FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Cryin' sister and a hug from a bear.

"Lily, we gaan eten!" Petunia stond onderaan de trap en wachtte tot haar kleine zusje van vijf naar beneden zou komen. Maar er kwam geen reactie. Petunia zuchtte en sjokte de trap op, was ze doof of zo? Bij de kamer van Lily gekomen klopte ze op de deur, "Lily? We gaan eten!" zei ze nogmaals. "Ga Weg!" klonk het gedempt en niet bepaald vrolijk. "Maar, we gaan eten...ben je boos?" Petunia aarzelde bij haar vraag, "Nee, ga weg!"
Wat was er aan de hand?
"Moet ik mama of papa roepen?" Petunia was nu bezorgd over haar zusje. "Nee, ga weg!" klonk het nu paniekerig. "Wat is er dan?"
"Niks! Ga Weg!"
"Oke, oke, ik ga al, zielepoot!" mopperde Petunia nu nijdig dat haar zusje zo onaardig deed.
"Ik Ben Geen Zielepoot!" hoorde ze Lily nog roepen. Maar Petunia liep al naar beneden. "Mam? Lily wil niet komen." zei ze eenmaal in de gezellige keuken aangekomen. "O, waarom niet?" haar moeder keek verbaasd op, "Geen idee, dat wil ze niet zeggen." Petunia pakte de borden en liep er mee naar de tafel. "Henry?" Mevrouw Evers riep haar man, "Wat is er schat?" klonk het uit de woonkamer, "Kun je alsjeblieft even bij Lily kijken? Ze wil niet komen eten."
Henry gromde en stond op van zijn luie stoel, hij had die dag veel gelopen op kantoor. Nu liep hij naar boven om te zien wat er met zijn nukkige dochter was. Petunia daarin tegen babbelde er vrolijk op los tegen haar grote knuffelbeer die hielp om de tafel te dekken. "Mama?" Petunia draaide zich naar haar moeder, Sandra, om. "Ja, Tuuntje, wat is er?" "Beer, vraagt of kerstbomen ervoor zorgen dat alles weer groen wordt, klopt dat?" Sandra keek verbaasd op van haar gebakken aardappels, "Nee, dat komt door de winter." ze besefte dat deze uitleg lang niet voldoende was, en schepte de laatste aardappels in het schaaltje bij de andere aardappels. En ging aan de keukentafel zitten. "Kijk hier heb ik een appel en hier een mandarijn. De appel is nu even de aarde. En de manderijn is de zon." Petunia knikte en stak haar duim in haar mond. "De aarde draait om de zon heen, daar doet hij een jaar over." Petunia knikte "Dan vieren we oud en nieuw." Sandra knikte, "Precies. Nu in de zomer staat de aarde wat dichter naar de zon toe, dan in de winter. Zie je dat?" haar dochter knikte, "In Australië en Nieuw-Zeeland, waar oom Mike en tante Lucie heen waren, is het nu zomer omdat die kant van de aarde nu dichter bij de zon staat dan Engeland." Petunia die niet dom was knikte opnieuw ze begreep dat. "Maar waarom wordt het dan niet groen door de kerstbomen?" vroeg ze terwijl ze haar vinger over haar bord liet glijden. "Omdat in de winter is alles heel kaal en koud, en als we weer naar de zon toe gaan, wordt het weer warmer en gaan de bloemetjes weer bloeien en krijgen de bomen weer blaadjes. Snap je dat?" Sandra legde de appel en mandarijn weer in de fruitschaal. "Waarom hebben we dan een kerstboom?" Petunia liep naar haar knuffel toe terwijl Sandra de salade en de boontjes op tafel zette, "Omdat we dan een beetje van het groen dichter bij ons hebben. Dan is niet alles kaal." Petunia was tevreden. En zette vier glazen op tafel, een bij elk bord. "Waar blijven je vader en je zus toch?" Sandra fronste haar wenkbrauwen en liep de keuken uit. "Henry? Gaat alles goed daar?"
"Ja hoor, schat, Lily en ik komen er zo aan." het antwoord was duidelijk, papa was bij Lily geweest.
Sandra kwam hoofdschudden de keuken weer in, en aaide Petunia over haar hoofd, "Je zus is een malle, weetje dat wel?" Petunia knikte, "Ja, dat weet ik." Sandra lachte en zette het schaaltje met dressing op tafel. "Wat wil je drinken, Petunia?" vroeg ze even later aan haar oudste dochter. "Mag Ranja?" vroeg Petunia hoopvol, Sandra lachte, "Ja het is vakantie, dus dat mag."
Even later kwamen Henry en een betraande Lily de keuken in. "Wat is er, meiske?" vroeg Sandra aan haar jongste dochter, maar Lily gaf geen antwoord en ging stilletjes aan tafel zitten. "Hier, beer wil je troosten," zei Petunia zachtjes toen Henry zacht aan Sandra uitlegt wat er met Petunia's zusje was. Lily glimlachte trillerig en nam Petunia's beer aan, "Dankjewel." zei ze zacht. Petunia ging aan tafel zitten en keek trots naar haar zusje.
Hopelijk lukte het beer om Lily te troosten!
Want Petunia had er een hekel aan als mensen moesten huilen.
Petunia bedacht zich die avond dat ze zelf nooit en dan ook nooit zou huilen. Niemand vond het leuk dat anderen huilden toch?
En tevreden viel Petunia in slaap.
Het zou heel lang duren voordat ze erachter zou komen dat tranen niet het kwaad waren. Maar de uiting van liefde of woede, heel lang.

Reacties:

1 2

narcissa zei op 7 jan 2014 - 18:18:
Woh!!!!
Deze is super schattig!.
weer een geweldig stukje, die conversatie tussen Petunia en haar moeder deed me echt lachen, hoe kom je er op.
wat een prachtige One-Shot.
I Love it
Super gedaan!