande zijn spieren. Toen trok hij de kast open, een Doxy vloog weg, en hij legde zijn boek erin. Verzegelde het boek en de kast, opdat alleen iemand die wist welk wachtwoord hij gebruikte het zou kunnen verbreken. Nu was hij klaar, en maakte hij rechtsomkeert en keerde terug naar de verlaten gang. "Dankje," fluisterde hij tegen de Grijze Dame. Een van de weinige geesten die hij wel mocht. En zwijgend keerden zij terug naar de beneden gelegen verdiepingen. Bij de trap van de kerkers namen ze afscheid. "Welterusten, Marten." fluisterde zij.
"Een goedenacht toegewenst Helena," fluisterde hij terug. nu draaide hij zich om en keerde met licht gebogen hoofd terug naar de slaapzaal van Zwadderich. Het was voor hem duizendmaal makkelijker geweest als ze mens was gebleven, maar dan had hij haar nooit ontmoet.
Nog een reden voor zijn doel.
Onsterfelijkheid.
Niemand had het met zoveel daadkracht ooit uitgevoerd.
Het medaillon van zijn huis blonk even in een fakkel naast de ingang van de leerlingenkamer. Een slang gegrafeerd in een kleine omhulsel. Hij trad naar binnen, de ruimte was verlaten, en zacht liep hij naar boven. En nam deel van de nacht.
Hoe kon hij vermoeden dat al zijn geheimen ruim vijftig jaar later ontdekt en vernietigd zouden zijn?
Hoe kon hij vermoeden dat zijn enige en onmogelijke liefde hem zou verraden aan zijn enige echte vijand en angst?
Geen van zijn volgelingen, of vrienden kon weten dat hij die nacht besloten had voor altijd met zijn geliefde te zijn, levend.
Nooit zouden zij zo geliefden kunnen zijn als toen.
Die ene nacht dat hij het besloot.
En vaarwel zei tegen het menselijke leven en het land van de doden betrad en nooit weer terug te keren.
Vervloekt.
Alleen.
En zout waren de laatste ademtochten over de deuren der ademhalling.
Reacties:
Wow, dit is zoooo goed geschreven..
Serieus, mijn complimenten!
Xo
Woh!!!
Dit is echt een mooie one shot.
Hoe kon hij vermoedden dat al zijn geheim ruim vijftig jaar later ontdekt en vernietigd zouden zijn. Echt een prachtig zin.
Super!!!!
soms wil ik echt eens weten wat daar allemaal in jouw fantasie gebeurt, hoe je het ook steeds weer doet, echt geen flauw idee maar dit is weer eens geniaal
en weer zet je mijn fantasie aan het werk, de verzoeken zullen snel komen
Wow.. Dit is zo diep en prachtig! Dit is echt heel mooi x