FanFic.nl

Ruïne

1 februari 2009

Harry had geen witte kerst gekregen, dus ergens had hij gehoopt, misschien zelfs gedacht, dat hij in elk geval op zijn verjaardag sneeuwpret zou kunnen beleven.
Tegen het middaguur werd hij door zijn moeder zijn bed uitgeschopt en het eerste wat hij deed, was zijn gordijnen opzij schuiven. Tot zijn teleurstelling zag hij buiten nog geen vlokje sneeuw; alleen maar grauwe bomen, grijze straattegels en druilerige motregen.
Zuchtend liet Harry zich van zijn bed glijden en vervolgens liep hij naar beneden, de keuken in. Op tafel stond een chocoladecake op hem te wachten (de echte taart kwam pas met de visite, en dat was de week erna, omdat er om wat voor reden dan ook vrijwel niemand kon op de eerste februari), zijn moeder ernaast met een mes in haar handen. Gemma straalde hem tegemoet en ook Robin stond glimlachend op hem te wachten. En toch was hij teleurgesteld dat het niet sneeuwde.
‘Hé,’ moedigde Gemma hem aan. ‘Wees eens wat vrolijker! Je wordt maar één keer vijftien, hoor.’
‘Jawel,’ antwoordde Harry, ‘en de weerman houdt daar niet eens rekening mee. Het sneeuwt gewoon niet.’
‘De cake wordt er niet minder lekker door, hoor,’ beweerde Anne, waarop Robin haar goedmoedig toelachte.
‘Nee,’ zei Harry, terwijl hij een glimlach tevoorschijn toverde. ‘Kom maar op, dan.’
‘Zo mag ik het horen!’ grijnsde Anne, terwijl ze het mes in de taart zette. Ze sneed een royaal stuk af en schoof het Harry toe, maar die schudde zijn hoofd. ‘Mam, dan word ik dik!’ riep hij, maar wel met een speelse ondertoon in zijn stem.
‘Nou, dan neem ik het wel,’ bood Gemma aan, waarna ze de delicatesse onder Harry’s neus vandaan trok.
‘Gemma!’ riep Anne verwijtend uit, maar haar dochter had zich al op een stoel geïnstalleerd en schoof de eerste hap cake naar binnen. ‘Nou, gefeliciteerd hoor, broertje,’ sprak ze, met volle mond. ‘De taart heb je in elk geval goed gedaan.’ Ze glimlachte naar hem, wetend dat Harry zelf totaal geen bijdrage had geleverd aan het maken van het gebak.
‘En hoe wil je je verjaardag precies vieren, Harry?’ vroeg Robin geïnteresseerd, zodra ze allemaal met een plak cake voor hun neus aan de keukentafel zaten.
‘Ik ga naar Zayn,’ lichtte Harry toe.
‘Wat?’ vroeg Anne ontzet. ‘Maar lieverd, en wij dan? Wil je je verjaardag niet met ons vieren?’
‘Dat doe ik nu toch?’
‘Jawel, maar... Hoe laat ga je?’
‘Over een half uurtje.’
‘Maar je was gisteravond ook al bij Zayn. Je bent altijd bij Zayn. Kun je niet op je verjaardag gewoon bij ons blijven?’
‘Zayn is net zo vaak hier, hoor.’
‘Jawel, maar… Jullie zitten zo aan elkaar vastgeplakt.’
‘Ja,’ beaamde Harry, want dat viel simpelweg niet te ontkennen.
‘Kun je niet – ’
‘Nee, ik kan niet hier blijven. Ze verwachten me.’
‘Ze?’
‘Ja, je weet wel. Zayn, Louis.’
‘Oh ja.’
‘Dus.’
‘Je kunt ze toch afbellen?’
‘Ze hebben taart voor me gebakken.’
‘Ik ook!’
‘Nou, die eet ik toch zeker ook gewoon op?’
Anne sloot haar ogen, zuchtte, opende haar ogen weer en zei: ‘Nou, vooruit dan maar. Eet je wel thuis?’
‘Ja, ik ben jarig! Ik verwacht een feestmaal, hoor.’
‘Dat dan weer wel,’ mompelde Anne, maar de enige reactie die ze daarop kreeg was een hand van Robin, die een bemoedigend klopje op haar dijbeen gaf. Ze had er moeite mee haar kleine jongen los te laten – altijd al gehad. Gelukkig wist Harry dat ze haar best deed en dat ze het beste met hem voor had, dus ondanks de wrijving werd de vrede in huis prima bewaard. Het hield echter niet weg dat de rest van de cake in stilte werd opgegeten.

Tegen de tijd dat Harry bij de ruïne aankwam, was de motregen overgegaan in doorsnee regen. Harry was dan ook helemaal doorweekt toen hij zich bij Louis voegde, en Louis was al minstens net zo nat.
‘Hey,’ groette Louis.
‘Hey,’ weerkaatste Harry de groet. Vrijwel direct erachteraan vroeg hij: ‘Waar is Zayn?’
Louis grinnikte zachtjes, maar niet helemaal gemeend. ‘We vroegen ons al af hoe lang het zou duren voor je dat ging vragen. Damn it – ik had gezegd dat je eerst vijf minuutjes zou wachten of hij misschien uit een boom zou komen springen of zo. Zayn zei dat je het nog geen minuut uit zou houden.’
Harry grinnikte eveneens, maar doordat Louis’ gegrinnik niet geheel oprecht was, had hij zelf ook moeite met de oprechtheid. Was er iets mis? Waarom was Zayn er niet?
‘Hij kent me beter dan jij,’ concludeerde Harry. ‘Verrassing. Maar even serieus, waar is ‘ie?’
‘Thuis,’ bekende Louis terneergeslagen.
‘Maar ik ben jarig! Gisteravond zei hij nog dat hij zou komen, en –’
‘Hij is ziek geworden vannacht, mam weigerde hem naar buiten te laten gaan.’
‘Nee, nee, nee. Toen ik wegging was ‘ie nog kiplekker.’
‘Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ‘ie geen zin had?’
Harry schudde zijn hoofd, sloeg zijn ogen neer. ‘Dat ‘ie in de struiken verstopt zit met m’n taart en dat ik hem moet zoeken, en dat ik anders m’n cadeautje niet krijg, zoiets,’ bekende hij.
‘Nee,’ sprak Louis op meelijdende toon. ‘Hij is er niet, Hazz. Hij komt ook niet.’
Harry zuchtte, keek Louis aan en glimlachte waterig naar hem. Uiteindelijk kon hij er ook vrij weinig aan doen.
‘Ik heb wel je taart bij me,’ offerde Louis.
‘Dus Zayn was wel gezond genoeg om te bakken?’
‘Ja... Hij wilde ook per se mee hierheen, geloof me, maar mam liet hem gewoon niet gaan. Koud, regenachtig, je weet wel.’
‘Jullie hadden kunnen bellen, dan was ik naar jullie toegekomen.’
‘Mam wilde niet dat je ook ziek werd.’
‘Ja, want gisteravond droeg ‘ie vast dat virus nog niet bij zich en –’
‘Ik weet het ook niet, Harry,’ onderbrak Louis hem. ‘Wil je je taart nog proeven, of zal ik ook maar weggaan? Het is niet dat ik hier gekomen ben om gezeur te horen over dat Zayn er niet is.’
‘Nee, sorry, ja.’
‘Nee, ja, wat?’
‘Ik houd al op, haal de taart maar tevoorschijn.’
Louis gehoorzaamde; haalde een plastictasje uit zijn rugzak en daaruit dan weer een tupperware doos. Toen hij het deksel eraf haalde, kwam de heerlijke geur van pas gebakken chocoladetaart Harry al tegemoet en hij voelde het water al in zijn mond lopen, toen Louis verder ging met praten: ‘Ik heb wel eens gedacht dat jullie iets hadden, samen, weet je dat? Zo erg zitten jullie aan elkaar vastgeplakt.’
‘Ja, dat zei mam vanochtend ook al.’
‘Nou, geef ‘r eens ongelijk.’
‘Nee,’ stemde Harry in, ‘maar het is niet zo.’
‘Ik weet het.’
Vervolgens viel het weer stil, terwijl Louis de taart aansneed. Hij had geen bordjes bij zich, een geen vorkjes, dus moesten ze het met hun handen eten. De kruimeltjes belandden op de zachte mosgrond van het bos en vermengden zich met de oude, bruine bladeren die er al lagen. Het was net alsof ze er hoorden, er altijd al geweest waren. Er altijd zouden zijn.
‘Vinden jullie het niet vervelend?’ vroeg Louis na een poosje. Harry moest even nadenken waar ze het ook al weer over gehad hebben, reageerde daarna: ‘Dat mensen denken dat we samen zijn? Nee, waarom? We kunnen er wel om lachen.’
‘Nee,’ verbeterde Louis, met zijn ogen strak op het stukje taart in zijn handen gericht. De regen druppelde er zachtjes op, liet donkere vlekjes achter. ‘Dat ik er altijd bij ben.’
‘Nee, dan zouden we je niet om ons heen tolereren.’
‘Uit medelijden. Ik ben zijn broer, wat moest ‘ie dan?’
‘In het begin, misschien, ja. Maar daarna niet meer.’
‘Weet je het zeker?’
‘Zeker, Lou.’
Louis knikte en werkte de rest van zijn taart naar binnen. Harry volgde zijn voorbeeld en het duurde niet lang voor ze de spullen weer inpakten en richting huis vertrokken. Het regende steeds harder en Louis leek uit zijn doen, om wat voor reden dan ook. Harry ook – omdat Zayn er niet was. Op zijn verjaardag. Voor het eerst in zes jaar.

Sorry dat het zo lang duurde, de wedstrijd ging even voor. Maar die is voorlopig (voor mij) weer wat minder intensief, dus kan ik hier weer mee aan de slag.

Reacties: