FanFic.nl

Mister Dangerous|| Liam Payne [Afgerond]

3~Are you sure you're seventeen?

Met een dreun opent de deur van de loods en stap ik naar binnen. ‘Yo! Iemand thuis?’ roep ik door de loods. Met een groot stuk pizza in zijn mond rolt Niall zijn ogen. ‘Dude, dit is zo’n beetje ons huis, wat denk je,’ zegt hij bijna onhoorbaar door zijn pizza en Ierse accent. Ik pak de pizza uit zijn handen en neem een hap. ‘Niet eten met je mond vol, dude. Je weet dat je dan onverstaanbaar wordt.’ Hij rolt zijn ogen weer en grijpt naar zijn pizza. ‘Na ah, mine now.’ Hij geeft me een trap tegen mijn scheenbeen en neemt me zodra ik in elkaar duik in een houtgreep. ‘Say again?’ Dreigend brengt hij zijn hand naar mijn haar en ik zucht. ‘Alsjeblieft heer Niall hier is je pizza.’ Tevreden pakt hij hem en geeft me dan een duw. ‘Ik weet niet waarom je het nog probeert, Zy.’ Ik haal mijn schouders op en loop verder de loods in. ‘Doe de deur dicht, lul!’ klinkt de stem van Josh. Ik kijk omhoog en zie hem in zijn gewoonlijke stoel zitten, die hoog aan het plafond hangt. Vraag me niet hoe hij er komt, want dat weet ik serieus waar niet. Ik steek gewoon mijn middel vinger naar hem op en loop verder. De meeste jongens van onze 40 tellende groep hangen hier rond, een paar hebben straatdienst. De meeste ken ik niet echt, Niall, Josh, Harry en Louis ken ik het beste. En natuurlijk hem. De baas. Ik schud mijn hoofd. Nog steeds kan ik niet begrijpen hoe een jonger iemand de macht kan hebben over zo’n grote groep. Een groep waarin veel oudere jongens zitten, maar nee. Hij is slechts zeventien en hij heeft alle macht. Ach ja, je hoort mij niet klagen hoor. Hij is goed, heel goed.

Ik loop langs een van de loungehoeken. ‘Ah gadverdamme, homo’s. Doe dat effe ergens anders.’ Ik pak een kussen op en smijt het naar de hoofden van Louis en Harry die hun tongen in elkaars strot aan het duwen zijn. Ze trekken terug en Harry steekt zijn tong naar me uit. ‘Je bent gewoon jaloers, Zy.’ Ik rol mijn ogen en steek mijn middelvinger op. ‘Ja tuurlijk joh, dream on.’ Mijn hoofd schuddend loop ik verder, op weg naar het kantoor. Uiteindelijk beland ik dan aan het einde van de loods, de plek waar het kantoor zit. Ik klop een paar keer stevig op de deur en wacht dan op het antwoord.

‘Kom maar,’ klinkt dan de stem van onze baas. Ik open de deur en stap naar binnen. Hij trekt net een shirt aan en loopt dan naar zijn bureau. Hij pakt een sigaret en steekt hem op, dan zakt hij neer op zijn stoel en legt zijn voeten op het bureau. Snel laat ik mijn blik door het vertrek glijden. Dit is eigenlijk zijn mini huis, er bevind zich hier een kleine slaapkamer, badkamer en keukentje. Het vertrek waar je in komt is een combinatie van een woonkamer en een kantoor. Tussen een paar kralenstrengen door, wat het hoofdvertrek scheid van de slaapkamer, zie ik een meisje tussen de lakens liggen. Ze knipoogt naar me en ik rol mijn ogen. ‘Weet je zeker dat je zeventien bent?’ vraag ik dan aan hem. Hij kijkt snel naar de slaapkamer en grijnst. ‘Positive.’ Ik knik en plof neer op de donkergroene bank. ‘Nou, Zy spill. Wat heb je ontdekt?’ Ik grijns naar hem en vouw mijn handen. ‘Dit ga je heel leuk vinden.’ Ontspannen blaast hij een sliert rook tussen zijn lippen door. ‘Oh ja joh?’ Ik knik en leun achterover. ‘Wolverhampton heeft sinds vandaag een nieuw meisje.’

Jade Maria Tearly

‘Ik ga naar boven, ik ben moe,’ meld ik aan mijn ouders. Beiden glimlachen lief naar me, maar het verbergt niet de angstige glinstering die zich al de hele avond in hun ogen bevind. Ik neem het ze niet kwalijk na wat ik ze heb verteld. Langzaam duw ik mezelf op van de bank en geef mijn beide ouders een kus op de wang. ‘Slaaplekker.’ ‘Slaaplekker,’ antwoorden zij mij. Ik loop de hal in en kijk of de deur goed op slot zit. Vervolgens sleep ik mezelf de trap op, vandaag heeft toch meer van me geëist dan gedacht. Ik loop mijn kamer in en loop meteen door naar de badkamer. Langzaam laat ik het bad vollopen en strip dan uit mijn kleren. Voorzichtig laat ik mezelf erin glijden en zucht opgelucht. Dan pak ik mijn dagboek erbij en terwijl het warme water me laat ontspannen begin ik aan het tweede stukje van deze dag.

Mijn gedachtes zijn sinds vanmorgen zo vaak veranderd. Eerst vond ik het toch wel leuk om hier te wonen, het huis is namelijk ontzettend mooi, met een mooi rieten dak. Ook mijn kamer is prachtig, met een mooie, ruime, moderne badkamer met bad en douche.
Maar toen kreeg ik iets te horen wat mij al dat liet vergeten. Blijkbaar wordt deze stad niet gerund door een burgemeester. Nou ja, eigenlijk wel, maar dat is alleen op papier. Malika, mijn nieuwe vriendin (denk ik), heeft me er alles over verteld. Ik ben bang nu, ontzettend bang. Bang voor wat me te wachten staat. Volgens haar is het niet veilig om alleen over straat te gaan, want hij zou overal oren en ogen hebben en voordat je het weet hebben ze je te pakken. Over wie ik praat?
Ik praat over Liam James Payne, de leider van de 40 man tellende groep die de stad runt. Hij is nog maar zeventien volgens Malika, onze leeftijd, maar hij heeft al ontzettend veel dingen gedaan die ik niet zal herhalen. Eigenlijk ben ik bang om dit op te schrijven, je weet maar nooit of hij dit ooit te zien krijgt. Oh god, nu heb ik mezelf nog banger gemaakt. Wat als hij echt mijn kamer binnenkomt? Wat als hij het leest? Wat als hij mij meeneemt?

Met trillende handen leg ik het boekje weg en zak dieper weg in het water, hopend dat het me zal kalmeren. Ik focus op mijn ademhaling en al snel neemt het trillen af. Opgelucht zucht ik en pak mijn dagboek weer op. Ik bijt op mijn lip en zet mijn pen weer op het papier, klaar om verder te schrijven.

Ander onderwerp; Het schijnt dat zijn groep ook oudere mensen bevat en toch heeft hij, een jongen van zeventien, de macht. Wat zegt dat eigenlijk over hem? Voor mijn ogen flitst alleen maar een beeld voorbij van een angstaanjagende jongen, met zwarte ogen en zwart sluik haar. Hij draagt alles in de zwarte kleur, maar is niet te gespierd. Aan zijn riem hangen meerdere wapens. Hij ziet er absoluut niet jong uit en rookt. Absurd, ik weet het, maar iets anders kan ik me niet voorstellen. Iets anders wil ik me niet voorstellen. Ik wil niet aan hem denken als een normale, zeventienjarige jongen. Een jongen die naar school gaat en die met meiden omgaat. Een jongen die mijn vriend zou kunnen zijn…
Ik denk dat dit stuk maar ga afronden. Vanuit het diepste van mijn hart hoop ik dat ik hem nooit hoef te ontmoeten, maar als hij echt de stad runt, kan ik er niet aan ontkomen ben ik bang.
Liefs,
Jade

Reacties: