FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering elf: Simon en Simon

Harry had het wonder boven wonder voorelkaar gekregen om in één keer te slagen voor zijn millenniumkeurig, dus die avond dronken Liam, Louis, Harry en Adam kinderchampagne bovenop de tafelberg, waar ze bleven zodat ze de zonsopgang konden bewonderen.
De school mocht dan wel bevrijd zijn van Nathans terreur, dat deed echter niets af aan Cowells tirannie. Liam wist niet of het gedrag van de leraar alsmaar vreemder werd, of dat dat slechts zijn verbeelding was. Feit was wel dat hij de haviksogen steeds vaker in zijn nek voelde priemen en zijn leraar af en toe furieus “feeën!” hoorde roepen.
Liam was niet de enige die er niet gerust op was. Ook Louis leek de leraar alles behalve te vertrouwen. Waar de meeste mensen Liams excuses, met als meestgebruikte “oh, dat komt van het internet” voor zoete koek slikten leek Cowell hem zelfs te verdenken als er helemaal geen magie in het spel was.
“Ik vraag me toch af wat het is met die Cowell,” dacht Louis hardop toen Liam een keer uit school kwam. “Hij gelooft heilig in feeën en vermoed dat jij ze hebt, zelfs als wij er voor één keer niets mee te maken hebben.”
“We kunnen moeilijk nog voorzichtiger worden, toch? Ik wens al niks op school, het enige magische is mijn broodtrommel, maar hij komt nooit in de kantine. Wat moet ik dan, jullie helemaal thuislaten?”
“Nee, dat is nergens voor nodig, lijkt me. Het is alleen dat zulke verdenkingen vaak al genoeg zijn om een feeënpeetouder weg te halen, maar dat is nu niet zo en dat vind ik vreemd.”
“Wat? Maar ik heb amper iets gedaan! Hoe had ik moeten voorkomen dan mijn extreem paranoïde leraar zijn waanbeelden op mij projecteert?”
“Haha, waanbeelden,” grinnikte Harry.
“Rustig, schatje, we zijn er nog steeds, toch? Hmm, we hebben die tijdsscooter nog. Misschien moeten we maar eens een tripje naar Cowells verleden maken.”
“Reizen door de tijd, woohoo!” riep Harry vrolijk.
Liams ogen lichtten meteen op. “Ja, dat is een geweldig plan! Laten we gaan!”
De tijdsscooter werd opnieuw tevoorschijn gehaald en Louis toverde spontaan een soort horloge tevoorschijn. “Alsjeblieft. Hiermee kun je Cowell altijd en overal vinden.”
“Tof, bedankt! Dus, waar gaan we heen?”
“Laten we eens beginnen bij een twaalfjarige Cowell, oké?”
“Ja, tof, de seventies!” riep Harry meteen. “Daar ben ik zeker in geen dertig jaar meer geweest!”
De motor werd gestart en met een druk op de knop zat Liam weer in de tijdsstroom.
Net zoals die keer dat ze naar de sixties waren geweest kwamen ze uit in een park. Meteen keek Liam op zijn horloge en hij zag een grote pijl die naar rechts wees met daaronder 25 meter. Hij keek in die richting en zag inderdaad een jongen met zwart haar. Het was onmiskenbaar de jongere versie van meneer Cowell. Meteen verstopte Liam zich achter een boom.
De jonge Cowell zat op het gras met zijn hoofd steunend op zijn handen. Hij was helemaal alleen en deed verder niets.
“Dus toen was hij ook al een beetje een vreemde snuiter,” mompelde Liam.
Cowell keek op zodra er een groepje meisjes langsliep. Middelpunt van de aandacht leek een wat steviger meisje te zijn met rood, krullend haar. Toen Liam nog wat beter keek herkende hij de directrice van zijn school erin: mevrouw Prescott.
Meteen stond de toekomstige leraar op en hij snelde zich naar het pad. Even verdween hij achter een boom, waardoor hij tot Liams frustratie aan zijn zicht onttrokken werd, want toen hij hem weer zag had je jongen een doos chocolaatjes in zijn hand. Hoopvol stond hij langs het pad, waar de meisjes even later langsrolschaatsten. Liam zag dat ze heel even bleven staan en hoorde ze luid lachen vlak voor ze weer verdergingen. Toen hij Cowell weer kon zien stond hij daar maar wat met hangende schouders en de doos chocolaatjes nog steeds in zijn hand.
“Vindt hij het gek dat ze niet in hem geïnteresseerd is?” vroeg Harry zich hardop af.
“Inderdaad. Zelfs toen was hij al een loser,” beaamde Liam, want hen beide een stomp van Louis opleverde.
“Het is ook niet alsof onze geliefde Danielle Peazer veel aandacht voor Liam heeft,” merkte de fee op.
“En wat wilde je daarmee zeggen? Ik ben geen gemene leraar met een obsessie voor feeën!”
“Want er is al veel aardigs uit je mond gekomen sinds je hier bent zeker.”
“Dat kunnen we van de jouwe ook zeggen,” snauwde Liam terug.
“Dames! Kalmeer!” siste Harry. “Hij komt terug.”
Dat leek inderdaad even zo, maar de jonge Cowell pakte slechts zijn fiets en reed erop weg. De doos chocolaatjes bleef achter op het grasveld.
Liam liep ernaartoe en pakte hem op. “Hé, dat zijn dezelfde chocolaatjes die in de wachtkamer van de directrice stonden!” merkte Liam op.
“Och, ze moet er toen ze jong was ook al verzot op geweest zijn. Of misschien heeft ze ze ontdekt door Cowell! Wat romantisch!” riep Louis.
“Alleen weet ik vrijwel zeker dat Cowell een nukkige vrijgezel is en de directrice niets met hem heeft – of hij moet de persoon zijn die haar regelmatig in een cabriolet afzet.”
“Verpest mijn headcanon nou niet!”
Dat was het moment waarop ze ontdekten dat Harry verdwenen was.
“Wat… Oh, geweldig!” zei Louis meteen. “Waar is die kwast?”
“Is hij niet gewoon achter een vlinder aan gevlogen, of iets in die geest?”
Louis schudde zijn hoofd. “Ja, dat kan. Ugh, het is ook altijd hetzelfde liedje!”
“Maar we kunnen onszelf toch gewoon naar hem toe poefen?” stelde Liam voor.
“Natuurlijk niet! We hebben geen idee waar hij is, stel je voor dat hij omringt is door mensen! Daar ben je dan mooi klaar mee, want dan staat Niall meteen op de stoep.”
“Een Cowell-horloge dan? Maar dan voor Harry.”
“Nou, daar heb ik niet voldoende magie voor. Voor een mens: oké, die kan zich op aarde bevinden gedurende een tijdsbestek van pak hem beet tachtig jaar. Een fee kan daarentegen overal in het universum bevinden, gedurende de gehele geschiedenis.”
“Maar je kunt dan toch een horloge maken voor een klein gebied? Ik neem aan dat hij nog steeds hier is.”
“Nee. Maar wacht eens, ik kan mijn stafje wel gebruiken als kompas! Harry’s stafje is namelijk zijn tweelingstafje.”
“Echt? Cool!”
“Ja toch?” De fee legde het stafje geconcentreerd op zijn vinger en het begon langzaam rond te draaien. Gespannen staarden beide toeschouwers ernaar. Na een paar rondjes lag hij eindelijk stil. “Laten we gaan!”
Het stafje leidde hen het park uit. Ze liepen door de straten van de stad terwijl ze het stokje geen moment uit het oog verloren.
“Weet je zeker dat we de goede kant op gaan?” vroeg Liam na een tijdje.
“Zolang die idioot z’n stokje bij zich heeft wel.” Louis’ toon verraadde de ontelbare keren dat dat niet zo was geweest.
Uiteindelijk zagen ze Cowells rode fiets voor een rood bakstenen huis staan. “Oh nee, denk je dat Cowell Harry heeft?” vroeg Liam verschrikt.
“Misschien heeft hij toch zijn stafje verloren…” mompelde Louis. “Maar kom op, het joch is twaalf. Er is vast niks ergs aan de hand.”
“Ja, Nathan is ook twaalf.”
“Maar Nathan eindigt ongetwijfeld in de bajes en Cowell is leraar geworden.” Het stilde zijn ongerustheid niet helemaal, maar hielp in ieder geval wel een beetje.
“En wat nu? Harry is kennelijk binnen, maar we kunnen onszelf moeilijk het huis in poefen, of niet?”
“Wat dacht je van aanbellen?” stelde Louis voor.
Liam schoot in de lach.
“Wacht? Dat lijkt me nog altijd de meest gangbare manier om iemands huis binnen te komen.”
“En wat dan? We kunnen moeilijk zeggen dat we vrienden van Cowell zijn, want die is thuis en zal het onmiddellijk ontkennen.”
Louis vloog naar het huis en keek door een paar ramen. “Zijn moeder ziet er aardig uit en is het geen theetijd?”
“Want ze laat natuurlijk twee vreemdelingen met rare kleren haar huis in en biedt ze thee aan.”
“Dat klinkt wel erg Brits, ja.”
“Voor iemand die er woont, baseer je je wel erg op de clichés.”
“Zolang ik mijn Harry maar terugkrijg.” Louis vloog langs de ramen van de hogere verdiepingen en toen hij bij het zolderraampje was aangekomen klonk er een luide vreugdekreet.
“Heb je hem gevonden?” vroeg Liam vrij overbodig. “En nu?”
“Gewoon naar binnen gaan, denk ik?”
“Wat? Maar hij is daar met Cowell, toch?”
“Ja, en met nog iemand anders.” Louis drukte zijn gezicht tegen het glas om het beter te kunnen zien. “Oh my gay! Dat is Simon Sparklefield!”
“Is het niet ‘oh mijn god’? En wie in godsnaam?”
“Simon Sparklefield! Het jurylid van Feeën Idol!” Er klonk nog een vreugdekreet en Liam dacht niet dat Harry die veroorzaakt had.
“Wat, zoals American Idol? Mijn god, jullie hebben toch niet serieus zo’n achterlijk programma daarboven, of wel soms?”
“Idol is niet achterlijk! Er zitten hele goede artiesten bij en kijk toch naar de eye candy, Liam!”
“Dat gaat een beetje lastig vanaf hierbeneden. Gaan we nou nog naar binnen of hoe zit dat?”
“Ja. Ja natuurlijk!” Louis zwaaide met zijn stafje en een tel later stonden ze in Cowells zolderkamertje.
“Wat krijgen we nou!” vroeg die meteen verbaasd.
“Hé, Louis. Kijk: Simon Sparklefield!” zei Harry opgewekt.
“Ik weet het!” riep Louis meteen, waarna hij meteen rood aanliep. “Ik bedoel: hallo, aangenaam kennis te maken.” En hij stak een hand uit naar het jurylid.
Die nam hem met opgetrokken wenkbrauw aan. “En jij bent?”
“Louis!” zei de fee.
“Mijn man,” voegde Harry daar stellig aan toe.
“En wie is die jongen daar?” vroeg Simon geïnteresseerd terwijl hij naar Liam wees.
“Dat is Liam! Onze petekind,” zei Harry meteen.
“Aangenaam kennis te maken, Liam,” zei Simon terwijl hij zijn hand uitstak. “Zeg, heb je toevallig ambities in de sterrenwereld? Want volgens mij zit er een heleboel potentie in jou!”
Liam zag Louis’ blik betrekken en Harry sprong enthousiast op en neer. “Ja, Liam. Doe het! Doe het! Dat zou zo gaaf zijn!”
De jongen schudde slechts zijn hoofd. “Nee, ik denk het niet.”
“Zing eens wat voor me? Volgens mij kun je dat best.”
Weer schudde de jongen zijn hoofd. “Nee, sorry. Ik heb het momenteel meer dan druk genoeg met mijn eigen zaken.”
“Nou, mocht je van gedachten veranderen, hier is mijn kaartje.” Liam voelde hoe het visitekaartje in zijn broekzak verscheen en knikte.
Cowell sloeg dit alles zwijgend vanaf de zijlijn gade.
“Hé, jij bent…” Liam besefte dat hij meneer Cowells voornaam helemaal niet wist en om hem nu Cowell te noemen… “Sorry, ik ben niet zo goed met namen. Hoe heet je ook al weer?”
“Simon,” zei de jongen schuchter.
“O ja, Simon! Aangenaam kennis te maken. Ik ben Liam. Die twee hebben me zo’n beetje meegesleurd. Is Simon jouw feeënpeetouder?”
De jongen knikte enthousiast. “Ja! En Harry en die roze zijn de jouwe zeker?”
“Harry en Louis ja.”
“Waarom heb jij er twee?”
Liam haalde zijn schouders op. “Soms komen ze gewoon per paar, denk ik. Zoals een peper en zout stelletje.” De jongen leek niet te weten wat hij moest zeggen, dus ging Liam zelf maar verder. “Dus, wat wil je later worden?”
“Jurylid, net zoals Simon!”
“En dat er dan gekke mensen je komen stalken, zoals Louis en Harry?”
“Ach ja, dat neem ik dan maar voor lief. Ik durf te wedden dat Geraldine me dan wel ziet staan!”
“Oh, dat meisje met de rode krullen?”
“Duh! Kom op, iedereen uit de wijde omgeving weet toch wie ze is?”
“Ja, vast. Ik kom niet echt uit de buurt.”
“Nee, dus lijkt het me weer de hoogste tijd om te gaan,” merkte Simons feeënpeetouder op.
Liam keek zijn duidelijk teleurgestelde peetouders aan. “Ja, dat lijkt me wel het beste. Het is nog een lang stuk naar huis.”
Harry en Louis vlogen overeind. “Nou, dan gaan we maar. Dag!” zei Harry.
“Ja, doeg!” voegde Louis daaraan toe.
“Liam?” vroeg Simon vanaf zijn bed.
“Ja?”
“Het was gezellig. Kom je nog eens terug?”
“Ach, ja, misschien. Als ik kan. Ik vond het ook gezellig.”
“Tot ziens dan.”
“Tot ziens!”
Met een zwaai van hun stafjes namen de feeën Liam weer mee naar het park, waar ze de tijdsscooter hen naar huis bracht.
Arme Cowell, dacht Liam toen hij die avond in bed lag. Komt er een persoon naar je toe waarvan je denkt dat het je vriend kan worden, vertrekt hij en laat hij nooit meer iets van zich horen. Hij vroeg zich af of Cowell misschien daarom zo’n hekel aan hem leek te hebben en viel toen in slaap.

Reacties: