FanFic.nl

'goodbye' PAUZE

5: Why would I live?

Tien minuten later stonden Sherlock en Moriarty in dezelfde positie, maar nu stonden ze bovenop het ziekenhuis, het ''dak.'' (Sorry, ik weet echt niet welk woord je daarvoor gebruikt) En oh, wat was het gebouw hoog. Moriarty had Sherlock gedwongen om mee te komen naar het dak, anders zou hij Molly iets aandoen. 'Moriarty gaat vast weer één van zijn chanteer-pogingen doen,' dacht Sherlock. Maar hij wist dat hij sterker was dan Moriarty.
'Wanneer ga je schieten, Holmes?' vroeg de schurk. Sherlock grinnikte. 'Ik kan hetzelfde aan jou vragen.' Moriarty richtte zijn pistool even naar de grond, en ging vlak voor Sherlock staan. 'Waarom moest je Molly hebben?' vroeg Sherlock, zijn pistool naar de grond richtend. 'Ik had informatie nodig,' vertelde Moriarty, met een gemene blik in zijn ogen. 'Ik had informatie nodig over John. John is jouw enige vriend. Als ik hem pijn zou doen... zou jouw wereld misschien wel instorten! Maar nu ik jou hier heb gevonden, kan ik je natuurlijk ook gewoon meteen neerschieten.' Sherlock was niet bang voor Moriarty. 'Weet je nog wat ik bij onze vorige ontmoeting zei?' vroeg de schurk. Ja, Sherlock wist het nog. Moriarty had John gegijzeld. Hij had vijf bommen om John's middel bevestigd en hem dingen tegen Sherlock laten zeggen, dingen die John ingefluisterd kreeg. Als hij zou weigeren, zou Moriarty de bommen laten ontploffen. Moriarty zei die avond ook dat hij Sherlock ooit nog zou gaan vermoorden. En die dag was waarschijnlijk nu gekomen. 'Je gaat me vermoorden, of niet?' vroeg Sherlock. 'Misschien,' antwoordde Moriarty. 'Maar het kan ook anders.' Een valse glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Je mag het ook zelf doen.' Sherlock schrok. Hij bedoeld zelfmoord? 'Moet dit nou, Moriarty?' vroeg hij. 'Moet je me nou echt proberen bang te maken? Want dat lukt je echt niet, hoor.' Sherlock dacht na. Why can't we be friends? 'Kom op, detective. Je weet toch wat mensen van je vinden? Ik heb het je zelf horen zeggen, tegen John. Je zei dat je geen vrienden hebt, dat iedereen je maar raar vindt.'
'Wacht, hoe weet jij dat ik-'
'Doet er niet toe.' Moriarty deed jog een klein stapje naar voren. Nu stond hij echt voor Sherlock's neus.
'Molly wil jou niet. Iedereen vindt je raar, en je bent anders. Waarom zou je nog leven?' De grijns van Moriarty was de druppel voor Sherlock. Hoe durfde hij hem zo de grond in te stampen! Sherlock was woedend. 'Je lult uit je nek. Waarom spring je zelf niet lekker van dit gebouw af? De wereld is beter af zonder kleine duiveltjes zoals jij.'
Minuten lang was het stil, totdat Moriarty een besluit nam. 'Je hebt gelijk, detective. De wereld ís beter af zonder mij... God bless you, Sherlock Holmes.' Voordat Sherlock iets kon zeggen, haalde zijn tegenstander het pistool weer tevoorschijn. Hij deed zijn mond open, richtte het wapen in het gat en schoot. Sherlock sprong een halve meter naar achter van schrik, en zag hoe Moriarty levenloos neerviel. Langzaam ontstond er een grote plas bloed, die steeds groter werd. En daar stond Sherlock, totaal in shock. Een gevoel van spijt stroomde door zijn hele lichaam. Het was nooit zijn bedoeling geweest om het zo ver te laten komen. Moriarty had de cel in gemoeten, dat zeker. Maar dit... Sherlock kon het niet geloven.
Plotseling kreeg Sherlock een idee. Oh, wat een idee... De man dacht na, minuten lang. Er moest veel gepland worden, maar het ging hem zeker lukken. Dit wordt de dag van mijn leven, dacht Sherlock.

-Anderhalf uur later-
Nog steeds stond Sherlock bovenop het ziekenhuis. Het lijk was weg... (dit wordt later duidelijk babe) De wind vloog door zijn haren, het voelde goed. Maar niet helemaal. Het schuldgevoel was erger geworden, veel erger. 'Sherlock!' Sherlock draaide zich om, en daar stond Molly. Ze was ook bovenop het gebouw op gekomen, met tranen in haar ogen. Sherlock liep naar haar toe en pakte haar handen. 'Sherlock... i-is dat-'
'Ja, Molly. Moriarty is dood. Niet Adam. Geloof me alsjeblieft...' fluisterde Sherlock. Molly knikte. 'Ik geloof je, knapperd. Ik geloof je.' Molly lachte door haar tranen heen. 'Ik vond hem altijd al zo apart... hij was altijd zo niet-aanwezig. Alsof hij niet echt van me hield. En nu... blijkt ook nog waar te z-' Molly verborg haar gezicht in haar handen en begon te snikken. Sherlock aaide de vrouw over haar rug, en kuste haar tranen weg. Nu wist hij het zeker. Dit was liefde. En dat net nu... Zijn plan... Sherlock slikte een brok in zijn keel weg. Molly hief haar hoofd weer op en staarde verdrietig voor zich uit. Sherlock dacht na. Ze denkt nog steeds aan "Adam". Ze was écht verliefd op hem. Sherlock kon zien aan Molly dat het lang ging duren voordat ze hier overheen was.
'Je moet gaan, nu,' zei Sherlock. 'Waarom?' vroeg Molly.
'Omdat ik... Geloof me nou maar, het is beter dat je gaat. Ik eh -' Sherlock bedacht zich geen moment en drukte zijn lippen vol tegen die van Molly.

Plotseling begon de telefoon in Sherlock's broekzak te trillen. Sherlock liet Molly los, en zag dat John degene was die hem belde. 'Je moet nu echt gaan, Molly.'
'Maar ik-'
'Dag Molly, tot... later.'
Toen Molly wegliep, haalde Sherlock diep adem, en nam de telefoon op. 'John?'
'Ja, ik ben het. Ik sta op de plek die je beschreef, wat moet ik nu doen?'
'Momentje.'
Sherlock liep naar de rand van het gebouw, en merkte hoe hoog het eigenlijk was. Maar de man was zeker van zijn zaak, dus hij bleef staan. Op het randje. Sherlock zag in de verte John staan, zoekend naar
hem.
'John, kijk omhoog. Ik sta op het ziekenhuis.'
'SHERLOCK! Wat doe je daar in hemelsnaam!? Ben je gek! Ga daar weg!'
'Nee John, ik blijf hier.'
'Sherlock, wat is dit? Wat doe je?'
'Dit is mijn... afscheid.'
'Sherlock, vertel me wat je bedoeld! Wat doe ik hier?'
'Luister naar me. John, blijf staan waar je staat. Precíes op die plek! Niet bewegen!'
'Oké, oké. Ga je me dan nu vertellen waar je mee bezig bent?'
'Red je het verder? Zonder mij?'
'Wat bedo...- NEE! SHERLOCK! Kom meteen naar beneden! Je bent gek geworden, KNETTERGEK!'
'Dit is het beste.'

Sherlock hing op, en gooide zijn telefoon naast zich neer. Nog héél even genoot hij van het uitzicht, maar erg leuk was het niet. Nu is het tijd. Nu moet hij het doen.
Sherlock spreidde zijn armen...
'SHERLOCK!'
...en liet zich vallen.

--------------------------------------------------------------
De val (28 seconden) http://www.youtube.com/watch?v=4W4dHJ31Qyg
John na de val: (ook 28 sec.) http://www.youtube.com/watch?v=sv3jMJU9Q3I


Song: Echo - Jason Walker (het lied van de trailer)

Reacties: