FanFic.nl

Lily Luna Potter

Chapter Ten

Scorpius kijkt angstig toe; een vuur rode brief is op de tafel gegooid door de uil van de familie Malfidus. Schorpius’ vrienden stoten hem lachend aan, hun ellebogen prikken in de zij van Scorpius.
‘Maak maar open,’ lacht een Zwadderaar gemeen. Chagrijnig maak ik hem toch open en wacht op de schreeuw van mijn vader.
‘JE BENT GESTOORD, ALLEEN VERSCHRIKKELIJKE ZWADDERAAR ZAL OOIT MET EEN GRIFFOENDOR DATEN, EN AL HELEMAAL MET DIE VERSCHRIKKELIJKE POTTER VAN JE! ZE IS OOK NOG EENS 2 JAAR JONGER, JE ZIT DIEP, DIEP, HEEEL DIEP IN DE PUREE!!’ Je hoort een vrouw sussend praten en de envelop dicht doen. Langzaam vat de rode brulbrief vlam en word het een klein hoopje as. Vlekken verschijnen in de hals van Scorpius en Scorpius’ vriendengroep lacht luid. Als de jongens wat vaker met Scorpius op hadden getrokken dan wisten ze nu dat ze hem niet boos moesten maken, als hij al heel erg boos was.
Boos staat Scorpius op en loopt met grote passen de Grote Zaal uit. De deuren piepen in de oren van Scorpius luider en zijn voetstappen lijken harder dan normaal. Scorpius loopt met grote passen naar buiten, in de richting van de Beukwilg. Snel pakt hij een tak en drukt op een dikke knoest aan de onderkant van de boom. Hij kwam hier al sinds hij voor de eerste keer gepest werd door zijn vrienden, nou, vrienden kan je het niet noemen.

‘Shit, mijn veer,’ schold Scorpius tegen zijn tas, die best wel veerloos was. Hopend op een veer van zijn vrienden keek Scorpius naar Theo Hertenhart. Theo grijnsde alleen gemeen terug.
‘Sorry Scorry, kunnen je papa en mama dat niet doen?’ Scorpius had een brief gekregen waarin stond dat ze alles voor hem zouden doen voor hem, als grapje. Maar hij had niet veracht dat iedereen zo reageerde, hij mocht ze niet heel erg, maar ze hielpen hem wel met dingen. Alleen was hij, niet zoals zijn vader, de leider van het groepje.
‘Nee, ze zijn hier niet,’ zei Scorpius als weerwoord. Iedereen lachte en wees naar hem, die wel bozer werd, natuurlijk. Rode vlekken verschenen in zijn nek, de vlekken waar hij zich zo voor schaamde.
‘Word je boos?’ Treiterend riep iedereen naar hem, behalve Sanne Eeflink, die dook weg onder haar stoel.
‘Ja, ik word boos nou goed!’ Scorpius schreeuwde het uit. Zijn brein leek te ontploffen van woede en hij wou het liefst weg duiken en in een hoekje gaan huilen. Toen professor Hortek binnenkwam namen de jongens hun kans, ze drukten Scopius hoofd in de ketel, waar Scorpius nog bezig was met zijn huiswerk. Het groene sap kwam in aanraking met de hoofdhuid kwam verschenen er verschrikkelijk veel knalrode puistjes. Geschrokken draaide Scorpius zijn hoofd richting de andere Zwadderaars die lachend toekeken. Langzaam ging het bloed van hem koken en werd hij rood in zijn gezicht. Door zijn lichte haar leek het erger, roder en lelijker. Toen professor Hortek er niks van zei piepte Scorpius dat hij even plassen ging. In plaats daarvan rende hij zo snel hij kon naar buiten. In de trappen bleef hij haken met zijn voet. Vloekend en scheldend kwam hij beneden aan de trap. Hinkelend ging hij naar de hoofduitgang, waar hij tegen professor Anderling opbotste. Stotterend probeerde hij iets uit te brengen maar aan het vriendelijke gezicht van professor Anderling te zien was ze in een goede bui.
‘Ik mocht voor Toverdranken vers gras plukken,’ stotterde hij met betraande ogen. Professor Anderling knikte goedkeurend.
‘Wat is er, Malfidus?’ vroeg ze terwijl Scorpius dacht dat ze gedachten kon lezen. Later besefte hij dat het zijn ogen waren.
‘Ge-gestruikeld,’ bracht de jonge Zwadderaar uit. Anderling knikte weer als teken dat hij verder kon lopen. Meteen stamelde hij een badankje, als of zij zijn leven had gered. Langzamer dan eerst vervolgde hij zijn tocht, naar buiten. Toen hij eenmaal de buitenlucht opsnoof kwam alles er uit. Hij wist niet wat er zo erg was aan een keer gepest worden. Blind van tranen liep hij een eindje tot hij bij de Beukwilg aankwam. Die zwiepte hard, als of hij ook boos was. Scorpius pakte een tak en gooide hem boos weg, in de richting van de Beukwilg. Het raakte een lage knoest van de boom, die verstijfde. Geschrokken bekeek Scorpius de situatie, hij kon het hol onder de boom in. Snel vluchtte hij het gat in, voor de boom weer zou gaan bewegen. Een lange tunnel leidde hem tot een krot met dicht getimmerde ramen, een beetje zoal het Krijsende Krot in Zwijnsveld. Opgelucht ging Scorpius zitten, hier kon niemand hem vinden. Een klein notitie blokje kwam tevoorschijn uit zijn tas. Dit was ook de eerste keer dat hij alles opschreef.

Ik kijk om me een, niemand die op me let. Ik stap achter de bank vandaan en loop nonchalant naar de deur, open die en loop naar buiten. Nog een keer kijk ik om en als ik zeker weet dat er niemand meegeniet van mijn zicht pak ik onder mijn gewaad vandaan de Sluipwegwijzer. Ik heb hem al meerdere keren gebruikt dus kan er al goed mee overweg.
‘Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb,’ fluister ik tegen de kaart zodat alleen hij me kan horen, in het geval ik een achtervolger heb. Op de kaart verschijnen langzaam de lijnen die Zweinstein op de kaart. Stipjes verschijnen met namen. In de Grote Zaal zitten er zo veel stippen dat het onmogelijk ik om de namen te lezen. Maar op het terrein van Zweinstein staat wel het stipje van Scorpius Malfidus die een geheime gang in vlucht bij de Beukwilg. Bij de Beukwilg aangekomen snap ik niet hoe hij er ooit bij kon komen om in het gat te kruipen. Op de kaart pakt mijn stip een stok en gooit die tegen een knoest aan van de boom. Verbaasd doe ik mijn stip na en inderdaad, de boom verstijft zodat ik makkelijk door het gat kan. Net in de gang besef ik me dat de Sluipwegwijzer nog open is.
‘Snode plannen uitgevoerd.’ Ik fluister toch nog, misschien is Scorpius echt niet te vertrouwen. Zo snel als het mulle zand toelaat kruip ik door de smalle gang. Na een heel eind gekropen te hebben zie ik aan het einde dunne straaltjes licht. Ik ga langzamer kruipen en dan kom ik in een ruime kamer gevuld met mul zand. Een smalle deur leid naar een andere kamer waar Scorpius zit te schrijven in een notitie blok.
‘Scorpius,’ begin ik zacht, hopend dat hij niet zal schrikken. Toch kijkt hij verschrikt op en kruipt weg achter en verder in de hoek.
‘L-lily!’ stamelt hij beduusd. Hij wil zijn gewaad voor zijn ogen slaan, als of hij er niet is.
‘Ga weg,’ mompet hij, gesmoord door het gewaad.
‘Nee.’ Ik ben bereid hier niet weg te gaan voor hij het één en ander heeft uitgelegd. Hij steekt zijn ogen boven zijn gewaad uit en kijkt me vuil aan.
‘Dit zijn mijn zaken,’ sist hij. Minuten lang, ik weet niet hoe lang kijkt hij me aan. Eerst alleen maar boos maar dan komt er respect in zijn ogen te zien en ook vriendelijk en… verliefd? Hij kucht een keer.
‘Nou, ik heb nog wat uit te leggen, denk ik.’ Hij slaat zijn ogen neer en verwijderd zijn gewaad van zijn gezicht.
‘Toen ik klein was, erg klein, werd ik erg verwend door mijn ouders; ik kon alles krijgen wat ik wou. Zelfs een bezem, het beste type. Over geld spraken ze niet. Op mijn twaalfde ging ik vol plezier naar Zweinstein, maar de Hoed dacht er over om mij bij Griffoendor te zetten. Toen ik dat aan mijn ouders vertelde werden ze razend, mama ten minste. Papa sloot zich op en kwam de rest van de dag niet naar buiten. Daarna gingen ze me allemaal zwarte magie aanleren, in de hoop dat ik een echte bad Zwadderaar werd. Alles ging goed, ik haatte de Griffoendors, maar ik werd gepest, niet door Griffoendors maar door mijn eigen vrienden, ik schuilde hier om het weg te werken. Weer later ging alles beter, tot jij op school kwam. Je viel op tussen iedereen van de eerste klassers in de trein. Ik vond het prachtig hoe je opkwam voor je broer. Je karakter is geweldig en je haar staat erg mooi, het danst zo mooi rond je schouder. Je ogen zijn zo mooi groen, net als het mooiste zomerse gras.’ Hij sluit zijn ogen en vertelt verder, zonder dat hij doorheeft dat ik er nog ben.
‘Je bent zo mooi, aardig en perfect. Ik wou je eerst vragen voor het bal maar ik had niet genoeg lef. Je was nieuwsgierig, ik weet niet waarom maar ik maakte mezelf waar dat je ook met me wou gaan. Toen jij me op een dag vroeg was ik weg van aarde, in de wolken. Op het bal, je was zo mooi, niet dat je meestal niet mooi bent! Maar, je steeg boven jezelf uit, zo mooi. Na het dansen was je een hele tijd weg, naar de wc ofzo. En Sanne Eeflink kwam naar me toe, flirtend. Opeens zoende ze me, tegen mijn wil. Meteen duwde ik haar weg, mijn eerste kus was verknalt. En jij kwam precies op het moment terug waar je nou net, die 2 seconden, niet terug mocht komen. Ik was kapot, ik zag je radeloos wegrennen. Snel probeerde ik Sanne af te schudden maar ze is zo irritant, niet weg te krijgen, net een mug. Zodra ik zonder jou buiten was kon ik je niet meer vinden. Professor Lelieblad kwam me bestraffend toespreken dat ik niet buiten mocht komen. Meteen toen ik de kans kreeg om naar buiten te lopen liep ik weg maar je was spoorloos. Even dacht ik dat je hier was, maar ik stelde het voor onmogelijk, ik dacht dat ik de enige was die deze plek kende. Niet dus. Ik rende heen en weer, ook naar het meer. Daar zag ik iets op de grond, dezelfde blauwe kleur als je jurk van die avond. Je sliep zo mooi, maar je had een nachtmerrie. Ik voelde me zo schuldig, omarmde je en toen werd je wakker. Ik had geen idee wat ik moest zeggen, je was zo bang, dat ik je hart nog eens zou breken.’ Tranen rollen nu uit zijn ogen en maken natte sporen op zijn prachtige witte huid.
‘Je deed het perfect,’ fluister ik zacht. Met mijn vingers til ik zijn kin op en maak hem duidelijk dat hij moet gaan staan. Wiebelig staat hij op. Ik ga dicht bij hem staan en kijk hem diep in de ogen. Dan sluit hij zijn ogen en ik volg zijn voorbeeld. Langzaam druk ik mijn lippen op zijn zijdezachte lippen.

---
Voor het idee laat ik hem er op staan, maar ach, ik was 12 of 13 toen ik dit schreef, dus ga er maar niet van uit dat dit ooit nog geüpdate wordt.

Reacties: