FanFic.nl

The eyes of the Prophet

The return

De vrouwelijke vampier zocht steun tegen de koude muurstenen en haar ogen flitsten schichtig heen en weer alsof ze verwachtte dat de heksen plots zouden binnenvallen. ‘ Nog nooit…’ mompelde ze ‘Nog nooit.’
Nan Flanagan keek meer dan ontdaan en wist zich duidelijk geen raad met de situatie. Godric staarde voor zich uit en knipperde vaker dan nodig met zijn oogleden. De mensenvrouw lag roerloos op de grond, evenals Freya die buiten westen was. Eric voelde zich alsof hij net iets zwaars tegen zijn hoofd had gehad. Toen Flanagan eindelijk op adem was gekomen, keek ze Eric vol haat aan.
‘Jij!’ siste ze vol walging ‘Hebt de Autoriteit in gevaar gebracht. Nog nooit in honderdenjarige bestaan heeft iemand het aangedurfd om de Autoriteit te bestoken met zo’n krachtige magie.’
Eric liet een vijandig, blazend geluid ontsnappen uit zijn keel en hij kromde zijn handen tot klauwen.
‘Het is niemand zijn fout.’ Kwam Godric tussenbeiden, hij rechtte zijn rug en liet zijn meer dan duizend jaar oude gezag blijken. ‘De coven wil zijn kostbaarste magiër terug en dat is niet meer dan normaal. We moeten Freya terug uitleveren en in onderhandelingen gaan met haar medeheksen. Als we hen een possibel voorstel doen willen ze haar misschien wel als onderdeel van de Autoriteit zien.’
Flanagan keek hem nijdig aan. ‘Wat wil je dan in ruil stellen?’ snauwde ze en er verschenen paarse vlekken op haar doorgaans bleke gelaat.
Godric haalde zijn schouders op. ‘Alles wat je hen maar kunt bieden: waardevolle documenten over onze soort, bescherming tegenover andere krachten waartegen ze zich moeizaam kunnen verweren, kostbaarheden zoals geld, juwelen…’
‘Ons bloed.’ Vulde Eric aan.
Godric negeerde hem echter ‘In het ergste geval moeten we een regeling voorstellen waarbij Freya haar leven doorbrengt bij hen en na haar dood wordt opgeëist voor onze zaak.’
Nan Flanagan luisterde aandachtig en een spiertje trok in haar kaak. ‘Dat moeten we dan maar proberen.’ Antwoordde ze zuur. ‘Enig idee hoe we dit gaan aanpakken?’
‘Ik ga,’ zei Eric en iedereen in het vertrek staarde hem aan. ‘Ik ga en neem Freya mee.’

Een halfuur later werd een donkere, maar slank gebouwde hengst voorgeleid aan Eric. Eric keek het dier schattend aan met het oog van een kenner en knikte toen. Hij steeg in het zadel en even later kwam Godric naar buiten met een nog steeds bewusteloze Freya in zijn handen. Een donkere mantel van de Autoriteit was rondom haar slappe, maar koortsige lichaam gewikkeld. Nan Flanagan nam alles met een lijzige blik waar.
‘Ga zo snel mogelijk naar Wichtail en zorg goed voor jezelf, mijn zoon,’ sprak Godric zo zachtjes dat alleen Eric hem kon horen ‘Onderhandel met de leden van de Azende Aasgier zoals afgesproken. Vrouwe Flanagan heeft je een lijst gegeven met alle suggesties die mogelijk zijn voor de Autoriteit. Probeer vooral niets op eigen houtje uit, die heksen zijn sterker dan wij dus pas op je tellen.’ Eric keek strak naar het gezicht van zijn maker: diens ogen stonden ernstig en zelfs ongerust.
Eric wou zijn paard sporen geven, maar toen viel zijn oog op Rosalyn die net de hoeve kwam uitgelopen, ze had een bloedrode mantel om zich heen geslagen en een vreemde uitdrukking speelde om haar lippen. Hij wendde zich nog eenmaal tot Godric. ‘Rosalyn is iets van plan, ze zinspeelt constant op oude verhalen over smaragden, verraad en de herkomst van Freya’s naam… Heb je enig idee wat dat te betekenen heeft?’
Godric zuchtte diep en even ving Eric een glimp op van iets dat groter was dan Godric: de tijd van meer dan een millennium die aan hem knaagde… ‘Rosalyn voert inderdaad iets in haar schild, ze zinspeelt uiteraard op iets… personen als Rosalyn zinspelen altijd op iets.’ Meer wou hij echter niet kwijt. Zodoende gaf zijn creatie zijn rijdier de sporen en even later galoppeerde de het over de uitgestrekte velden en weiden.

De tocht naar Witchtail ging in een waas aan Eric voorbij: hij jakkerde zijn paard meer af dan hij ooit had gedaan in zijn leven. Hij gunde het arme dier geen ogenblik rust en spoorde het iedere keer aan wanneer het zijn pas vertraagde. Ze reden dwars door de velden, dwars door weiden en vervolgens door een leeg niemandsland. Al die tijd lag Freya over de paardenrug half op Erics knieën, de volledige rit was ze bewusteloos en Eric stopte enkele malen om haar hartslag en ademhaling kort te controleren. Tegen de tijd dat het landschap rondom hen veranderde in heuvellandschap daalde Freya’s koorts en begon ze zich af en toe te verroeren. Pas toen ze nog maar een paar heuvels verwijderd waren kwam Freya volledig bij haar positieven en liet Eric het paard halt houden. Hij steeg af, nam Freya in de armen en legde haar in het lange gras.
‘Gaat het?’ vroeg hij bezorgd terwijl hij de donkere haren uit haar ogen streek. ‘Heb je dorst? Wil je iets drinken?’ Ze schudde echter van neen en bleef voor de rest roerloos liggen, ze had het duidelijk moeilijk om zich te herinneren waar ze was en hoe ze er was gekomen.
Eric haalde een heupflacon tevoorschijn en gaf haar zwijgzaam wat water te drinken. Daarna legde hij zich zwijgend naast haar, ze kikkerde langzaam maar zeker weer op, blijkbaar nam de magie af naarmate ze dichter bij de bron kwam.
‘Het was Marnie haar bedoeling dat je terugkwam hé,’ gromde hij zodra ze het aandurfde om rechtop te zitten. Ze ontweek zijn blik en beet verslagen op haar lip.
‘Je zult nooit vrij zijn, zolang zij in leven is,’ vervolgde Eric en hij beroerde voorzichtig haar onderarm. ‘De Autoriteit wil dat ik met haar onderhandel, alsof je een stuk vee bent, maar we kunnen het ook anders aanpakken.’
Toen Freya bleef weigeren om hem aan te kijken wond hij zich op: ‘Je zult je ooit moeten losscheuren van je clan, wil je verder geraken in je leven dan dat boerendorp.’
‘Onderhandel met haar,’ zei Frey kortaf en ze probeerde overeind te komen. ‘In ruil voor vampierbloed is ze tot veel bereid.’
Ze wankelde en viel met een zachte plof op haar rokken. Eric keek haar ongerust aan, maar het was niet haar gezondheid die hem nog langer boeide maar iets anders…
‘Je hebt me een onbreekbare eed laten afleggen op het bloed,’ zei hij zonder enige emotie, maar zijn ogen verrieden iets anders. ‘Ik heb gezworen op mijn bloed dat ik de Azende Aasgier zou bevrijden van zijn ketens waar het al decennia aan gebonden is. Ik ben gedwongen om dat ook te doen. Ik moet Marnie haar terreur stoppen, dat weet je toch?’
Freya wierp hem een stiekeme blik toe met haar groene ogen en zei toen zachtjes ‘Dat weet ik Eric, en ik weet ook wat ik daarvoor in de plaats gaf.’
Eric staarde haar aan, ze zat vlakbij hem en hij werd zich pijnlijk bewust van de zwoele spanning die in de lucht ging. Frey leunde naar hem toe en hij kon haar geur opsnuiven: het was nog altijd haar uitzonderlijk zoete geur die bijzonder bloed beloofde en Eric moest moeite doen om zijn hoektanden niet te laten uitschuiven. Freya’s zachte vingers gleden over zijn onderarm en bezorgden hem kippenvel die niets met koude te maken hadden. Ze keek hem mysterieus aan vanonder haar donkere wimpers.
‘Als je wilt,’ fluisterde ze zo zachtjes dat zelfs hij moeite had om haar te verstaan. ‘Kun je nu al eens voorproeven?’
Eric wou overeind springen en protesteren, maar iets weerhield hem ervan. De spanning in zijn wezen was te groot. Haar groene jurk toonde net genoeg van haar omvangrijke borsten om hem het hoofd op hol te doen slaan. Freya’s lippen gleden over zijn armspieren en kwamen toen terecht in zijn nek. Eric hapte naar adem: de dag van vandaag waren er door toedoen van de kerk te weinig vrouwen die nog wisten hoe ze een man deftig moesten behagen, maar blijkbaar was Freya een uitzondering op de regel. Freya’s hand kroop onder zijn hemd en betaste zijn borstspieren uitgebreid. Haar mond plantte ze op de zijne en ze kuste zwoel en beloftevol. Eric beantwoorde haar kus gretig en zijn handen zakten af naar zijn favoriete plekje bij Freya… Het volgende uur genoot Eric met volle teugen van zijn nieuwste verovering. In de loop van de eeuwen had hij verschillende vrouwen gekend, maar niet één kon zijn ervaring met Freya evenaren. Hij voelde haar perfect aan, ze voelde nog zachter aan dan in zijn stoutste dromen en haar geur maakte hem zo gek dat hij alles op alles moest zetten om haar niet te bijten. Freya hijgde en kreunde van het genot.
‘Bijt me,’ zei ze zachtjes ‘Bijt me asjeblieft…’
‘Je kunt niet… ik kan niet…’ kreunde Eric terwijl zijn gezond verstand helemaal wazig werd. ‘Je bent te zwak…’
Maar toen Freya haar hoofd draaide en hij zicht kreeg op haar smetteloos witte hals kon hij zich niet langer inhouden. Voor de tweede maal in amper een week tijd beet hij haar en haar bloed smaakte zelfs nog beter dan de eerste keer. Freya slaakte een gilletje, maar hield zich taai. Doordat Eric zich laafde aan haar slagader, kwam er minder bloed bij haar hersenen waardoor ze tijdelijk verdoofd werd. Eric duwde zijn tong tegen de bijtwonde en wist zo het bloed te stelpen met zijn geneeskrachtige speeksel. Toen hij zeker was dat de nekwonde niet opnieuw zou bloeden, beet hij haar een tweede maal, maar ditmaal boven haar borst. Deze wonde bloede trager en hij nam zijn tijd om het bloed gretig op te likken. Freya begon te kreunen, maar het was van genot – vampierbeten konden na een tijdje verslavend gaan werken en blijkbaar was Freya gevallen voor het mysterieuze, maar heilzame gevoel die de beten haar verschaften. Erics krachten waren hernieuwd door haar bloed en hij maakte er direct gebruik van door haar op een andere plaats te verkennen.

Na afloop van de stevige vrijpartij lagen ze allebei een poosje uitgeteld naast mekaar. Freya lag half op hem met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Eric grijnsde ook en bedacht dat hij zich in tijden niet zo had uitgeleefd als met Freya. Zijn vingers streken over haar donkere haren en gleden vervolgens over haar naakte rug.
‘We zijn voor mekaar gemaakt,’ prevelde hij tegen zichzelf ‘Na al die eeuwen ben ik opnieuw verliefd.’
Hij keek naar Freya’s naakte lichaam en bedacht dat hij haar vanaf nu iedere avond dicht tegen zich aan wou voelen. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en ze keek hem aan met twinkelende, groene ogen aan.
‘Zo kan het iedere avond zijn en zo zal het iedere avond zijn,’ beloofde hij haar plechtig en ze lachte hem toe.
Een klein uur later verlieten ze hand in hand de plek. De nacht was koeler geworden en binnen een tiental minuten zouden ze in Witchtail aankomen. Eric had zich voorgenomen om eerst een degelijk gesprek te voeren met Marnie, daarin zou hij vragen om Freya te laten aansluiten bij de Autoriteit en diensten en goederen in ruil bieden, wanneer Marnie moeilijk deed dan… Nou, ja de Autoriteit had hem niet gezegd wat te doen in geval van problemen, dus op dat vlak had hij wat dat betrof een carte blanche gekregen. Het vooruitzicht om Freya te kunnen opeisen als zijn vrouw maakte hem roekelozer en bloeddorstiger dan ooit tevoren. Het duurde niet lang eer ze de eerste velden en weides bereiken en even later werd het pad breder en zagen ze Witchtail liggen. Witchtail zag er nog altijd hetzelfde uit en Freya wees zwijgend de grootste hut aan. Marnies hut lag vlak naast de schuur en er ging een soort sinistere sfeer rond die volgens Eric te danken was aan de vele Zwarte Magie die erin werd beoefend. Er kringelde rook uit de schoorsteen en daaruit konden ze opmaken dat Marnie hoogstwaarschijnlijk thuis was. Freya legde een vinger op haar lippen en gebaarde dat zij als eerste naar binnen zou gaan. Ze klopte aan, opende vervolgens de deur, ze stapte naar binnen en nodigde Eric – die als vampier alleen maar ruimtes kon betreden als hij specifiek werd uitgenodigd – uit. Eric stapte de hut in. De hut was groot en ruim en in het midden smeulde een haardvuur. Meer tijd om de ruimte in zich op te nemen had hij niet, want het volgende moment sloegen drie paar schimmige gedaantes met de snelheid van vampiers toe. Ze omsingelden hem en sloegen hem bewusteloos. Het volgende ogenblik werd alles zwart voor zijn ogen.

Reacties: