FanFic.nl

Lirael

4. Lirael + Legolas

Lirael had meteen spijt van zijn woorden, hij had spijt dat hij niet naar boven gegaan was en de sprong naar beneden had gewaagd. Nu Arwen binnen was, kwam hij nooit meer weg. Hij was er zeker van dat ze hem nooit liet gaan. Ze stond intussen bij de bank en tilde een klein stukje van de wollen deken op. Haar ogen stonden geschokt en Lirael meende zelfs te zien dat er tranen in blonken. Ze raakte Jeditja's wang aan en draaide ze zich daarna om naar Lirael. De jongen keek zijn tante aan, ook in zijn ogen blonken tranen.
'Jongen, toch' zei Arwen na een tijdje toen ze op Lirael af kwam, die inmiddels naar de andere kant van het huis gevlucht was.
'Dat moet afschuwelijk zijn geweest voor je?'
Lirael keek haar aan, het enige waar hij aan dacht was, hoe hij kon ontsnappen.
'Was ik nu maar hier gebleven vannacht, dan was je niet alleen geweest met je moeder tijdens haar overlijden'
'Het geeft niet,' zei Lirael. 'Jij kon ook niet weten dat ze kwam te overlijden.'
'Nee, maar ik had er voor je kunnen zijn, ik had je kunnen steunen'
Hoe in vredesnaam kon hij zijn tante afschudde, hoe kon hij ontsnappen, er waren verschillende mogelijkheden, maar hoe bracht hij ze in de praktijk? Zonder dat ze door had wat hij van plan was. Hij slaakte een diepe zucht, hoe ging hij dit doen?
Arwen keek hem nog steeds aan haar ogen vochtig, haar gezicht ernstig.
'Je kunt wel met mij mee naar huis' zei ze. ' je bent nog te jong om je zelf te kunnen redden' ze legde haar hand op zijn schouder.
'Dat hoeft niet hoor ik ben vijftien'
Arwen zuchtte en liet haar blik door het huis gaan.
'Je zou het nooit redden in je eentje. Echt Lirael kom gewoon met mij mee naar huis, dan kun we daar bedenken wat we met Jeditja doen'
Lirael negeerde de woorden van zijn tante en staarde naar zijn voeten. En toen kreeg hij het perfecte plan, hij moest alleen nog bedenken hoe hij het moest uitvoeren. Nu Arwen zo dicht bij hem, stond rook hij een sterke en warme paardenlucht, want betekende dat Arwen te paard naar hem toe gekomen moest zijn. Als hij haar op de ene of andere manier kon afleiden, kon hij snel naar buiten rennen op de rug van het paard springen en weg galopperen. Maar hoe leidde hij een snelle behendige elf zo danig af dat hij op tijd op de deur kon komen.
Lirael hief zijn hoofd een klein stukje op, zijn blik viel op witte jurk van zijn tante, die tot halverwege haar scheenbeen liep. Lirael kromp in een ademde diep in en sloeg toen toe. Arwen die het totaal niet verwacht had gilde het uit van de pijn. Opnieuw trapte Lirael tegen haar scheenbeen, hees zijn zak op op zijn schouder en nam de benen. Zo snel als hij kon probeerde hij bij de deur te komen om naar buiten te gaan. Net toen hij zijn eerste stap in een harde herfstbui zetten, was Arwen over de ergste verbazing heen.
'Lirael, Kom terug!' Schreeuwde ze. Maar Lirael stond als naast de grote bruine merrie, pakte de teugels vast en hees zich zelf op de rug van het paard.
'Lirael, hier blijven. Ik bedoelde het niet verkeerd. Ik wilde je alleen maar helpen!'
De jongen gaf het paard de sporen meten sprong de merrie in snelle gemakkelijke galop aan. Hij hoorde zijn tante achter hem schreeuwen: 'Lireal, dit kan je niet menen!'
Hij drukte zijn kuit aan en het paard schoot naar voren, hopelijk was ze niet snel genoeg om hem in te halen, hij keek even achterom en zag haar achter zich aan rennen.
'Lirael, je hebt mijn paard gestolen!' was het laatste dat hij haar hoorde zeggen. Hij stuurde het paard naar rechts, omdat er aan zijn linkerkant een groot dicht begroeide bos bleek te zijn. Lirael had dan wel nog nooit met vijanden te maken gehad, toch voelde hij zich veiliger op een open vlakte daar zag je de vijand tenminste naderen. Het reed weg van het bos en hield de merrie in. Ze ging langzaam lopen en strekte ontspannen haar hals. Lirael klopte haar op haar hals.
'Niemand te zien, alleen jij en ik' zei hij tegen het paard, hij keek achter zich van het bos was niets meer te bespeuren. Hij was op weg, het was hem gelukt. Hij had alleen geen idee waar hij zoeken moest. Steeds weer opnieuw sprak hij met het paard, ook al zei ze natuurlijk niets terug. Lirael vond het fijn dat hij niet geheel alleen was., die iemand had waar hij hard op tegen kon praten, zonder dat hij het idee had dat hij tot zich zelf sprak, want ook al was pas tien minuten op weg hij voelde zich nu al moederziel alleen. Want waar vond begon je met zoeken, naar iemand de je niet kende, die je nog nooit had gezien, waarvan je de naam niet nog nooit gehoord had. Waar van je moeder zei dat je hem moest zoeken en alleen een pijl als aanwijzing gaf?
Lirael kon deze vragen niet beantwoordden , het enige dat wist was dat hij net zo lang bleef zoeken tot hij hem gevonden had, de man die zijn vader was. Al kon dat nog wel jaren en jaren duren.
Hij zal hem vinden!
Vast beraden begon Lirael die dag aan zijn zoektocht.



