FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

A bridge.

Een flits en ze voelde zich ineens bevreid.
Ze leek te zweven. Toen werd het zwart voor haar ogen.
Haar lichaam viel met een klap op de grond. Haar grote bruine ogen keken in het niets, en zagen niet de schok, de blijheid om haar lichaam heen.
Niemand zag hoe ze uit haar lichaam vertrok naar het land van de doden.

Het was zwart om haar heen. Ze bewoog zich, het ging gemakkelijk. Gemakkelijker dan het behoorde te gaan. Ze deed haar hand voor haar gezicht, maar voelde niets. alsof haar gezicht en hand er niet waren. Ze fronste, wat was er aan de hand?
Ze probeerde een stap naar voren te doen en viel. Viel heel diep, er streek een windloze lucht langs haar heen. Eers had ze het niet door, maar langzaam kwam er een grijzige tint tussen al het zwart. Toen ze het door had probeerde ze er een patroon in te herkennen maar dat lukte niet. Het was alsof ze in water keek, helder, terugkerend zonder patroon, en zonder rand, in elkaar overvloeiend. Ze viel nog steeds. De grijstinten verranderde langzaam aan in nog lichter grijs, alsof er heel in de verte een licht was. Maar voor haar was het nogaltijd donker. Alsof ze door water langzaam naar het oppervlak kwam.
Ze liet zich meevoeren door de niet bestaande luchtstroom. Het duurde een tijdje voordat ze besefte dat het grijs steeds witter werd. Wat gebeurde er?
Nieuwsgierig keek ze er naar. Dat het ooit zwart was was ze al vergeten. Dat ze mens was deerde haar niet meer.
Het veranderde alsmaar door van zwart was het naar grijs gegaan, van grijs verandert in wit, en nu zag ze dat het wit veranderde in geel. Niet het geel van een lamp, maar was kaarslicht of het geel dat ze zou zien wanneer ze haar vinger in haar gesloten ooghoek zou drukken.
Het gele licht verdrong langzaam het zwart. En steeds meer licht omringde haar. En toen herinnerde ze zich alles.
Hoe ze gevochten had, tegen Molly Wemel, tegen iedereen. Hoe ze Hem geliefd had, aanbeden had. Hoe ze haar neef om zeep hielp. Hoe ze ontsnapt was uit de gevangenis, hoe ze er geleden had, hoe ze erin terecht was gekomen. Alles.
Naast dat alles uit haar leven voorbij schoot, voelde ze meer dan haar eigen emotie.
Daar waar zij vreugde had gevoeld in het martelen en doden van mensen, voelde ze pijn, onvoorstelbare pijn die ze niet herkende.
Ze vroeg zich af wat die pijn betekende. Hij verdween weer, en kwam met de zelfd eheftigheid terug bij alles wat ze zich herinnerde.
Hoe ze dooddoener was geworden. Hoe ze hem opgezocht had. Verachting voelde ze en wist dat al zijn toewijding naar haar een leugen was geweest. Deze keer voelde ze enkel verdriet. Verdriet om zijn leugens jegens haar. Ze herinnerde zich de trots van haar ouders en opnieuw werd ze bedrogen. Haar jaren op Zweinstein, een grote leugen van emoties. Was zij dan de enige die haar emoties altijd liet zien, als de waarheid?
De sorteringsceremonie. Hoe de hoed serieus had overwogen haar bij Griffoendor te plaatsen. Hoe ze daar heftig op geprotesteerd had. En dat hij haar daarom in Zwadderich had geplaatst. Hoe ze de toverwereld leerde kennen. Hoe ze leerde dat bloedzuiverheid hun hoogste goed was, en voelde opnieuw pijn, ditmaal van de bevalling van haar moeder. Nog eenmaal voelde ze pijn, maar nu van haar moeders pijn toen haar vader haar sloeg. En toen was er niets.
Ze haalde trillerig adem. Wat was die pijn geweest?
"Dag Bella," klonk er een lichte mannenstem achter haar, ze draaide zich om en zag een onbekende staan, die haar tegelijk bekend voorkwam. "Hallo..." zei ze afwachtend. "Ik ben Athariël," groette de persoon die naar haar toe kwam lopen. "Bent u een engel," vroeg ze vol met ontzag. Hij knikte, "Ja, Bellatrix," hij hielp haar overeind. "Ben ik dood?" vroeg ze toen hij haar begeleidde naar een pad dat ze nog niet eerder had gezien. "Ja," zei hij enkel en zweeg. Bella dacht na, "Als ik dood ben, hoe kan ik dan naast u lopen?"
"Omdat je lichaam enkel gestopt is met werken, maar je wezen wie je bent niet." antwoordde de engel die met zijn handen op zijn rug met haar meeliep.
"O..." Bella liet dit tot zich inwerken, "De dingen die ik me net herinnert heb...waarom herinner ik me die?" vroeg ze na een lange tijd voor een mens. Maar een korte tijd voor zij die het aardse achter zich hadden gelaten. "Omdat," antwoordde Athariël, "Je daarmee je aardse bestaan achter je hebt gelaten en je nu kan leren over de dingen die je gedaan hebt en wat je gevoeld hebt." Athariël opende een gouden poort die meer op een gordijn leek dan op een poort. Bella ging met hem mee. En wist nu dat ze in de hemel was. En griende om alles wat ze gevoeld had.
De vruegde.
Het verdriet.
De jaloezie.
De pijn.
Die van haarzelf, maar ook die ze anderen had aangedaan. En na een hele tijd voor haar gevoel voelde ze zich schoon gewassen. Ze voelde dat ze klaar was om te gaan. Haar les zou zijn het accepteren van de mensen, en vrede te bewaren tussen de mensen. "Wees veilig," zei de engel die naast Athariël stond. En gaf haar toen een duwtje in haar rug en ze viel.
De val was een nieuwe openbaring. Met een schok besefte ze waar ze heen ging en protesteerde niet. En daalde.
Maanden was ze er al. En toen werd haar nieuwe lichaam geboren. Opnieuw een meisje. "Lily Loena," hoorde ze mensen zeggen. "Haar naam zal zijn, Lily Loena Potter."
Een nieuw leven.

Reacties: