Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Harry Potter and the One Shots » No light.
Harry Potter and the One Shots
No light.
Draco zuchtte diep en rechte zijn schouders, het schooljaar was voorbij, eindelijk. Hij pakte zijn tas en sleepte zijn hutkoffer achter zich aan. Hij vroeg zich ernstig af hoe deze zomer zou lopen, de Heer van het Duister was nu openlijk terug gekeerd. Diep in gedachten liep Draco achter Karel en Vincent aan, naar buiten. Zijn medeleerlingen liepen rustig langs elkaar. Hoewel er ook leerlingen waren die stoeiend afscheid namen of bijna in tranen wegliepen van hun vrienden. Draco besefte dat zij net als hij zich afvroegen wie ze volgend jaar weer zouden zien, wie er nog zou leven.
Vincent zag zijn ouders al en stak als afscheid zijn hand op, hij kende de onwetende angst niet. Net zo min als Karel, die een soortgelijke groet maakte en vertrok.Even stond Draco vertwijfeld voor zich uit te kijken. Toen ging hij opzoek naar zijn moeder. Hij besefte dat zij hem harder ging nodig hebben dan hij haar. Een bleke vrouw met blond haar stond vlakbij het dranghek op hem te wachten. "Draco.." haar stem was zacht maar sterker dan de zestienjarige jongen had verwacht. "Moeder," ze omhelsde elkaar kort. Maar inde luttele seconden werd er meer gezegd dan er ooit in woorden gezegd zou kunnen worden. Beiden voelden de verlorenheid die ze meemaakte met de gevangenschap van Lucius. Beiden voelden de diepgewortelde angst voor Hem. Angst dat hij hen zou doden, dat hij hen zou gebruiken voor doelen die ze niet konden halen. Narcissa Malfidus keek haar zoon aan, "Je bent gegroeid." constateerde ze toen ze merkte dat ze een beetje naar moest opkijken. Hij glimlachte zwakjes, "U heeft zelf altijd al gezegd dat ik qua uiterlijk meer op vader leek." de lichte spot was onmiskenbaar. Narcissa glimlachte en zwijgend vertrokken moeder en zoon.
Die avond zaten ze zwijgend aan de avondmaaltijd. "Moeder," vroeg de bleke blonde tiener aan zijn moeder, die opkeek van haar soep, "Ja wat is er?"
"Hoe nu verder?" zijn vraag was vaag maar de toon klonk alsof het een regelrechte marteling zou zijn zonder idee van toekomst verder te moeten leven. "Ik weet het niet Draco, de Heer van het Duister zei dat hij nog wat dingen zou regelen en dan hierheen zou komen." Narcissa had haar blik neergeslagen. Draco die eerst zijn blik bijna verlegen op zijn soep had gericht keek verrast op, "Hier, wat moet hij hier?" hij was onaangenaam verrast. "Hij zei vaag iets over vergaderen, je vader en iets over een nieuw lid dat hij wilde inwijden plus dat hij waarschijnlijk hier voor langere tijd zou blijven." terwijl zijn moeder dit alles opsomde werd Draco steeds bleker. Dat had professor Sneep dus bedoeld met Nieuw Leven onder een wonderlijke toekomst!'
Draco leunde achterover in de donker eikenhouten stoel en liet een vinger over de versiering glijden. "Weet u wanneer de Heer komt, moeder?" Draco keek niet naar zijn moeder. En zag niet dat ze diep en trillerig ademhaalde, "Nee, dat weet ik niet." Ze zwegen tot het einde van de maaltijd.
Het was een week later toen Draco 's ochtends wakker werd en besloot die dag een korte wandeling te maken in de omgeving. Het huis begon hem te benauwd te worden. Hij wist niet wanneer hij kon verwachten dat Voldemort in het huis zou verschijnen en als hij de verhalen over hem moest geloven leek het alsof hij uit het niets kwam en zonder geluid. Maar dat was niet Draco zo beangstigde, nee dat was lang niet zo erg. Hij schrok va elk geluid in huis, daarom had hij besloten die ochtend een wandeling te pakken, gewoon om weer kalm te worden. Hij stond op en liep naar de badkamer die aan zijn ruime kamer grensde. Na een verkwikkende douche trok hij een zwarte broek aan die strak en soepel om zijn benen zat. Vervolgens trok hij een witte blouse aan met een zwart vest, het was die dag wat fris. Bij de spiegel naast zijn kamerdeur bleef hij even staan, trok zijn hangende schouders recht, hief zijn min en opende zijn slaapkamerdeur.
"Draco, kom." Draco slikte, nu was het dan zover. Draco zuchte onmerkbaar en stond op, bijna onzichtbaar trilde hij als een rietje. Een seconde had hij oogcontact met zijn moeder. Die seconde gaf hem het vertrouwen dat hij miste. En zekerder liep hij nu naar de Heer van het Duister. Die goedkeurend naar de bleke tiener knikte. "Kniel," zijn commando werd na een korte aarzeling schokkend opgevolgd. "Draco, je vader heeft je familie ten schande gebracht. Ben je bereid die schande te herstellen?" Voldemort keek de geknielde jongen kil aan. Draco keek hem niet aan, en staarde naar diens knieën. Toen knikte hij, bedachtzaam. Draco voelde zich gevangen gezet, enkel dit kon hem langer in leven houden, of ieder geval zijn ouders. "Goed." de Heer haalde zijn toverstaf te voorschijn. "Je linkerarm, Draco." Voldemort leek er plezier in te scheppen Draco's naam zo spottend uit te spreken dat een ieder licht rilde. Zij het van genot, zoals Tante Bellatrix, of van angst zoals Draco deed. Maar hij opende de knoopjes van zijn blouse en rolde hem op. Voldemort pakte zijn arm stevig beet. De toverstok raakte Draco's arm met een lichte schok en er verscheen een gitzwarte vlek, als een inktvlek op verbleekt perkament. De toverstok verliet de arm, en de Heer van het duister snoof van plezier. Draco's arm trilde, maar lang niet zo erg als hijzelf. Een pijn die een dreuzel zou herkennen als een stroomschok schoot door zijn arm bij elke nieuwe vorm die het aannam. Langzaam verscheen er een herkenbare vorm in de vlek. een schedel. Draco boog zijn hoofd. Hij had nu al spijt. Een slangenhoofd. Maar bedacht hij zich, zonder dit zouden we nu al gedood zijn, door Hemzelf of door volgelingen. De slang groeide en leek uit de mond van de schedel te komen en zich eromheen te wikkelen. Draco knipperde met zijn ogen om tranen te verbergen toen de laatste schok erdoorheen schoot.
"Sta op," Voldemort werdt niet voor niets gevreeesd. Draco slikte en stond langzaam maar behoedzaam op. "Welkom, Draco. Welkom bij je vrienden." Voldemort nam plaats aan de lange tafel. Tante Bellatrix stond op en omhelsde haar neefje innig "Goed gedaan Draco. Heel goed gedaan," Kirde ze in zijn oor. Draco zei niets en nam zwijgend plaats naast zijn moeder aan de lange tafel. Hij knoopte zijn mouw weer dicht. Als het aan hem lag zou hij het nooit meer zien. Maar niemand mocht het weten.
Niemand mocht weten dat hij een dooddoener was geworden.
Hij moest zich groot houden.
"Draco, je weet je opdracht," klonk Voldemorts stem, die alleen Draco leek te horen. De bleke tiener knikte starend naar de kerven in het tafelblad.
Reacties:
De arme schat :o
Leuk om in te zien dat Draco toen al bang was van Voldemort x
Poooor Draco!
Echt goed beschreven, en een leuk verhaal!! Í realy like it. I REALY like it. I realy LIKE it. I realy like IT!!!!
Wooowww ik ben echt verliefd op je verhalenn