FanFic.nl

Secrets about his dead

De begrafenis

“Ik wil iedereen van jullie bedanken voor de ongelofelijke steun in deze moeilijke periode.
Iedereen weet wat voor een ster mijn vriend was. Niet alleen een ster die in de bladen staat en concerten geeft met zijn band. Nee een ster als in een geweldige vader, een geweldige vriend, kortom een geweldig persoon.”� Ik slik even wat tranen weg. Afscheid de pijn. Ik kijk naar iedereen die daar zit. Iedereen die hem zo goed kende. Ik zucht even en vervolg dan mijn verhaal: “Naast die bekende jongen was hij een heel normaal persoon. Buiten de band was hij gewoon zichzelf. De man van wie ik hield. De vader die er altijd was voor zijn dochter. Hij was altijd zo trots op haar. Ook al was het moment dat ze er kwam niet zo gelukkig. En ook al is ze nog zo klein. Hij had het er maar over hoe slim ze al was. En hoe beroemd ze later zou worden. Hij zei altijd dat Tokio Hotel in het niets zou vallen bij haar band. Hij had haar hele leven al gepland. Hij had alles klaar. En juist hij zal nooit weten hoe haar eerste schooldag is, haar eerste vriendje, de eerste keer dat ze uitgaat, haar diploma, universiteit, haar huwelijk, dat zij kinderen krijgt. En misschien zelfs haar eigen band. Zelfs ons huwelijk was hem niet gegund. Hij zou gewild hebben dat de band doorging. Ter nagedachtenis aan hem. Hij sprak er wel eens over. En dan zei hij: “schat als er ooit iets met mij gebeurt neem dan mijn plek in in de band. Jij bent de enige die ik daarin vertrouw.”� En dat gaf mij altijd zo’n goed gevoel. Hij hield echt van me. En ik van hem. Nooit zal ik hem kunnen vergeten. Als ik naar onze dochter kijk zie ik hem. Zijn ogen die altijd boekdelen spraken, zijn zachte lippen die de woorden zo mooi konden zeggen, zijn karakter wat onvergeetbaar is. Nooit zal, kan en wil ik hem vergeten. Ondanks dat we vandaag afscheid nemen is dit voor mij geen afscheid. Hij zal altijd bij me zijn. In mijn hart, mijn gedachte, mijn herinnerring, in onze dochter. Zijn dood was zo onverwachts. We hadden samen zoveel plannen, net een huis gekocht en we zouden gaan trouwen. We zouden alles veilig stellen voor onze dochter. En dan ineens pas boem en weg. Het is allemaal nog zo onwerkelijk. Het idee dat de band nooit meer met hem zal optreden. Dat mijn dochter nooit haar vader kent, dat zijn ouders hun zoon kwijt zijn, de jongens hun vriend, de fans een van hun idolen. En ik de liefde van mijn leven.”� Ik wil nog zoveel meer zeggen maar het gaat gewoon niet. Bill komt naar voren en slaat een arm om me heen. Hij kijkt naar de mensen die er zijn en zegt dan: “Ik denk dat Kirsten eigenlijk alles al gezegd heeft. Hij was een normale jongen. Anders dan de pers altijd zei. Gewoon een lieve jongen. Gustav, Georg Tom en ik zijn een heel hechte groep geworden. We brachten weken achtereen met elkaar door. We begrepen elkaar en konden elkaar soms ook met rust laten als we zagen dat dat nodig was. Toen hij Kirsten ontmoette was hij zo gelukkig. Hij zei dat ze anders was dan alle andere meiden. En dat is ze ook. En toen hij vader werd. JE had zijn gezicht moeten zien toen hij het ons vertelde. Die blik onbetaalbaar. En al was het tijdstip niet zo gelukkig hij werd vader en dat was voor hem het allerbelangrijkste. Hij hield van zijn dochter vanaf het eerste moment dat hij haar zag. En in het begin toen Kirsten net bevallen was en ze samen met de baby niet meeging op tour hing hij zoveel mogelijk aan de telefoon en zaten ze te msnen met cam. Hij deed alles om zijn dochtertje te zien. Wij zullen doen wat hij wou. Wij zullen Kirsten helpen met de opvoeding van hun dochter, we zullen de band voortzetten met Kirsten in zijn plaats. We zullen er zijn voor datgene wat voor hem zo belangrijk was. We zullen zijn idealen nastreven en proberen zijn dromen uit te laten komen.”�
Bill slaat een arm om me heen en neemt me mee naar de plek waar we zitten. Sunny zit op gustav’s schoot. Ik neem haar van hem over. Dan staat Gustav op en loopt naar voren toe.
Hij stelt de microfoon even en zegt dan: “Niets zal meer hetzelfde zijn. Zonder hem word de wereld anders. We zullen hem missen. Woorden kunnen niet uitdrukken wat hij voor ons allen betekend heeft. De wonden zijn nog te vers. Je zoekt naar antwoorden op vragen maar die lijken er niet te zijn. Wat deed hij daar? Waarom was hij niet thuis zoals normaal? Wie belde hem op? Je wilt van alles weten. En als je dan de roddels leest dat hij een ander zou hebben maakt dat je boos. Hij hield onvoorwaardelijk van Kirsten wat zijn geschiedenis ook was. Zij was anders. Zij was de reden dat hij in liefde geloofde. En doordat hun relatie zo sterk was hebben ze bewezen dat liefde bestaat. Die twee betrappen op ruzie was onmogelijk. Als ze die al hadden was het zo uitgesproken. Nee, het was ware liefde tussen die twee. We zullen hem allemaal missen.”�
Gustav komt weer teruggelopen. Ik heb nooit geweten dat hij zo goed was met woorden. Ik kijk even naar Bill. Je kunt de pijn zien aan hem. Ook niet zo onlogisch. Het moet voelen alsof een deel van hem ook gestorven is. Ik zie Georg opstaan en naar voren lopen. Hij pakt ene papiertje en legt dat neer. Dan kijkt hij op en zegt: “Als je zoveel geluk hebt gehad als wij hebben dan ga je anders in het leven staan en zeker Tom. Hij genoot van alles. En van elk meisje. Dat weten we allemaal. En zoals Bill al zei toen hij Kirsten ontmoette was het anders. Dat merkte je aan alles. Hij gedroeg zich anders, had het alleen nog maar over haar. En had het voor het eerst over hoe hij zijn toekomst zag met een meisje. Vanaf dat moment wisten we het alle drie wel zeker. Kirsten werd een blijver. En geen van ons had daar problemen mee. Wat Tom ook deed ze steunde hem onvoorwaardelijk. Wat voor doms hij ook wou gaan doen. Als ik wel eens met Tom sprak dan had hij het erover dat hij het zo getroffen had. Dat hij voor geen goud weer elke dag een ander meisje wou hebben. En dat hij het zichzelf nooit zou vergeven als hij Kirsten pijn deed. En voor het eerst in zijn leven meende hij dat. Dat zag je gewoon in zijn ogen. Het is een verlies, een verlies van een liefde, een vader, een zoon, een broer, een vriend. Maar bovenal een verlies van een geweldige jongen.”�
Georg stopt het blaadje weg en komt terug gelopen. Simone staat op. Haar wangen zijn nat van het huilen. Ze gaat staan. Ook zij pakt een blaadje. Dan kijkt ze op en zegt: ‘Als moeder waarschuw je je kinderen. Je wilt ze beschermen tegen al het kwaad. En als ze dan zo vaak van huis zijn dan kun je dat bijna niet. Dan wordt het zwaar. Toen tom thuiskwam na de zoveelste tour zei hij dat hij mij even moest spreken. Op dat moment schrok ik me rot. Maar hij keek me aan en zei toen: ‘Mam, ik heb haar gevonden.”� Ik reageerde verbaasd en vroeg wie hij bedoelde. Zijn antwoord was dat hij het meisje van zijn dromen gevonden had. Nou had ik hem dat vaker horen zeggen. Maar dit keer voelde het alsof hij het meende. Ik wou haar wel eens zien. En toen die dag daarna kwam ze. Zodra ik haar zag was ik er zeker van dat tom het meende. Zoals hij met haar omging. En zoals hij over haar sprak tegen mij, Gordon, bill of wie dan ook. Een en al lof. Zijn stem vol bewondering. En tom veranderde. Hij werd betrouwbaar. En hij werd zorgzamer. Hij begon meer op bill te lijken. Het werd steeds duidelijker dat ze een tweeling waren. Toen Kirsten een paar maanden in Amerika zat is hij zoveel mogelijk heen en weer gevlogen. En optredens in Amerika wou hij maar al te graag. Gewoon om bij haar te kunnen zijn. Ze leefde gelukkig samen. En wat mij verbaasde is dat ze het al die tijd geheim wisten te houden. En dat was in hun voordeel. Ze waren gewoon een verliefd stelletje. Zonder pers, beroemdheid en fans. Gewoon twee verliefde mensen in de bloei van hun leven. Ik weet nog de dag dat tom kwam vertellen dat hij vader werd. Eerst zou ik het moeilijk hebben gevonden. Maar nu niet. Ze hadden net een nieuwe cd uitgebracht en net een nieuwe tour gepland. De timing kon eigenlijk niet slechter maar het maakte hem niet uit. Sunny was een teken van hun liefde. Tom zei altijd dat ze Sunny heette omdat ze zijn zonnetje was. Alles leek perfect. Perfect en gelukkig. Maar tom wou het allemaal nog mooier maken. Hij vroeg Kirsten ten huwelijk. Ze zei ja en alles was perfect. Tom kwam bij me en zei toen dat zijn sprookje compleet was. Als hij nog een kind gekregen zou hebben was het alleen maar mooier geworden. En juist op het moment dat alles zo mooi en perfect lijkt. Juist op dat moment werd tom op brute wijze uit onze levens gehaald.”�
Simone pakt het blaadje op en loopt weg. Ik wil het nog zeggen. Ik moet het zeggen. Ik geef Sunny aan simone. Bill loopt met mij mee naar voren toe. Ik ga staan. Ik haal even adem en zeg dan: ‘Simone had het over sprookjes. Als sprookjes bestaan dan bestaan wonderen ook. Dat ik tom ontmoette was een wonder. Dat hij van mij hield zoals ik van hem hield een nog groter wonder. En Sunny was het grootste wonder. En juist na al die wonderen zat het ons tegen. 8 maanden voor ons huwelijk. 8 maanden nog maar. Maar er was iets dichterbij. Vandaag op deze dag wouden tom en ik het vertellen tegen iedereen. Maar het mocht niet. We mochten het gewoon niet zeggen. Daarom is dit nog zwaarder om te zeggen. Ik weet niet hoe ik het moet brengen. Tom en ik waren zo blij met Sunny. Vaak spraken we over nog een kindje. En altijd zeiden we dat dat later nog kon. Dat er nog zat tijd zou zijn. Maar zo lang is het leven niet. Een paar maanden geleden kwam een goede vriend van mij om het leven. Tom steunde me en we hadden het nogmaals over kinderen. Het leven is niet altijd lang. Het is om voor je er erg in hebt. We besloten het te proberen. En het lukte. We hadden vandaag bekend willen maken dat ik 4 maanden zwanger ben. Over 5 maanden zou tom vader geworden zijn. Waarom mag hij er niet bij zijn? Waarom mag hij niet nog een keer zo trots zijn? Waarom?”� Tranen stromen over mijn wangen. Ik zie mensen me verbaasd aan kijken. Ik hef mijn hoofd op en kijk naar bill. Hij wist het. Tom had het hem verteld. Ik schraap al mijn krachten bij elkaar. Dan zeg ik: ‘Ik snap dat mensen niet weten wat ze nu moeten. Condoleren? Feliciteren? Beide? Ik weet het zelf niet. Ik heb geen idee meer. Ik ben leeg. Op het moment dat tom stierf nam hij een deel van mij mee. Toen tom net overleden was, was bill bij mij. Hij wist het. Bill vroeg hoe ik over het kindje dacht. En de enige manier waarop ik het kan zien is positief. Tom heeft opnieuw een deel van zichzelf aan mij toevertrouwd. Opnieuw iets waardoor ik hem kan herinneren. Opnieuw een deel van hem die zijn droom kan waarmaken. En ik zal er alles aan doen om onze kinderen te laten zien wat voor een geweldige man hun vader was. Hoe lief, zorgzaam, maar ook hoe hij in zijn verleden was. Mensen kunnen veranderen. Tom is daar een voorbeeld van. En al is hij er nu niet meer. Hij zal altijd in de harten van miljoenen mensen zijn. Maar dan gewoon als die s*exy gitarist. En niet als vader, geliefde, broer, kind, vriend.”�
Ik draai me om en loop naar de kist toe. Het deksel is dicht. Ze zeiden dat dat beter was dat zijn lichaam gewoon zowat geheel verbrand was. Ik leg mijn hand even op de kist. Dan komen georg, gustav en andreas naar voren om de kist te dragen. We lopen in een stoet naar de auto toe. Ze zetten de kist erin. Dan stappen de jongens, Sunny, Simone, Gordon en ik in de auto die er direct achteraan gaat. Er is een soort parcours afgezet. Er staan enorm veel fans langs de route. Het lijkt niet op te houden. Het is hartverwarmend om te zien. Het laatste stukje moet gelopen worden. Als we uitstappen hoor ik gegil van de fans. De jongens tillen de kist opnieuw. Ik heb Sunny op mijn arm. Ze kijkt om zich heen en snapt er niet veel van. Logisch voor een kind van ongeveer een jaar oud. De fans staan tot aan de ingang van de begraafplaats. Vlak voordat we er zijn kijk ik Simone aan. Ik zeg tegen bill dat de jongens even moeten stilstaan. Ik geef Sunny aan Gordon. En samen met Simone ga ik helpen de kist te tillen. In een rustig tempo lopen we de begraafplaats op. Als we bij het graf zijn zetten we de kist op een plank. Ik neem Sunny weer over van Gordon. Bill komt bij me staan en slaat zijn arm om me heen. We kijken toe hoe de kist langzaam wegzakt de diepte in. Dan pak ik de schep en gooi er een flinke schep aarde op. De rest doet hetzelfde. En langzaam gaat iedereen weg. Maar ik wil niet weg. Als ik ga is het echt afscheid. Dan is hij weg. Niet uit mijn gedachte, mijn hart en herinneringen. Maar als ik wegga dan moet ik accepteren dat hij er niet meer is en dat wil ik niet. Simone en Gordon zijn inmiddels al weg en hebben Sunny meegenomen. Gustav, Georg en Bill staan op een afstandje.
Na een tijdje komen ze naar me toegelopen. Bill helpt me overeind en zegt : ‘Kom we moeten gaan.”� Nog steeds huilend verlaat ik de begraafplaats. Hij heeft een mooi rustig plekje behoorlijk achteraan en redelijk verscholen. Ik wil niet dat er telkens fans bij zijn graf rondhangen. Als we voor de begraafplaats staan zijn er nog steeds een heleboel fans. Ik kijk de jongens aan en zeg dan: ‘Kunnen we lopen teruggaan?”� De jongens knikken. Lopend leggen we hetzelfde af als dat we net met de auto gedaan hebben. De mensen roepen lieve dingen. Alle vier pakken we wat dingen aan die mensen aan ons willen geven. Ik zie dat het veel brieven zijn. Die kunnen ze ook opsturen naar het postadres van de jongens. Het gaat veel leeswerk worden. Maar dat heb ik er voor over. Uiteindelijk komen we aan bij de plek waar iedereen net sprak. We leggen de spullen weg en gaan dan naar binnen. Er is nog iets te eten. En mensen kunnen napraten. Binnen zoeken we met z’n vieren Simone en Gordon op. Ik neem Sunny over en hou haar stevig vast. Na een paar uur is het afgelopen. DE DAG is nu voorbij. Het afscheid geweest.

Reacties:

Cuppycake zei op 10 aug 2009 - 10:09:
omg ik heb lopen janken

Zo zielig ik hoop dat tommie in RL nog lang niet dood gaat of een van de jongens anders ga ik heel erg huilen

Xx Mijj!!