'Pak mijn hand' herhaalde hij voor de derde keer, maar de dwerg kon niets anders dan hen totaal overdonderd aan staren. Gimli liet de bijl die hij op het been van Ischa gericht had, langzaam zakken.
'Meen je dat' mompelde de dwerg nauwelijks verstaanbaar.
'Wat dacht jij dan?'
'Ik wil je vermoorde' stamelde Gimli. 'Ik wil op je in hakken met mijn bijl, in de hoop dat je in hevige pijnen zal sterven'
Legolas wist niet wat hij op de woorden van zijn vriend moest zeggen, was Gimli werkelijk van plan geweest hen van het leven te beroven.
'Wat, waarom?' vroeg hij daarom maar.
'Ik,' begon Gimli 'je hebt me verraden....Ik dacht dat we vrienden waren, dat ik je kon vertrouwen, nou daarin heb ik mij blijkbaar vergist. Jij bent ten strijden getrokken met de andere elfen om mijn volk uitroeien om niks, er is namelijk geen logisch verklaring voor. Daarom wil ik jou doden voor iemand anders het doet. Je bent van mij. Verrader!'
Legolas zag hoe de dwerg opnieuw zijn bijl op hief en dreigend omhoog keek.
'Nu moet ik toeslaan en waag het niet om terug te vechten!'
'Waarom zou ik überhaupt terug willen vechten' zei Legolas. 'Je bent een goede vriend geweest Gimli, ik wil niet tegen jou vechten, maar ook niet tegen de andere dwergen. Deze oorlog gaat nergens over en de reden is mij eerlijk gezegd geheel ontgaan. Voor de laatste keer pak mijn hand'
Gimli leek een tijdje te twijfelen met zijn bijl in de aanslag klaar om toe te kunnen slaan. Legolas keek om zich heen en zag dat de strijd in volle gang was. Pijl werden afschoten, zwaarden sloegen tegen elkaar, zelf paarden en pony's gingen al steigerend en bokkend de strijd met elkaar aan. Dwergen vielen van hun pony's sommige dood, andere zwaar gewond. Elfen sprongen van hun paarden en vochten verder op de grond, zeven elfen lagen op de grond, gedood of gewond. Er heerste een grote chaos. Een pijl schoot recht op Legolas af, hij kon nog maar net op tijd zijn armen om de hals van Ischa slaan en voorover leunen om de pijl te ontwijken.
'Gimli, alsjeblieft vertrouw me' smeekte hij tegen de dwerg die hem nog altijd bedreigde met diens bijl.
'Hoe weet ik dat je niet liegt'
'Elfen kunnen niet liegen'
'Wie zegt dat!' zei Gimli nors, nogal tijd zijn bijl gereed voor de aanval.
'Ik,' zei Legolas luchtig.'Vertrouw me nou maar gewoon, deste korter spelen we met onze levens' opnieuw stak hij zijn hand uit, naar de dwerg die twijfelend zijn hand uitstak. Even raakten hun vingertoppen elkaar, maar de afstand was te hoog voor de dwerg. Hoe vaak hij ook probeerde om de hand van de elf te pakken en lukte hem telkens net niet.
'Dit gaat nooit werken' zei Gimli. 'Wat je ook van plan bent, ik kom nooit op dat paard, het is gewoon te hoog'
'Je hebt al eens eerder met mij op een paard gereden' hielp Legolas zijn vriend herinneren.
'Ja,' zei Gimli. 'maar destijds heeft Aragorn, mij te paard geholpen'
'Dat is waar, klim eens op die grote kei, daar'
Gimli liep snel naar de kei toe en klauterde met veel moeite omhoog. Legolas stuurde Ischa op de kei af en liet de hengst vlak voor de kei halt houden.
'Pak mijn hand en spring'
'Hoe vaak ga je nog zeggen dat ik je hand moet pakken' wierp Gimli op zijn beurt tegen.
'Doe nou maar gewoon wat ik zeg'
Gimli greep zijn uitgestoken hand vast en sprong op en neer op de kei.
'Hoger!' zei Legolas 'Sneller'
'Ik doen mijn best ja!'
'Ik zie het!'
Gimli die op de kei op en neer hupste had nog het meest weg van een hyperactieve kikker. Uiteindelijk lukte het Gimli om hoog genoeg te komen. Legolas trok hem achter zich op Ischa.
Het elfenpaard was wendbaar maar werd desondanks door een pijl in zijn achterhand geschoten. Ischa galoppeerde dapper door, maar Legolas merkte dat het arme dier verging van de pijn. Het liefste had hij per direct halt willen houden om zijn paard uit zijn pijn te verlossen, om te kijken hoe erg de wond was en of hij nog te genezen viel, maar helaas had hij daar te mogelijk nu niet toe. Als ze nu zouden stoppen, was de kans groot dat elf of dwerg hen achterna kwam. Beide volken waren het er vast niet mee eens dat zij voor hun vriendschap hadden gekozen.
'Gimli, probeer jij eens of je die pijl uit Ischa achterhand kunt trekken'
Legolas voelde hoe Gimli's arm stevig om zijn middel sloot, met de andere probeerde de dwerg de pijl los te trekken, maar dat bleek nog een hele opgave te zijn aangezien de pijl behoorlijk diep zat.
'Ik ben bang dat dat niet gaat lukken, de pijl zit te diep, als ik hem er uit trek zal ik het alleen maar erger maken' zei Gimli na een tijdje.
'Laat dan maar hopelijk kan Ischa de pijn nog even verdragen, ik wil nog een aantal mijl verder rijden om er zeker van te zijn dat noch dwerg noch elf ons vind'
'Goed punt vriend, ik heb geen zin in een woeste Yari die buitenzinnen is van woede, omdat ik samen met een elf gevlucht ben'
'Daarom' was het simpel antwoord en Ischa rende dapper voort zijn pijn negerend

Reacties: