FanFic.nl

TVDGZV

Voetbal en schaken

Als ze in de Grote Zaal aangekomen zijn lopen ze naar hun tafel. Daar zien ze Daniel en gaan bij hem zitten. Janine weet niet dat Loes Lesley leuk vind, maar ze heeft wel een vermoeden. Daarom gaat ze naast Daniel zitten, Loes en Lesley gaan tegenover hun zitten. Terwijl ze gaan zitten praten ze door over voetbal, ze hebben het over hun favoriete positie. Als Daniel dat hoort vraagt hij: ‘Waarom hebben jullie het over voetbal?’
‘Omdat voetbal cool is,’ zegt Lesley.
‘Klopt,’ zegt Janine daarmee instemmend. Daniel kijkt alsof ze net hebben gezegd dat ze Zwadderaars cool vinden. Loes begint te lachen.
‘Ik vind het maar stom, er is toch niks leuks aan. Er is maar een bal, twee rare doelen en er zijn vet te veel spelers.’
‘Hoezo “rare doelen”?’
‘Ze zijn vierkant, en ze staan op de grond!’
‘Waar zouden ze anders moeten staan, bij voetbal heb je geen bezems.’
‘Dat is ook stom.’
‘En hoezo “vet veel spelers”? Het zijn er maar elf.’
‘Per team.’
‘Ja, dat is waar. Maar jij vind het stom omdat je het niet gewend bent.’
‘Dat maakt niks uit. Janine vind het toch ook “cool”, en die is het ook niet gewend.’
‘Ben jij het niet “gewend”?’ vraagt Lesley aan Janine.
‘Nee, mijn ouders zijn allebei volbloed.’
‘O, hoezo weet je dan wat voetbal is?’
‘Loes heeft me er over verteld in de trein, en toen we hier op Zweinstein kwamen.’
‘Dus je hebt het nog nooit gespeeld?’
‘Na, niet echt. We hebben wel een beetje overgeschoten in de slaapzaal.’
‘Hoe dat dan?’
‘Nou, Loes had een bal mee, en die hebben we opgeblazen. Toen hebben we een beetje opgeruimd, dan heb je aardig wat ruimte.’
‘Oké, slim.’
‘Gaan jullie nog eten?’ vraagt Daniel. Janine, Lesley en Loes hadden tijdens het praten nog niks gegeten, terwijl Daniel al klaar was.
‘Hoezo?’ vraagt Loes.
‘Omdat jullie nog niks gegeten hebben.’
‘O ja. En we moeten ons ook nog opgeven voor voetbal,’ zegt Janine, ondertussen begint ze te eten.
‘Ja. O, Lesley, weet jij waarneer dat is?’
‘Nee, het was geloof ik nog niet duidelijk waarneer de andere klassen naar Zweinsveld gaan.’
‘Ach, dan vragen we het zo wel even.’
‘Ja, ja. Ga nou maar eten,’ zegt Daniel ongeduldig. Ze gaan snel eten en lopen als ze klaar zijn de Grote Zaal uit.
‘Waar is het kantoor van professor Banning eigenlijk?’ vraagt Loes.
‘Eh, ik weet het niet,’ zegt Janine.
‘Ik ook niet,’ zegt Lesley.
‘Ik wel,’ zegt Daniel.
‘Echt? Hoe weet je dat?’ vraagt Janine.
‘Omdat ik soms oplet, in tegenstelling tot jullie.’
‘Wat heeft dat met opletten te maken?’ vraagt Janine een beetje kattig.
‘Professor Banning heeft vorige les verteld waar zijn kantoortje is, voor als iemand vragen heeft,’ zegt Daniel uitdagend. Janine wou wat terug zeggen maar Lesley komt snel tussen beide.
‘He, zullen we er nou maar naar toegaan. Anders komen we straks niet op tijd voor de les.’
‘Oké,’ zegt Daniel.
‘Waar is Loes?’ vraagt Janine, om zich heen kijkend opzoek naar Loes. Ze staat een paar meter verderop met een schilderij te praten. Janine loopt naar haar toe en zegt tegen het schilderij: ‘Ze praat een andere keer wel verder.’ Dan trekt ze Loes mee naar de anderen.
‘Wat HEB jij toch met die schilderijen?’ vraagt Janine.
‘Weet ik veel, ze zijn aardig.’
‘Dus, zijn wij niet aardig dan?’ zegt Janine, die nog steeds een beetje kattig is door Daniel’s opmerking.
‘Natuurlijk niet. Maar ik mag toch wel aardig doen tegen de schilderijen?’
‘Dat mag wel. Maar de schilderijen, en wij ook, weten nu al wel dat je aardig bent hoor,’ zegt Lesley. ‘Maar daar hebben we nu niet echt tijd voor,’ vervolgt hij dan.
‘Nee, ik wil niet te laat komen voor Toverdranken,’ zegt Daniel.
Janine mompelde iets wat verdacht veel klonk als studiegek en Loes moest lachen. Ze weet dat Janine niet zo van school houd, dat is ook best wel duidelijk want ze is vorig jaar blijven zitten. Daniel daar in tegen is dol op school, zijzelf vind school niet zo erg. Als ze een leuke klas heeft vind ze school niet erg.
‘Ga jij maar voor, jij kent de weg,’ zegt Janine tegen Daniel.
Daniel loopt ergens heen en de andere drie lopen achter hem aan. Als snel zij ze bij het kantoortje en Daniel klopt aan. Als er binnen word gezegd gaan ze naar binnen.
‘Goede morgen. Wat kan ik voor jullie betekenen op deze vroegen ochtend?’ vraagt professor Banning.
‘U ook een goede morgen,’ zegt Daniel beleeft, hij is altijd beleeft tegen leraren.
‘We zouden ons graag willen opgeven voor voetbal, meneer,’ zegt Loes.
‘Oké,’ zegt professor Banning en hij loopt naar zijn bureau toe.
‘Wat zijn jullie namen?’ vraagt hij als hij achter zijn bureau ziet.
‘Janine, Lesley en Loes. We zitten in het eerstejaar,’ zegt Loes.
‘Oké, ga jij niet mee?’ vraagt professor Banning tijdens het opschrijven van hun namen aan Daniel.
‘Nee, meneer. Ik kan niet voetballen, ik wist niet eens wat het was,’ antwoord Daniel.
‘Je kunt ook gaan kijken als je wilt.’
‘Het zou leuk zijn als dat kan.’
‘Natuurlijk kan dat, ik zal het noteren.’
‘Professor, weet u ook wanneer dat voetballen is?’ vraagt Janine.
‘Natuurlijk, het is komend weekend op zaterdag.’
‘Oké, dank u. Een fijne dag nog verder, professor,’ zegt Daniel en hij loopt naar de deur.
‘Dag professor,’ zegt de rest ook en ze lopen ook naar de deur.
‘Ja, jullie ook nog een fijne dag verder.’ Als ze het kantoortje uit zijn vraagt Janine tegen Daniel: ‘Waarom praat jij altijd zo netjes en beleeft?’
‘Waarom praat jij nooit netjes en beleeft?’ vraagt Daniel als reactie op die vraag.
‘Waarom zou ik. Nou wat gaan we nu doen?’ vraagt Janine terwijl ze weg lopen bij het kantoortje.
‘Ons klaar maken voor de les,’ zegt Daniel.
‘Geen zin in. Wat wil jij doen, Loes?’ vraagt Janine.
‘Nou,’ zegt Loes en ze kijkt hoopvol naar de schilderijen die daar hangen.
‘Nee, we gaan niet met schilderijen praten.’
Loes kijkt sip en Lesley, die een beetje afgezonderd van de drie vrienden staat, moet lachen.
‘Waarom mag dat niet?’ vraagt Loes.
‘Gewoon niet. Lesley wat wil jij doen?’
Lesley, die niet had verwacht dat Janine wat aan hem zou vragen, kijkt verbaast.
‘Hoezo vraag je wat ik wil doen?’ vraagt hij.
‘Nou, jij bent toch bevriend met Loes, daarom dus,’ zegt Janine alsof dat het normaalste van de wereld is.
‘O, nou oké. Misschien kunnen we wat leuks doen in de leerlingenkamer, schaken ofzo,’ zegt Lesley een beetje verbaast nog.
‘Ja, dat kan wel. Beter dan met schilderijen praten, en al helemaal beter dan je klaar maken voor de les,’ zegt Janine en ze kijkt even naar Loes.
‘Kan ik er wat aan doen dat ik het leuk vind om met schilderijen te praten?’ vraagt Loes aan Janine omdat ze haar een beetje beschuldigend had aangekeken.
‘Daar kun jij niks aan doen Loesje, maar vind je het niet leuker om met mij te gaan schaken?’ vraagt Lesley terwijl hij een arm om haar heen slaat.
‘Ja, ik denk dat dat wel wat leuker is. Alleen kan ik niet zo goed schaken,’ zegt Loes die op dat moment blij is om het feit dat ze bijna nooit rood word of bloost. Ze ziet dat Janine een opmerking wil gaan maken over de arm die Lesley nog steeds om haar schouders had liggen en ze geeft haar een trap tegen haar been.
‘Ik leer je wel schaken,’ zegt Lesley die niets gemerkt had.
‘Oké, zullen we dan maar naar de leerlingenkamer gaan?’ vraagt Loes.
‘Ja,’ zegt Janine en ze geeft Daniel een duw. Daniel stond een beetje raar te kijken naar Loes en Lesley, maar als Janine hem een duw geeft zegt hij snel ‘ja’ en loopt richting de leerlingenkamer.
‘Zeg, Janine, Loes heeft toch niks met die Lesley?’ vraagt Daniel aan Janine terwijl ze door de gangen lopen. Loes en Lesley lopen achter hun te klieren, bij elk schilderij zo ongeveer vraagt Lesley voor de grap of Loes er nog mee wil gaan praten. Janine moet lachen en kijkt even achterom naar Loes en Lesley.
‘Zoals ze nu met z’n tweeën lopen lijkt het wel net hé,’ zegt Janine tegen Daniel.
‘Ja, en daarom vraag ik het jou ook. Loes verteld zo ongeveer alles aan jou.’
‘Klopt, maar ze heeft me niet verteld dat ze met Lesley heeft en zoiets zou ze me waarschijnlijk wel vertellen. Maar ze waren ook al bevriend voordat ze op Zweinstein kwamen hè, misschien kunnen ze daarom ook zo vet goed met elkaar op schieten. Zo ongeveer net als wij, alleen kennen hun elkaar al wat langer.’
‘Ja, maar nou ja ach, laat ook maar. Ik denk dat je wel gelijk hebt.’
‘Zo geef je dat ook eens toe?’ zegt Janine gemaakt verbaast en half lachend.
‘Ja, je hebt niet vaak gelijk maar oké. Zo we zijn er,’ zegt Daniel als ze bij het portret zijn, en ze lopen naar binnen. Zoals altijd geven de blauwe kleuren van de muur hun eerst een koud gevoel maar dat verandert snel, het is altijd aangenaam warm in de leerlingenkamer. Ze lopen naar de haar toen en gaan daar zitten, ze leggen alvast een schaakbord klaar. Dan komen Lesley en Loes ook binnen, ze liggen slap van het lachen en als ze bij hun zijn laten ze zich op de bank vallen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.