FanFic.nl

Harry Potter stand-alones (samen met Rivlovee)

Always (Severus Sneep)

Nog nooit mijn in leven heb ik zo veel spijt gehad. Dikke tranen rollen over mijn tanige gezicht, druppelen langs mijn haakneus naar beneden. Mijn vette zwarte lange haar hangt voor mijn ogen. Waarom heb ik nou juist dat ene tegen haar gezegd, ik had haar van alles kunnen toe werpen op dat moment. Dat ze stom is, dat ze lelijk is, dat ik haar haat! Alles maar niet de woorden die ik gebruikt heb Ik kan mijn vriendschap met haar wel op mijn buik schrijven Zij is de enige die me begrijpt, de enige die snapt wat de ruzies van mij ouders met me doen. Met een woedend gebaar veeg ik mijn haar uit mijn gezicht en sta op, de leerlingenkamer is op een aantal leerlingen na verlaten, het is al laat en bijna iedereen ligt al op bed. Met knikkende knieën loop ik, naar de uitgang van de leerlingenkamer, de kerkers zijn donker en kil op dit late uur en geven een angstig gevoel. Trillend loop ik de kille kerkers door, op weg naar de grote hal. Waar de trappen zich bevinden. Ik moet haar zeggen hoe erg het me spijt, ik moet haar vertellen dat ik haar vriendschap niet kwijt wil. Dat ik haar niet kwijt wil, dat ik van haar houd. Al weet ik vrijwel zeker dat ik voor dat laatste zeker de moed niet heb. Zo langzaam als mogelijk is stap ik de grote hal in en loop verder naaste me doemt de grote marmeren trap al op. Zevende verdieping. Stijf van de zenuwen klim ik naar boven helemaal tot de zevende verdieping, doodsbang en alleen laat ik me zakken in de gang van de zevende verdieping. Een meisje met asblond haar komt mijn kant op, ik kijk minachtend aan, met deze Griffoendor wil ik niet praten. Ze blijft vlak voor mij stil staan kijkt mij al net zo minachtend aan als ik haar.
'Ben jij niet niet Secretus ?' vraagt ze. Ik slaak een diepe geïrriteerde zucht, hoeveel macht hebben die Potter en zijn maatjes eigenlijk wel niet, wie hebben ze allemaal al tegen mij opgestookt?.
'Nou!!' vraagt het meisje opnieuw.
'Ja,' mompel ik, zo zacht dat ik me zelf nauwelijks kan verstaan. Het meisje kijk me bedenkelijk aan en trek haar neus op als of ze iets smerigs ruikt. Ik denk altijd dat alleen de Zwadderaars dat doen, wanneer ze een modderbloedje ruiken, maar blijkbaar hebben Potter en zijn maatjes, aan alle Griffoendors verteld: 'Wanneer je die Sneep, ziet – je weet dat lelijke jong, dat ik en mijn maatjes altijd pesten – moet je je neus op trekken dat denkt hij dat ie stinkt, dat is lachen!!'
Ik zie al helemaal voor me hoe iedereen in de leerlingenkamer van Griffoendor (al heb geen idee hoe die er van uit ziet) heftig het hoofd schud. Potter en zijn maatjes hebben veelte veel macht. Hopelijk is Lily niet ook in hun macht.
'Wat doe je hier, moet je niet in eigen leerlingenkamer zijn?' snauwt ze mij toe. Ik zucht nog eens en kijk langs haar heen.
'Ik wil Lily spreken' mompel ik.
'Lily wil jou, niet meer spreken. Ik snap überhaupt niet wat ze ooit je jou gezien heeft'
'Ik heb haar beledigd ik wel het graag weer goed maken. Zeg haar maar dat ik als ze niet komt, hier op de gang blijf slapen'
'Best,' snauwt het meisje als ze in de richting van het portret loopt, van dikke in roze gehulde vrouw. Het meisje mompelde iets, wat ik niet kan verstaan en het portret schijf op zij, het meisje is verdwenen, ik weer alleen. Nu is het een kwestie van op Lily wachten. Ik ben er zeker van dat ze komt. Heel zeker. Het lijkt uren en uren te duren. Ik voel mij ogen dicht vallen, snel open ik ze weer, ik mag niet in slaap vallen, ik moet wakker blijven. Straks komt Lily en dan komt alles weer goed, dat wordt alles weer zo als altijd, dan red ze me weer uit macht van Potter en diens maatjes. Dan praten we weer net als vroeger. Ja, houd ik me zelf voor alles wordt weer zoals voordat ik zo stom haar een modderbloedje te noemen alles.

Vele jaren later denk ik terug aan die avond, de avond dat ik het goed wilde maken. Lily was alleen te boos te gekwetst om mijn woorden van spijt aan te nemen. Nu is ze al vele jaren dood. Vele jaren gestorven vanwege een dappere strijd tegen het duister. Haar zoon zit naast, zijn groene, ogen, haar groene ogen priemen in de mijne, terwijl ik het gif van de slang bezit van mijn lichaam voel nemen. Het vergif verspreid zich in een rap tempo en ik voel dat het voorbij is. Nu ik hier zo naar de zoon van Lily Potter, schieten de woorden van Albus Perkamentus weer door mijn hoofd.
'Vertel de het jongen als de tijd daar rijp voor is, verteld de jongen wat ik jou net verteld, als het einde nadert alleen dan , zal hij het kunnen begrijpen en jij moet hem vertellen Severus jij'
En nu besef ik dat het te laat is, dat ik over enkele ogenblikken dood bent. Dat mijn leven voorbij is. Het klinkt misschien kinderachtig, maar ik hoop dat waar ik na dood dan ook gaan, Lily eindelijk kan zeggen dat ik altijd van haar gehouden heb, dat ik nog al die jaren spijt heb van mijn woorden.
'Niet dood gaan, Professor' hoor ik de zeventien jarige Harry wanhopig naast mij. Tranen prikken in mijn ogen. Ik zucht en kijk naar hem op. Zijn mooie gehavend gezicht kijkt ernstig. En ik moet toegeven dat qua uiterlijk misschien sprekend op die arrogante walgelijk James Potter lijkt, hij heeft vriendelijk en megaande karakter van zijn moeder. Dat ik dat nooit eerder gezien heb. Soms is de mens een raar verschijnsel, dat pas op het moment dat hij op sterven ligt, dingen begint te zien en te begrijpen, het gif neemt de overhand, nog een paar seconde, en dan is het te laat.
Met het allerlaastste beetje krijgt dat ik in me heb, spit ik mijn herinneren door, herinnering, aan Lily Evers mijn beste vriendin het meisje waar van houd, herrienering aan de Heer van het Duister die tijdens de eerste tovernaarsoorlog trouw gediend heb, aan Albus Perkamentus woorden voor Harry. De woorden die verteld dat de jongen een gruzielement was dat de Heer van het Duister nooit had willen maken, en nog vele andere herinneringen waarvan ik hoop als ik ze aan Harry nalaat hij alles begrijp. De tranen stromen nu rijkelijk over wangen. Harry Potter kijkt me nog steeds smeken aan.
'Alstublieft, professor, ga niet niet dood'
'Neem ze!!' smeek ik terwijl ik op mijn tranen wijs. 'Neem ze, en ga naar het kantoor van het schoolhoofd, stop ze in de hersenpan en alles is je duidelijk' ik heb moeite met woorden maar het moet, hij moet het weten, hij moet weten dat ik hem altijd beschermd heb, voor zijn moeder. Voor Lily Evers. Vaag zie ik hoe Griffel hem een fles doe gooit, ik voel het koele flesje tegen mijn wangen en dan weet ik dat het goed is. Dat de jongen mijn herinnering gaat bekijken. Dat hij zal weten dat ik voor altijd van Lily Evers heb gehouden van zijn moeder. Van Lily Potter, dit is het allerlaatste waar ik aan denk en ogen vallen dicht en ik voel hoe mijn hart stopt met kloppen, hoe mij leven hier op houd, naast Harry Potter de jongen die bleef leven, de jongen die hem zal overwinnen, want ik weet zeker dat hij in staat is Heer Voldemort te doden. En dan is over, ik heb mijn ogen voor goed gesloten en kan Lily eindelijk mijn exuse aanbieden en haar zeggen dat ik mijn leven lang spijt heb, van de woorden die ik die ene beruchte dag tegen haar geroepen heb.

Reacties: